Ντιέγκο Μαραντόνα "Θεός και διάβολος"

Στην πατρίδα του δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι λατρεύεται σαν θεός, άλλωστε στο Ροζάριο από το 1998 υπάρχει η "Iglesia Maradoniana" που ήδη αριθμεί χιλιάδες μέλη και είναι διακοσμημένη με οτιδήποτε σχετίζεται με τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο από πολλούς καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών είχε μια πολυτάραχη ζωή που τα περιείχε όλα, δόξα, χρήματα, δύσκολες στιγμές αλλά και την αναγνώριση της αξίας του.

Γεννημένος στις 30 Οκτωβρίου του 1960 στην Λανούς αλλά μεγαλωμένος στην περιοχή Βίλα Φιορίτο του Μπουένος Άιρες, από την ηλικία των 10 ετών είχε δείξει δείγματα του ταλέντου του ξεκινώντας από την γειτονιά του την Estrella Roja για να ακολουθήσουν στην συνέχεια οι "Los Cebollitas"  στα τμήματα υποδομής της Αρχεντίνος Τζούνιορς.

Σε ηλικία 16 ετών κέρδισε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο και στις 20 Οκτωβρίου του 1976 έκανε ντεμπούτο με την φανέλα των "κόκκινων εντόμων" με τους οποίους στην πενταετή παρουσία είχε 166 συμμετοχές με 116 γκολ

Η χάρη του έφτασε και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία όπου η Σέφιλντ Γιουνάιτεντ το 1978 έκανε πρόταση αγοράς στους Αρχεντίνος αλλά οι απαιτήσεις των Αργεντίνων έφταναν τις 600.000 λίρες ένα ποσό που δεν μπορούσαν εν τέλει τα "ξυράφια" να το δώσουν.

Η καλύτερη προσφορά έγινε απο την Ρίβερ Πλέιτ, όμως ό ίδιος ο Μαραντόνα ήθελε να παίξει στην Μπόκα Τζούνιορς. Όμως οι "χεινέσες" αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα και δεν μπορούσαν να πληρώσουν το ποσό που ζητούσαν οι Αρχεντίνος.

Τελικά η λύση βρέθηκε στο να δοθεί δανεικός για 1,5 χρόνο και να διατηρήσει ένα ποσό μεταπώλησης. Η προσαρμογή δεν ήταν εύκολη αφού ήρθε σε κόντρα με τον προπονητή Σίλβιο Ματσορλίνι, ενω είδε και απο πρώτο χέρι την αντίδραση των οπαδών σε άσχημα αποτελέσματα.

 

Παρόλα αυτά πανηγύρισε μαζί της την κατάκτηση του Μετροπολιτάνο το 1981, που ήταν ο μοναδικός του τίτλος στην Αργεντινή. Εν αντιθέσει με το Νασιονάλ όπου αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Βελέζ Σάρσφιλντ, έχοντας 40 συμμετοχές και 28 γκολ.

Πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας του 1982 η Μπαρτσελόνα ήδη είχε κινηθεί, ξοδεύοντας 4,2 εκατομμύρια ευρώ(1,2 εκατομμύρια πεσέτες) για να τον αποκτήσει, με το 66% του ποσού να πηγαίνει στην Αρχεντίνος και το 34% στην Μπόκα. 

Στην Ισπανία η παρουσία του δεν ήταν ανάλογη του ποσού που ξοδεύτηκε, εκεί δοκίμασε για πρώτη φορά ναρκωτικά, επηρεάστηκε απο την χλιδάτη ζωή με τα πάρτι μέχρι πρωίας, ταλαιπωρήθηκε από ηπατίτιδα συν το γεγονός του σοβαρού τραυματισμό που υπέστη από τον Αντόνιο Γκοικοετσέα της Αθλέτικ Μπιλμπάο τον Σεπτέμβριο του 1983.

Το παιχνίδι κόντρα στην Αθλέτικ τον Μάιο του 1984 στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας αποτέλεσε το "κύκνειο άσμα" του στην Ιβηρική. Ο τσακωμός του με τον Μιγκέλ Άνχελ Σόλα μετά το τέλος του αγώνα, οδήγησε τους υπευθύνους της ομοσπονδίας να του επιβάλλουν ποινή αποκλεισμού τριών μηνών απο κάθε αγωνιστική δραστηριότητα. 

Θεωρώντας ότι η διοίκηση των "μπλαουγκράνα" δεν τον προστάτεψε, ήρθε σε κόντρα και με τον ίδιο τον πρόεδρο Χοσέπ Λουίς Νούνιες, ζητώντας το καλοκαίρι του 1984, να φύγει απο το "Καμπ Νου". Με την Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Κύπελλο Ισπανίας και το Σούπερ Καπ το 1983, έχοντας σε 58 συμμετοχές 38 γκολ. 

Τότε θα έρθει η Νάπολι η οποία θα προσφέρει το ποσό των 7 εκατομμυρίων ευρώ αποτελώντας την "Ιθάκη" για τον Αργεντινό μέσο αφού έφτασε στο ανώτερο σημείο της ποδοσφαιρικής του καριέρας

αφού στην πόλη της Νότιας Ιταλίας λατρεύτηκε κυριολεκτικά ως "θεός".

Με 259 συμμετοχές και 115 γκολ τρίτος σκόρερ όλων των εποχών, ήταν ο ηγέτης της στην πιο πετυχημένη περίοδο του συλλόγου κατακτώντας δύο πρωταθλήματα(1987,1990), 1 Κύπελλο(1987) 1 Σούπερ Καπ(1990) και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ(1990) σε διπλούς τελικούς κόντρα στην Στουτγκάρδη, βάζοντας ένα τέλος στο μονοπώλιο των πλούσιων ομάδων του Βορρά. 

Στα εφτά χρόνια που έκατσε στην Νάπολι ο "Πίμπο Ντελ Όρο" δεν ήταν όλα ρόδινά, αφού απο τα πρώτα χρόνια υπήρξαν φήμες που τον συνέδεαν με την Καμόρα την ναπολιτάνικη μαφία, μάλιστα υπήρχαν ψίθυροι για τον τρόπο με τον οποίο χάθηκε το Πρωτάθλημα του 1988

Η τελευταία του χρονιά απο τις εφτά που έκατσε συνολικά στον ιταλικό Νότο θα αποδεικνυόταν και η πιο δύσκολη έχοντας πολλά ανοιχτά μέτωπα. Απο την μία η εφορία που τον κατηγορούσε για φοροδιαφυγή, η ιταλική δικαιοσύνη τον είχε συμπεριλάβει στην έρευνα της για την τοπική Μαφία, έρευνα που σχετιζόταν με υποθέσεις ναρκωτικών και ιερόδουλων.

Το δικαστήριο είχε αποφανθεί πως μια εκ των ερωμένων του, η Κριστίνα Σινάγκρα, δικαιούταν μηνιαία διατροφή για το παιδί που έκανε με τον Ντιέγκο, το οποίο το αναγνώρισε πολλά χρόνια αργότερα. Ούτε και αγωνιστικά τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα.

Η ίδια του η ομάδα είχε πάει στα δικαστήρια την εταιρεία που διαχειριζόταν την εικόνα του, υποστηρίζοντας πως η συμπεριφορά του πλέον έβλαπτε την Νάπολι, αφού τον τελευταίο χρόνο έκανε συχνά κοπάνες από τις προπονήσεις ισχυριζόμενος ότι έχει στρες, αρνιόταν να συμμετάσχει σε κάποια παιχνίδια, ειδικά όταν το προηγούμενο βράδυ είχε προγραμματισμένο κάποιο πάρτι με γυναίκες και ναρκωτικά

Σαν "κερασάκι στην τούρτα" ήρθε και η "βόμβα", στις 17 Μαρτίου του 1991, ο Μαραντόνα είχε βρεθεί θετικός σε κοκαΐνη στον αγώνα πρωταθλήματος με την Μπάρι. Του επεβλήθη 15μηνη τιμωρίας συν τις φορολογικές παραβάσεις και επέστρεψε στο Μπουένος Άιρες. 

Ούτε και εκεί όμως βρήκε την ηρεμία του, αφού το μεσημέρι της 26ης Απριλίου 1991, αστυνομικοί έκαναν έφοδο σε διαμέρισμα στο Καμπαλίτο γειτονιά του Μπουένος Άιρες. Το διαμέρισμα ανήκε στον κουνιάδο του Μαραντόνα, Γκαμπριέλ Εσπόσιτο, και μέσα σε αυτό υπήρχε ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου εκείνη την εποχή, μερικά άτομα ακόμα και ναρκωτικά. 

Αρκετά ναρκωτικά, εκτός από ένα πακέτο με άσπρη σκόνη που πετάχτηκε από το παράθυρο, όταν οι παρευρισκόμενοι αντιλήφθηκαν την παρουσία της αστυνομίας. Αναγκάστηκε να περάσει μία ημέρα στην φυλακή έως ότου αφεθεί ελεύθερος με την καταβολή εγγύησης.

Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1991, δικαστήριο στη Νάπολη επέβαλε στον Μαραντόνα ποινή φυλάκισης 14 μηνών και πρόστιμο 3.200 δολαρίων, αμφότερα με αναστολή, για κατοχή ναρκωτικών ουσιών, μετά από συμβιβασμό των δικηγόρων του με τις εισαγγελικές αρχές.

Θα υπάρξουν σύλλογοι για να τον αποκτήσουν, αναμεσά τους και η Μαρσέιγ, όμως το τηλεφώνημα του Κάρλος Μπιλάρδο για λογαριασμό της Σεβίλλης θα αλλάξουν τα δεδομένα και αφού θα πάρει το ΟΚ απο την FIFA και την Αργεντίνικη Ομοσπονδία, τον Σεπτέμβριο του 1992 θα υπογράψει συμβόλαιο στην ομάδα της Ανδαλουσίας.

Όμως και εκεί οι κακές συνήθειες δεν εκλείπουν θα έρθει σε κόντρα με την διοίκηση, ακόμα και με τον ίδιο τον Μπιλάρδο, θα κινήσουν διαδικασίες για να απαλλαγούν απο το συμβόλαιο του και ύστερα απο 29 συμμετοχές και 8 γκολ θα φύγει απο την Ισπανία το καλοκαίρι του 1993 .

Θα επιστρέψει στην Αργεντινή, θα μιλήσει με την Αρχεντίνος Τζούνιορς όπου εκεί θα έρθει σε κόντρα με οπαδούς, όπως και με την Σαν Λορέντσο μέσω του συμπαίκτη του Όσκαρ Ρουτζέρι όμως ούτε και εκεί βρέθηκε σημείο σύγκλισης.

Θα καταλήξει στην Νιούελς Όλντ Μπόις με την οποία λόγω τραυματισμού αλλά και του ότι θα έρθει σε κόντρα με τον Χόρχε Καστέλι, θα παίξει μόνο σε πέντε επίσημα παιχνίδια. Μετά την 15μηνη τιμωρία που του υπεβλήθη για την χρήση εφεδρίνης και αφού ασχολήθηκε τόσο με την προπονητική όσο και ως τεχνικός διευθυντής επανήρθε στην δράση.  

Τον Σεπτέμβριο του 1995 θα επιστρέψει στην Μπόκα αλλά και εκεί θα αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα. Για ένα χρόνο περίπου θα μείνει εκτός δράσης και θα εισαχθεί  σε κλινική στην Ελβετία που θα τον βοηθούσε με τον εθισμό του στην κοκαΐνη, αλλά δεν θα κάτσει για πολύ.

Τον Απρίλιο του 1997 και ενώ βρισκόταν σε ένα τηλεοπτικό σόου στην Χιλή θα αναγκαστεί να μπει στο νοσοκομείο λόγω πίεσης. Λίγες ημέρες αργότερα θα υπογράψει συμβόλαιο με την αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς, αλλά και εκεί δεν θα μακροημερεύσει παίζοντας σε 31 παιχνίδια πετυχαίνοντας 7 γκολ.

Τον Αύγουστο μετά απο την νίκη επί της Αρχεντίνος θα υποβληθεί σε αντι ντόπινγκ κοντρόλ και για τρίτη φορά στην καριέρα του θα βρεθεί θετικός στην κοκαΐνη. Έτσι τον Οκτώβριο του 1997 θα ανακοινώσει και επίσημα την απόσυρση του απο τους αγωνιστικούς χώρους 

Με την Εθνική Αργεντινής έκανε ντεμπούτο απέναντι στην Ουγγαρία στις 27 Φεβρουαρίου του 1977 στο Μπουένος Άιρες. Άν και βρισκόταν στην προεπιλογή του Λουίς Σέζαρ Μενότι για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 στην πατρίδα του δεν επιλέχθηκε για την τελική 23άδα πράγμα που τον πείσμωσε και ένα χρόνο αργότερα κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων που διεξήχθη στην Ιαπωνία όντας ο κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης.

Δεν συνέβη το ίδιο τέσσερα χρόνια αργότερα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας αποτελώντας βασικό στέλεχος, έπαιξε και στα πέντε παιχνίδια πετυχαίνοντας μάλιστα και τα πρώτα του γκολ σε τελική φάση δύο κόντρα στην Ουγγαρία. 

Δεν κατάφερε όμως να προχωρήσει παραπέρα στην διοργάνωση αφού στον δεύτερο γύρο αποκλείστηκε με δύο ήττες από Ιταλία και Βραζιλία, απέναντι στην "σελεσάο" μάλιστα αποβλήθηκε χτυπώντας με βίαιο τρόπο τον Μπατίστα.

Η μεγάλη στιγμή έφτασε και δεν ήταν άλλη από την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 στο Μέξικο, όπου κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η δική του παράσταση. Το ματς -ορόσημο δεν ήταν άλλο από την αναμέτρηση  με την Αγγλία για την προημιτελική φάση όπου ουσιαστικά έκανε τα πάντα.

Πρώτα για το γκολ με το χέρι που πέτυχε, το "χέρι του θεού " όπως ο ίδιος το απεκάλεσε αλλά και για το εκπληκτικό του σόλο στο δεύτερο γκολ περνώντας την μίση εθνική ομάδα της Αγγλίας που έχει ψηφιστεί ως το κορυφαίο γκολ όλων των εποχών σε ψηφοφορία της FIFA το 2002.

Αγωνίστηκε και στα εφτά παιχνίδια της διοργάνωσης, πέτυχε 5 γκολ, απο δύο κόντρα σε Αγγλία και Βέλγιο και ένα κόντρα σε Ιταλία και συν τοις άλλοις ανακηρύχθηκε κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης ενώ ήταν και στην καλύτερη εντεκάδα του τουρνουά.  

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας το 1990 οδήγησε εκ νέου την χώρα της Λατινικής Αμερικής στον τελικό, αγωνιζόμενος και στα εφτά παιχνίδια, όπου γνώρισε την ήττα από την Δυτική Γερμανία με 1-0, έχοντας αποκλείσει νωρίτερα την Βραζιλία και την Γιουγκοσλαβία στα πέναλτι.

Η μοίρα τα έφερε έτσι ούτως ώστε να αντιμετωπίσει την οικοδέσποινα Ιταλία στην ημιτελική φάση στο "Σαν Πάολο" το δεύτερο σπίτι του. Δεν δίστασε μάλιστα να ζητήσει από τους οπαδούς των "παρτενοπέι" την στήριξη τους  κόντρα στην εθνική ομάδα της χώρας τους κάτι που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Επίσης έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη όλων το κλάμα του κατά την διάρκεια που ο Λόταρ Ματέους σήκωνε το αγαλματίδιο.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής πρόλαβε να αγωνιστεί μόνο σε δύο αγώνες σκοράροντας απέναντι στην Ελλάδα, αφού βρέθηκε θετικός στην χρήση εφεδρίνης  με την διοργάνωση αυτή να αποτελεί ουσιαστικά το "κύκνειο άσμα" με την φανέλα της "αλμπισελέστε" με την οποία αγωνίστηκε 91 φορές, δέκατος σε συμμετοχές, πετυχαίνοντας 34 γκολ, όντας πέμπτος σκόρερ όλων των εποχών του εθνικού του συγκροτήματος .

Μετά την απόσυρση του από τους αγωνιστικούς χώρους ακολούθησε την προπονητική χωρίς όμως μέχρι στιγμής να καταφέρει σημαντικά πράγματα, ξεκινώντας  από την Textil Mandiyu de Corrientes, από τον Ιανουάριο του 1994 έως τον Ιούνιο του 1994, και στην τεχνική ηγεσία της Ρασίγκ Κλάμπ απο τον Μάιο έως τον Νοέμβριο του 1995.

Σημείο αναφοράς δεν ήταν άλλο από την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής Αργεντινής τον Νοέμβριο του 2008, με την οποία πήρε μέρος στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2010 στην Νότια Αφρική φτάνοντας στην προημιτελική φάση αλλά αποκλείστηκε από την Γερμανία.

Τον Μάιο του 2011 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Άλ Βάσλ των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στην οποία έμεινε μέχρι και τον Ιούλιο του 2012. Πέντε χρόνια αργότερα επέστρεψε στους πάγκους αναλαμβάνοντας την ομάδα απο τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Άλ Φουτζαιράχ.

Παρέμεινε στη  θέση του για ένα χρόνο και τον Απρίλιο του 2018 έχοντας σε 22 αγώνες, 11 νίκες και 11 ισοπαλίες και παραιτήθηκε αφού η ομάδα του δεν ανέβηκε στην Α' κατηγορία. Ένα μήνα αργότερα συμφώνησε να αναλάβει την προεδρία της Ντινάμο Μπρέστ στην Λευκορωσία υπογράφοντας συμβόλαιο τριετούς διάρκειας αλλά τον Σεπτέμβριο αποφάσισε να αποδεχτεί την πρόσκληση της Ντοράδος ομάδα δεύτερης κατηγορίας στο Μεξικό.

Θα την κοουτσάρει σε 38 αγώνες, έχοντας 20 νίκες, 9 ισοπαλίες και 9 ήττες μέχρι τον Ιούνιο του 2019, αλλά λόγω των προβλημάτων στο γόνατο και στον ώμο αλλά και επειδή υπέφερε απο οστεοαρθρίτιδα που τον δυσκόλευε στο περπάτημα, επέστρεψε στην Αργεντινή.

Defensa y Justicia, Χιμνάσια Λα Πλάτα, Μπελγκράνο και Νουέβα Σικάγο τον προσέγγισαν και παρότι ο ίδιος διατεινόταν ότι θα αφοσιωθεί στην υγεία του εντούτοις τον Σεπτέμβριο του 2019 θα απαντήσει θετικά στην πρόταση της Χιμνάσια.

Άν και τον Νοέμβριο θα παραιτηθεί μιας και τότε παραιτήθηκε ο πρόεδρος Γκαμπριέλ Πελεγκρίνο που τον έφερε, η εκ νέου πρόθεση του να διεκδικήσει την προεδρία, τον έφερε και πάλι στον πάγκο της Χιμνάσια.

Θα την κοουτσάρει σε 20 παιχνίδια έχοντας απολογισμό 7 νίκες, 4 ισοπαλίες και 9 ήττες και τον Ιούνιο η συμφωνία με την ομάδα θα επεκταθεί για ένα ακόμα χρόνο μέχρι και το 2021.  

Η χρήση ναρκωτικών ουσιών θα τον φέρει πολλές φορές να μπαίνει σε νοσοκομεία. Το 2000 εισάγεται σε νοσοκομείο με οξύ καρδιολογικό πρόβλημα ενώ βρίσκεται σε διακοπές στην Ουρουγουάη. Διαπιστώνεται ότι έχει κάνει χρήση κοκαΐνης και μεταφέρεται σε κέντρο αποτοξίνωσης στην Κούβα. 

Τέσσερα χρόνια αργότερα, περνάει 10 ημέρες στην εντατική με καρδιολογικά και αναπνευστικά προβλήματα όπου και ξαναρχίζει την αποτοξίνωση. Το 2005 υποβάλλεται σε εγχείρηση στο στομάχι χάνοντας περίπου 30 κιλά, 

Στις 29 Μαρτίου του 2007 εισάγεται και πάλι στο νοσοκομείο με προβλήματα ηπατίτιδας και κατάχρησης αλκοόλ. Θα πάρει εξιτήριο στις 11 Απριλίου, αλλά θα χρειαστεί να ξαναμπεί δύο ημέρες αργότερα, για να μεταφερθεί στην συνέχεια σε ψυχιατρική κλινική έτσι ώστε να συνεχίσει την θεραπεία του κατά του αλκοόλ και στις 7 Μάϊου θα πάρει εξιτήριο.

Τον Ιανουάριο του 2019 υπεβλήθη σε εγχείριση για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με ομφαλικής κήλη ένα είδος διογκώσεως στο στομάχι. 

Το 2000 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Yo Soy El Diego("I am The Diego") ενώ το 2005 και για ένα περίπου χρόνο ανέλαβε χρέη αντιπροέδρου με αρμοδιότητες στο αγωνιστικό τμήμα στην Μπόκα Τζούνιορς.

Όπως και ο Πελέ στην χώρα του έτσι και ο Μαραντόνα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας των Αργεντίνων με πάρα πολλά  τραγούδια να αναφέρονται σε αυτόν. Το 2008 ο Εμίρ Κουστουρίτσα γύρισε ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον ίδιο ενώ είναι γνωστή και η κόντρα που έχει με την FIFA σε πάρα πολλά θέματα.

Τον Φεβρουάριο του 2017 μετά την ανάληψη της ηγεσίας του Τζιάνι Ινφαντίνο  ανακοινώθηκε επίσημα η συνεργασία των δύο πλευρών με τον Μαραντόνα να αναγορεύεται πρεσβευτής της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας.

Τον Μάρτιο του 2019 στράφηκε εναντίον του προέδρου της FIFA Τζιάνι Ινφαντίνο και της πρόθεσής του να αυξήσει από 32 σε 48 τις ομάδες που θα λάβουν μέρος στο Μουντιάλ του Κατάρ, λέγοντας χαρακτηριστικά: 

"Κάποτε ο Ινφαντίνο με έπαιρνε τηλέφωνο, τώρα πια δεν το κάνει. Θα ήθελα να ξέρει ότι εγώ δεν είμαι εργαλείο, είμαι προπονητής της Ντοράδος και υπερασπίζομαι το ποδόσφαιρο. Αν ο Ινφαντίνο θέλει να κάνει το Μουντιάλ ένα σόου είναι ντροπή, προσπαθεί να αντιγράψει τους Αμερικανούς. Το ποδόσφαιρο είναι άλλο πράγμα, δεν είναι το Super Bowl".

"Αν ο Ινφαντίνο θέλει να μου μιλήσει, έχει τον αριθμό μου, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί μεσάζοντες για να επικοινωνήσει μαζί μου. Πριν από τις εκλογές υποσχέθηκε διάφορα τα οποία δεν εκπλήρωσε προδίδοντας αρκετό κόσμο που τον στήριξε".

Μετά την φυγή του απο την Ιταλία το ιταλικό κράτος απαιτούσε από τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα το ποσό των 40 εκατ. ευρώ. για φόρους που δεν κατέβαλε ο Αργεντινός κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Νάπολη. 

Από την πλευρά του ο πρώην άσος των "παρτενοπέι" διεκδικούσε την πλήρη απαλλαγή του, υποστηρίζοντας πως έχει καταβάλει τους φόρους που του αναλογούσαν. Η δικαστική διαμάχη ανάμεσα στις δύο πλευρές τελικά ολοκληρώθηκε, με τον Αργεντινό να δικαιώνεται πανηγυρικά τον Φεβρουάριο του 2013.

Στις αρχές Νοεμβρίου του 2020 εισήχθη στο νοσοκομείο για να υποβληθεί σε εγχείριση στο κεφάλι ύστερα απο το αιμάτωμα που βρέθηκε στην αξονική τομογραφία στην οποία είχε υποβληθεί. Η εγχείρηση ήταν πετυχημένη και ύστερα απο μερικές ημέρες πήρε εξιτήριο, συνεχίζοντας απο το σπίτι του την θεραπεία αποτοξίνωσης απο το αλκοόλ.

Στις 25 Νοεμβρίου του 2020 υπέστη ανακοπή καρδιάς στο σπίτι του στο Τίγκρε, εκεί όπου βρισκόταν για την ανάρρωση έπειτα από τη σοβαρή επέμβαση που είχε υποβληθεί πριν λίγες ημέρες. Όπως ανέφεραν οι εφημερίδες Clarin και Οle οι γιατροί που έφτασαν στο σπίτι του δεν μπόρεσαν να τον επαναφέρουν στη ζωή και σε ηλικία 60 ετών ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έφυγε απο αυτόν τον κόσμο.