Όταν το 2019 το France Football δημοσιοποίησε την λίστα με τους 50 καλύτερους προπονητές όλων των εποχών, ο Τέλε Σαντάνα κατέλαβε την 35η θέση και ήταν ο μοναδικός Βραζιλιάνος. Επίσης στην δεκαετία του '90 το περιοδικό Placar πραγματοποίησε μια μεγάλη ψηφοφορία στην οποία συμμετείχαν δημοσιογράφοι και παλιοί ποδοσφαιριστές ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία της εθνικής Βραζιλίας παρότι δεν μπόρεσε να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Το 1951 έγινε επαγγελματίας και αγωνίστηκε συνολικά σε 557 παιχνίδια τρίτος στην σχετική λίστα και πέτυχε 165 τέρματα πέμπτος σκόρερ όλων των εποχών. Κατέκτησε τα Campeonato Carioca του 1951 και του 1959, τα τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο το 1957 και το 1960 και το Ρίο Καπ του 1952.
Με πρωτοβουλία του Μάριο Φίλιο και την συμμετοχή περίπου 4.000 οπαδών του έβγαλαν το παρατσούκλι "Fio de Esperança(σ.σ. Το νήμα της ελπίδας)". Ήδη είχε τα παρατσούκλια "Flapo" και "Tarzan das Laranjeiras". To 1960 αγωνίστηκε στην Γκουαρανί μέχρι το 1962, ακολούθησε η Μαντουρέιρα και έκλεισε την καριέρα του στην Βάσκο Ντα Γκάμα το 1963.
Με την ολοκλήρωση της καριέρας του ξεκίνησε αμέσως την προπονητική καριέρα απο τα τμήματα υποδομής της Φλουμινένσε κατακτώντας το Πρωτάθλημα του Ρίο Ντε Τζανέιρο το 1968. Την επόμενη χρονιά προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα και κατέκτησε το Campeonato Carioca του 1969 αλλά ήρθε σε κόντρα με τους ιθύνοντες της ομάδας και αποχώρησε.
Ανέλαβε την Ατλέτικο Μινέιρο με την οποία κατέκτησε το πολιτειακό Πρωτάθλημα του 1970 και την επόμενη χρονιά κατέκτησε το Βραζιλιάνικο Πρωτάθλημα. Απο τον Ιανουάριο έως τον Ιούλιο του 1973 ανέλαβε για πρώτη φορά την Σάο Πάολο όμως δεν καθησε πολύ αφού ήρθε σε κόντρα με τα αστέρια των "τρικολόρ" Παρανά και Τονίνιο Γκερέιρο.
Ακολούθησε το δεύτερο πέρασα απο την Ατλέτικο Μινέιρο, η Μποταφόγκο, η Γκρέμιο με την οποία κατέκτησε το Campeonato Gaucho το 1977 και η Παλμέιρας. Στις 12 Φεβρουαρίου του 1980 θα αναλάβει την εθνική ομάδα της Βραζιλίας μία απο τις πιο θεαματικές ομάδες που πέρασαν ποτέ με το περίφημο "jogo bonito".
Διαθέτοντας εκπληκτικούς ποδοσφαιριστές όπως οι Ζίκο, Σόκρατες, Ζούνιορ και Φαλκάο στα γήπεδα της Ισπανίας στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν απο τα φαβορί της διοργάνωσης. Όμως η Ιταλία του Πάολο Ρόσι είχε διαφορετική άποψη και στο κρίσιμο παιχνίδι της δεύτερης φάσης των ομίλων, οι "ατζούρι" επικράτησαν με 3-2 αφήνοντας την "σελεσάο" εκτός ημιτελικής φάσης.
Πολλοί πάντως τον κατηγόρησαν ότι δεν άλλαξε καθόλου το επιθετικό στυλ της ομάδας να το προσαρμόσει κόντρα στην Ιταλία, μιας και η Βραζιλία έπαιρνε ακόμα και με ισοπαλία την πρόκριση για τα ημιτελικά
Το 1983 θα του προσφερθεί ένα μεγάλο ποσό απο την Άλ Αχλί της Σαουδικής Αραβίας με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο, την επόμενη χρονιά το Πρωτάθλημα και το 1985 το Champions League του περσικού κόλπου.
Τον Νοέμβριο του 1984 η βραζιλιάνικη ομοσπονδία τον προσέγγισε για να αναλάβει και πάλι την εθνική όμως η Άλ Αχλί αρνήθηκε να τον αποδεσμεύσει. Στις 23 Μάϊου του 1985 θα αντικαταστήσει τον Εβαρίστο Ντε Μασέδο στον πάγκο της εθνικής μόνο όμως για τα προκριματικά.
Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου θα ολοκληρωθεί η συνεργασία με την Άλ Αχλί και τον Ιανουάριο του 1986 θα αναλάβει και πάλι την εθνική οδηγώντας την στην τελική φάση του Παγκοσίου Κυπέλλου του 1986 στα γήπεδα του Μεξικό.
Σε σχέση με την προ τετραετίας εμπειρία του όπου κατηγορήθηκε ότι δεν επέβαλλε την πειθαρχία που απαιτούνταν, έγινε πιο "σκληρός" και για αυτόν τον λόγο απέκλεισε απο την αποστολή τον Ρενάτο Γκαούτσο ο οποίος άργησε σε μια συγκέντρωση της ομάδας.
Όμως μία ακόμη ευρωπαϊκή ομάδα του έκοψε τον δρόμο προς τον τελικό, αυτή την φορά η Γαλλία του Μισέλ Πλατινι στην φάση των "8" όταν και αποκλείστηκε στην διαδικασία των πέναλντι. Στα 53 παιχνίδια που έκατσε στον πάγκο της είχε απολογισμό, 38 νίκες, 10 ισοπαλίες και 5 ήττες, όγδοος στην σχετική λίστα.
Τον Αύγουστο του 1987 επέστρεψε στην Ατλέτικο Μινέιρο με την οποία κατέκτησε το πολιτειακό Πρωτάθλημα του 1988, για να ακολουθήσει η Φλαμένγκο, η Φλουμινένσε, η Παλμέιρας και το 1990 θα αναλάβει την Σάο Πάολο όπου εκεί θα ζήσει τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.
Στην εξαετία που παρέμεινε κατέκτησε το Πρωτάθλημα του 1991, τα Paulista του 1991 και του 1992, τα Copa Libertadores και τα Διηπειρωτικά Κύπελλα του 1992 και του 1993, το Supercopa Sudamericana του 1993, τα Recopa Sudamericana του 1993 και του 1994 και το Copa Conmebol του 1994.
Τον Ιανουάριο του 1996 θα υποστεί εγκεφαλική ισχαιμία προκαλώντας του προβλήματα ομιλίας, κινητικότητας και η υγειά του επιδεινώθηκε πολύ. Ως συνέπεια όλων αυτών ήταν η αποχώρηση του απο το ποδόσφαιρο αν και το 1997 είχε συμφωνήσει να αναλάβει την Παλμείρας η οποία όμως δεν προχώρησε.
Στις 21 Απριλίου του 2006 θα σε ηλικία 74 ετών θα αφήσει την τελευταία του πνοή, όντας ήδη νοσηλευμένος σε νοσοκομείο του Μπέλο Οριζόντε, για ένα μήνα λόγω εντερικής λοίμωξης. Μετά τον θάνατό του η πολιτεία Μίνας Ζεράις θεσμοθέτησε προς τιμή του το τρόπαιο "Τέλε Σαντάνα" ενώ το όνομά του δόθηκε σε γήπεδο του Duque de Caxias στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.
