Όταν το 1967 η Εστουντιάντες κατακτούσε τον πρώτο της τίτλο κατάφερνε να σπάσει ένα ταμπού που ήθελε τις Big Five του αργεντίνικου ποδοσφαίρου(Μπόκα Τζούνιορς, Ρίβερ Πλέιτ, Ιντεπεντιέντε, Ρασίγκ Κλάμπ, Σαν Λορέντσο) να μονοπωλούν όλους τους εγχώριους τίτλους. Παράλληλα θα δώσει το στίγμα της τόσο στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική αλλά και παγκοσμίως.
Η ιστορία ξεκινάει το 1905 στην πόλη Λα Πλάτα, όταν μια ομάδα παικτών αλλά και οπαδών αποφασίζουν να φύγουν απο την τότε ομάδα της πόλης Gimnasia y Esqrima, μιας και ήταν δυσαρεστημένοι απο την διοίκηση της ομάδας που έκλεισε το γηπεδάκι το οποίο χρησιμοποιούσαν.
Έτσι στις 4 Αυγούστου στο κατάστημα υποδημάτων "New York" δημιουργείται η Club Atletico Estudiantes με πρώτο πρόεδρο τον Μιγκέλ Γκουτιέρεζ με τον καταστατικό χάρτη του συλλόγου να φτιάχνεται απο τον Αλφρέντο Λαρτίκε που ήταν το πρώτο μέλος του συλλόγου.
Στις 28 Φεβρουαρίου του 1906 η Εστουντιάντες αποφασίζει να υιοθετήσει την στολή της Αλούμνι(κόκκινες και λευκές ρίγες), που εκείνη την περίοδο ήταν η κορυφαία ομάδα της χώρας, αν και χρειάστηκε να γίνει μετατροπή(κόκκινη φανέλα με μια λευκή λωρίδα), μιας και οι αρχές θεωρούσαν ότι έμοιαζε πάρα πολύ με την αντίστοιχη της Αλούμνι.
Στις 7 Νοεμβρίου του 1905 κόντρα στην Νασιονάλ Τζούνιορς απο το Μπουένος Άιρες έδωσε το πρώτο της παιχνίδι, στην συν;eχεια εντάχθηκε στην AAF(Associacion Amateurs de Football), και τον Δεκέμβριο του 2007 χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την έδρα της το στάδιο της 1ης Λωφόορου όπως ονομαζόταν, που μετονομάστηκε στο "Χόρχε Λουίς Χίρσι" προς τιμή του προέδρου της ομάδας απο το 1927 έως το 1932 .
Το 1911 κατέκτησε τον τίτλο στην Primera B παίρνοντας το εισιτήριο για την μεγάλη κατηγορία. Εκείνη την περίοδο δημιουργήθηκαν δύο λίγκες με την Εστουντιάντες να παίρνει μέρος στην FAF(Federacion Argentina de Football), το 1912 τερμάτισε στην 3η θέση πίσω απο Ιντεπεντιέντε και Πορτενιο και το 1913 κατέκτησε τον τίτλο. Ακολούθησαν η δεύτερη θέση το 1914 πίσω απο την Πορτενιο, η 6η το 1915 και το 1917, η 12η το 1916, η 7η το 1918 και η 2η το 1919 πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς.
9η το 1920, 8η το 1921, 11η το 1922, 6η το 1923, 10η το 1924 στην Asociacion Amateur de Foorball(AAmf), 5η το 1925, 15η το 1926, 11η το 1927, 3η το 1928 πίσωαπο Ουρακάν και Μπόκα Τζούνιορς, 10η στο πρώτο γκρούπ το 1929 και το 1930 τερμάτισε στην δεύτερη θέση πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς με πέντε βαθμούς διαφορά 61 έναντι 56.
9η το 1920, 8η το 1921, 11η το 1922, 6η το 1923, 10η το 1924 στην Asociacion Amateur de Foorball(AAmf), 5η το 1925, 15η το 1926, 11η το 1927, 3η το 1928 πίσωαπο Ουρακάν και Μπόκα Τζούνιορς, 10η στο πρώτο γκρούπ το 1929 και το 1930 τερμάτισε στην δεύτερη θέση πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς με πέντε βαθμούς διαφορά 61 έναντι 56.
Το 1931 είχαμε την είσοδο του επαγγελματισμού στην χώρα με την Εστουντιάντες να διαθέτει μία απο τις καλύτερες επιθετικές γραμμές αποτελούμενη απο τους Μιγκέλ Άνχελ Λάουρι, Αλεχάντρο Σκοπέλι, Αλμπέρτο Ζοζάγια, Μανουέλ Φερέιρα, Ενρίκε Γκουάιτα που είχε μάλιστα το παρατσούκλι "Los Professores(Οι καθηγητές)" , ενώ πίσω δεν πήγαινε και η αμυντική που αποτελούταν απο τους Σαούλ Καλάντρα, Ραούλ και Ρομπέρτο Σμπάρα, και Αρμάντο Νέρι.
Εκείνη την περίοδο κατέλαβε την 3η θέση, πίσω απο τις Μπόκα Τζούνιορς και Σαν Λορέντσο που τερμάτισαν στην πρώτη και στην δεύτερη θέση αντίστοιχα, ενώ ένα χρόνο αργότερα τερμάτισε στην 6η θέση. Το 1933 ήταν 10η , το 1934 5η, ενώ το 1935 εντάχθηκε το Club La Plata και έτσι επήρθε η πλήρη ονομασία Estudiantes de La Plata.
Στην δεκαετία του '40 κατέκτησε δύο τουρνουά το Copa Adrian Escobar το 1944 όπου συμμετείχαν οι εφτά πρώτες ομάδες του Πρωταθλήματος και το Copa de la Republica το 1945.
Το 1935 ήταν 7η, το 1936 ήταν 11η τόσο στο Copa de Honor όσο και στο Copa Campeonato, 10η το 1937 και το 1951, 5η το 1938, 8η το 1939, 6η το 1940 το 1942, το 1945, το 1949 και το 1950, 8η το 1941, 4η το 1943 και το 1947, 3η το 1944 πίσω απο Μπόκα και Ρίβερ και το 1948 πίσω απο Ιντεπεντιέντε και Ρίβερ, 5η το 1946 και 12η το 1952
Εκείνη την περίοδο κατέλαβε την 3η θέση, πίσω απο τις Μπόκα Τζούνιορς και Σαν Λορέντσο που τερμάτισαν στην πρώτη και στην δεύτερη θέση αντίστοιχα, ενώ ένα χρόνο αργότερα τερμάτισε στην 6η θέση. Το 1933 ήταν 10η , το 1934 5η, ενώ το 1935 εντάχθηκε το Club La Plata και έτσι επήρθε η πλήρη ονομασία Estudiantes de La Plata.
Στην δεκαετία του '40 κατέκτησε δύο τουρνουά το Copa Adrian Escobar το 1944 όπου συμμετείχαν οι εφτά πρώτες ομάδες του Πρωταθλήματος και το Copa de la Republica το 1945.
Το 1935 ήταν 7η, το 1936 ήταν 11η τόσο στο Copa de Honor όσο και στο Copa Campeonato, 10η το 1937 και το 1951, 5η το 1938, 8η το 1939, 6η το 1940 το 1942, το 1945, το 1949 και το 1950, 8η το 1941, 4η το 1943 και το 1947, 3η το 1944 πίσω απο Μπόκα και Ρίβερ και το 1948 πίσω απο Ιντεπεντιέντε και Ρίβερ, 5η το 1946 και 12η το 1952
Την δεκαετία του '50 παρότι υπήρχαν παίκτες όπως οι Γκάμπρειλ Οράντο, Βάλτερ Γκατσερόν, Αλμπέρτο Μπουσέ, Χουάν Ουριολαμπείτια, Ρικάρντο Ινφάντε, Έκτορ Αντόνιο και Μανουέλ Πελεγκρίνα, δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιον τίτλο όμως τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα το 1952.
Η διοίκηση του συλλόγου ήρθε σε κόντρα με την κυβέρνηση για το γεγονός ότι δεν διένειμε βιβλία της Εβίτα Περόν στα μέλη του συλλόγου με συνέπεια αυτή να καθαιρεθεί και να αντικατασταθεί με μια δοτή, οι Ινφάντε και Πελεγκρίνα πουλήθηκαν στην Ουρακάν, και η ομάδα γνώρισε τον υποβιβασμό στην χαμηλότερη κατηγορία το 1953.
Σύντομα η ομάδα βρήκε ξανά τα πατήματά της, η διοίκηση επέστρεψε όπως και ο Ινφάντε απο την Ουρακάν και ανέβασε την ομάδα στην μεγάλη κατηγορία. Με την επιστροφή της στην μεγάλη κατηγορία το 1995 κατέλαβε την 13η θέση, το 1956 την 12η, το 1957 την 6η,το 1958 την 9η, το 1959 την 10η και το 1960 την 13η θέση.
Τα αμέσως επόμενα χρόνια η Εστουντιάντες δημιούργησε πολύ καλά φυτώρια υπό την καθοδήγηση του Μιγκέλ Ινομιριέλο που απέκτησαν το προσωνύμιο "La Tercera que Mata(οι νεαροί δολοφόνοι)" αποτελώντας ουσιαστικά την βάση της ομάδας που κατέκτησε το Metropolitano του 1967 και όχι μόνο.
Υπό την καθοδήγηση του Οσβάλντο Ζουμπελντία και έχοντας παίκτες τους Αλμπέρτο Πολέτι, Ραμόν Αγκιρε, Όσκαρ Μαλμπερνάτ, Κάρλος Παχάμε, Ούγκο Σπαδάρο, Μιγκέλ Καλμπερνάτ, Ραούλ Οράσιο Μαδέρο, Χουάν Μιγκέλ Ετσεκόπαρ, Φελίπε Ριμπάουδο, Κάρλος Μπιλάρδο, Ρούμπεν Πανιανίνι, Νέστορ Τονιέρι, Μάρκος Κονιλιάρο και Χουάν Ραμόν Βερόν κατάφερε στην τελική φάση να επικρατήσει της Ρασίγκ με 3-0 και να γίνει η πρώτη ομάδα εκτός Μπουένος Άιρες που παίρνει τον τίτλο.
Το 1961, το 1962 και το 1964 ήταν 14η, το 1963 9η,το 1965 6η, το 1966 7η, ενώ στο Nacional του 1967 ήταν 2η πίσω απο την Ιντεπεντιέντε. Στο Metropolitano του 1968 ήταν 2η πίσω απο την Σαν Λορέντζο και 14η στο Nacional του 1968, στο Metropolitano του 1969 3η στο δεύτερο γκρούπ και στο Nacional 10η.
Τα αμέσως επόμενα χρόνια η Εστουντιάντες δημιούργησε πολύ καλά φυτώρια υπό την καθοδήγηση του Μιγκέλ Ινομιριέλο που απέκτησαν το προσωνύμιο "La Tercera que Mata(οι νεαροί δολοφόνοι)" αποτελώντας ουσιαστικά την βάση της ομάδας που κατέκτησε το Metropolitano του 1967 και όχι μόνο.
Υπό την καθοδήγηση του Οσβάλντο Ζουμπελντία και έχοντας παίκτες τους Αλμπέρτο Πολέτι, Ραμόν Αγκιρε, Όσκαρ Μαλμπερνάτ, Κάρλος Παχάμε, Ούγκο Σπαδάρο, Μιγκέλ Καλμπερνάτ, Ραούλ Οράσιο Μαδέρο, Χουάν Μιγκέλ Ετσεκόπαρ, Φελίπε Ριμπάουδο, Κάρλος Μπιλάρδο, Ρούμπεν Πανιανίνι, Νέστορ Τονιέρι, Μάρκος Κονιλιάρο και Χουάν Ραμόν Βερόν κατάφερε στην τελική φάση να επικρατήσει της Ρασίγκ με 3-0 και να γίνει η πρώτη ομάδα εκτός Μπουένος Άιρες που παίρνει τον τίτλο.
Το 1961, το 1962 και το 1964 ήταν 14η, το 1963 9η,το 1965 6η, το 1966 7η, ενώ στο Nacional του 1967 ήταν 2η πίσω απο την Ιντεπεντιέντε. Στο Metropolitano του 1968 ήταν 2η πίσω απο την Σαν Λορέντζο και 14η στο Nacional του 1968, στο Metropolitano του 1969 3η στο δεύτερο γκρούπ και στο Nacional 10η.
Αυτό όμως που επακολούθησε στο Copa Libertadores ίσως και ο πιο αισιόδοξος οπαδός των "λιονταριών" δεν το περίμενε, αφού κατέκτησε τρία συνεχόμενα το 1968, το 1969 και το 1970. To 1968 αφού τερμάτισε στην πρώτη θέση του ομίλου της στις δύο πρώτες φάσεις, στα ημιτελικά απέκλεισε την Ρασίγκ Κλάμπ και στον τελικό αντιμετώπισε την Παλμέιρας.
Οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τις νικες αλλά στο τρίτο και αποφασιστικό παιχνίδι με τα γκολ των Ριμπάουντο και Βερόν κέρδισε με 2-0 και πήρε το τρόπαιο. Πολλοί πάντως κατηγορούσαν τον Ζουμπέλντια ότι χρησιμοποιούσε αθέμιτους τρόπους και με πολύ δυνατό παιχνίδι.
Είχε προσλάβει πρώην διαιτητές για να ενημερώνονται οι ποδοσφαιριστές του για τους κανονισμούς ούτως ώστε να γνωρίζουν οποιοδήποτε "παραθυράκι" και να το εκμεταλεύονται. Παράλληλα ενσωμάτωσε τακτικές που ήταν άγνωστες μέχρι τότε όπως το να βγάζουν τους αντίπαλους επιθετικούς σε θέση οφσάιντ, τα διπλομαρκαρίσματα και πως να αντιδρούν στα κόρνερ και στα φάουλ.
Απέναντι στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο πρώτο παιχνίδι αποβλήθηκε ο Στάιλς, επειδή χτύπησε εκτός φάσης τον Κάρλος Μπιλάρδο, ενώ και ο Μπόμπι Τσάρλτον υπέφερε κατά την διάρκεια του αγώνα, με τον Μάρκος Κονιλιάρο να πετυχαίνει το μοναδικό γκολ της συνάντησης.
Στην ρεβάνς όπου αποβλήθηκαν οι Μπέστ και Μεδίνα, η Εστουντιάντες προηγήθηκε μόλις στο 7' με τον Βερόν, και το μόνο που κατάφεραν οι Άγγλοι ήταν να ισοφαρίσουν με τον Μόργκαν στο 89'. Ήταν δε τόσο τεταμένο το κλίμα που ο Μεδίνα δέχτηκε αρκετά αντικείμενα απο τους οπαδούς, ενώ και οι Αργεντίνοι προσπάθησαν να κάνουν τον γύρο του θριάμβου αλλά δέχτηκαν τόσα αντικείμενα που δεν τον ολοκλήρωσαν.
Ένα χρόνο αργότερα το 1969 ήρθε το δεύτερο τρόπαιο όπου στα ημιτελικά απέκλεισε την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα με δυο νίκες με 3-1, και στον τελικό με δύο νίκες απέναντι στην Νασιονάλ κατέκτησαν το τρόπαιο. Στο Διηπειρωτικό Κύπελλο αντιμετώπισαν την Μίλαν γνωρίζοντας την ήττα με 3-0, και στην ρεβάνς νίκησε με 2-1 αλλά δεν κατάφερε να πάρει το τρόπαιο.
Η ρεβάνς συνοδεύτηκε απο μεγάλης έκτασης επεισόδια μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αφού δύο Ιταλοί πάικτες οι Πράτι και Μαλατράσι αποχώρησαν βαριά τραυματίες, ενώ ο Νεστόρ Κόμπιν συνελήφθη απο την αργεντίνικη αστυνομία για άρνηση στράτευσης μιας και ο Κόμπιν είχε γεννηθεί στην Αργεντινή.
Όλα αυτά προκάλεσαν την άμεση αντίδραση του προέδρου της χώρας Χουάν Κάρλος Ονγκάνια που διέταξε την άμεση σύλληψη του Πολέτι, του Ραμόν Σουάρεζ κα του Εντουάρντο Μανέρα όπου έμειναν για δύο εβδομάδες ως κρατούμενοι, ενώ στον Πολέτι αρχικά να του επιβάλλεται ποινή αποκλεισμού απο τα γήπεδα εφ' όρου ζωής μια απόφαση που μετά πάρθηκε πίσω.
Όλη αυτή η βίαιη συμπεριφορά και το γεγονός ότι κάνανε εσκεμμένες καθυστερήσεις κατά την διάρκεια του παιχνιδιού ώθησε τους Times να τους χαρακτηρίσουν ως "μία απο τις πιο απεχθείς ομάδεςπου έβαγλε ποτέ το ποδόσφαιρο της Νοτίου Αμερικής".
Το λεγόμενο αντιποδόσφαιρο του Ζουμπέλντια πάντως στην Λατινική Αμερική έβρισκε ανταπόκριση αφού έφτασε και στο τρίτο συνεχόμενο Copa Libertadores to 1970 αποκλείοντας στην ημιτελική φάση την Ρίβερ Πλέιτ και στους τελικούς επικράτησε στο πρώτο παιχνίδι της Πενιαρόλ με 1-0 και παίρνοντας "λευκή" ισοπαλία έφτανε τους τρεις τίτλους στην διοργάνωση, με νέες προσθήκες τους Νέστορ Ερέα, Χόρχε Σολάρι,
Κόντρα στην Φέγιενορτ για το Διηπειρωτικό Κύπελλο ήρθε ισόπαλη με 2-2 στο Μπουένος Άιρες, και στην ρεβάνς στο Ρότερνταμ ηττήθηκε με 1-0. Παράλληλα οι "φοιτητές" εκείνη την περίοδο κατέκτησαν το Copa Interamericana το 1968 κόντρα στην μεξικάνικη Τολούκα.
Μάλιστα έφτασε και σε τέταρτο συνεχόμενο τελικό το 1971 όμως η Νασιονάλ κατάφερε στο τρίτο παιχνίδι να επικρατήσει με 2-0 και να πάρει το τρόπαιο. Στα εγχώρια στο Metropolitano του 1970 ήταν 15η και στο Nacional 5η στο δεύτερο γκρούπ, στο Metropolitano του 1971 13η και στο Nacional 7η στο δεύτερο γκρούπ, στο Metropolitano του 1972 13η και στο Nacional 12η στο δεύτερο γκρούπ.
Στο Metropolitano του 1973 7η και στο Nacional 4η στο πρώτο γκρούπ, στο Metropolitano του 1974 8η στο δεύτερο γκρούπ και στο Nacional 4η στο πρώτο γκρούπ. Το 1975 με τον Κάρλος Μπιλάρδο στον πάγκο της και τους Ιγκνάσιο Πένια, Σέρχιο Φορτουνάτο και Αλφρέντο Λετανού στο γήπεδο, στο Metropolitano ήταν πέμπτη, στο Nacional έμεινε στην δεύτερη θέση στην τελική φάση πίσω απο την Ρίβερ Πλέιτ
Στο Metropolitano του 1976 τερμάτισε στην 3η θέση και στο Nacional 3η στο δεύτερο γκρούπ. Στο Metropolitano του 1977 ήταν 10η και στο Nacional αποκλείστηκε στην ημιτελική φάση απο την Ιντεπεντιέντε. Στο Metropolitano του 1978 ήταν 14η και στο Nacional 6η στο πρώτο γκρούπ.
Στο Μetropolitano του 1979 τερμάτισε στην 3η θέση στο δεύτερο γκρούπ και στο Nacional ήταν 5η στο τέταρτο γκρούπ. Στο Metropolitano του 1980 ήταν 10η και στο Nacional 3η στο πρώτο γκρούπ, στο Metropolitano του 1981 13η και στο Nacional 3η στο τέταρτο γκρούπ.
Το 1981 η πώληση του Πατρίσιο Χερνάντες στην Τορίνο έδωσε την δυνατότητα στον σύλλογο να αποκτήσει παίκτες όπως οι Αλεχάντρο Σαμπέγια και Μαρτσέλο Τρομπάνι, τοποθετώντας του στους ήδη υπάρχοντες Ούγκο Γκοτάρντι, Χουλιάν Καμίνο, Άμπελ Ερέρα, Γκιγιέρμο Τράμα, Χοσέ Λουίς Μπράουν, Μιγκέλ Άνχελ Ρούσο και Χοσέ Ντανιέλ Πόνσε
Στο Metropolitano του 1973 7η και στο Nacional 4η στο πρώτο γκρούπ, στο Metropolitano του 1974 8η στο δεύτερο γκρούπ και στο Nacional 4η στο πρώτο γκρούπ. Το 1975 με τον Κάρλος Μπιλάρδο στον πάγκο της και τους Ιγκνάσιο Πένια, Σέρχιο Φορτουνάτο και Αλφρέντο Λετανού στο γήπεδο, στο Metropolitano ήταν πέμπτη, στο Nacional έμεινε στην δεύτερη θέση στην τελική φάση πίσω απο την Ρίβερ Πλέιτ
Στο Metropolitano του 1976 τερμάτισε στην 3η θέση και στο Nacional 3η στο δεύτερο γκρούπ. Στο Metropolitano του 1977 ήταν 10η και στο Nacional αποκλείστηκε στην ημιτελική φάση απο την Ιντεπεντιέντε. Στο Metropolitano του 1978 ήταν 14η και στο Nacional 6η στο πρώτο γκρούπ.
Στο Μetropolitano του 1979 τερμάτισε στην 3η θέση στο δεύτερο γκρούπ και στο Nacional ήταν 5η στο τέταρτο γκρούπ. Στο Metropolitano του 1980 ήταν 10η και στο Nacional 3η στο πρώτο γκρούπ, στο Metropolitano του 1981 13η και στο Nacional 3η στο τέταρτο γκρούπ.
Το 1981 η πώληση του Πατρίσιο Χερνάντες στην Τορίνο έδωσε την δυνατότητα στον σύλλογο να αποκτήσει παίκτες όπως οι Αλεχάντρο Σαμπέγια και Μαρτσέλο Τρομπάνι, τοποθετώντας του στους ήδη υπάρχοντες Ούγκο Γκοτάρντι, Χουλιάν Καμίνο, Άμπελ Ερέρα, Γκιγιέρμο Τράμα, Χοσέ Λουίς Μπράουν, Μιγκέλ Άνχελ Ρούσο και Χοσέ Ντανιέλ Πόνσε
Σε συνδυασμό με την επάνοδο του Μπιλάρδο το 1982 στον σύλλογο παράλληλα με την Εθνική Κολομβίας δημιούργησε ένα δυνατό σύνολο με το οποίο κατέκτησε το Metropolitano του 1982, ενώ στο Nacional αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Κίλμες, στο Metropolitano του 1983 ήταν 5η και κατέκτησε το Nacional του 1983 με τον Εντουάρντο Λούχαν Μανέρα να αντικαθιστά τον Μπιλάρδο.
Στο Metropolitano του 1984 ήταν 3η πίσω απο Αρχεντίνος Τζούνιορς και Φεροκαρίλ, ενώ στο Nacional αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Ταγιέρες. Το 1985 αποκλέιστηκε απο την Ρίβερ Πλέιτ, το 1986 ήταν 16η, το 1987 12η, το 1988 16η, το 1989 8η και το 1990 16η.
Στο Apertura του 1990 ήταν 7η και στο Clausura του 1991 ήταν 9η, στο Apertura του 1991 17η όπως και στο Clausura του 1992, στο Apertura του 1992 7η και στο Clausura του 1993 13η, στο Apertura του 1993 ήρθε 20η και στο Clausura του 1994 16η
Η κακή βαθμολογική συγκομιδή της τριετίας 1991-1994 την έφεραν στην 19η θέση στην ειδική βαθμολογία, οδηγώντας την στην Primera B. Επανήρθε όμως γρήγορα στα μεγάλα σαλόνια καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση με 65 βαθμούς κερδίζοντας την απευθείας άνοδο για την μεγάλη κατηγορία.
Ο Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν έκανε την πρώτη του εμφάνιση, και γενικότερα παρότι υπήρχαν αρκετοί αξιόλογοι ποδοσφαιριστές(Μάρτιν Παλέρμο, Λουτσιάνο Γκαλέτι, Μπερνάρντο Ρομέο, Ερνέστο Φαρίας, Μαριάνο Παβόνε, Χοσέ Ερνέστο Σόσα Μάρκος Ανχελέρι, Χοσέ Λουίς Καλδερόν και Πάμπλο Πιάτι) δεν κατάφεραν να φτάσουν σε κάποιο τίτλο.
Στο Apertura του 1995 ήταν 9η και στο Clausura του 1996 ήταν 4η, στο Apertura του 1996 11η και στο Clausura του 1997 16η, στο Apertura του 1997 10η και στο Clausura του 1998 12η. Στο Apertura του 1998 12η και στο Clausura του 1999 15η, στο Apertura του 1999 10η και στο Clausura του 2000 17η .
Αυτές οι κακές επιδόσεις λίγο έλειψε να φέρουν και πάλι τους "φοιτητές" στην χαμηλότερη κατηγορία, αλλά κατάφεραν τελικά να γλυτώσουν τον υποβιβασμό. Στο Apertura του 2000 ήταν 7η και στο Clausura του 2001 9η, στο Apertura του 2001 6η και στο Clausura του 2002 8η, στο Apertura του 2002 19η και στο Clausura του 2003 7η.
Στο Apertura του 2003 ήταν 11η και στο Clausura του 2004 η χαμηλή 16η θέση. Η επιστροφή του Μπιλάρδο φέρνει την Εστουντιάντες σε πιο υψηλές πτήσεις στο Apertura του 2004 και στο Clausura του 2005 στην 4η θέση, στο Apertura του 2005 7η και στο Clausura του 2006 στην 11η θέση.
Στο Apertura του 1990 ήταν 7η και στο Clausura του 1991 ήταν 9η, στο Apertura του 1991 17η όπως και στο Clausura του 1992, στο Apertura του 1992 7η και στο Clausura του 1993 13η, στο Apertura του 1993 ήρθε 20η και στο Clausura του 1994 16η
Η κακή βαθμολογική συγκομιδή της τριετίας 1991-1994 την έφεραν στην 19η θέση στην ειδική βαθμολογία, οδηγώντας την στην Primera B. Επανήρθε όμως γρήγορα στα μεγάλα σαλόνια καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση με 65 βαθμούς κερδίζοντας την απευθείας άνοδο για την μεγάλη κατηγορία.
Ο Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν έκανε την πρώτη του εμφάνιση, και γενικότερα παρότι υπήρχαν αρκετοί αξιόλογοι ποδοσφαιριστές(Μάρτιν Παλέρμο, Λουτσιάνο Γκαλέτι, Μπερνάρντο Ρομέο, Ερνέστο Φαρίας, Μαριάνο Παβόνε, Χοσέ Ερνέστο Σόσα Μάρκος Ανχελέρι, Χοσέ Λουίς Καλδερόν και Πάμπλο Πιάτι) δεν κατάφεραν να φτάσουν σε κάποιο τίτλο.
Στο Apertura του 1995 ήταν 9η και στο Clausura του 1996 ήταν 4η, στο Apertura του 1996 11η και στο Clausura του 1997 16η, στο Apertura του 1997 10η και στο Clausura του 1998 12η. Στο Apertura του 1998 12η και στο Clausura του 1999 15η, στο Apertura του 1999 10η και στο Clausura του 2000 17η .
Αυτές οι κακές επιδόσεις λίγο έλειψε να φέρουν και πάλι τους "φοιτητές" στην χαμηλότερη κατηγορία, αλλά κατάφεραν τελικά να γλυτώσουν τον υποβιβασμό. Στο Apertura του 2000 ήταν 7η και στο Clausura του 2001 9η, στο Apertura του 2001 6η και στο Clausura του 2002 8η, στο Apertura του 2002 19η και στο Clausura του 2003 7η.
Στο Apertura του 2003 ήταν 11η και στο Clausura του 2004 η χαμηλή 16η θέση. Η επιστροφή του Μπιλάρδο φέρνει την Εστουντιάντες σε πιο υψηλές πτήσεις στο Apertura του 2004 και στο Clausura του 2005 στην 4η θέση, στο Apertura του 2005 7η και στο Clausura του 2006 στην 11η θέση.
Το 2006 αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία ο Ντιέγκο Σιμεόνε και την οδηγεί στην κατάκτηση του Apertura ύστερα απο 23 χρόνια ξηρασίας ενώ στο Clausura του 2007 είναι στην 3η θέση πίσω απο Σαν Λορέντζο και Μπόκα Τζούνιορς.
Στο Apertura του 2007 ήταν 6η και στο Clausura του 2008 3η πίσω απο Ρίβερ και Μπόκα. Το 2008 με τον Λεονάρντο Αστράντα στον πάγκο έφτασε στον τελικό του Copa Sudamericana με την Ιντερνασιονάλ να κατακτά το τρόπαιο. Στο Apertura του 2008 ήρθε 7η και στο Clausura του 2009 6η, στο Apertura του 2009 ήταν 8η και στο Clausura του 2010 ήταν 2η πίσω απο την Αρχεντίνος Τζούνιορς
Τον Μάρτιο του 2009 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία ο Αλεχάντρο Σαμπέγια και την οδήγησε στην κατάκτηση του τέταρτου Copa Libertadores.Στην φάση των ομίλων τερμάτισε στην δεύτερη θέση πίσω απο την Κρουζέιρο και στους νοκ-άυτ αγώνες απέκλεισε την Λιμπερτάδ, την Ντεφενσόρ
Στους τελικούς απέναντι στην Κρουζέιρο παρότι το πρώτο ματς στην Λα Πλάτα έληξε 0-0, στην ρεβάνς πήρε την νίκη με 2-1 και ταυτόχρονα το τρόπαιο.
Στο Apertura του 2007 ήταν 6η και στο Clausura του 2008 3η πίσω απο Ρίβερ και Μπόκα. Το 2008 με τον Λεονάρντο Αστράντα στον πάγκο έφτασε στον τελικό του Copa Sudamericana με την Ιντερνασιονάλ να κατακτά το τρόπαιο. Στο Apertura του 2008 ήρθε 7η και στο Clausura του 2009 6η, στο Apertura του 2009 ήταν 8η και στο Clausura του 2010 ήταν 2η πίσω απο την Αρχεντίνος Τζούνιορς
Τον Μάρτιο του 2009 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία ο Αλεχάντρο Σαμπέγια και την οδήγησε στην κατάκτηση του τέταρτου Copa Libertadores.Στην φάση των ομίλων τερμάτισε στην δεύτερη θέση πίσω απο την Κρουζέιρο και στους νοκ-άυτ αγώνες απέκλεισε την Λιμπερτάδ, την Ντεφενσόρ
Στους τελικούς απέναντι στην Κρουζέιρο παρότι το πρώτο ματς στην Λα Πλάτα έληξε 0-0, στην ρεβάνς πήρε την νίκη με 2-1 και ταυτόχρονα το τρόπαιο.
Μαριάνο Αντουχάρ, Μάρκος Ανχελέρι, Ρολάντο Σκιάβι, Λεάντρο Ντεσάμπατο, Λεάντρο Μπενίτες, Μάουρο Μποσέλι Γκαστόν Φερνάντες Φεντερικό Φερνάντες μα πάνω απο όλους τον Χουάν Σεμπάστιαν Βερόν που επέστρεψε στην αγαπημένη του Εστουντιάντες το 2007 μετά απο 11 χρόνια στα ευρωπαϊκά γήπεδα.
Τον Δεκέμβριο στο Αμπού Ντάμπι για το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων στον ημιτελικό απέκλεισε τους Ποχάνγκ Στίλερς, στον τελικό ηττήθηκε απο την Μπαρτσελόνα με 2-1 παρά το γεγονός ότι προηγήθηκε με τον Μποσέλι στο 37' αφού ισοφαρίστηκε απο τον Πέδρο στο 89' και ο Μέσι στο 110' διαμόρφωσε το τελικό 2-1.
Τελευταίος της τίτλος το Apertura του 2010 με τον Σαμπέγια στον πάγκο, στο Clausura του 2011 ήρθε 13η, στο Apertura του 2011 ήταν 14η και στο Clausura του 2012 9η, στο Inicial του 2012 9η και στο Final του 2013 15η.
Την περίοδο 2011-2012 στην επιστροφή του Κυπέλλου αποκλείστηκε στην φάση των "32" απο την Ντεπορτίβο Μέρλο στα πέναλντι, την περίοδο 2012-2013 στα προημιτελικά απο την Όλ Μπόις, όπως και την περίοδο 2013-2014 απο την Ουρακάν στην διαδικασία των πέναλντι.
Στο Inicial του 2013 τερμάτισε στην 9η θέση, το 2014 που κατετάγη τρίτη στο Final πίσω απο Ρίβερ και Μπόκα, ενώ στο Copa Sudamericana απέκλεισε στον δεύτερο προκριματικό γύρο την Χιμνάσια y Εσκρίμα και στην φάση των "16" την Πενιαρόλ, αποκλείστηκε όμως απο την Ρίβερ Πλέιτ στα προημιτελικά.
Στο Transicion του 2014 ήρθε 6η, στο ενιαίο Πρωτάθλημα του 2015 τερμάτισε στην 7η θέση, ενώ στα αξιοσημείωτα είναι ότι τον Δεκέμβριο του 2016 ο 41χρονος Βερόν που είναι ταυτόχρονα και πρόεδρος του συλλόγου ανακοίνωσε την εκ νέου ενεργοποίηση του ως ποδοσφαιριστής υπογράφοντας 18μηνο συμβόλαιο.
Μάλιστα σε δηλώσεις του ανέφερε χαρακτηριστικά: "Έχω πολύ διάθεση να παίξω. Νιώθω και ευθύνη για την ομάδα. Επιστρέφω στο ποδόσφαιρο, επειδή νιώθω καλά, επειδή πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω. Δεν είναι καπρίτσιο".
"Εξάλλου είχα πει ότι θα επέστρεφα αν καταφέρναμε να πουλήσουμε πριν από το τέλος του έτους το 65% των μελλοντικών κερκίδων του γηπέδου, το οποίο κατασκευάζουμε και είμαστε πολύ κοντά στο να το πετύχουμε."
Στο Πρωτάθλημα του 2016 τερμάτισε στην 2η θέση στην δεύτερη ζώνη πίσω απο την Λανούς, ενώ στο Πρωτάθλημα του 2017 τερμάτισε στην 2η θέση ισοβαθμώντας με την Ρίβερ Πλέιτ εφτά πίσω απο την πρωτοπόρο Μπόκα Τζούνιορς.
Στο Inicial του 2013 τερμάτισε στην 9η θέση, το 2014 που κατετάγη τρίτη στο Final πίσω απο Ρίβερ και Μπόκα, ενώ στο Copa Sudamericana απέκλεισε στον δεύτερο προκριματικό γύρο την Χιμνάσια y Εσκρίμα και στην φάση των "16" την Πενιαρόλ, αποκλείστηκε όμως απο την Ρίβερ Πλέιτ στα προημιτελικά.
Στο Transicion του 2014 ήρθε 6η, στο ενιαίο Πρωτάθλημα του 2015 τερμάτισε στην 7η θέση, ενώ στα αξιοσημείωτα είναι ότι τον Δεκέμβριο του 2016 ο 41χρονος Βερόν που είναι ταυτόχρονα και πρόεδρος του συλλόγου ανακοίνωσε την εκ νέου ενεργοποίηση του ως ποδοσφαιριστής υπογράφοντας 18μηνο συμβόλαιο.
Μάλιστα σε δηλώσεις του ανέφερε χαρακτηριστικά: "Έχω πολύ διάθεση να παίξω. Νιώθω και ευθύνη για την ομάδα. Επιστρέφω στο ποδόσφαιρο, επειδή νιώθω καλά, επειδή πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω. Δεν είναι καπρίτσιο".
"Εξάλλου είχα πει ότι θα επέστρεφα αν καταφέρναμε να πουλήσουμε πριν από το τέλος του έτους το 65% των μελλοντικών κερκίδων του γηπέδου, το οποίο κατασκευάζουμε και είμαστε πολύ κοντά στο να το πετύχουμε."
Στο Πρωτάθλημα του 2016 τερμάτισε στην 2η θέση στην δεύτερη ζώνη πίσω απο την Λανούς, ενώ στο Πρωτάθλημα του 2017 τερμάτισε στην 2η θέση ισοβαθμώντας με την Ρίβερ Πλέιτ εφτά πίσω απο την πρωτοπόρο Μπόκα Τζούνιορς.
Στο Κύπελλο την περίοδο 2014-2015 έφτασε μέχρι τα προημιτελικά όπου αποκλείστηκε απο την Ροζάριο Σεντράλ, την σεζόν 2015-2016 έφτασε μέχρι τους "16" όπου αποκλείστηκε απο την Ουνιόν Σαντα Φε και την σεζόν 2016-2017 αποκλείστηκε στους "64" απο την Πασίφικο.
Στο Copa Libertadores τερμάτισε στην 3η θέση του ομίλου πίσω απο Μποταφόγκο και Μπαρτσελόνα Γκουαγιακίλ παίρνοντας το εισιτήριο για το Copa Sudamericana. Εκεί όπου στον δεύτερο γύρο απέκλεισε την Νασιονάλ Ποτόσι απο την Βολιβία, αλλά στον τρίτο αποκλείστηκε απο την Νασιονάλ απο την Παραγουάη με δύο ήττες με το ίδιο σκορ 1-0.
Στο Πρωτάθλημα της περιόδου 2017-2018 λίγο πριν αυτό ξεκινήσει τον Ιούνιο ο Μπενίτες αντικαταστάθηκε απο τον Ουρουγουανό Γκουστάβο Ματόσας, Ο Ματόσας τον Σεπτέμβριο παραιτήθηκε μετά τον αποκλεισμό στην φάση των "16" του Copa Sudamericana και στην θέση του ήρθε ο Λούκας Μπερνάρντι.
Στο Copa Libertadores τερμάτισε στην 3η θέση του ομίλου πίσω απο Μποταφόγκο και Μπαρτσελόνα Γκουαγιακίλ παίρνοντας το εισιτήριο για το Copa Sudamericana. Εκεί όπου στον δεύτερο γύρο απέκλεισε την Νασιονάλ Ποτόσι απο την Βολιβία, αλλά στον τρίτο αποκλείστηκε απο την Νασιονάλ απο την Παραγουάη με δύο ήττες με το ίδιο σκορ 1-0.
Στο Πρωτάθλημα της περιόδου 2017-2018 λίγο πριν αυτό ξεκινήσει τον Ιούνιο ο Μπενίτες αντικαταστάθηκε απο τον Ουρουγουανό Γκουστάβο Ματόσας, Ο Ματόσας τον Σεπτέμβριο παραιτήθηκε μετά τον αποκλεισμό στην φάση των "16" του Copa Sudamericana και στην θέση του ήρθε ο Λούκας Μπερνάρντι.
Η πολύ κακή πορεία στο Πρωτάθλημα όμως ώθησε και τον Μπερνάρντι να παραιτηθεί τον Μάιο του 2018 λίγο πριν την ολοκλήρωση του και να αναλάβει ο Λεάντρο Μπενίτες, Κατέλαβε τελικά την 16η θέση κερδίζοντας θέση για το εισιτήριο για το επόμενο Libertadores, ενώ στο Κύπελλο αποκλείστηκε στους "16" απο την Σαν Λορέντζο.
Ανάλογη ήταν και η πορεία της την περίοδο 2018-2019 όπου ήταν 17η και λίγο πριν την ολοκλήρωση του Πρωταθλήματος τον Φεβρουάριο του 2019, ο Λεάντρο Μπενίτες και στην θέση του ήρθε ο Γκαμπριέλ Μιλίτο για δεύτερη φορά. Στο Κύπελλο έφτασε μέχρι τα προημιτελικά όπου ηττήθηκε απο την Σέντραλ Κόρντομπα.
To 2018 στο Copa Libertadores ήρθε δεύτερη πίσω απο την Σάντος στην φάση των ομίλων, αλλά στους "16" αποκλείστηκε στα πέναλντι απο την Γκρέμιο με 5-3.
Το σημαντικότερο όμως γεγονός ήταν η επιστροφή της στην παραδοσιακή της έδρα το "Estadio Uno" όπως θα είναι το νέο όνομα του "Jorge Luis Hirschi" με χωρητικότητα 30.018 θέσεων, ύστερα απο 13 χρόνια.
Στις 9 Νοεμβρίου έγιναν τα εγκαίνια που περιελάμβαναν ποδοσφαιρικούς αγώνες μεταξύ βετεράνων, παιδιά των ακαδημιών, της γυναικείας ομάδας, τιμητικές διακρίσεις σε παίκτες που κατέκτησαν πρωτάθλημα με τον σύλλογο και ένα σόου που περιείχε βεγγαλικά, φωτορυθμικά και πυροτεχνήματα.
Το κλου της βραδιάς ήταν το ολόγραμμα ενός λιονταριού που είναι το παρατσούκλι της ομάδας, εμφανίστηκε στη μία κολόνα του σταδίου, έκανε τη βόλτα του πάνω από την οροφή της κεντρικής εξέδρας, σταμάτησε στην επόμενη κολόνα, μπήκε μέσα στον αγωνιστικό χώρο βρυχήθηκε και έφυγε.
Στο Πρωτάθλημα της περίοδο 2019-2020 κατέλαβε την 13η θέση, στο Κύπελλο αποκλείστηκε στους "64" απο την Λαφερέρε στα πέναλντι, ενώ και στο Copa de la Liga Profesional δεν μπόρεσε να περάσει στην τελική φάση.
Εξαιτίας αυτών των κακών αποτελεσμάτων ο Γκαμπριέλ Μιλίτο παραιτήθηκε τον Μάρτιο του 2020 και στην θέση του ήρθε ο Λεάντρο Ντεσάμπατο, ο οποίος όμως και αυτός παραιτήθηκε εξαιτίας της κακής πορείας και ανέλαβε προσωρινά ο Πάμπο Κουατρόκι.
Η διοίκηση των "φοιτητών" ήρθε σε συμφωνία με τον Ρικάρντο Ζιελίνσκι και στην δεύτερη έκδοση του Copa de la Liga Profesional πέρασε ως δεύτερη απο την φάση των ομίλων στους νοκ-άουτ γύρους αλλά στην προημιτελική φάση αποκλείστηκε απο την Ιντεπεντιέντε στην διαδικασία των πέναλντι.
Στο Πρωτάθλημα επανήρθε στις υψηλές θέσεις της βαθμολογίας πιο συγκεκριμένα στην 6η και επανήρθε στις διασυλλογικές διοργανώσεις στον δεύτερο προκριματικό γύρο του Libertadores. Η νέα σεζόν ξεκίνησε με το Cοpa de la Liga Profesional όπου έφτασε μέχρι τα προημιτελικά όπου αποκλείστηκε στην διαδικασία των πέναλντι απο την Αρχεντίνος Τζούνιορς, στο Κύπελλο επίσης αποκλείστηκε στην φάση των "32" απο την Μπελγράνο.
Στο Libertadores πέρασε ως πρώτη στην φάση των "16" όπου απέκλεισε την Φορταλέζα με ισοπαλία 1-1 και νίκη 4-1 και στους "8" αντιμετώπισε μια ακόμη βραζιλιάνικη ομάδα την Ατλέτικο Παραναένσε όπου γνώρισε τον αποκλεισμό με ισοπαλία 0-0 και την εντός έδρας ήττα με 1-0 με γκολ που δέχτηκε στις καθυστερήσεις.
Στις 30 Σεπτεμβρίου ο Ζιελίνσκι παραιτήθηκε με τον Πάμπλο Κουατρόκι να αναλαμβάνει ως υπηρεσιακός προπονητής μέχρι το τέλος της σεζόν που βρήκε την Εστουντιάντες στην 18η θέση του Πρωταθλήματος καταφέρνοντας να κερδίσει θέση στους ομίλους του Copa Sudamericana της νέας σεζόν.
Στην θέση του Κουατρόκι ανέλαβε ο Άμπελ Μπάλμπο, όμως δεν μακροημέρευσε αφού το πολύ κακό ξεκίνημα στην αρχή της σεζόν όπου σε 7 παιχνίδια είχε μόνο 2 νίκες( 2 ισοπαλίες και 3 ήττες) και αποφασίστηκε να λύσουν την συνεργασία τους και στις αρχές Μαρτίου ανέλαβε ο Εντουαρντο Ντομινγκες.
Στο Copa Sudamericana ισοβάθμησε στην πρώτη θέση του ομίλου με την Μπραγκαντίνο αλλά λόγω χειρότερης διαφοράς τερμάτων έμεινε δεύτερη. Στον γύρο των νοκ-άουτ αν και ηττήθηκε στο πρώτο παιχνίδι στο Γκουαγιακίλ απέναντι στην Μπαρτσελόνα με 2-1, στην ρεβάνς δεν είχε κανένα πρόβλημα και με 4-0 την απέκλεισε.
Στους "16" με δύο νίκες 3-0 και 2-0, απέκλεισε την Γκοιάς και στα προημιτελικά βρήκε απέναντι της την Κορίνθιανς. Πρώτο παιχνίδι στο Σάο Πάολο όπου γνώρισε την ήττα με 1-0, ενώ στην ρεβάνς επικράτησε με το ίδιο σκορ.
Στην διαδικασία των πέναλντι o Ρολχάισερ είδε τον Κάσιο να αποκρούει το πέναλντι του, οι Λόγιο και Ασκατσίμπαρ έστειλαν την μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι και με 3-2 οι "πιντσαράτας" αποκλείστηκαν απο την συνέχεια.
Στο Κύπελλο απέκλεισε τις Ιντεπεντιέντε Ντε Τσιβιλκόι, Όλ Μπόις, την Ιντεπεντιέντε στα πέναλντι και Ουρακάν.Στα ημιτελικά στην Κόρδοβα επικράτησε της Μπόκα Τζούνιορς με 3-2 και στον τελικό που διεξήχθη στο Μπουένος Άιρες στο "Ciudad de Lanús-Néstor Díaz Pérez Stadium",επικράτησε της Ντιφένσα με 1-0 με το τέρμα να το πετυχαίνει ο Γκουίντο Καρίγιο, εξασφαλίζοντας παράλληλα ένα εισιτήριο για τους ομίλους του Copa Libertadores, κατακτώντας για πρώτη φορά εναν τίτλο μετά το 2010 και το Apertura.
Μαριάνο Αντουχάρ, Λεονάρντο Γοδόι, Σαντιάγκο Νούνιες, Ζαίδ Ρομέρο, Έρος Μανκούσο, Χόρχε Ροντρίγκες, Φερνάντο Ζούκι, Χοσέ Σόσα, Μπενιαμίν Ρολχάισερ, Φράνκο Ζαπιόλα, Γκαστόν Μπενεντέτι, Φεντερικο Φερνάντες, Σαντιάγκο Ασκατσίμπαρ, Μάουρο Μποσέλι και Πάμπλο Πιάτι αγωνίστηκαν στον τελικό.
Ιδιαίτερος αγώνας για τους Αντούχαρ και Μποσέλι αφού αυτός ήταν ο τελευταίος τους αγώνας έχοντας ήδη ανακοινώσει ότι θα αποσυρθούν απο την ενεργό δράση και με τον καλύτερο τρόπο με έναν τίτλο
Στο Πρωτάθλημα κατέλαβε την 5η θέση, στο Copa de la Liga κατέλαβε την 9η θέση στην ζώνη της και δεν μπόρεσε να περάσει στην προημιτελική φάση. Ο Ντομίνγκες παρέμεινε και στις μετεγγραφές απέκτησε τους Έρικ Μέσα απο την Κολόν, Έντσο Πέρες απο την Ρίβερ Πλέιτ, Χαβιέ Κορέα απο την Σάντος Λαγκούνα, ενώπέραν των Μποσέλι και Αντουχάρ αποχώρησαν οι Ρολχάισερ, Νούνιες, Γοδόι και Ροντρίγκες.
Στις 13 Μαρτίου στο "Μάριο Κέμπες" της Κόρδοβα η Εστουντιάντες αντιμετώπισε την Ρίβερ Πλέιτ για το Σούπερ Καπ, όπου ευτύχησε να προηγηθεί μόλις στο 2' με τον Κορέα, αλλά ισοφαρίστηκε με αυτογκόλ του Ρομέρο και στο 90+1' ο Αλιέντρο έδωσε το τρόπαιο στην Ρίβερ διαμορφώνοντας το τελικό 2-1.
Στο Copa de la Liga προκρίθηκε ως δεύτερη στην ζώνη, στα προημιτελικά απέκλεισε την Μπαράκας, στα ημιτελικά στα πέναλντι την Μπόκα Τζούνιορς και στον τελικό αντιμετώπισε την Βελέζ Σάρσφιλντ στο Σαντιάγκο Ντελ Εστέρο.
Ο Μανκούσο στο 13' έδωσε προβάδισμα στην Εστουντιάντες αλλά στο 62' ο Σάρκο ιοσφάρισε. Οι δύο ομάδες έπαιζαν με παίκτη λιγότερο η Εστουντιάντες απο το 69' με δεύτερη κίτρινη κάρτα του Μπενεντέτι και η Βελέζ απο το 58' επίσης με δεύτερη κίτρινη κάρτα του Ντάμιαν Φερνάντες.
Μετά απο την ημίωρη παράταση που δεν άλλαξε κάτι τα πάντα κρίθηκαν στην διαδικασία των πέναλντι. Εκεί όπου o Μαρκιόρι απέκρουσε αυτά των Μανκούσο και Ασκατσίμπαρ, ο Μανσίγια απέκρουσε αυτά των Χοακίν Γκαρσία, Κάσερες και Μοντόρο και ο Ζούκι ευστόχησε και με 4-3 η Εστουντιάντες κατέκτησε τον τίτλο.
