Ομάρ Σίβορι Ο πρόγονος του Μαραντόνα

Από πολλούς έχει χαρακτηριστεί ως το ποδοσφαιρικό πρότυπο του Ντιέγκο Μαραντόνα αφού οι δύο αυτές μεγάλες προσωπικότητες έμοιαζαν σε αρκετά πράγματα τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικών χώρων. Ο λόγος για τον Ομάρ Σίβορι ο οποίος πέρα απο την εκτελεστική δεινότητα που διέθετε, ήταν ιδιαίτερα καλός στο να δημιουργεί για τους συμπαίκτες του. 

Ο "El Cabezon" όπως ήταν το παρατσούκλι του γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου του 1935 στο Σαν Νίκολας μια πόλη που βρίσκεται πολύ κοντά στο Μπουένος Άιρες, διαθέτοντας ιταλικές ρίζες και το ενδιαφέρον του για το ποδόσφαιρο τον οδήγησε στην Ρίβερ Πλέιτ.

Με τους "μιλιονάριος" έκανε ντεμπούτο στις 4 Απριλίου του 1954 σε ηλικία 17 ετών κόντρα στην Λανούς, αντικαθιστώντας μάλιστα τον Άνχελ Λαμπρούνα. Αγωνίστηκε μέχρι το 1957 έχοντας 63 συμμετοχές και 29 γκολ βοηθώντας την να κατακτήσει τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα(1955,1956,1957). 

Ύστερα απο προτροπή του Ρενάτο Τσεζαρίνι η Γιουβέντους έδωσε το ποσό-ρεκόρ για την εποχή εκείνη των 10 εκατομμύριων πέσος για να τον αποκτήσει. Μάλιστα με το ποσό αυτό η Ρίβερ κατάφερε να ολοκληρώσει τις εργασίες ανακατασκευής του σταδίου της του "Μονουμεντάλ". 

Με τους "μπιανκονέρι" αγωνίστηκε συνολικά 8 χρόνια έως το 1965 έχοντας 317 συμμετοχές και 167 γκολ κατακτώντας 3 Πρωταθλήματα(1958,1960,1961) και 2 Κύπελλα(1959,1960), ενώ το 1961 ανακηρύχθηκε κορυφαίος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής της χρονιάς από το γαλλικό περιοδικό France Football.

Είναι ο πέμπτος σκόρερ όλων των εποχών με την φανέλα της "Βέκια Σινιόρα", ενώ κατέχει και το ρεκόρ των περισσότερων γκολ σε έναν αγώνα στην νίκη με 9-1 απέναντι στην Ίντερ στις 10 Ιουνίου του 1961 όταν και πέτυχε 6 γκολ. Για τα κατορθώματά του το 1961 το γαλλικό περιοδικό France Football  του απένειμε την "Χρυσή Μπάλα".

Ήταν δε τέτοια η επιρροή που διέθετε ο Σίβορι που η εμβληματική φυσιογνωμία της "Γηραιάς Κυρίας" ο Τζιαμπίερο Μπονιπέρτι  ανέφερε χαρακτηριστικά: "Παίζοντας μαζί του ήταν πραγματικά απόλαυση". "Όλοι υπολόγιζαν τον Τσάρλς δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Ομάρ να παιδεύει τους αντιπάλους. 

Συνήθιζε να παίζει με τις κάλτσες κατεβασμένες στους αστραγάλους χωρίς καμία προφύλαξη, θέλοντας να δείξει ότι δεν φοβάται τους αμυντικούς. Είχε μια απίστευτη νοοτροπία νικητή".

Η αποχώρηση από την ενεργό δράση του Μπονιπέρτι σε συνδυασμό με την επιστροφή του Τσάρλς στην Αγγλία "έσπασε" το "Magical Trio" και το 1965 ύστερα από διαφωνία που είχε με τον προπονητή Χεριμπέρο Χερέρα αποφάσισε να αποχωρήσει απο το Τορίνο και να μετακομίσει πιο νότια στην Νάπολι.

Παρότι στους "παρτενοπέι" δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο τίτλο μέχρι και το 1968 που φόρεσε την φανέλα της έχοντας 63 συμμετοχές και 12 γκολ, κατάφερε όμως να την κάνει ιδιαίτερα ανταγωνιστική και να τερματίζει στις υψηλές θέσεις της βαθμολογίας. 

Την περίοδο 1967-1968 διεκδίκησε το πρωτάθλημα το οποίο τελικά το έχασε απο την Μίλαν, με τον Σίβορι να χάνει σημαντικό κομμάτι της σεζόν λόγω ενός προβλήματος στο γόνατο, ενώ δεν έλειπαν και οι προστριβές με τον Μπρούνο Πεζάολα.

Στην τελευταία του σεζόν στο "Σαν Πάολο" ήρθε σε κόντρα με τον νέο προπονητή Κάρλο Παρόλα διότι ο Παρόλα δεν τον υπολόγιζε στο βασικό σχήμα, κάτι που ο Σιβορι δεν το δεχόταν. Η ειρωνεία της τύχης ήταν ότι το τελευταίο παιχνίδι στην καριέρα του Σίβορι ήταν απέναντι στην Γιουβέντους όπου αποβλήθηκε με κόκκινη κάρτα για κλοτσιά στον Ερμίνιο Φαβάλι και του επιβλήθηκε τιμωρία για έξι αγωνιστικές.

Ύστερα απο 63 συμμετοχές και 12 γκολ με την φανέλα της Νάπολι, τον Δεκέμβριο του 1968 ανακοινώνει σε συνέντευξη τύπου ότι αποχωρεί απο την Ιταλία και να αποσυρθεί απο το ποδόσφαιρο. Στην επιστροφή του στην Αργεντινή θα ξαναφορέσει την φανέλα της Ρίβερ, όμως δεν θα κρατήσει για πολύ και μετά απο μερικές εβδομάδες θα κρεμάσει τα παπούτσια του.

Με την φανέλα της Εθνικής Αργεντινής έκανε ντεμπούτο στις 22 Ιανουαρίου του 1956 κόντρα στο Περού στο Μοντεβιδέο για το Πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής. Κατέκτησε το Κύπελλο της Νοτίου Αμερικής το 1957 όπου μαζί με τους Μάσιο και Ανχελίλο δημιούργησαν το περίφημο τρίο "caras sucias"(σ.σ. βρώμικα πρόσωπα") εμπνευσμένο απο την ταινία "Οι Άγγελοι με τα βρώμικα πρόσωπα" του 1938.

Εκείνη η διοργάνωση και το ματς στις 6 Απριλίου του 1957 κόντρα στο Περού στην Λίμα, θα ήταν η τελευταία φορά που θα φορούσε της Αργεντινής και έτσι έχασε την ευκαιρία να παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Σουηδίας το 1958.  

Και όλα αυτά επειδή η ομοσπονδία απέκλεισε όλους όσους βρίσκονταν στο εξωτερικό. Συνολικά αγωνίστηκε 19 φορές πετυχαίνοντας 9 γκολ. Το 1961 πήρε την ιταλική υπηκοότητα εκμεταλλευόμενος τις ιταλικές ρίζες και έκανε ντεμπούτο στις 25 Απριλίου του 1961 κόντρα στην Βόρεια Ιρλανδία σε φιλικό παιχνίδι στην Μπολόνια.

Θα πάρει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Χιλής το 1962 όπου θα παίξει στα δύο παιχνίδια του ομίλου κόντρα σε Δυτική Γερμανία και Ελβετία, αλλά οι "ατζούρι" δεν κατάφεραν να περάσουν στην επόμενη φάση. Το παιχνίδι κόντρα στην Ελβετία στις 7 Ιουνίου του 1962 στο Σαντιάγκο ήταν η 9η και τελευταία του παρουσία ενώ πέτυχε και 8 γκολ.

Μετά την απόσυρση του από τους αγωνιστικούς χώρους επέστρεψε στην πατρίδα του και ως προπονητής ανέλαβε κατά σειρά τις Ροζάριο Σεντράλ, Εστουντιάντες  και Ρασίγκ Κλάμπ. Παράλληλα την περίοδο 1972-1973 ανέλαβε την Εθνική ομάδα της χώρας του την οποία οδήγησε στην πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974 στην Δυτική Γερμανία

Παρόλα αυτά δεν συνέχισε στον πάγκο της "αλμπισελέστε" αφού τσακώθηκε με τους ιθύνοντες της ομοσπονδίας. Έκτοτε σταμάτησε την προπονητική εκτός απο ένα πέρασμα που έκανε το 1983 στον Καναδά με την Toronto Italia.  

Mέχρι τον θάνατο του ήταν σκάουτερ της Γιουβέντους στην Λατινική Αμερική ενώ την διετία 1993-1994 ήταν αρθρογράφος στην εφημερίδα Clarin. Το 2004 στην ψηφοφορία για τον καλύτερο Λατινοαμερικάνο παίκτη του 2ου αιώνα κατέλαβε την 16η θέση. 

Στις 17 Φεβρουαρίου του 2005 στην ηλικία των 69 ετών έφευγε απο την ζωή χτυπημένος απο τον καρκίνο του πάγκρεας.