Από εργάτης, ξυλουργός και εργαζόμενος σε εργοστάσιο παρασκευής γλυκών, Παγκόσμιος Πρωταθλητής με την Εθνική Βραζιλίας. Και όμως δεν μιλάμε για κάποιον ποδοσφαιριστή παλαιότερων δεκαετιών αλλά για τον γνωστό μας και στην Ελλάδα Gilberto Aparaecido da Silva ο οποίος κατάφερε να φτάσει σε υψηλά στάνταρ απόδοσης τόσο σε συλλογικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο.
Γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 1976 στην πόλη Λαγκόα Ντα Πράτα στην πολιτεία του Μίνας Ζεράις. Από πολύ μικρός του μπήκε το "μικρόβιο" του ποδοσφαίρου και το 1988 εντάχθηκε στις ακαδημίες της Αμέρικα Μινέιρο.
Σε ηλικία 15 ετών λόγω οικονομικών προβλημάτων, της αρρώστιας της μητέρας του, της απόσυρσης του πατέρα του, συν του ότι δεν μπορούσε να συντηρηθεί από το ποδόσφαιρο, αναγκάστηκε να αφήσει στην άκρη τα όνειρά του για να βοηθήσει την οικογένειά του.
Αυτοί που ουσιαστικά τον έπεισαν να δοκιμάσει να επανέρθει στον χώρο του ποδοσφαίρου ήταν οι φίλοι του με τον Σίλβα να υπογράφει επαγγελματικό συμβόλαιο τον Ιούνιο του 1997 με τους "coelho(σ.σ. λαγός)".
Αγωνιζόμενος ως κεντρικός αμυντικός αποτέλεσε ένα από τα κλειδιά της ανόδου στην βραζιλιάνικη SERIE A, και μετά από τρία χρόνια παρουσίας με 20 συμμετοχές και 1 γκολ, το 2000, τον απέκτησε η Ατλέτικο Μινέιρο.
Ήταν όμως άτυχος αφού παρά την κατάκτηση του πολιτειακού πρωταθλήματος, έχασε ένα μεγάλο μέρος της πρώτης χρονιάς λόγω του κατάγματος που υπέστη στην δεξιά κνήμη, ενώ ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα την περίοδο 2001-2002 ήταν αυτός που τον μετέθεσε στον χώρο της μεσαίας γραμμής, παίζοντας 62 παιχνίδια με την "γκάλο" πετυχαίνοντας και 4 γκολ.
Η μετάθεση αυτή του έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθεί ακόμα περισσότερο κερδίζοντας παράλληλα και τις πρώτες του συμμετοχές με την Εθνική ομάδα. Το καλοκαίρι του 2002 έχοντας τις δάφνες από την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου κέντρισε την προσοχή πολλών προπονητών με τον ίδιο να εκφράζει την προτίμηση να αγωνιστεί στην Αγγλία.
Άστον Βίλα και Άρσεναλ ήταν οι ομάδες που ενδιαφέρθηκαν με τους "κανονιέρηδες" να είναι αυτοί που κέρδισαν την υπογραφή του. Μια μετεγγραφή που λίγο έλειψε να χαλάσει αφού είχε επιβληθεί στην ομάδα του Μπέλο Οριζόντε απαγόρευση μετεγγραφών λόγω του ότι χρώσταγε λεφτά σε διάφορους ποδοσφαιριστές ανάμεσά τους και τον Ζιλμπέρτο, ενώ υπήρχε και ένα θέμα με την έκδοση της κάρτας εργασίας.
Εν τέλει τον Αύγουστο του 2002 υπέγραψε συμβόλαιο με την ομάδα του Λονδίνου με τον ίδιο τον Αρσέν Βενγκέρ να δηλώνει ικανοποιημένος με την εξέλιξη αυτή και την Ατλέτικο να καρπούται το ποσό των 4.5 εκατομμυρίων λιρών.
Με την φανέλα της Άρσεναλ αγωνίστηκε έξι χρόνια από το 2002 έως το 2008 συμπληρώνοντας 244 συμμετοχές και 24 γκολ, κατακτώντας το αήττητο Πρωτάθλημα του 2004, δύο Κύπελλα το 2003 και το 2005, και 2 Σούπερ Καπ το 2002 και το 2004. Παράλληλα ήταν φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 2005-2006 στο "Σταντ Ντε Φράνς" απέναντι στην Μπαρτσελόνα.
Εκεί απέκτησε το προσωνύμιο "αόρατο τείχος", ενώ την περίοδο 2006-2007 μετά την αποχώρηση των Κάμπελ και Μπέργκαμπ, ορίστηκε ως ένας από τους αρχηγούς της ομάδας. Η περίοδος 2007-2008 πέρασε από πολλά κύματα αφού είχε χάσει την θέση του στο βασικό σχήμα λόγω και της απουσίας του στο Κόπα Αμέρικα, ενώ καθ' όλη την διάρκεια της υπήρχαν φήμες για αποχώρηση του, ενώ και η σχέση του με τον Αλσατό προπονητή κλονίστηκε.
Άν και το συμβόλαιο του μετά την επέκταση που έκανε τον Σεπτέμβριο του 2005, έληγε το καλοκαίρι του 2009, ένα χρόνο πριν το καλοκαίρι του 2008 ο Παναθηναϊκός ήρθε σε συμφωνία με την αγγλική ομάδα για την απόκτηση του και υπέγραψε στους "πράσινους" για τρία χρόνια. Κατέκτησε το νταμπλ του 2010 και μέχρι το καλοκαίρι του 2011 είχε συμπληρώσει 119 συμμετοχές και 6 γκολ.
Επιστροφή στα πάτρια εδάφη για λογαριασμό της Γκρέμιο όπου είχε 74 συμμετοχές και 2 γκολ και παρότι πολλοί περίμεναν ότι πλησίαζε η ώρα της απόσυρσης, τον Δεκέμβριο του 2012 ήρθε η ώρα της μεγάλης επιστροφής στο "Ιντεπεντένσια".
Για αυτή του την επιλογή δικαιώθηκε απόλυτα αφού λίγους μήνες μετά η "γκάλο" έφτασε στην κατάκτηση του Κόπα Λιμπερταδόρες για πρώτη φορά στην ιστορία της αλλά και το πολιτειακό Πρωτάθλημα του 2013, όμως τον Ιανουάριο του 2104 η συνεργασία τους δεν ανανεώθηκε.
Στις 11 Δεκεμβρίου του 2015 ανακοίνωσε και επίσημα την απόσυρση του απο τους αγωνιστικούς χώρους. Οι εμφανίσεις του με την Ατλέτικο Μινέιρο έδωσαν το δικαίωμα στον Λουίς Φελίπε Σκολάρι να τον καλέσει για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα στις 7 Νοεμβρίου του 2001 στην Λα Πάζ απέναντι στην Βολιβία στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002.
Ο Σκολάρι όμως δεν έμεινε μόνο εκεί αφού τον κάλεσε στην τελική 23αδα που θα ταξίδευε στην Ιαπωνία και την Νότια Κορέα δίνοντας του την ευκαιρία να αναδειχθεί Παγκόσμιος πρωταθλητής αγωνιζόμενος και στα εφτά παιχνίδια βασικός και αναντικατάστατος αρπάζοντας την ευκαιρία λόγω του τραυματισμού του Έμερσον.
Ακολούθησε η κατάκτηση του Confederations Cup του 2005 όπου αγωνίστηκε σε ένα μόνο παιχνίδι απέναντι στην Ιαπωνία., του Copa America το 2007 όπου λόγω της απουσίας του Λούσιο φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού αν και στον τελικό λόγω τιμωρίας δεν αγωνίστηκε απέναντι στην Αργεντινή, και το Confederations Cup του 2009.
Ενδιάμεσα είχε προηγηθεί η παρουσία του στα γήπεδα της Γερμανίας το 2006 όπου αγωνίστηκε σε τέσσερα παιχνίδια της διοργάνωσης στα δύο από αυτά μπήκε ως αλλαγή. Ήταν παρών το 2010 στην Νότια Αφρική όπου πήρε μέρος σε τρίτη συνεχόμενη τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου αγωνιζόμενος και στα πέντε παιχνίδια του τουρνουά.
Η ήττα απο την Ολλανδία στις 2 Ιουλίου του 2010 στο Πορτ Ελίζαμπεθ στην προημιτελική φάση του Μουντιάλ αποτέλεσε και το "κύκνειο άσμα" της παρουσίας του στην "σελεσάο" έχοντας 93 συμμετοχές που τον φέρνει στην ένατη θέση όλων των εποχών και 3 γκολ αντίστοιχα.
Μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του συνεργάστηκε με το ESPN για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλάις το 2014, ενώ τον Μάιο του 2016 ανέλαβε χρέη τεχνικού διευθυντή στον Παναθηναϊκό αλλά δεν μακροημέρευσε η συνεργασία τους αφού τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου έφυγε.
Είναι χορηγός της Street League εταιρία στην Μεγάλη Βρετανία που ασχολείται με την διεξαγωγή φιλανθρωπικών παιχνιδιών με την συμμετοχή άστεγων, προσφύγων και αυτών που αιτούνται άσυλο
