Μπορεί οι Ιταλοί να ήταν οι πρώτοι διδάξαντες εισάγοντας τον όρο "οριούντι" δίνοντας σε διάφορους λατινοαμερικάνους ποδοσφαιριστές την ιταλική υπηκοότητα, όμως και οι έτεροι Λατίνοι οι Ισπανοί δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη με παίκτες όπως οι Αλφρέντο Ντι Στέφανο και Έκτορ Ριάλ. Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και ο Ουρουγουανός μετέπειτα Ισπανός Χοσέ Εμίλιο Σανταμαρία.
Γεννημένος στις 31 Ιουλίου του 1929 στο Μοντεβιδέο απο Ισπανούς γονείς ξεκίνησε απο τις ακαδημίες της Νασιονάλ στην θέση του κεντρικού αμυντικού. Σύντομα πήρε προαγωγή για την πρώτη ομάδα το 1948 και τον Μάρτιο του 1950 ο τότε προπονητής της Νασιονάλ Ενρίκε Φερνάντες αποφάσισε να του αλλάξει θέση και να τον τοποθετήσει στο δεξί άκρο της άμυνας.
Με τους "μπόλσο" αγωνίστηκε για εννιά χρόνια κατακτώντας 5 Πρωταθλήματα το 1950, το 1952, το 1955, το 1956 και το 1957. Οι εμφανίσεις του με την Εθνική Ουρουγουάης τόσο στο Μουντιάλ του 1954 στην Ελβετία όσο και στο Κόπα Αμέρικα του 1957 αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο μάρκαρε δίνοντας του μάλιστα το προσωνύμιο ο "τοίχος" κέντρισαν το ενδιαφέρον της Ρεάλ Μαδρίτης και με συνοπτικές διαδικασίες η "βασίλισσα" τον έκανε δικό της.
Με τους "μπόλσο" αγωνίστηκε για εννιά χρόνια κατακτώντας 5 Πρωταθλήματα το 1950, το 1952, το 1955, το 1956 και το 1957. Οι εμφανίσεις του με την Εθνική Ουρουγουάης τόσο στο Μουντιάλ του 1954 στην Ελβετία όσο και στο Κόπα Αμέρικα του 1957 αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο μάρκαρε δίνοντας του μάλιστα το προσωνύμιο ο "τοίχος" κέντρισαν το ενδιαφέρον της Ρεάλ Μαδρίτης και με συνοπτικές διαδικασίες η "βασίλισσα" τον έκανε δικό της.
Ήταν βασικό στέλεχος των πρώτων "γκαλάκτικος" μέχρι το 1966 φορώντας την φανέλα της για 337 παιχνίδια πετυχαίνοντας δύο γκολ. Με τους "μερένγκες" κατέκτησε 5 Πρωταθλήματα (1958, 1961, 1962, 1963, 1964), 1 Κύπελλο το 1962, 4 Κύπελλα Πρωταθλητριών (1958, 1959, 1960, 1966) και 1 Διηπειρωτικό το 1960.
Η σχέση του με την Εθνική Ουρουγουάης ήταν επεισοδιακή αφού το 1950 αν και ήταν στις τελικές επιλογές του Χουάν Λόπεθ, η σκέψη του να τον χρησιμοποιήσει ως κεντρικό επιθετικό τον έφερε σε κόντρα με την Νασιονάλ η οποία δεν του έδωσε την άδεια να ενσωματωθεί με τους υπόλοιπους χάνοντας έτσι την ευκαιρία να αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής.
Έκανε ντεμπούτο στις 6 Φεβρουαρίου του 1952 στο Σαντιάγκο κόντρα στον Παναμά, ενώ πήρε κανονικά μέρος με την "σελέστε" στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1954, αγωνιζόμενος και στα πέντε παιχνίδια της στα γήπεδα της Ελβετίας καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση.
Οι τελευταίες του παρουσίες που ήταν συνολικά 20 με την "σελέστε" πραγματοποιήθηκαν στο Κόπα Αμέρικα του 1957, την 1η Απριλίου στην Λίμα κόντρα στην Χίλη να είναι το "κύκνειο άσμα" του με την Ουρουγουάη.
Αποτέλεσε στέλεχος και της εθνικής ομάδας της Ισπανίας κάνοντας ντεμπούτο στις 15 Οκτωβρίου κόντρα στην Βόρεια Ιρλανδία στην Μαδρίτη, με την οποία πήρε μέρος στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπελλου του 1962 στα γήπεδα της Χιλής, όπου στις 3 Ιουνίου κόντρα στο Μεξικο στην Βίνια Ντελ Μάρ πραγματοποίησε την 16η και τελευταία του συμμετοχή με τους "φούριας ρόχας".
Άλλωστε στην χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα αφότου κρέμασε τα ποδoσφαιρικά του παπούτσια. Αρχικά το 1968 ανέλαβε την ομάδα νέων που ταυτόχρονα ήταν και η ολυμπιακή ομάδα μέχρι και το 1971 για να έρθει στην συνέχεια η Εσπανιόλ.
Στον πάγκο της ομάδας απο την Βαρκελόνη έκατσε μέχρι το 1977 για να αναλάβει στην συνέχεια την εθνική ομάδα της Ισπανίας U-21. To 1980 προβιβάστηκε στην εθνική ομάδα με την οποία πήρε μέρος στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1982 που διεξήχθη στην χώρα της φτάνοντας μέχρι και τον δεύτερο γύρο όπου σε 24 παιχνίδια είχε 10 νίκες, 8 ισοπαλίες και 6 ήττες.
