Γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1962 στο Άμστερνταμ απο πατέρα Σουριναμέζο και μητέρα Ολλανδή. Μαζί με τον Ρούουντ Γκούλιτ ξεκίνησαν μαζί, ήταν συμπαίκτες στην DWS, ενώ και οι πατεράδες τους ήταν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές .
Ο τότε σκάουτερ του Άγιαξ Μπάρι Σιν σίνιορ θα τον ξεχωρίσει και θα πάρει μαζί του τον Ράικαρντ στις ακαδημίες του Άγιαξ. Εκεί σε ηλικία 17 ετών θα τον δει ο Λίο Μπενάκερ και στις 23 Αυγούστου του 1980 θα κάνει ντεμπούτο κόντρα στους Γκο Άχεντ Ίγκλς όπου και θα σκοράρει.
Κατά την θητεία του στον "Αιάντα" έπαιξε ώς δεξιός μεσοεπιθετικός, στόπερ, λίμπερο, κεντρικός μέσος και κατέκτησε μέχρι το 1987 3 Πρωταθλήματα το 1982, το 1983 και το 1985, 3 Κύπελλα το 1983, το 1986 και το 1987 και το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1987 στην Αθήνα στο ΟΑΚΑ κόντρα στην Λοκομοτίβ Λειψίας.
Τον Μάρτιο του 1986 ο Γκούλιτ του μεταφέρει το ενδιαφέρον της PSV. Ύστερα απο διαπραγματεύσεις συμφωνεί με τον πρόεδρο της Αιντχόφεν Ζακ Ρούτς για συμβόλαιο τεσσάρων ετών, λαμβάνοντας ως δώρο ένα στερεοφωνικό και 30.000 φιορίνια.
Όμως τον Φεβρουάριο του 1987 επεκτείνει το συμβόλαιο του με τον Άγιαξ για δύο ακόμα χρόνια. Οι δύο ομάδες έρχονται σε συμφωνία κυρίων, σύμφωνα με την οποία παρέμεινε στον Άγιαξ, η Αιντχόφεν ακύρωσε το συμβόλαιο και ως αντάλλαγμα πήρε 1,5 εκατομμύριο εν αντιθέσει με τα 2,5 που είχε δώσει για να τον αποκτήσει.
Κατά την διάρκεια της σεζόν έρχεται σε κόντρα με τον Γιόχαν Κρόιφ και αποχωρεί απο το Άμστερνταμ ύστερα απο 256 παιχνίδια και 57 τέρματα. Ο επόμενος σταθμός του θα είναι η Λισαβόνα και η Σπόρτιγκ όμως δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής αφού είχε παρέλθει η προθεσμία για τις μετεγγραφές και έτσι τον παραχώρησε δανεικό στην Ρεάλ Σαραγόσα.
Στην Αραγωνία θα αγωνιστεί σε 11 παιχνίδια αλλά το καλοκαίρι του 1988 θα είναι σημαδιακό για τον ίδιο. Η κατάκτηση του EURO στα γήπεδα της Γερμανίας θα ωθήσει τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι να καταθέσει πρόταση απόκτησης του.
Η πρόταση θα γίνει αποδεκτή και θα προστεθεί στους Φαν Μπάστεν και Γκούλιτ για να συνθέσει την περίφημη ολλανδική τριάδα που μαζί με τους εξίσου σπουδαίους Ιταλούς και υπό την καθοδήγηση του Αρίγκο Σάκι θα κατακτήσουν πολλά τρόπαια.
2 Πρωταθλήματα το 1992 και το 1993, 2 Σούπερ Καπ Ιταλίας το 1988 και το 1992, 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών το 1989 και το 1990 εκεί όπου πέτυχε και το μοναδικό γκολ της συνάντησης κόντρα στην Μπενφίκα, 2 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ το 1989 και το 1990 και 2 Διηπειρωτικά το 1989 και το 1990.
Το καλοκαίρι του 1993 ύστερα απο 201 παιχνίδια και 26 τέρματα στο Μιλάνο θα επιστρέψει στην Ολλανδία για λογαριασμό του Άγιαξ για να παίξει τον ρόλο του δασκάλου για τα τρομερά παιδιά του Φαν Χάαλ, και να βάλει τίτλους τέλους στην μεγάλη του καριέρα.
Θα κατακτήσει 2 Πρωταθλήματα το 1993 και το 1994, 2 Σούπερ Καπ το 1993 και το 1994 και το Champions League του 1995 στην Βιέννη κόντρα στη παλιά του ομάδα την Μίλαν.
Στην εθνική θα κάνει ντεμπούτο την 1η Σεπτεμβρίου του 1981 σε φιλικό παιχνίδι κόντρα στην Ελβετία στην Ζυρίχη. Θα στεφθεί Πρωταθλητής Ευρώπης το 1988 με τους "οράνιε" όπου και θα αγωνιστεί και στα πέντε παιχνίδια της διοργάνωσης.
Θα πάρει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας το 1990 όπου θα παίξει στα τέσσερα παιχνίδια και θα γίνει αρνητικός πρωταγωνιστής στο νοκ-άουτ παιχνίδι με την Δυτική Γερμανία όταν θα φτύσει στο πρόσωπο τον Ρούντι Φέλερ και θα αποβληθεί. Ο ίδιος δικαιολογήθηκε ότι προέβη σε αυτή την κίνηση γιατί ο Γερμανός τον έβρισε με απρεπείς εκφράσεις για το χρώμα του.
Θα αγωνιστεί στο EURO του 1992 στην Σουηδία όπου θα φτάσουν μέχρι τον ημιτελικό όπου θα αποκλειστούν απο την Δανία στην "ρώσικη ρουλέτα" και στο Παγκόσμιο Κύπελλο των Ηνωμένων Πολιτειών το 1994, όπου θα παίξει σε τέσσερα παιχνίδια.
Στις 9 Ιουλίου στο Ντάλας κόντρα στην Βραζιλία θα γράψει τον επίλογο με την εθνική Ολλανδίας έχοντας συνολικά 73 συμμετοχές και 10 τέρματα. Η Εθνική θα είναι και ο πρώτος του προπονητικός σταθμός τον Ιούνιο του 1998 διαδεχόμενος τον Χίντινκ.
Θα την οδηγήσει στην τελική φάση του EURO 2000, όπου θα αποκλειστεί στους ημιτελικούς απο την Ιταλία στην διαδικασία των πέναλντι. Θα παραιτηθεί αμέσως μετά την ήττα απο τους "ατζούρι" αφού είχε θέσει ως μοναδικό στόχο την κατάκτηση του, έχοντας σε 22 παιχνίδια 8 νίκες, 12 ισοπαλίες και 2 ήττες.
Επόμενος σταθμός η Σπάρτα Ρότερνταμ τον Ιούνιο του 2001 όπου σε 38 παιχνίδια θα έχει 6 νίκες, 12 ισοπαλίες και 20 ήττες, η Σπάρτα θα υποβιβαστεί και ο ίδιος θα απολυθεί. Τον Ιούλιο του 2003 θα αναλάβει την Μπαρτσελόνα με την οποία θα κατακτήσει 2 Πρωταθλήματα το 2005 και το 2006, 2 Σούπερ Καπ Ισπανάις το 2005 και το 2006 και το Champions League του 2006 στο Παρίσι κόντρα στην Άρσεναλ.
Θα γίνει έτσι μέχρι εκείνη την στιγμή ο πέμπτος που κατακτάει το βαρύτιμο τρόπαιο τόσο ώς παίκτης αλλά και ως ποδοσφαιριστής. Τον Μάιο του 2008 θα φύγει απο την Βαρκελώνη ύστερα απο 273 παιχνίδια στα οποία είχε 160 νίκες, 63 ισοπαλίες και 50 ήττες.
Τον Ιούνιο του 2009 θα αναλάβει την Γαλατασαράι υπογράφοντας διετές συμβόλαιο αλλά δεν θα το εξαντλήσει αφού στις 19 Οκτωβρίου του 2010 θα απολυθεί ύστερα απο 67 παιχνίδια με 37 νίκες, 15 ισοπαλίες και 15 ήττες.
Τον Ιούνιο του 2011 θα αναλάβει την εθνική ομάδα της Σαουδικής Αραβίας, αλλά δεν θα καταφέρει να την οδηγήσει στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας και στις 16 Ιανουαρίου του 2013 οι δύο πλευρές θα έρθουν σε λύση της συνεργασίας τους ύστερα απο 27 παιχνίδια με 7 νίκες, 9 ισοπαλίες και 11 ήττες.
Αργότερα θα αναλάβει πόστο στην ακαδημία Μόντβερς στην Φλόριντα ως ειδικός σύμβουλος για την ανάπτυξη των ποδοσφαιριστών της. Τον Δεκέμβριο του 2016 θα ανακοινώσει την απόσυρση του απο την προπονητική.
"Έχω διαφορετικές προτεραιότητες στην ζωή μου, όπως το μεγάλωμα των παιδιών μου. Ίσως κάποια ημέρα να επιστρέψω απο κάποια άλλη θέση στο ποδόσφαιρο, αλλά αυτό θα γίνει όταν είμαι 100% σίγουρος ότι μπορώ να το υποστηρίξω" ανέφερε σε δηλώσεις του στο ετήσιο σπορ γκαλά του Άμστερνταμ.
Τον Σεπτέμβριο του 2020 σύμφωνα με την ολλανδική εφημερίδα De Telegraaf του έγινε πρόταση να αναλάβει την εθνική Ολλανδίας ύστερα απο την αποχώρηση του Ρόναλντ Κούμαν για την Μπαρτσελόνα αλλά αρνήθηκε.
