Ζίκο Ο "λευκός Πελέ"

Ήταν ο "μαέστρος" μιας εκ των πιο θεαματικών εθνικών ομάδων που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.Του δόθηκε το παρατσούκλι "Λευκός Πελε" ένα προσωνύμιο που είναι να μη τι άλλο αντιφατικό αφού είναι μέλος μιας λίστας πολύ σπουδαίων ποδοσφαιριστών που δεν κατάφεραν να σηκώσουν ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο λόγος για τον Arthur Antunes Coimbra πιο γνωστός στο ευρύ κοινό ως Ζίκο που στην ψηφοφορία της FIFA για τον κορυφαίο παίκτη του 20ου αιώνα κατέλαβε την 8η θέση

Γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου του 1953 στην περιοχή  Quintino του Ρίο Ντε Τζανέιρο,και όπως κάθε Βραζιλιάνος που σέβεται την παράδοση του δελεάστηκε από την "ασπρόμαυρη θεά". Αρχικά ήθελε να δοκιμάσει την τύχη του στην Αμέρικα ομάδα στην οποία αγωνίζονταν και τα αδέρφια του, όμως  ύστερα από προτροπή του Βραζιλιάνου ραδιοφωνικού παραγωγού Σέλσο Γκαρσία και παρά την αντίθεση του πατέρα του  εντάχθηκε στις ακαδημίες της Φλαμένγκο μιας και ήταν φανατικός οπαδός της.

Άν και από την αρχή έδειξε το σπουδαίο ταλέντο του, η σωματοδομή του δεν ήταν η ανάλογη αφού βρισκόταν ένα επίπεδο κάτω για τα παιδιά της ηλικίας του. Με την βοήθεια του καθηγητή Φυσικής Αγωγής Χοσέ Ρομπέρτο Φρανκαλάτσι ο "λευκός Πελέ" κατάφερε με ένα συνδυασμό σκληρής προπόνησης και μιας ειδικής δίαιτας να ξεπεράσει τα προβλήματα, καταφέρνοντας το 1972 να ενταχθεί στην πρώτη ομάδα των "μενγκάο".

Με την κοκκινόμαυρη φανέλα σε δύο περιόδους από το 1972 έως το 1983 και από το 1985 έως το 1989, αγωνίστηκε συνολικά σε 249 αναμετρήσεις πετυχαίνοντας 135 γκολ. Η παρουσία του αποτέλεσε το έναυσμα για μία από τις κορυφαίες περιόδους της ιστορίας της Φλαμένγκο,αφού μαζί της κατέκτησε 4 Πρωταθλήματα Βραζιλίας(1980,1982,1983,1987), το Κόπα Λιμπερταδόρες(1981) και το Διηπειρωτικό Κύπελλο(1981) επικρατώντας στον τελικό της Λίβερπουλ με 3-0 ενώ αναδείχτηκε ως ο κορυφαίος του αγώνα.

Το καλοκαίρι του 1983 μετακόμισε στην Ιταλία για λογαριασμό της Ουντινέζε αν και Μίλαν και Ρόμα είχαν ενδιαφερθεί για αυτόν. Παρότι δεν κέρδισε κάποιον τίτλο στο "Φρίουλι"  την πρώτη του σεζόν στην γείτονα χώρα αναδείχτηκε δεύτερος σκόρερ με 19 γκολ έχοντας ένα λιγότερο από τον Μισέλ Πλατινί.

Αντίθετα η περίοδος 1984-1985 στιγματίστηκε από τραυματισμούς και αποβολές με τον Ζίκο να επιστρέφει στην πατρίδα του έχοντας 39 συμμετοχές και 22 γκολ. Μετά το δεύτερο πέρασμα του από την Φλαμένγκο όπου με τις 731 συμμετοχές και τα 508 γκολ που πέτυχε σε όλες τις διοργανώσεις κατέχει την δεύτερη και την πρώτη θέση στην λίστα αντίστοιχα όλων των εποχών, έκανε ένα μικρό διάλειμμα αναλαμβάνοντας την θέση του Υπουργού των Σπορ από τον πρόεδρο της Βραζιλίας Fernando Collor de Mello μένοντας στο πόστο αυτό για ένα χρόνο. 

Το 1991 δέχτηκε μια πολύ δελεαστική πρόταση από την Ιαπωνία και την Sumitomo Metal Industries που την αποδέχτηκε. Στην πρώτη του σεζόν αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, ενώ την επόμενη σεζόν οδήγησε την ομάδα του που είχε μετονομαστεί σε Κασίμα Άντλερς στην δεύτερη θέση. 

Ήταν τόση η αγάπη που δέχτηκε από τους Ιάπωνες φιλάθλους που του είχαν βγάλει το παρατσούκλι "God of Soccer(σ.σ. Θεός του ποδοσφαίρου). Ολοκλήρωσε την πλούσια ποδοσφαιρική του καριέρα το 1994 έχοντας 45 συμμετοχές και 35 γκολ. Δεν είναι τυχαίο ότι έξω από το στάδιο των Αντλερς έχει χτιστεί άγαλμα προς τιμήν του αφού ουσιαστικά τους έβαλε στο ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας

Με την φανέλα της "σελεσάο" έκανε ντεμπούτο στις 25 Φεβρουαρίου του 1976 στο Μοντεβιδέο κόντρα στην Ουρουγουάη για το Copa Rio Branco and Atlantico. Νωρίτερα είχε πάρει μέρος στους προκριματικούς αγώνες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972 όπου κόντρα στην Αργεντινή πέτυχε το γκολ που της έδωσε την πρόκριση.

Όμως δεν συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για τους Αγώνες και αυτό προκάλεσε τον εκνευρισμό του δηλώνοντας μάλιστα στον πατέρα του ότι θα σταματούσε το ποδόσφαιρο, αλλά με την παρέμβαση των αδερφών του πείστηκε να αλλάξει γνώμη.  

Το 1978 στα γήπεδα της Αργεντινής θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου σε έξι παιχνίδια πέτυχε ένα γκολ απέναντι στο Περού. Θα ακολουθήσει αυτό του 1982 στην Ισπανία όπου σε πέντε συμμετοχές πέτυχε 4 γκολ δύο κόντρα στην Νέα Ζηλανδία και από ένα σε Σκωτία και Αργεντινή, και το 1986 στο Μεξικό όπου αγωνίστηκε σε τρία παιχνίδια.

Συνολικά αγωνίστηκε σε 72 παιχνίδια πετυχαίνοντας 52 γκολ που τον κατατάσσουν στην πέμπτη θέση της σχετικής λίστας και στις 21 Ιουλίου του 1986 στο παιχνίδι της προημιτελικής φάσης με την Γαλλία ήταν και το τελευταίο του παιχνίδι με την φανέλα με το νούμερο 10. 

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ο μοιραίος παίκτης εκείνου του αγώνα αφού στην διάρκεια του ενενηνταλέπτου έχασε το πέναλντι που θα έστελνε τους "καριόκας" στην ημιτελική φάση.

Μετά την απόσυρση του από τους αγωνιστικούς χώρους, του προτάθηκε να παίξει μπιτς-σόκερ ενώ ενδιάμεσα ανέλαβε και για ένα μικρό χρονικό διάστημα το 1995 ως τεχνικός διευθυντής των Κασίμα Άντλερς μοιράζοντας το χρόνο του ανάμεσα σε Ιαπωνία και Βραζιλία.

Το 1996 και το 1999 ίδρυσε σε Ρίο Ντε Τζανέιρο και Μπραζίλια αντίστοιχα  τις δικές του ποδοσφαιρικές ακαδημίες με την επωνυμία ZFC(Ζίκο Football Centre). Από εκεί που τελείωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα την Ιαπωνία, ξεκίνησε αυτή της προπονητικής αναλαμβάνοντας εκλέκτορας της εθνικής ομάδας της χώρας.

Kατέκτησε το Κύπελλο Ασίας το 2004 και οδήγησε τους "σαμουράι" στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2006 στα γήπεδα της Γερμανίας όπου έμεινε εκτός συνέχειας της διοργάνωσης  με δύο ήττες και μία ισοπαλία και έχοντας συνολικά σε 71 παιχνίδια, 37 νίκες, 16 ισοπαλίες και 18 ήττες.

Με την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων του από  το Παγκόσμιο Κύπελλο υπέγραψε στην Φενερμπαχτσέ με την οποία κατέκτησε το 2007 το Πρωτάθλημα και το Σούπερ Καπ ενώ την περίοδο 2007-2008 οδήγησε τα "κίτρινα καναρίνια" στην προημιτελική φάση του Τσάμπιονς Λίγκ όπου και αποκλείστηκε στην συνέχεια απο την Τσέλσι όπου σε 120 παιχνίδια είχε 74 νίκες, 28 ισοπαλίες και 18 ήττες.

Ακολούθησε η Μπουνιοντκόρ στο Ουζμπεκιστάν κατακτώντας το 2008 το Κύπελλο και στην συνέχεια το Πρωτάθλημα, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας όπου κατέκτησε το Κύπελλο Ρωσίας και το Σούπερ Καπ την περίοδο 2008-2009, και ο Ολυμπιακός για ένα τετράμηνο από τον Σεπτέμβριο του 2009 έως τον Ιανουάριο του 2010.

Στις 30 Μαϊού του 2010 ανέλαβε χρέη εκτελεστικού διευθυντή ποδοσφαίρου της Φλαμένγκο  και μια από τις πρώτες του αποφάσεις ήταν να βρει χορηγούς οι οποίοι θα αναλάβουν να χρηματοδοτούν τον σύλλογο, όμως ύστερα απο πέντε μήνες παραιτήθηκε μιας και ήρθε σε κόντρα με το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας.

Τον Αύγουστο του 2011 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Ιράκ όπου παρέμεινε μέχρι τον Νοέμβριο του 2012 όταν και παραιτήθηκε, έχοντας σε 22 παιχνίδια, 10 νίκες, 6 ισοπαλίες και 6 ήττες. Τον Αύγουστο του 2013 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Άλ Γκαράφα από το Κατάρ υπογράφοντας συμβόλαιο δύο ετών όμως στις 29 Ιανουαρίου του 2014 η συνεργασία τους τερματίστηκε.

Το 2014 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της FC Goa στην Indian Super League όπου σε 47 αγώνες μετράει 18 νίκες, 12 ισοπαλίες και 17 ήττες, όπου στην πρώτη σεζόν έφτασε στα ημιτελικά, ενώ την δεύτερη ηττήθηκε στον τελικό απο την Chennaiyin FC, αλλά τον Ιανουάριο του 2017 αποφάσισαν απο κοινού να ολοκληρώσουν την συνεργασία τους.   

Τον Αύγουστο του 2018 επέστρεψε στην αγαπημένη του Κασίμα αναλαμβάνοντας τον ρόλο του τεχνικού διευθυντή