Όταν το 1975 κατακτάς την Χρυσή Μπάλα με 122 ψήφους αφήνοντας στην δεύτερη θέση μακριά τον Φράντς Μπεκενμπάουερ που συγκέντρωσε 42 και στην τρίτη ακόμα μακρύτερα τον Γιόχαν Κρόιφ που συγκέντρωσε 27, όντας ο δεύτερος Σοβιετικός που το καταφέρνει μετά τον Λεβ Γιασίν, δεν είναι και λίγο σε μια εποχή που δεν υπήρχε η δυνατότητα να δει κάποιος τον Όλεγκ Μπλαχίν πέρα απο τα ευρωπαϊκά παιχνίδια και τις εθνικές ομάδες.
Ο Όλεγκ Βλαντιμίροβιτς Μπλαχίν γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου του 1952 στο Κίεβο απο Ρώσο πατέρα και Ουκρανή μητέρα. Και οι δύο γονείς του είχαν αθλητικό παρελθόν, ο πατέρας του Βλαντιμίρ, αστυνομικός και βετεράνος του Β' Παγκοσμίου πολέμου ήταν σπρίντερ, ενώ η μητέρα του Γεκατερίνα Ανταμένκο ασχολούταν με το πένταθλο, τα σπριντ και το μήκος.
Απο μικρή ηλικία εντάχθηκε στις ακαδημίες της Ντινάμο αλλά του άρεσαν οι δρόμοι ταχύτητας, σε ηλικία 16 ετών έτρεξε τα 100 μέτρα σε 11 δευτερόλεπτα, πολύ καλός χρόνος ενώ και στα 30 και στα 60 έκανε εξίσου πολύ καλούς χρόνους.
Ο προπονητής του διάσημου σπρίντερ Βαλερί Μπαρζόφ, Βλαντιμίρ Πετρόφσκι για πολύ καιρό προσπαθούσε να τον πείσει να αλλάξει άθλημα, αλλά το ποδόσφαιρο τον κέρδισε οριστικά. Η ταχύτητα, η κίνηση που διέθετε μαζί με την αφοσίωση στην προπόνηση συνδυάστηκαν με την κατοχή της μπάλας αλλά και με την γνώση της τακτικής.
Έχοντας και την βοήθεια απο τον πατέρα του που τον βοηθούσε με την φυσική κατάσταση άρχιζε σιγά -σιγά να δείχνει τα διαπιστευτήρια του και στις 25 Νοεμβρίου του 1969 κόντρα στην Λοκομοτίβ Τιφλίδας στην Τιφλίδα έκανε ντεμπούτο με την Ντινάμο.
Πολύ σύντομα απέκτησε ηγετικό ρόλο που μπορούσε να αγωνιστεί τόσο στο αριστερό άκρο όσο και στο κέντρο της επίθεσης. Δεν είναι τυχαίο ότι πάντοτε οι συμπαίκτες του θέλοντας να εκμεταλλευτούν την ταχύτητα του προσπαθούσαν να τον βρουν με μια μεγάλη μπαλιά.
Θα κατακτήσει 8 Πρωταθλήματα Σοβιετικής Ένωσης το 1971, το 1974, το 1975, το 1977, το 1980, το 1981, το 1985 και το 1986, 5 Κύπελλα το 1974, το 1978, το 1982, το 1985 και το 1987, 3 Σούπερ Καπ το 1981, το 1986 και το 1987, 2 Κύπελλα Κυπελλούχων το 1975 κόντρα στην Φερεντσβάρος στο Σαίντ Γιάκομπ της Βασιλείας και το 1986 κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης στο "Ζερλάν" της Λυών και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ το 1975 κόντρα στην Μπάγερν Μονάχου.
Κατέχει την πρώτη θέση τόσο σε συμμετοχές με 585 όσο και στα τέρματα με 280 για τους πρωτευουσιάνους. Κατέχει την πρώτη θέση στους σκόρερ και στο Σοβιετικό Πρωτάθλημα με 211 τέρματα.
Το 1988 θα αγωνιστεί για πρώτη φορά εκτός Σοβιετικής Ένωσης στην Αυστρία με την Φόρβερτς με την οποία είχε 42 συμμετοχές και 10 γκολ, ενώ θα ολοκληρώσει την καριέρα του στην Κύπρο με τον Άρη Λεμεσού την περίοδο 1989-1990 όπου είχε 28 συμμετοχές και 7 γκολ.
Στις 16 Ιουλίου του 1972 στο Ελσίνκι κόντρα στην Φινλανδία σε φιλικό παιχνίδι όπου μάλιστα σκόραρε έκανε ντεμπούτο με την Σοβιετική Ένωση. Θα πάρει μέρος σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες το 1972 στο Μόναχο και το 1976 στο Μόντρεαλ όπου θα κατακτήσει ισάριθμα χάλκινα, και θα περάσουν έξι ακόμα χρόνια για να λάβει μέρος σε μια μεγάλη διοργάνωση.
Στα γήπεδα της Ισπανίας το 1982 θα πάρει μέρος για πρώτη φορά σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου όπου και θα παίξει και στα πέντε παιχνίδια. Θα ακολουθήσει τέσσερα χρόνια αργότερα στα γήπεδα του Μεξικού η δεύτερη παρουσία του σε Παγκόσμιο Κύπελλο όπου θα παίξει σε 2 παιχνίδια κόντρα σε Γαλλία και Καναδά.
Στις 21 Σεπτεμβρίου του 1988 κόντρα στην Ανατολική Γερμανία σε φιλικό παιχνίδι θα πραγματοποιήσει την112η και τελευταία του παρουσία πρώτος στην σχετική λίστα, με 42 τέρματα όπου και εκεί είναι στην πρώτη θέση.
Θα ακολουθήσει προπονητική καριέρα με πρώτο σταθμό το καλοκαίρι του 1990, στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό στον οποίο θα παραμείνει μέχρι και τον Ιανουάριο του 1993, κατακτώντας το Κύπελλο και το Σούπερ Καπ του 1992.
Θα παραμείνει στην Ελλάδα αλλά θα αλλάξει πόλη και θα πάει στην Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του ΠΑΟΚ μέχρι το 1994. Ακολούθησαν ο Ιωνικός απο τον Δεκέμβριο του 1994 έως τον Φεβρουάριο του 1997, ο ΠΑΟΚ για δεύτερη φορά, η ΑΕΚ απο τον Νοέμβριο του 1998 έως τον Μάιο του 1999 και θα ολοκληρώσει την εν Ελλάδι περιήγηση του και πάλι στον Ιωνικό απο τον Μάρτιο του 2000 εώς τον Ιανουάριο του 2002.
Τον Σεπτέμβριο του 2003 θα αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Ουκρανίας την οποία θα οδηγήσει στην πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2006 στην Γερμανία. Θα φτάσει μέχρι την προημιτελική φάση όπου και θα αποκλειστεί απο την μετέπειτα Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Ιταλία.
Θα παραμείνει στον πάγκο της μέχρι τον Δεκέμβριο του 2007, έχοντας σε 46 παιχνίδια, 21 νίκες, 14 ισοπαλίες και 11 ήττες. Θα ακολουθήσει η FC Moscow απο τον Δεκέμβριο έως τον Νοέμβριο του 2008 όπου σε 30 παιχνίδια θα έχει 9 νίκες, 11 ισοπαλίες και 10 ήττες.
Την περίοδο 2009-2010 είχε αναλάβει τεχνικός διευθυντής στην Τσερνομόρετς, αλλά στις 21 Απριλίου του 2011 επανήρθε στην τεχνική ηγεσία της Ουκρανίας την οποία οδήγησε στην τελική φάση του EURO 2012 που διεξαγόταν σε Πολωνία και Ουκρανία αντίστοιχα, χωρίς όμως να μπορέσει να περάσει την φάση των ομίλων.
Σε 12 παιχνίδια θα έχει 5 νίκες, 3 ισοπαλίες και 4 ήττες, όμως δεν θα παραμείνει και τον Σεπτέμβριο του 2012 θα αναλάβει την Ντινάμο Κιέβου στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Μάρτιο του 2014 όπου σε 58 παιχνίδια είχε 32 νίκες, 10 ισοπαλίες και 16 ήττες, χωρίς όμως να μπορέσει να την οδηγήσει σε τίτλους.
Το 1998 δοκίμασε την τύχη του και στην πολιτική όπου μάλιστα εκλέχτηκε στην Βουλή της χώρας, με τον πολιτικό σχηματισμό Hromada . Τέσσερα χρόνια αργότερα το 2002 εκλέχτηκε εκ νέου κάνοντας δεύτερη θητεία αυτή την φορά με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας.
Έχει αναδειχθεί 9 φορές καλύτερος Ουκρανός ποδοσφαιριστής, 3 φορές καλύτερος Σοβιετικός ποδοσφαιριστής, 5 φορές πρώτος σκόρερ, κορυφαίος ποδοσφαιριστής για την Ουκρανία το 2004 για τα 50 χρόνια της FIFA.
Tο 1975 θα αναδειχθεί κορυφαίος Σοβιετικός αθλητής, τo 2005 τιμήθηκε ως κορυφαίος Ουκρανός προπονητής, το 2009 παρέλαβε το βραβείο του golden foot legend, τον Δεκέμβριο του 2011 μαζί με τον Ίγκορ Μπελάνοφ και τον Βιτάλι Σταρούκχιν σε ειδική τελετή τιμήθηκαν ως θρύλοι του ουκρανικού ποδοσφαίρου ύστερα απο ψηφοφορία και το 2012 θα εισαχθεί στο Victor Leonenko Hall of Fame
