Οι περισσότεροι ίσως γνωρίζουν ότι ένα από τα παρατσούκλια που είχαν δοθεί στον Πελέ ήταν το "μαύρο μαργαριτάρι". Όμως δεν ήταν ο πρώτος αφού το συγκεκριμένο είχε αποδώθει στον Ουρουγουανό Jose Leandro Andrade έναν από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου τις δεκαετίες του '20 και του '30.
Γεννήθηκε στην πόλη Σάλτο στα ουρουγουανοαργεντίνικα σύνορα την 1η Οκτωβρίου του 1901 από μητέρα Αργεντινή και oυρουγουανό πατέρα, όμως ουσιαστικά μεγάλωσε με την θεία του στην περιοχή Παλέρμο του Μοντεβιδέο όπου είχε μετακομίσει σε νεαρή ηλικία.
Το ποδόσφαιρο και η μουσική ήταν οι μεγάλες του αγάπες, μάλιστα πολύ πριν την είσοδο του επαγγελματισμού ο Αντράντε δούλεψε ως μουσικός σε πανηγύρια παίζοντας ντράμς, βιολί και τύμπανο ενώ συμμετείχε και στην μπάντα Libertadores de Africa.
Στο δε Παρίσι όπου παρέμεινε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν θαμώνας των καμπαρέ και χόρεψε με την περίφημη Αμερικανίδα Τζόζεφιν Μπέικερ τάνγκο. Εργάστηκε ακόμα ως λούστρος και πωλητής εφημερίδων και το ποδόσφαιρο το ξεκίνησε σε μια μικρή ομάδα του Μοντεβίδεο τους Misiones αφού η Πενιαρόλ νωρίτερα τον είχε απορρίψει.
Ήταν πολυθεσίτης αφού αγωνιζόταν με την ίδια ευχέρεια τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση και παρότι δεν διέθετε τα τεράστια φυσικά προσόντα είχε την κατάλληλη τεχνική για να ξεφεύγει από τα τάκλιν των αντιπάλων.
Σπάνια έβγαινε έξω και μία από αυτές τις εξόδους ήταν κατά την διάρκεια του Παγκσομίου Κυπέλλου του 1950 στην Βραζιλία όταν παρακολούθησε τον τελικό της οικοδέσποινας με την Ουρουγουάη και είδε τον ανιψιό του Βικτόρ Ροντρίγκεζ Αντράντε να κατακτά το βαρύτιμο τρόπαιο.
Το 1921 ύστερα από προτροπή του Χοσέ Νασάτσι εντάχθηκε στην Μπέλα Βίστα την οποία την βοήθησε την πρώτη χρονιά να ανέβει κατηγορία και την αμέσως επόμενη την οδήγησε στην τρίτη θέση στο Πρωτάθλημα έχοντας συνολικά 71 συμμετοχές και 7 γκολ. Όπως ήταν φυσικό κέντρισε το ενδιαφέρον των "μεγάλων" της χώρας και το 1924 η Νασιονάλ κατάφερε να τον αποκτήσει.
Με τους "μπόλσο" αγωνίστηκε για μια εξαετία μέχρι το 1930 έχοντας 105 συμμετοχές και 29 γκολ και κατέκτησε 1 Πρωτάθλημα Ουρουγουάης το 1924. Το 1931 μεταπήδησε στον "αιώνιο" αντίπαλο την Πενιαρόλ διορθώνοντας το λάθος που είχε κάνει μερικά χρόνια πριν και αγωνίστηκε τέσσερα χρόνια μέχρι το 1935 έχοντας 88 συμμετοχές και 3 γκολ και κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα το 1932 και το 1935.
Ενδιάμεσα είχε κάνει περάσματα από την Αργεντινή και πιο συγκεκριμένα από την Club Atletico Atlanta, την Λανούς και την Ταγιέρες ενώ ουσιαστικά ολοκλήρωσε την καριέρα του στους Μοντεβιδέο Γουόντερερς για να αποσυρθεί οριστικά το 1937 από την ενεργό δράση.
Οι εμφανίσεις του με τους "auriblancos" του έδωσαν την ευκαιρία να αγωνιστεί στην εθνική της χώρας του κάνοντας ντεμπούτο στις 24 Ιουνίου του 1923 στο Μπουένος Άιρες απέναντι στην Αργεντινή για το Lipton Cup. Κατέκτησε 3 Πρωταθλήματα Νοτίου Αμερικής το 1923, το 1924 αν και δεν αγωνίστηκε σε κανένα παιχνίδι και το 1926 όπου ανακηρύχτηκε κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης.
Επίσης ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε τα δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια το 1924 στο Παρίσι και το 1928 στο Άμστερνταμ και ήταν ο πρώτος διεθνής μαύρος ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στο Ολυμπιακό Τουρνούα. Στο Παρίσι εντυπωσίασε το κοινό που τον επευφημούσε ενώ και ο γαλλικός τύπος τον αποκαλούσε "μαύρο θαύμα".
Στο Άμστερνταμ είχε υποστεί ένα σοβαρό τραυματισμό στο μάτι όπου κατά την διάρκεια του ημιτελικού με την Ιταλία συγκρούστηκε με το δοκάρι. Παρότι δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του συμπεριελήφθηκε στην αποστολή για το παρθενικό Παγκόσμιο Κύπελλο στην πατρίδα του το 1930 όπου και αναδείχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Παρόλα αυτά όχι μόνο αγωνίστηκε και στα τέσσερα παιχνίδια του τουρνουά, αλλά αναδείχθηκε και στην καλύτερη εντεκάδα της διοργάνωσης. Ο τελικός απέναντι στην Αργεντινή στις 30 Ιουλίου θα ήταν η 34η και τελευταία του παρουσία με την "σελέστε" έχοντας πετύχει και 1 γκολ.
Μετά την απόσυρση του άρχιζε να πίνει πολύ, η κατάσταση του ματιού του όλο και περισσότερο επιδεινωνόταν, μένοντας ουσιαστικά τυφλός. Δεν μπορούσε να βρει μια σταθερή δουλειά και όλα αυτά τον οδήγησαν στο να κλειστεί ακόμα περισσότερο στον εαυτό του, να πέφτει σε κατάθλιψη.
Σπάνια έβγαινε έξω και μία από αυτές τις εξόδους ήταν κατά την διάρκεια του Παγκσομίου Κυπέλλου του 1950 στην Βραζιλία όταν παρακολούθησε τον τελικό της οικοδέσποινας με την Ουρουγουάη και είδε τον ανιψιό του Βικτόρ Ροντρίγκεζ Αντράντε να κατακτά το βαρύτιμο τρόπαιο.
Το 1956 ένας Γερμανός δημοσιογράφος ονόματι Φρίτς Χακ αφίχθη στο Μοντεβιδέο ψάχνοντας τα ίχνη του. Ύστερα απο έξι ημέρες τον βρήκε να μένει σε ένα ερειπωμένο υπόγειο. Ήταν δε τόσο μεθυσμένος που δεν καταλάβαινε τις ερωτήσεις του Χάκ.
Έφυγε από την ζωή στις 5 Οκτωβρίου του 1957 "χτυπημένος" από την φυματίωση, φτωχός και ξεχασμένος στην ηλικία των 55 ετών στο σανατόριο Pineyro del Campo. Προς τιμήν του "maravilla negra(σ.σ. το μαύρο θαύμα)" τοποθετήθηκε στο "Estadio Centenario" πλάκα.
Το 1994 το γαλλικό περιοδικό France Football τον κατέταξε στην δέκατη θέση των κορυφαίων ποδοσφαιριστών που αγωνίστηκαν ποτέ σε παγκόσμιο Κύπελλο. Το 2003 ο Ουρουγουανός συγγραφέας Χόρχε Τσάγκας προς τιμήν του έγραψε βιβλίο με τον τίτλο "Δόξα και μαρτύριο: Η ιστορία του Χοσέ Λεάντρο Αντράντε".
