Ριβάλντο Απο τις φαβέλες στην κορυφή του κόσμου

Ήταν οι πρώτες ημέρες του 2000 όταν το αγγλικό ποδοσφαιρικό περιοδικό World Soccer ανακοίνωνε τους καλύτερους του 1999. Με ποσοστό 42% ο Ριβάλντο Βίτορ Μπόρμπα Φερέιρα βγήκε πρώτος στην λίστα με τον καλύτερο παίκτη της χρονιάς ολοκληρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο μια χρονιά στην οποία είχε να επιδείξει σημαντικές προσωπικές επιτυχίες.

Γεννημένος στις 19 Απριλίου του 1972 στην πόλη Παουλίστα της περιοχής Περναμπούκο μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές του Ρεσίφε. Η οικογένεια του ήταν φτωχή και δεν μπορούσε να ταΐσει τόσο αυτόν όσο και τα υπόλοιπα του αδέρφια,εξαιτίας μάλιστα του υποσιτισμού είχε χάσει πολλά από τα αληθινά δόντια του αντικαθιστώντας τα με ένα σετ ψεύτικων.

Τα όνειρα όμως δεν σταματούσαν για τον μικρό Βίτορ που το πρωί έβγαζε προς το ζην πουλώντας σουβενίρ στους τουρίστες και το απόγευμα μαζί με τους φίλους του έπαιζε ποδόσφαιρο στην κοντινή παραλία.

Ο πατέρας του ήταν από αυτούς που πίστευαν στο ταλέντο του άλλωστε το ποδόσφαιρο ήταν μια διέξοδος για τον ίδιο για να μπορέσει να ξεφύγει από τις φαβέλες.

Σε ηλικία 17 ετών ο "Ρίμπο" χάνει τον πατέρα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ένα μεγάλο "σόκ" για τον ίδιο την στιγμή μάλιστα που είχε υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο στην ομάδα Παουλιστάνο.

Οι προπονητές του στην Παουλιστάνο θεωρούσαν ότι δεν θα μπορούσε να παίξει ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο λόγω του αδύνατου οργανισμού του ο ίδιος όμως δεν το έβαλε κάτω και το 1991 μετακόμισε στην Σάντα Κρούζ.

Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από την Μότζι Μίριμ και την Κορίνθιανς ήρθε η μετεγγραφή στην Παλμέιρας με την οποία αγωνίστηκε για τρία χρόνια πετυχαίνοντας  50 γκολ σε 86 αγώνες. Με την "βερντάο" κατέκτησε το Brasileirao to 1994 και δύο πρωταθλήματα Παουλίστα το 1994 και το 1996.

Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 η Πάρμα είχε ανακοινώσει την απόκτηση "πακέτο" τον ίδιο αλλά και τον Αμαράλ, όμως μια διαμάχη που προέκυψε ανάμεσα στις δύο πλευρές "χάλασε" την μετεγγραφή.

Κάπου εκεί μπήκε στον χορό η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια η οποία τον έκανε δικό της και δεν το μετάνιωσε καθόλου αφού με την δική του παρουσία τερμάτισε τρίτη στο πρωτάθλημα Ισπανίας και τον ίδιο να καταλαμβάνει την τέταρτη θέση στον πίνακα των σκόρερ με 21 τέρματα σε 41 παιχνίδια.

Τα επιτεύγματα του δεν άφησαν ασυγκίνητη την Μπαρτσελόνα η οποία το καλοκαίρι του 1997 δαπάνησε το ποσό των  26 εκατομμυρίων δολαρίων για να τον κάνει δικό της. Στην πρωτεύουσα της Καταλονίας έκανε μερικά εκπληκτικά παιχνίδια στην πενταετία που έκατσε στο "Καμπ Νού" κατακτώντας 2 Πρωταθλήματα Ισπανίας(1998,1999), 1 Κύπελλο το 1998 και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ του 1997.

Είναι στην καλύτερη φάση της καριέρας του και το 1999 μαζεύει πάρα πολλούς ατομικούς τίτλους τόσο με την ομάδα του αλλά και με την εθνική της χώρας του. Ανακηρύσσεται κορυφαίος παίκτης της χρονιάς από το αγγλικό World Soccer, από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, από το Onze d'Or με "κερασάκι στην τούρτα" την κατάκτηση της Χρυσής  Μπάλας.

Με την φανέλα των "μπλαουγκράνα" αγωνίστηκε σε 157 παιχνίδια και πέτυχε 86 γκολ και παρότι είχε ένα ακόμα χρόνο συμβόλαιο η έλευση του Λουίς Φαν Χάαλ το καλοκαίρι του 2002 με τον οποίο είχαν έρθει σε κόντρα την περίοδο 1999-2000 τον ώθησε στην έξοδο.

Επόμενος σταθμός η Ιταλία και η Μίλαν με την απόκτηση του να είναι δώρο του Σίλβιο Μπερλουσκόνι προς τους οπαδούς παρά την αντίθεση του Κάρλο Αντσελότι. Με τους "ροσονέρι" κατέκτησε το Κύπελλο Ιταλίας και το Τσάμπιονς Λίγκ στον τελικό ολοκληρώνοντας την χρονιά με 38 συμμετοχές και 8 γκολ.

Την επόμενη χρονιά 2003-2004 η παρουσία των Κακά και Ρουί Κόστα ουσιαστικά τον παραγκώνισαν και δεν είναι τυχαίο ότι αγωνίστηκε μόνο σε δύο παιχνίδια το ένα μάλιστα στο νικηφόρο Ευρωπαϊκό Σούπερ Κάπ απέναντι στην Πόρτο.

Ο ίδιος αποφασίζει να ζητήσει να φύγει από το Μιλάνο στις αρχές του 2004 και να επιστρέψει στην Βραζιλία για λογαριασμό της Κρουζέιρο με την οποία κατακτάει το πρωτάθλημα της πολιτείας του Μινέιρο αν και αγωνίζεται μόλις σε 10 παιχνίδια πετυχαίνοντας δύο γκολ, αποφασίζει να φύγει πριν καν τελειώσει το πρωτάθλημα.

Κάπου εκεί ξεκινάει και η ελληνική περιπέτεια του Ριβάλντο για μια τριετία με την φανέλα του Ολυμπιακού από το 2004 έως το 2007 κατακτώντας τρία πρωταθλήματα(2005,2006,2007) και δύο κύπελλα(2005,2006) και για μία χρονιά με την φανέλα της ΑΕΚ έχοντας συνολικά 99 συμμετοχές και 51 γκολ.  \

Στις 25 Αυγούστου του 2008 αποφασίζει να αφήσει τον "Δικέφαλο" και να μετακινηθεί στο Ουζμπεκιστάν για λογαριασμό της Μπουνιοντκόρ. Στην Τασκένδη θα παραμείνει μέχρι το καλοκαίρι του 2010 κατακτώντας 2 Πρωταθλήματα(2008,2009) και 1 Κύπελλο(2008) με 53 αγώνες και 33 γκολ.

Τον Νοέμβριο του 2010 ανακοινώνει ότι θα παίξει με την φανέλα της Μότζι Μίριμ στην οποία μάλιστα κατέχει και το αξίωμα του προέδρου, αλλά δύο μήνες αργότερα υπογράφει συμβόλαιο συνεργασίας με την Σάο Πάολο.

Παρά την καλή αρχή που κάνει με τους "τρικολόρ" έρχεται σε κόντρα με τον Πάολο Σέζαρ Καρπετζιάνι που τον στέλνει να προπονείται με τις "ρεζέρβες". Η αποχώρηση του Καρπετζιάνι τον φέρνει στην πρώτη ομάδα όμως την 1η Δεκεμβρίου μέσα από τον λογαριασμό του στο twitter ανακοινώνει ότι δεν θα ανανεώσει με την Σάο Πάολο το συμβόλαιο.

Τον Ιανουάριο του 2012 κάνει την έκπληξη και υπογράφει στην αγκολέζικη Καμπουσκόρπ για το ποσό των 5 εκατομμυρίων δολαρίων που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία του αφρικάνικου ποδοσφαίρου. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους δεν ανανεώνει την συνεργασία με τους Αγκολέζους και ενώ υπάρχουν φήμες για απόσυρση του ο πρόεδρος της Σάο Καετάνο Νάιρο Φερέιρα Ντε Σόουζα ανακοινώνει την απόκτηση του.  

Τα προβλήματα στο γόνατο όμως δεν του επιτρέπουν να αγωνιστεί σε πολλά παιχνίδια και τον Νοέμβριο του 2013 ανακοινώνει την αποχώρηση του απο τον σύλλογο. Παρόλα αυτά δεν το βάζει κάτω και με νέα δήλωσή του κάνει γνωστό ότι αν ξεπεράσει τον τραυματισμό του θα παίξει μαζί με τον γιο του τον Ριβαλντίνιο με την φανέλα της  Μότζι Μίριμ απο τον Ιανουάριο στην SERIE C.

Τον Μάρτιο του 2014 ανακοινώνει την απόσυρση του απο τους αγωνιστικούς χώρους παραμένοντας στην προεδρία της ομάδας, Μάλιστα έβγαλε και σχετική δήλωση αναφέροντας τα εξής: "Η ιστορία μου στο ποδόσφαιρο βαδίζει στο τέλος της, Με δάκρυα στα μάτια σήμερα θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό, την οικογένειά μου και όλους αυτούς που με υποστήριξαν στα 24 χρόνια που έπαιξα ποδόσφαιρο".

Παρόλα αυτά στις 23 Ιουνίου του 2015 ξαναφοράει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια της ομάδας για να την βοηθήσει να παραμείνει στην κατηγορία. Μάλιστα τον Ιούλιο πατέρας και γιος θα αγωνιστούν μαζί πετυχαίνοντας απο ένα και δύο γκολ αντίστοιχα στην νίκη της Μίριμ επί της Μακάε.

Τον Αύγουστο ανακοινώνει εκ νέου την πρόθεση του να αποχωρήσει οριστικά σε ηλικία 43 ετών, αντιμετωπίζοντας βέβαια και τα προβλήματα στο δεξί γόνατο, έχοντας ήδη παραιτηθεί απο την προεδρία της Μότζι Μίριμ.

Στο επόμενο διάστημα συμφώνησε με την Μπαρτσελόνα να λάβει μέρος στους βετεράνους της ομάδας που πραγματοποιούν διάφορα παιχνίδια με σκοπό να κάνουν ευρύτερα γνωστό το όνομα των "μπλαουγκράνα" ανά τον κόσμο,

Επίσης υπήρξε μια καταρχήν συμφωνία ούτως ώστε ο "Ρίμπο" να γίνει ο πρεσβευτής της ομάδας στην Βραζιλία, με σκοπό να προωθήσει κοινωνικά πρότζεκτ στην χώρα της σάμπας.

Πλούσια όμως είναι και η παρουσία του στην εθνική ομάδα της χώρας του με την οποία αγωνίστηκε σε 74 παιχνίδια και σκόραρε 35 φορές κάνοντας το ντεμπούτο του στις 16 Δεκεμβρίου του 1993 στην Γκουανταλαχάρα σε φιλικό παιχνίδι απέναντι στο Μεξικό.

Δεν βρέθηκε στην 23αδα του Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, ενώ ήταν ένας απο τους τρείς πάνω των 23 ετών που πήραν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 με την οποία πήρε το αργυρό μετάλλιο. 

Κατέκτησε το Confederations Cup του 1997 και το Copa America  του 1999 όπου ήταν ο πρώτος σκόρερ και ο πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης. Ενδιάμεσα ήταν παρών και  στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998 στα γήπεδα της Γαλλίας όπου ήταν φιναλίστ και αγωνίστηκε και στα εφτά παιχνίδια πετυχαίνοντας τρία γκολ, ένα απέναντι στο Μαρόκο και δύο απέναντι στην Δανία στα προημιτελικά.

Ήτα απο τους βασικούς πρωταγωνιστές στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2002 στα γήπεδα της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας όπου πέτυχε 5 γκολ, στα μόνα ματς που δεν σκόραρε ήταν στον ημιτελικό κόντρα στην Τουρκία και στον τελικό κόντρα στην Γερμανία και συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία εντεκάδα του τουρνουά. 

Στις 19 Νοεμβρίου του 2003 θα πραγματοποιήσει την τελευταία του εμφάνιση με την εθνική στην Κοριτίμπα κόντρα στην Ουρουγουάη για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006.