Πήρε το προσωνύμιο "Μαύρος Πάνθηρας" εξαιτίας της ολόμαυρης στολής που φορούσε. Ο Γκιούλα Γκρόσιτς ήταν απο τους πρώτους τερματοφύλακες που έβγαινε εκτός της εστίας του για να καθαρίζει τις φάσεις δίνοντας έτσι την δυνατότητα στους συμπαίκτες του να πιέζουν όλο και πιο ψηλά. Είχε μεγάλο άλμα, σωστές τοποθετήσεις και ήταν αρκετά γρήγορος.
Γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του 1926 στο Ντόρογκ και παρότι η μητέρα του ήθελε ο γιος της να γίνει ιερέας εντούτοις αυτός ακολούθησε την ποδοσφαιρική καριέρα. Ξεκίνησε την καριέρα του απο την ομάδα της πόλης του για μια διετία απο το 1945 έως το 1947 και ακολούθησε η MATEOSZ της Βουδαπέστης απο το 1947 έως το 1949.
Επομενος σταθμός η Τεχερφούβαρ την περίοδο 1949-1950 και το καλοκαίρι του 1950 θα γίνει μέλος της Χόνβεντ με την οποία κατέκτησε τέσσερα Πρωταθλήματα το 1950, το 1952, το 1954 και το 1955 και θα υπερασπιστεί την εστία της μέχρι το 1957 σε 125 παιχνίδια.
Μετά την σοβιετική εισβολή το 1956 θα προσπαθήσει να διαφύγει αλλά θα εξαναγκαστεί να παραμείνει και θα αγωνιστεί στην Ταταμπάνια απο το 1957 έως το 1962 αγωνιζόμενος σε 123 παιχνίδια.
Το 1962 το Υπουργείο Αθλητισμού θα ακυρώσει την μετεγγραφή του στην Φερεντσβάρος αποφάσισε να βάλει τέλος στην ποδοσφαιρική του καριέρα. Στις 20 Αυγούστου του 1947 στην Βουδαπέστη κόντρα στην Αλβανία θα κάνει ντεμπούτο με την εθνική Ουγγαρίας
Το 1949 θα προσπαθήσει να αυτομολήσει αλλά θα πιαστεί. Θα κατηγορηθεί για κατασκοπεία και για προδοσία απο την μυστική υπηρεσία της χώρας και θα τεθεί υπό κατ'οίκον περιορισμό. Οι κατηγορίες τελικά θα πέσουν λόγω έλλειψης στοιχείων, αλλά ο Γκρόσιτς ήδη είχε φάει τιμωρία για αποκλεισμό απο την εθνική για δύο χρόνια.
Με την επιστροφή του θα κατακτήσει το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο Ελσίνκι και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954 θα είναι ο βασικός τερματοφύλακας της "Αρανικσάπατ" και στα πέντε παιχνίδια. Θα δώσει το παρών σε δύο ακόμα Παγκόσμια Πρωταθλήματα το 1958(τρία παιχνίδια) στην Σουηδία και το 1962(τρία παιχνίδια) στην Χιλή, με την Ουγγαρία να αποκλείεται απο την φάση των ομίλων.
Στις 14 Οκτωβρίου του 1962 σε φιλικό παιχνίδι κόντρα στην Γιουγκοσλαβία στην Βουδαπέστη θα κάνει την 86η και τελευταία παρουσία. Θα ακολουθήσει προπονητική καριέρα με την Ταταμπάνια, την Σαλγκοταριάν, την KSI και την εθνική Κουβέιτ.
Μετά την πτώση του κομμουνισμού θα δοκιμάσει την τύχη του στην πολιτική, ενώ τον Μάρτιο του 2008 η αγαπημένη του Φερεντσβάρος θα δώσει φιλικό παιχνίδι προς τιμήν του απέναντι στην Σέφιλντ Γιουνάιτεντ.
Φορώντας την μαύρη στολή του αυτή που τον έκανε διάσημο θα πραγματοποιήσει το όνειρό του και για λίγα λεπτά θα υπερασπιστεί την εστία της. Οι "πράσινοι" μάλιστα θα αποσύρουν για χάρη του την φανέλα με το νούμερο ένα
Μετά την πτώση του κομμουνισμού θα δοκιμάσει την τύχη του στην πολιτική, ενώ τον Μάρτιο του 2008 η αγαπημένη του Φερεντσβάρος θα δώσει φιλικό παιχνίδι προς τιμήν του απέναντι στην Σέφιλντ Γιουνάιτεντ.
Φορώντας την μαύρη στολή του αυτή που τον έκανε διάσημο θα πραγματοποιήσει το όνειρό του και για λίγα λεπτά θα υπερασπιστεί την εστία της. Οι "πράσινοι" μάλιστα θα αποσύρουν για χάρη του την φανέλα με το νούμερο ένα
Το 2006 θα υποστεί βαρύ εγκεφαλικό, το 2011 το γήπεδο της Ταταμπάνια θα πάρει το όνομά του και στις 13 Ιουνίου του 2014 θα φύγει απο την ζωή σε ηλικία 88 ετών εξαιτίας καρδιακών και αναπνευστικών προβλημάτων.
