1904 Μπουένος Άιρες και στη γειτονιά Μοντσεράτ υφίσταται η ποδοσφαιρική ομάδα Maipu FC που είχε δημιουργηθεί απο εργαζομένους καταστήματος στην περιοχή. Η διάκριση όμως που υπήρχε ανάμεσα στους υπαλλήλους, στους νεώτερους απαγορεύονταν να αγωνιστούν πάρα μόνο να παρακολουθούν, επέφερε το πρώτο ρήγμα στις τάξεις του συλλόγου.
Έτσι μια ομάδα ατόμων αποφασίζουν να κινηθούν απο μόνοι τους και να δημιουργήσουν ένα νέο σύλλογο δίνοντας μάλιστα το όνομα "Independiente". Την 1η Ιανουαρίου του 1905 επισημοποιήθηκε ο νέος σύλλογος και τον Μάρτιο ορίστηκε ο Αριστίδες Λανγκόνες ως ο πρώτος πρόεδρος. Ο Λανγκόνες μάλιστα ήταν αυτός που έδωσε την ιδέα για τα χρώματα της στολής με βάση την εμφάνιση της ομάδας United Plate FV που είχε διαλυθεί, αλλά και απο την πρώτη πρωταθλήτρια της χώρας Saint Andrews FC.
Ύστερα απο μια μικρή περιπλάνηση ο σύλλογος εγκαταστάθηκε στην περιοχή Αβελανέδα το 1907, έχοντας ήδη δώσει το πρώτο της παιχνίδι στις 15 Ιανουαρίου του 1905 απέναντι στην Ατλάντα χάνοντας με 1-0. Τον Ιούνιο του 1907 έδωσε και το πρώτο τοπικό ντέρμπι απέναντι στην Ρασίγκ Κλάμπ την οποία την κέρδισε με 3-2.
Το 1907 ο Λανγκόνες επηρεάστηκε απο την εμφάνιση της Νότιγχαμ Φόρεστ και αποφάσισε να αλλάξει τα χρώματα από άσπρο-μπλε σε άσπρο κόκκινο, και επισημοποιήθηκε η ονομασία Club Atletico Independiente. Σύντομα το 1912 κέρδισε την προαγωγή της στην πρώτη κατηγορία και ήταν μάλιστα απο τα ιδρυτικά μέλη της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Αργεντινής.
Εκείνη την χρονιά διεκδίκησε τον τίτλο της FAF(Federacion Argentina de Football) τερματίζοντας στην πρώτη θέση μαζί με την Πορτένιο, με τις δύο ομάδες να λύνουν τις διαφορές τους σε αγώνα μπαράζ.
Το σκόρ στο 87ο λεπτό ήταν ισόπαλο όταν ο διαιτητής Κάρλος Άερτς ακύρωσεγκολ της Ιντεπεντιέντε. Οι παίκτες της σε ένδειξη διαμαρτυρίας αποχώρησαν απο το γήπεδο και έτσι ο τίτλος απονεμήθηκε στην Πορτένιο.
Το 1913 κατετάγη 5η,το 1914 3η και το 1915 στην επανένωση των δύο Πρωταθλημάτων κατέλαβε την 8η θέση. 15η το 1916, 8η το 1917, 9η το 1918 όπως και το 1919 όταν και πάλι το αργεντίνικο ποδόσφαιρο χωρίστηκε στα δύο.
Η Ιντεπεντιέντε έλαβε μέρος στο Asociacion Amateurs de Football(AAmf) το 1920 ήρθε 8η, το 1921 3η και το 1922 ήρθε ο πρώτος τίτλος μπροστά απο την Ρίβερ Πλέιτ με 65 βαθμούς έναντι 61. Το 1923 ήρθε 2η πίσω απο την Σαν Λορέντζο, το 1924 3η,το 1925 6η και το 1926 1η μπροστά απο την Σαν Λορέντζο.
Ένα πρωτάθλημα που κατακτήθηκε χωρίς ήττα και αυτό ώθησε τον δημοσιογράφο Ούγκο Μαρίνι της εφημερίδας Critica έβγαλε το παρατσούκλι "κόκκινοι διάβολοι", γιατί όπως έλεγε χαρακτηριστικά "αυτοί αγωνίζονται σαν να τους έχει κυριεύσει ο διάβολος". Οι Μανουέλ Σεοάνε, Ζόιλο Καναβέρι, Λουίς Ραβασίνο και Ραιμούντο Όρσι άλλωστε συνέθεταν μια εκπληκτική επιθετική τετράδα.
Το 1927 ήρθε 6η, το 1928 4η αλλά εκείνη την χρονιά και πιο συγκεκριμένα στις 4 Μαρτίου του 1928 άνοιξε τις πύλες του το "La Doble Visera de Cemento" το πρώτο γήπεδο στην Λατινική Αμερική και δεύτερο παγκοσμίως που κατασκευάστηκε με τσιμέντο. Η καταστροφή του προηγούμενου τους γηπέδου του "La Crucecita" απο φωτιά το 1923 ουσιαστικά τους αποθάρρυνε να χρησιμοποιήσουν το ξύλο και επέλεξαν ένα άφλεκτο υλικό.
Ακολούθησαν το 1929 η 3η θέση στο δεύτερο γκρούπ, το 1930 η 7η θέση και το 1931 στην πρώτη επαγγελματική σεζόν την 6η θέση. Το 1932 ισοβάθμησε στην πρώτη θέση με την Ρίβερ Πλέιτ με 50 βαθμούς και χρειάστηκε οι δύο ομάδες να δώσουν αγώνα μπαράζ για να αναδειχθεί ο Πρωταθλητής με τους "μιγιονάριος" να κατακτούν το τρόπαιο με 3-0.
Το 1933 ήρθε 6η, το 1934 2η πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς χάνοντας το Πρωτάθλημα για μόλις ένα βαθμό 55 έναντι 54, το 1935 πάλι 2η πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς με τρεις βαθμούς διαφορά 58 έναντι 55.
Το 1936 στο Copa de Honor ήρθε 5η, στο Copa Campeonato 4η,το 1937 για τρίτη φορά μέσα τρία χρόνια 2η αυτή την φορά πίσω απο την Ρίβερ Πλέιτ. Όμως έδειχνε ότι δεν θα αργούσε αυτή η στιγμή όπου η Ιντεπεντιέντε θα κατακτούσε την κορυφή.
Εκείνη την χρονιά διεκδίκησε τον τίτλο της FAF(Federacion Argentina de Football) τερματίζοντας στην πρώτη θέση μαζί με την Πορτένιο, με τις δύο ομάδες να λύνουν τις διαφορές τους σε αγώνα μπαράζ.
Το σκόρ στο 87ο λεπτό ήταν ισόπαλο όταν ο διαιτητής Κάρλος Άερτς ακύρωσεγκολ της Ιντεπεντιέντε. Οι παίκτες της σε ένδειξη διαμαρτυρίας αποχώρησαν απο το γήπεδο και έτσι ο τίτλος απονεμήθηκε στην Πορτένιο.
Το 1913 κατετάγη 5η,το 1914 3η και το 1915 στην επανένωση των δύο Πρωταθλημάτων κατέλαβε την 8η θέση. 15η το 1916, 8η το 1917, 9η το 1918 όπως και το 1919 όταν και πάλι το αργεντίνικο ποδόσφαιρο χωρίστηκε στα δύο.
Η Ιντεπεντιέντε έλαβε μέρος στο Asociacion Amateurs de Football(AAmf) το 1920 ήρθε 8η, το 1921 3η και το 1922 ήρθε ο πρώτος τίτλος μπροστά απο την Ρίβερ Πλέιτ με 65 βαθμούς έναντι 61. Το 1923 ήρθε 2η πίσω απο την Σαν Λορέντζο, το 1924 3η,το 1925 6η και το 1926 1η μπροστά απο την Σαν Λορέντζο.
Ένα πρωτάθλημα που κατακτήθηκε χωρίς ήττα και αυτό ώθησε τον δημοσιογράφο Ούγκο Μαρίνι της εφημερίδας Critica έβγαλε το παρατσούκλι "κόκκινοι διάβολοι", γιατί όπως έλεγε χαρακτηριστικά "αυτοί αγωνίζονται σαν να τους έχει κυριεύσει ο διάβολος". Οι Μανουέλ Σεοάνε, Ζόιλο Καναβέρι, Λουίς Ραβασίνο και Ραιμούντο Όρσι άλλωστε συνέθεταν μια εκπληκτική επιθετική τετράδα.
Το 1927 ήρθε 6η, το 1928 4η αλλά εκείνη την χρονιά και πιο συγκεκριμένα στις 4 Μαρτίου του 1928 άνοιξε τις πύλες του το "La Doble Visera de Cemento" το πρώτο γήπεδο στην Λατινική Αμερική και δεύτερο παγκοσμίως που κατασκευάστηκε με τσιμέντο. Η καταστροφή του προηγούμενου τους γηπέδου του "La Crucecita" απο φωτιά το 1923 ουσιαστικά τους αποθάρρυνε να χρησιμοποιήσουν το ξύλο και επέλεξαν ένα άφλεκτο υλικό.
Ακολούθησαν το 1929 η 3η θέση στο δεύτερο γκρούπ, το 1930 η 7η θέση και το 1931 στην πρώτη επαγγελματική σεζόν την 6η θέση. Το 1932 ισοβάθμησε στην πρώτη θέση με την Ρίβερ Πλέιτ με 50 βαθμούς και χρειάστηκε οι δύο ομάδες να δώσουν αγώνα μπαράζ για να αναδειχθεί ο Πρωταθλητής με τους "μιγιονάριος" να κατακτούν το τρόπαιο με 3-0.
Το 1933 ήρθε 6η, το 1934 2η πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς χάνοντας το Πρωτάθλημα για μόλις ένα βαθμό 55 έναντι 54, το 1935 πάλι 2η πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς με τρεις βαθμούς διαφορά 58 έναντι 55.
Το 1936 στο Copa de Honor ήρθε 5η, στο Copa Campeonato 4η,το 1937 για τρίτη φορά μέσα τρία χρόνια 2η αυτή την φορά πίσω απο την Ρίβερ Πλέιτ. Όμως έδειχνε ότι δεν θα αργούσε αυτή η στιγμή όπου η Ιντεπεντιέντε θα κατακτούσε την κορυφή.
Με τον ερχομό των Βιθέντε Ντε Λα Μάτα, Χουάν Χοσέ Ζορίγια, Καμίλο Τσερβίνο, του Παραγουανού Αρσένιο Έρικο, Χουάν Μαρίλ και των Ουρουγουανών Ρομπέρτο Πόρτα, Χουάν Κάρλος Κοράτσο, Χουάν Κάρλος Φερού με την παρουσία των Αντόνιο Σάστρε και Φερνάντο Μπέλο, έδωσαν την ώθηση στο να κατακτήσει τους πρώτους τίτλους στην επαγγελματική περίοδο το 1938 και το 1939 με προπονητή τον Γκιγιέρμο Ροντσόνι .
Στην δεκαετία του 1940 η αποχώρηση των Σάστρε, Ερίκο άφησαν τους "ρόχα" εκτός τίτλων, η μόνη αξιοπρόσεκτη σεζόν ήταν η κατάκτηση της 2ης θέσης πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς το 1940. Το 1941 ήρθε 5η,το 1942 8η, το 1943 6η, το 1944 5η, το 1945 3η, το 1946 5η, το 1947 3η μέχρι και το 1948 όταν και κατέκτησε τον τίτλο με προπονητή τον Φερνάντο Μπέλο.
Ένα χρόνο αργότερα το 1949 κατέφθασε ο Ερνέστο Γκρίλο ένας εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στην ιστορία του κλαμπ. Ο Γκρίλο έδεσε με τους υπολοίπους επιθετικούς της ομάδας τους Ροντόλφο Μιτσέλι, Χοσέ Κάρλος Τσεκονάτο, Κάρλος Λακάσια και Οσβάλντο Κρούζ, δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η τετράδα αποτελούσε αυτούσια και την αντίστοιχη της εθνικής Αργεντινής.
Το 1949 κατετάγη 8η,το 1950 3η,το 1951 4η, το 1952 3η,το 1953 4η, το 1954 2η πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς με τέσσερις βαθμούς διαφοράς 45 έναντι 41. Ακολούθησαν η 4η θέση το 1955, η 7η το 1956, η 8η το 1957 και το 1958, και η 3η το 1959.
Ύστερα απο δώδεκα χρόνια ξηρασίας η Ιντεπεντιέντε επέστρεψε στην κορυφή το 1960 με προπονητή τον Ρομπέρτο Σμπάρα παίρνοντας τον τίτλο απο την Ρίβερ Πλέιτ, το 1961 ήρθε 6η, το 1962 4η, για να επανέρθει στην κορυφή το 1963 με προπονητή τον Μανουέλ Τζιουντίτσε. Το 1964 έμεινε στην 2η θέση πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς, το 1965 στην πολύ χαμηλή 12η θέση και το 1966 στην 6η θέση.
Στο Metropolitano του 1967 έχασε στον ημιτελικό απο την Ρασ΄σγκ,κατέκτησε όμως το Nacional του 1967 με κορυφαίους παίκτες τους Ανιμπάλ Ταραμπίνι, Ραούλ Μπερνάο, Λουίς Αρτίμε, Έκτορ Γιαζάλντε και Χοσέ Ομάρ Παστορίτσα και προπονητή τον Βραζιλιάνο Οσβάλδο Μπραντάο.
Ένα χρόνο αργότερα το 1949 κατέφθασε ο Ερνέστο Γκρίλο ένας εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στην ιστορία του κλαμπ. Ο Γκρίλο έδεσε με τους υπολοίπους επιθετικούς της ομάδας τους Ροντόλφο Μιτσέλι, Χοσέ Κάρλος Τσεκονάτο, Κάρλος Λακάσια και Οσβάλντο Κρούζ, δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η τετράδα αποτελούσε αυτούσια και την αντίστοιχη της εθνικής Αργεντινής.
Το 1949 κατετάγη 8η,το 1950 3η,το 1951 4η, το 1952 3η,το 1953 4η, το 1954 2η πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς με τέσσερις βαθμούς διαφοράς 45 έναντι 41. Ακολούθησαν η 4η θέση το 1955, η 7η το 1956, η 8η το 1957 και το 1958, και η 3η το 1959.
Ύστερα απο δώδεκα χρόνια ξηρασίας η Ιντεπεντιέντε επέστρεψε στην κορυφή το 1960 με προπονητή τον Ρομπέρτο Σμπάρα παίρνοντας τον τίτλο απο την Ρίβερ Πλέιτ, το 1961 ήρθε 6η, το 1962 4η, για να επανέρθει στην κορυφή το 1963 με προπονητή τον Μανουέλ Τζιουντίτσε. Το 1964 έμεινε στην 2η θέση πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς, το 1965 στην πολύ χαμηλή 12η θέση και το 1966 στην 6η θέση.
Στο Metropolitano του 1967 έχασε στον ημιτελικό απο την Ρασ΄σγκ,κατέκτησε όμως το Nacional του 1967 με κορυφαίους παίκτες τους Ανιμπάλ Ταραμπίνι, Ραούλ Μπερνάο, Λουίς Αρτίμε, Έκτορ Γιαζάλντε και Χοσέ Ομάρ Παστορίτσα και προπονητή τον Βραζιλιάνο Οσβάλδο Μπραντάο.
Είχε όμως έρθει η ώρα για την Ιντεπεντιέντε να κάνει γνωστό το ονομά της και στην Λατινική Αμερική αφού κατέκτησε τα δύο πρώτα της Copa Libertadores. Ξεκίνημα το 1964 όπου στην πρώτη φάση τερμάτισε πρώτη μπροστά απο Μιλιονάριος και Αλιάνζα Λίμα, στους ημιτελικούς ξεπέρασε το εμπόδιο της Σάντος και στον τελικό απέναντι στην Νασιονάλ Μοντεβίδεο με 0-0 και 1-0 υπέρ της θα πάρει την πρώτη κούπα.
Το 1965 στα ημιτελικά θα αποκλείσει την Μπόκα Τζούνιορς και στους τελικούς κόντρα στην Πενιαρόλ, μοιράστηκαν τις νίκες και χρειάστηκε τρίτο παιχνίδι όπου με νίκη 4-1 θα κατακτήσει το τρόπαιο με 1-4, και θα γίνει η πρώτη αργεντίνικη ομάδα που κατακτάει το συγκεκριμένο τρόπαιο.
Στο Metropolitano του 1968 ήρθε 5η στο δεύτερο γκρούπ, στο Nacional 11η, στο Metropolitano του 1969 4η στο πρώτο γκρούπ και στο Nacional 4η. Τα επόμενα χρόνια όμως θα αποτελέσουν την "χρυσή περίοδο" για τον σύλλογο απο την Αβελανέδα αφού από το 1970 έως το 1984 θα κατακτήσει σωρεία τίτλων.
Πιο συγκεκριμένα τα Metropolitano του 1970 και του 1971, το Nacional του 1977 και του 1978, το Metropolitano του 1983, 3 Copa Interamericana το 1973, το 1974 και το 1975 κόντρα σε Ολίμπια, Μιουνισιπάλ και Εσπανιόλ και 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα το 1973 κόντρα στην Γιουβέντους με 1-0 και το 1984 κόντρα στην Λίβερπουλ επίσης με 1-0.
Το μεγαλύτερο όμως επίτευγμα της ομάδας που ονομάστηκε "King of Cups" δεν ήταν άλλο απο την κατάκτηση τεσσάρων συνεχόμενων Copa Libertadores που αποτελεί ρεκόρ για την συγκεκριμένη διοργάνωση ξεκινώντας απο το 1972.
Στην πρώτη φάση τερμάτισε στην πρώτη θέση μπροστά απο τις Ροζάριο Σεντράλ, Σάντα Φε και Νασιονάλ, στην δεύτερη θέση μπροστά απο τις Σάο Πάολο και Μπαρτσελόνα και στον τελικό απέναντι στην περουβιανή Ουνιβερσιτάριο ντε Ντεπόρτες με 0-0 και 2-1 αντίστοιχα.
Το 1973 ως κάτοχος ξεκίνησε απο τα ημιτελικά όπου πήρε την πρώτη θέση μπροστά απο Σαν Λορέντσο και Μιλιονάριος, και στον τελικό απέναντι στην χιλιανή Κόλο-Κόλο χρειάστηκε και τρίτο παιχνίδι όπου στο Μοντεβιδέο πήρε την νίκη και το τρόπαιο με 2-1.
Το 1974 πάλι απο τα ημιτελικά όπου ξεπέρασε τα εμπόδια των Πενιαρόλ και Ουρακάν, στον τελικό βρήκε την Σάο Πάολο όπου οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες και στο τρίτο παιχνίδι στο Σαντιάγκο πήρε την νίκη με 1-0.
Το 1975 απέκλεισε τις Ροζάριο Σεντράλ και Κρουζέιρο και στον τελικό έφτασε κόντρα στην χιλιανή Ουνιόν Εσπανιόλα, με τις δύο ομάδες να μοιράζονται τις νίκες και ως συνήθως στο τρίτο παιχνίδι έφτανε στην νίκη και στο τρόπαιο αυτή την φορά με 2-0.
Ο κύκλος αυτής της σπουδαίας ομάδας έκλεισε με την 7η κατάκτηση του Copa Libertadores τo 1984 που αποτελεί ρεκόρ διοργάνωσης. Στην πρώτη φάση τερμάτισε στην πρώτη θέση πάνω απο Ολίμπια Ασουνσιόν, Σπορτίβο Λουκένιο και Εστουντιάντες, και στην δεύτερη φάση στην πρώτη θέση πάνω απο Νασιονάλ και Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα. Στους διπλούς τελικούς βρήκε απέναντι της την Γκρέμιο και με μία νίκη 1-0 και μια "λευκή" ισοπαλία πανηγύρισε την κατάκτηση.
Στο Nacional του 1970 ήρθε 4η στο δεύτερο γκρούπ, στο Nacional του 1971 αποκλείστηκε στα πέναλντι απο την Σαν Λορέντζο στα ημιτελικά, στο Metropolitano του 1972 ήρθε 11η, στο Nacional ήρθε 7η στο δεύτερο γκρούπ.
Στο Metropolitano του 1973 ήρθε 4η, στο Nacional 8η στο δεύτερο γκρούπ, στο Metropolitano του 1974 5η στο δεύτερο γκρούπ, στο Nacional 5η στην τελική φάση, στο Metropolitano του 1975 13η και στο Nacional 3η στο τρίτο γκρούπ.
Στο Metropolitano του 1976 ήρθε 10η στην τελική φάση, στο Nacional 3η στο πρώτο γκρούπ, ενώ στο Metropolitano του 1977 ήρθε 2η πίσω απο την Ρίβερ Πλέιτ με μόλις 2 βαθμούς διαφορά και στο Metropolitano του 1978 ήταν 8η.
Στο Metropolitano του 1979 αποκλείστηκε στην ημιτελική φάση απο την Ρίβερ Πλέιτ, στο Nacional 5η στο πρώτο γκρούπ, στο Metropolitano του 1980 13η και στο Nacional αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Ρασίγκ.
Στο Metropolitano του 1981 ήρθε 6η και στο Nacional αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Ρίβερ Πλέιτ. Στο Metropolitano του 1982 ήταν 2η πίσω απο την Εστουντιάντες με δύο βαθμούς διαφορά 54 έναντι 52 ενώ στο Nacional ήταν 3η στο δεύτερο γκρούπ.
Στο Nacional του 1983 έφτασε μέχρι τον τελικό όπου και πάλι η Εστουντιάντες της πήρε τον τίτλο, στο Metropolitano του 1984 ήταν 13η και στο Nacional αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Φεροκαρίλ Οέστε.
Όλη αυτή την περίοδο φόρεσαν την φανέλα της παίκτες όπως οι Μιγκέλ Άνχελ Σαντόρο, Εντουάρντο Μαλιόνι, Αγκουστίν Μπαλμπουένα, Νορμπέρτο Ούτες, Εντουάρντο Καμίσο, Ρούμπεν Γκαλβάν, Φρανσίσκο Σα, Ντάνιελ Μπερτόνι, Ρικάρντο Παβόνι, Κάρλος Μανουέλ Μορέτε, Χοσέ Περκουντάνι, Ρικάρντο Τζιούστι, Χοσέ Μπουρουτσάγκα, με προπονητές τους Ρομπέρτο Φερέιρο και Χοσέ Ομάρ Παστορίτσα, και με συνδετικό κρίκο τον "εγκέφαλο" Ρικάρντο Μποκίνι ίσως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που φόρεσε ποτέ την φανέλα της που για χάρη του το 2007 ο δρόμος έξω απο το γήπεδο πήρε το όνομά του.
Το 1965 στα ημιτελικά θα αποκλείσει την Μπόκα Τζούνιορς και στους τελικούς κόντρα στην Πενιαρόλ, μοιράστηκαν τις νίκες και χρειάστηκε τρίτο παιχνίδι όπου με νίκη 4-1 θα κατακτήσει το τρόπαιο με 1-4, και θα γίνει η πρώτη αργεντίνικη ομάδα που κατακτάει το συγκεκριμένο τρόπαιο.
Στο Metropolitano του 1968 ήρθε 5η στο δεύτερο γκρούπ, στο Nacional 11η, στο Metropolitano του 1969 4η στο πρώτο γκρούπ και στο Nacional 4η. Τα επόμενα χρόνια όμως θα αποτελέσουν την "χρυσή περίοδο" για τον σύλλογο απο την Αβελανέδα αφού από το 1970 έως το 1984 θα κατακτήσει σωρεία τίτλων.
Πιο συγκεκριμένα τα Metropolitano του 1970 και του 1971, το Nacional του 1977 και του 1978, το Metropolitano του 1983, 3 Copa Interamericana το 1973, το 1974 και το 1975 κόντρα σε Ολίμπια, Μιουνισιπάλ και Εσπανιόλ και 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα το 1973 κόντρα στην Γιουβέντους με 1-0 και το 1984 κόντρα στην Λίβερπουλ επίσης με 1-0.
Το μεγαλύτερο όμως επίτευγμα της ομάδας που ονομάστηκε "King of Cups" δεν ήταν άλλο απο την κατάκτηση τεσσάρων συνεχόμενων Copa Libertadores που αποτελεί ρεκόρ για την συγκεκριμένη διοργάνωση ξεκινώντας απο το 1972.
Στην πρώτη φάση τερμάτισε στην πρώτη θέση μπροστά απο τις Ροζάριο Σεντράλ, Σάντα Φε και Νασιονάλ, στην δεύτερη θέση μπροστά απο τις Σάο Πάολο και Μπαρτσελόνα και στον τελικό απέναντι στην περουβιανή Ουνιβερσιτάριο ντε Ντεπόρτες με 0-0 και 2-1 αντίστοιχα.
Το 1973 ως κάτοχος ξεκίνησε απο τα ημιτελικά όπου πήρε την πρώτη θέση μπροστά απο Σαν Λορέντσο και Μιλιονάριος, και στον τελικό απέναντι στην χιλιανή Κόλο-Κόλο χρειάστηκε και τρίτο παιχνίδι όπου στο Μοντεβιδέο πήρε την νίκη και το τρόπαιο με 2-1.
Το 1974 πάλι απο τα ημιτελικά όπου ξεπέρασε τα εμπόδια των Πενιαρόλ και Ουρακάν, στον τελικό βρήκε την Σάο Πάολο όπου οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες και στο τρίτο παιχνίδι στο Σαντιάγκο πήρε την νίκη με 1-0.
Το 1975 απέκλεισε τις Ροζάριο Σεντράλ και Κρουζέιρο και στον τελικό έφτασε κόντρα στην χιλιανή Ουνιόν Εσπανιόλα, με τις δύο ομάδες να μοιράζονται τις νίκες και ως συνήθως στο τρίτο παιχνίδι έφτανε στην νίκη και στο τρόπαιο αυτή την φορά με 2-0.
Ο κύκλος αυτής της σπουδαίας ομάδας έκλεισε με την 7η κατάκτηση του Copa Libertadores τo 1984 που αποτελεί ρεκόρ διοργάνωσης. Στην πρώτη φάση τερμάτισε στην πρώτη θέση πάνω απο Ολίμπια Ασουνσιόν, Σπορτίβο Λουκένιο και Εστουντιάντες, και στην δεύτερη φάση στην πρώτη θέση πάνω απο Νασιονάλ και Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα. Στους διπλούς τελικούς βρήκε απέναντι της την Γκρέμιο και με μία νίκη 1-0 και μια "λευκή" ισοπαλία πανηγύρισε την κατάκτηση.
Στο Nacional του 1970 ήρθε 4η στο δεύτερο γκρούπ, στο Nacional του 1971 αποκλείστηκε στα πέναλντι απο την Σαν Λορέντζο στα ημιτελικά, στο Metropolitano του 1972 ήρθε 11η, στο Nacional ήρθε 7η στο δεύτερο γκρούπ.
Στο Metropolitano του 1973 ήρθε 4η, στο Nacional 8η στο δεύτερο γκρούπ, στο Metropolitano του 1974 5η στο δεύτερο γκρούπ, στο Nacional 5η στην τελική φάση, στο Metropolitano του 1975 13η και στο Nacional 3η στο τρίτο γκρούπ.
Στο Metropolitano του 1976 ήρθε 10η στην τελική φάση, στο Nacional 3η στο πρώτο γκρούπ, ενώ στο Metropolitano του 1977 ήρθε 2η πίσω απο την Ρίβερ Πλέιτ με μόλις 2 βαθμούς διαφορά και στο Metropolitano του 1978 ήταν 8η.
Στο Metropolitano του 1979 αποκλείστηκε στην ημιτελική φάση απο την Ρίβερ Πλέιτ, στο Nacional 5η στο πρώτο γκρούπ, στο Metropolitano του 1980 13η και στο Nacional αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Ρασίγκ.
Στο Metropolitano του 1981 ήρθε 6η και στο Nacional αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Ρίβερ Πλέιτ. Στο Metropolitano του 1982 ήταν 2η πίσω απο την Εστουντιάντες με δύο βαθμούς διαφορά 54 έναντι 52 ενώ στο Nacional ήταν 3η στο δεύτερο γκρούπ.
Στο Nacional του 1983 έφτασε μέχρι τον τελικό όπου και πάλι η Εστουντιάντες της πήρε τον τίτλο, στο Metropolitano του 1984 ήταν 13η και στο Nacional αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Φεροκαρίλ Οέστε.
Όλη αυτή την περίοδο φόρεσαν την φανέλα της παίκτες όπως οι Μιγκέλ Άνχελ Σαντόρο, Εντουάρντο Μαλιόνι, Αγκουστίν Μπαλμπουένα, Νορμπέρτο Ούτες, Εντουάρντο Καμίσο, Ρούμπεν Γκαλβάν, Φρανσίσκο Σα, Ντάνιελ Μπερτόνι, Ρικάρντο Παβόνι, Κάρλος Μανουέλ Μορέτε, Χοσέ Περκουντάνι, Ρικάρντο Τζιούστι, Χοσέ Μπουρουτσάγκα, με προπονητές τους Ρομπέρτο Φερέιρο και Χοσέ Ομάρ Παστορίτσα, και με συνδετικό κρίκο τον "εγκέφαλο" Ρικάρντο Μποκίνι ίσως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που φόρεσε ποτέ την φανέλα της που για χάρη του το 2007 ο δρόμος έξω απο το γήπεδο πήρε το όνομά του.
Στο Nacional του 1985 αποκλείστηκε στα προημιτελικά και πάλι απο την Φεροκαρίλ και την περίοδο 1985-1986 ήρθε 9η. Την περίοδο 1986-1987 τερμάτισε στην 3η θέση, την περίοδο 1987-1988 κατετάγη 11η, και ύστερα απο μια περίοδο εξαετούς "ξηρασίας" η Ιντεπεντιέντε επανήρθε στους τίτλους με το Πρωτάθλημα του 1989 με προπονητή τον Χόρχε Σολάρι, και τους Πέδρο Μονζόν, Κάρλος Άλφαρο Μορένο στον αγωνιστικό χώρο.
Την περίοδο 1989-1990 έμεινε στην 2η θέση πίσω απο την Ρίβερ Πλέιτ, στο Apertura του 1990 ήταν 10η και στο Clausura του 1991 5η. Το 1991 ο Μποκίνι ανακοινώνει την αποχώρηση του απο την ενεργό δράση, στο Apertura του 1991 11η και στο Clausura του 1992 12η, στο Apertura του 1992 15η και στο Clausura του 1993 2η πίσω απο την Βελέζ Σάρσφιλντ.
Στο Apertura του 1993 ήρθε 5η και στο Clausura του 1994 κατέκτησε τον τίτλο με προπονητή τον Μιγκέλ Άνχελ Μπρίντιζι κατακτάει το Clausura, κατακτώντας παράλληλα το Supercopa Sudamericana του 1994 και του 1995 κόντρα σε Μπόκα Τζούνιορς και Φλαμένγκο αντίστοιχα, αλλά και το Recopa Sudamericana του 1995 απέναντι στην Βελέζ Σάρσφιλντ.
Στο Apertura του 1994 11η όπως και στο Clausura του 1995, στο Apertura του 1995 14η και στο Clausura του 1996 12η, στο Apertura του 1996 2η πίσω απο την Ρίβερ Πλέιτ και στο Clausura του 1997 4η.
Στο Apertura του 1997 7η, στο Clausura του 1998 11η, στο Apertura του 1998 16η και στο Clausura του 1999 5η, στο Apertura του 1999 9η και στο Clausura του 2000 2η πίσω απο την Ρίβερ Πλέιτ. Το χρέος του συλλόγου άρχιζε να συσσωρεύεται, αυτό έφτανε στα 50 εκατομμύρια δολάρια, αν και τον Φεβρουάριο του 2006 ύστερα απο δικαστική εντολή το ποσό αυτό ορίστηκε στα 26 εκατομμύρια.
Στο Apertura του 2000 14η και στο Clausura του 2001 στην 17η θέση, για να έρθει η κατάκτηση του Apertura του 2002 με προπονητή τον Αμέρικο Γκαγιέγκο και παίκτες όπως οι Φεντερίκο Ινσούα, Γκαμπριέλ Μιλίτο, Ντάνιελ Μοντενέγκρο, Άντρες Σιλβέρα και Ντιέγκο Φορλάν(Ουρουγουάη), .
Οι πωλήσεις των Σέρχιο Αγκουέρο στην Ατλέτικο Μαδρίτης και του Όσκαρ Ουστάρι για τα ποσά των 28 και 13 εκατομμυρίων δολαρίων αντίστοιχα δεν κατάφεραν να αλλάξουν και πολύ τα οικονομικά με τον πρόεδρο Χούλιο Κομπαράδα να βρίσκεται σε δύσκολη θέση.
Όλη αυτή η κατάσταση επηρέασε και το αγωνιστικό αφού παρά την παρουσία καλών ποδοσφαιριστών όπως οι Φεντερίκο Ιγκουαίν, Λιονέλ Ρίος, Χέρμαν Ντένις, Εμμάνουελ Σεντουριόν, αλλά και του Παραγουανού Ντιέγκο Γκαβιλάν είχαν κακές παρουσίες όσον αφορά το Πρωτάθλημα με λίγες εξαιρέσεις.
Στο Clausura του 2003 ήταν 17η, στο Apertura του 2003 14η, στο Clausura του 2004 15η, στο Apertura του 2004 15η και στο Clausura του 2005 12η, στο Apertura του 2005 4η και στο Clausura του 2006 12η.
Στο Apertura του 2006 4η και στο Clausura του 2007 11η, στο Apertura του 2007 9η και στο Clausura του 2008 6η, στο Apertura του 2008 18η και στο Clausura του 2009 16η. Στο Apertura του 2009 τερμάτισε 4η και στο Clausura του 2010 4η, στο Apertura του 2010 τερμάτισε 20η και τελευταία και στο Clausura του 2011 στην 6η θέση.
Όλη αυτή η κατάσταση επηρέασε και το αγωνιστικό αφού παρά την παρουσία καλών ποδοσφαιριστών όπως οι Φεντερίκο Ιγκουαίν, Λιονέλ Ρίος, Χέρμαν Ντένις, Εμμάνουελ Σεντουριόν, αλλά και του Παραγουανού Ντιέγκο Γκαβιλάν είχαν κακές παρουσίες όσον αφορά το Πρωτάθλημα με λίγες εξαιρέσεις.
Στο Clausura του 2003 ήταν 17η, στο Apertura του 2003 14η, στο Clausura του 2004 15η, στο Apertura του 2004 15η και στο Clausura του 2005 12η, στο Apertura του 2005 4η και στο Clausura του 2006 12η.
Στο Apertura του 2006 4η και στο Clausura του 2007 11η, στο Apertura του 2007 9η και στο Clausura του 2008 6η, στο Apertura του 2008 18η και στο Clausura του 2009 16η. Στο Apertura του 2009 τερμάτισε 4η και στο Clausura του 2010 4η, στο Apertura του 2010 τερμάτισε 20η και τελευταία και στο Clausura του 2011 στην 6η θέση.
Στις διασυλλογικές διοργανώσεις κατέκτησε το Copa Sudamericana του 2010, αποκλείοντας τους Αρχεντίνος Τζουνιορς, την Ντεφενσόρ, την Ντεπόρτες Τολίμα, στον ημιτελικό την Λίγκα Ντε Κίτο, και στους τελικούς θα αντιμετώπιζε την Γκοίας.
Στο πρώτο παιχνίδι έχασε απο την Γκοιάς με 2-0, στην ρεβάνς στο "Estadio Libertadores de America" επικράτησε με 3-1 στην κανονική διάρκεια και 5-3 στην διαδικασία των πέναλντι με προπονητή τον Αντόνιο Μοχάμεντ και με τους γνωστούς μας απο την θητεία τους στο ελληνικό πρωτάθλημα Φακούντο Πάρα, Ρομπέρτο Μπατιόν και Λεάντρο Γκρατσιάν, τον Εντουάρντο Τούτσιο τον Τζούλιαν και τον Μαξιμιλιάνο Βελάσκεζ.
Παράλληλα ηττήθηκε στον τελικό του Suruga Bank Championship απο την Τζούμπιλο Ιβάτα στα πέναλντι με 4-2, αφού ο κανονικός αγώνας έληξε με 2-2. Στην θέση του Κομπαράδα ανέλαβε ο Χαβιέ Καντέρο, τα προβλήματα όμως παρέμεναν και θα έπρεπε να υπάρξει μια λύση ούτως ώστε να μην χρεοκοπήσει ο σύλλογος.
Στο Apertura του 2011 ήταν 8η, και στο Clausura του 2012 16η , 18η στο Inicial του 2012 και 12η στο Final του 2013. Κατά την διάρκεια του Torneo Inicial του 2013 οι "ντιάμπλο" βρέθηκαν στην 18η θέση και το φάσμα του υποβιβασμού ολοένα και πλησίαζε.
Στο πρώτο παιχνίδι έχασε απο την Γκοιάς με 2-0, στην ρεβάνς στο "Estadio Libertadores de America" επικράτησε με 3-1 στην κανονική διάρκεια και 5-3 στην διαδικασία των πέναλντι με προπονητή τον Αντόνιο Μοχάμεντ και με τους γνωστούς μας απο την θητεία τους στο ελληνικό πρωτάθλημα Φακούντο Πάρα, Ρομπέρτο Μπατιόν και Λεάντρο Γκρατσιάν, τον Εντουάρντο Τούτσιο τον Τζούλιαν και τον Μαξιμιλιάνο Βελάσκεζ.
Παράλληλα ηττήθηκε στον τελικό του Suruga Bank Championship απο την Τζούμπιλο Ιβάτα στα πέναλντι με 4-2, αφού ο κανονικός αγώνας έληξε με 2-2. Στην θέση του Κομπαράδα ανέλαβε ο Χαβιέ Καντέρο, τα προβλήματα όμως παρέμεναν και θα έπρεπε να υπάρξει μια λύση ούτως ώστε να μην χρεοκοπήσει ο σύλλογος.
Στο Apertura του 2011 ήταν 8η, και στο Clausura του 2012 16η , 18η στο Inicial του 2012 και 12η στο Final του 2013. Κατά την διάρκεια του Torneo Inicial του 2013 οι "ντιάμπλο" βρέθηκαν στην 18η θέση και το φάσμα του υποβιβασμού ολοένα και πλησίαζε.
Στο Κύπελλο στην πρώτη σεζόν 2011-2012 που διοργανώθηκε αποκλείστηκε στους "32" απο την Μπελγκράνο, την επόμενη στους "16" απο την Άρσεναλ Σαραντί, όπως και την περίοδο 2013-2014 απο την Εστουντιάντες.
Στο Πρωτάθλημα ότι δεν έγινε στο Inicial έγινε στο Final αφού παρά τον ερχομό του Μπρίντιζι η Ιντεπεντιέντε για πρώτη φορά υποβιβαζόταν στην Primera B Nacional, ακολουθώντας τα χνάρια της Ρίβερ Πλέιτ. Επειδή όμως οι μεγάλοι σύλλογοι πάντα βρίσκουν τον τρόπο να αναγεννιούνται απο τις στάχτες τους τον Ιούνιο του 2014 επανήρθε στην μεγάλη κατηγορία έστω και αν χρειάστηκε τα πλει-οφ κόντρα στην Ουρακάν και την νίκη με 2-0 στην Λα Πλάτα.
Στο Κύπελλο την περίοδο 2014-2015 πάλι αποκλείστηκε στους "16" απο την Λανούς, ενώ τρείς συνεχόμενες σεζόν αποκλείστηκε στους "32" απο τις Ντιφένσα, Ατλέτικο Τουκουμάν και Club Atletico Brown αντίστοιχα.
Με την επιστροφή της στο Transicion τερμάτισε στην τέταρτη θέση κερδίζοντας και εισιτήριο για το Copa Sudamericana του 2015, όπου απέκλεισε την Άρσεναλ Σαραντί, την Ολίμπια Ασουνσιόν και στην φάση των "8" αποκλείστηκε απο την Ιντεπεντιέντε Σάντα Φε.
Στο Πρωτάθλημα του 2015 κατέκτησε την 5η θέση κερδίζοντας και πάλι εισιτήριο για τον δεύτερο γύρο του Copa Sudamericana του 2016 όπου απέκλεισε την Λανούς, αλλά στον επόμενο γύρο αποκλείστηκε απο την Σαπεκοένσε στα πέναλντι.
Το 2016 τερμάτισε στην 3η θέση στην πρώτη ζώνη, πίσω απο Σαν Λορέντσο και Γοδόι Κρούζ αντίστοιχα, το 2017 ισοβάθμησε με την Σαν Λορέντσο στην 6η θέση, ενώ στο Copa Sudamericana απέκλεισε την Αλιάνζα Λίμα, την Ντεπορτίβο Ικίκε απο την Χιλή, την Ατλέτικο Τουκουμάν απο την Αργεντινή, την Νασιονάλ απο την Παραγουάη και στα ημιτελικά αντιμετώπισε την Λιμπερτάδ επίσης απο την Παραγουάη.
Στο πρώτο παιχνίδι στην Ασουνσιόν γνώρισε την ήττα με 1-0, αλλά στο "Εστάντιο Αμέρικα" ανέτρεψε την κατάσταση και με νίκη 3-1 πήρε το εισιτήριο για τον τελικό μιας διασυλλογικής διοργάνωσης ύστερα απο 7 χρόνια.
Στον τελικό αντιμετώπισε την Φλαμένγκο και στο πρώτο παιχνίδι στην Αβελανέδα αν και βρέθηκε πίσω στο σκόρ μόλις στο 8' απο τον Ρεβέρ κατάφερε με τους Τζιλιότι στο 28' και Μέζα στο 52' να γυρίσει την εις βάρος της κατάσταση παίρνοντας την νίκη με 2-1.
Στην ρεβάνς στο Ρίο Ντε Τζανέιρο πάλι οι "μενγκάο" πήραν κεφάλι στο σκόρ με τον Λούκας Πακέτα στο 29', αλλά στο 39' ο Εζέκιελ Μπάρκο με εύστοχη εκτέλεση πέναλντι ισοφάρισε με το 1-1. Δεν άλλαξε κάτι μέχρι το τέλος με συνέπεια η Ιντεπεντιέντε να φτάνει στην κατάκτηση του 2ου Copa Sudamericana της ιστορίας της.
Προπονητής ο Αριέλ Χολάν που αντικατέστησε τον Γκάμπριελ Μιλίτο τον Δεκέμβριο του 2016 και στον αγωνιστικό χώρο οι Μάρτιν Καμπάνια(Ουρουγουάη), Φαμπρίτσιο Μπούστος, Γκαστόν Σίλβα(Ουρουγουάη), Νικόλα Ταλιαφίκο, Ντιέγκο Μαρτίν Ροντρίγκες(Ουρουγουάη), Χουάν Μίνο, Μαξιμιλιάνο Μέζα, Εζέκιελ Μπάρκο, Εμμάνουελ Τζιλιότι, Φερναντο Αμορεμπιέτα(Βενεζουέλα), Άλαν Φράνκο, Νικόλας Ντομίνγκο, Βάλτερ Ερβίτι, Λεάντρο Φερνάντες, Λούκας Αλμπερτένγκο, Μάρτιν Μπενίτες, Νέρι Ντομίνγκες, Χούαν Μαρτίνες.
Τον Φεβρουάριο του 2018 αντιμετώπισε την Γκρέμιο για το Recopa Sudamericana και στο πρώτο παιχνίδι στην Αβελανέδα αναδείχτηκε ισόπαλη 1-1 αν και απο το 28' έπαιζε με παίκτη λιγότερο λόγω αποβολής του Τζιλιότι.
Στην ρεβάνς στο Πόρτο Αλέγκρε πάλι η Ιντεπεντιέντε έπαιξε με παίκτη λιγότερο λόγω αποβολής του Αμορεμπιέτα στο 42', το παιχνίδι όμως δεν είχε γκολ και έτσι οδηγηθήκαμε στην διαδικασία των πέναλντι.
Ο Μαρτσέλο Γκρόχε απέκρουσε το πέναλντι του Μπενίτες και με 5-4 οι Βραζιλιάνοι κατέκτησαν το τρόπαιο. Στο πρωτάθλημα κατέλαβε την 6η θέση κερδίζοντας θέση για το Copa Sudamericana του 2019.
Τον Αύγουστο του 2018 κατέκτησε το Suruga Bank Championship επικρατώντας της Σερέζο Οσάκα χάρις στο γκολ του Ρομέρο. Ώς κάτοχος του Copa Sudamericana κέρδισε θέση στους ομίλους του Copa Libertadores όπου πέρασε ως δεύτερη πίσω απο την Παλμέιρας για τους νοκ-άουτ γύρους.
Στους "16" απέκλεισε την Σάντος σε μια επεισοδιακή σειρά. Το πρώτο παιχνίδι έληξε 0-0, όμως η Ιντεπεντιέντε υπέβαλλε ένσταση διότι οι Βραζιλιάνοι είχαν χρησιμοποιήσει παράνομα τον Ουρουγουανό Κάρλος Σάντσες πού ήταν τιμωρημένος με ποινή μιας αγωνιστικής από το 2015 όταν ήταν παίκτης της Ρίβερ Πλέιτ.
Απο την στιγμή όμως που δεν αγωνίστηκε με την Μοντερέι σε επόμενο παιχνίδι του Copa Libertadores θα έπρεπε να εκτίσει την τιμωρία του στο ματς της Σάντος με την Ιντεπεντιέντε.
Ο σύλλογος της Αργεντινής προχώρησε στην άσκηση ένστασης μετά το πρώτο ματς και δικαιώθηκε λίγο πριν από την διεξαγωγή του δευτέρου. Έτσι λοιπόν η CONMEBOL αποφάσισε να κατοχυρώσει τον πρώτο αγώνα με 3-0 υπέρ της Ιντεπεντιέντε.
Ούτε όμως και ο δεύτερος αγώνας ολοκληρώθηκε αφού οι οπαδοί των Βραζιλιάνων αντιδρώντας στην απόφαση της Ομοσπονδίας προκάλεσαν επεισόδια με τις αστυνομικές δυνάμεις με συνέπεια δέκα λεπτά πριν την λήξη του αγώνα ο διαιτητής Χούλιο Μπασκουνιάν να προχωρήσει στην οριστική διακοπή του αγώνα.
Στα προημιτελικά βρήκε την Ρίβερ Πλέιτ με το πρώτο παιχνίδι στο "Εστάντιο Λιμπερταδόρες Ντε Αμέρικα" ήρθε 0-0, αλλά στο "Μονουμεντάλ" οι "εκατομμυριούχοι" πήραν την νίκη και την πρόκριση με 3-1.
Στο Copa Sudamericana του 2019 στον πρώτο προκριματικό γύρο απέκλεισε την περουβιανή Μπαινασιονάλ με δύο νίκες, όπως και την κολομβιανή Ριονέγκρο Άγκιλας στον δεύτερο προκριματικό γύρο.
Στους "16" απέκλεισε την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα του Εκουαδόρ επικρατώντας στο πρώτο ματς με 1-0, αφού αν και ηττήθηκε με 3-2 στο Κίτο πήρε την πρόκριση χάρις στα εκτός έδρας γκολ. Στα προημιτελικά βέβαια γνώρισε την αντίθετη όψη του ίδιου νομίσματος αφού νίκησε με 2-1 την Ιντεπεντιέντε Ντελ Βάγιε με 2-1, ηττήθηκε με 1-0 και χάρις στο εκτός έδρας γκολ πήραν την πρόκριση οι Εκουαδοριανοί.
Στο Πρωτάθλημα δεν μπόρεσε να διεκδικήσει κάτι παραπάνω καταλαμβάνοντας τελικά την 7η θέση και εισιτήριο για τον πρώτο γύρο του Copa Sudamericana. Τον Ιούνιο του 2019 Χολάν και Ιντεπεντιέντε αποφάσισαν απο κοινού να χωρίσουν τους δρόμους τους και στην θέση του ανέλαβε ο Σεμπάστιαν Μπεκακέσε ο οποίος όμως δεν μακροημέρευσε αφού τον Οκτώβριο παραιτήθηκε ύστερα απο τον αποκλεισμό στα προημιτελικά του Κυπέλλου απο την Λανούς.
Στην θέση του ανέλαβε ο Λούκας Πουσινέρι, στο Πρωτάθλημα τερμάτισε στην απογοητευτική 14η θέση, στο Sudamericana στους προκριματικούς γύρους απέκλεισε Φορταλέζα και Ατλέτικο Τουκουμάν αντίστοιχα.
Στους "16" απέκλεισε την Φενιξ απο την Ουρουγουάη αλλά στα προημιτελικά αποκλείστηκε απο μια έτερη αργεντίνικη ομάδα την Λανούς. Στο Copa de la Liga Profesional πέρασε στην τελική φάση όπου δεν μπόρεσε να φτάσει στον τελικό.
Τον Ιανουάριο του 2021 ανέλαβε ο Φερνάντο Μπερόν για λίγες ημέρες έως ότου αναλάβει ο Χούλιο Σέζαρ Φαλσιόνι. Στο Πρωτάθλημα δεν τα πήγε καθόλου καλά, με την συνολική βαθμολογία κέρδισε εισιτήριο για το επερχόμενο Copa Sudamericana.
Στο Κύπελλο αποκλείστηκε στους "32" απο την Τίγκρε, ενώ στην δεύτερη έκδοση του Copa de la Liga Profesional έφτασε μέχρι τα ημιτελικά όπου αποκλείστηκε απο την Κολόν. Στις αρχές του 2022 είχαμε νέα αλλαγή στην τεχνική ηγεσία αφού τον Φαλσιόνι αντικατέστησε ο Εδουάρδο Ντομίνγκες πρωην προπονητής της Λανούς.
Στην τρίτη έκδοση του Copa de la Liga Profesional έμεινε μακριά απο την προνομιούχο τετράδα μένοντας στην 10η θέση, ενώ και στο Sudamericana η εντυπωσιακή Σεαρά την άφησε στην δεύτερη θέση του ομίλου και κατά συνέπεια εκτός συνέχειας
Τα πράγματα όχι μόνο στον αγωνιστικό αλλά και στον διοικητικό τομέα δεν πηγαίναν καθόλου καλά, οι οπαδοί της ομάδας δημιούργησαν επεισόδια διαμαρτυρόμενοι για την πορεία της ομάδας. Ο Ντομίνγκεζ το πλήρωσε το "μάρμαρο" απολύθηκε, Κλαούντιο Γκραφ και Χουαν Χοσέ Σερισουέλα ανέλαβαν ως υπηρεσιακοί και στις 7 Ιουλίου ανακοινώθηκε η συμφωνία με τον Φαλσιόνι ο οποίος ανέλαβε για τρίτη φορά την τεχνική της καθοδήγηση.
Στο Κύπελλο έφτασε μέχρι τα προημιτελικά όπου αποκλείστηκε απο την Ταγιέρες στην διαδικασία των πέναλντι, ενώ στο Πρωτάθλημα πραγματοποίησε απογοητευτική εμφάνιση τερματίζοντας στην 14η θέση, μη καταφέρνοντας να εξασφαλίσει θέση για τις διασυλλογικές διοργανώσεις.
Eνόψει της νέας σεζόν δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιο του Φαλσιόνι και στην θέση του ήρθε ο Λεάντρο Στιλιτάνο παλιός γνώριμος της ομάδας αφού είχε εργαστεί τόσο ως βοηθός αλλά και ως τεχνικός στην δεύτερη ομάδα της Ιντεπεντιέντε.
Στις μετεγγραφές λόγω της οικονομικής στενότητας δεν έκανε πολλές μετεγγραφές, οι κυριότερες ήταν αυτές του Ουρουγουανού Μαρτίν Καουτερούτσιο και του Ροντρίγκο Ρέι ενώ υπήρξαν πολλές αποχωρήσεις.
Στα μέσα Μαρτίου όμως ο Στιλιτάνο σε συνεννόηση απο κοινού με την διοίκηση αποφάσισαν να λύσουν την συνεργασία τους ύστερα απο 8 παιχνίδια στα οποία είχε μόνο 1 νίκη, 5 ισοπαλίες και 2 ήττες.
Προσωρινός προπονητής ανέλαβε ο Πέδρο Μονζόν για τον αγώνα του Κυπέλλου και για δύο αγώνες Πρωταθλήματος και λίγες ημέρες αργότερα ανέλαβε και επίσημα ο Ρικάρντο Ζιελίνσκι. O Zιελίνσκι δεν μπόρεσε να αλλάξει κάτι με την Ιντεπεντιέντε να ολοκληρώνει το Πρωτάθλημα στην απογοητευτική 24η θέση.
Στην δε ειδική βαθμολογία απέχει μόλις τρείς πόντους απο την ζώνη του υποβιβασμού. Προχώρησε σε μετεγγραφές αφού επέστρεψε ο Λούκας Γκονσάλες απο το Μεξικό, ενώ αποκτήθηκαν οι Μαουρίτσιο Ίσλα(Χιλή), Φεντερίκο Μανκουέγιο, Αλέξις Κανέλο και ως δανεικός απο την Ατλέτικο Παραναένσε ο Κολομβιανός Φελίπ Αγκιλάρ.
Στο Κύπελλο στους "64" απέκλεισε την Σιουντάντ Ντε Μπολιβάρ, στους "32" στα πέναλντι την Σέντραλ Κόρδοβα, αλλά στους "16" αποκλείστηκε απο την Εστουντιάντες στην διαδικασία των πέναλντι.
Στα τέλη Αυγούστου ο Ζιελίνσκι παραιτήθηκε αφού τα αποτελέσματα παρέμεναν άσχημα, σε 18 παιχνίδια ο απολογισμός ήταν 6 νίκες, 4 ισοπαλίες και 8 ήττες. H επιλογή της διοίκησης ήταν ο Κάρλος Τέβες ο οποίος αφότου αποσύρθηκε απο την ενεργό δράση ξεκίνησε την προπονητική καριέρα με πρώτο σταθμό την Ροζάριο Σεντράλ.
Ο "Ινδιάνο" σε 8 αγώνες έμεινε αήττητος με 5 νίκες και 3 ισοπαλίες και δεχόμενη μόλις 3 γκολ. Για αυτό τον λόγο μάλιστα επέκτεινε το συμβόλαιο του μέχρι τον Δεκέμβριο του 2026, και ενόψει της νέας σεζόν ήταν ιδιαίτερα δραστήρια στο μετεγγραφικό παζάρι.
Γκαμπριέλ Νέβες(Ουρουγουάη) απο την Σάο Πάολο, Γιόνι Κινόνιες(Κολομβία) απο την Αούκας, Γκάμπριελ Άβαλος απο την Αρχεντίνος Τζούνιορς, Άντριαν Σπόρλε απο την Άρσεναλ Σαραντί, Ιγκνάσιο Πούτς απο την Τουκουμάν, Χούλιο Μπουφαρίνι απο την Ταγιέρες, Φελίπε Αγκιλάρ(Κολομβία) απο την Ατλέτικο Παραναένσε, Φενετερίκο Μανκουέλο απο την Πουέμπλα, Άλεξ Λούνα απο την Ραφαέλα, Σαντιάγκο Τολόσα απο την Άρσεναλ Σαραντί, Αλέξις Κανέλο απο την Τιχουάνα, Χυάν Φεντόρκο απο την Νουέβα Σικάγο.
Στο Copa de la Liga πάντως δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι σημαντικό, αφού αποκλείστηκε απο την συνέχεια της διοργάνωσης. Το όλο κλίμα δεν ήταν και το καλύτερο δυνατό και η ήττα απο την Ταγιέρες στο Πρωτάθλημα ώθησε τον Κάρλος Τέβες να ενημερώσει τον πρόεδρο Νέστορ Γκρινέτι ότι θα αποχωρήσει μετά το ματς με την Πλατένσε, ύστερα απο 31 παιχνίδια στα οποία είχε 14 νίκες, 11 ισοπαλίες και 6 ήττες.
