Γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1933 στο Πάου Γκράντε της πολιτείας του Ρίο Ντε Τζανέιρο με αρκετές γενετικές ανωμαλίες αφού η σπονδυλική του στήλη είχε παραμορφωθεί, το δεξί του πόδι ήταν λυγισμένο προς τα έξω και το αριστερό του πόδι έξι εκατοστά μικρότερο και λυγισμένο προς τα μέσα.
Στην ηλικία των τεσσάρων ήταν η αδερφή του Ρόζα αυτή που του "χάρισε" το προσωνύμιο "Garrincha" αφού έμοιαζε με ένα μικρό καφέ πουλί που ονομαζόταν τρυποφράκτης. Με όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο μικρός Μανουέλ κανείς δεν θα περίμενε ότι θα μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο όμως οι διάφοροι κυνηγοί ταλέντων τον είχαν προσέξει αν και ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν αρχικά για επαγγελματική καριέρα παρά το τεράστιο ταλέντο του.
Ξεκίνησε από την τοπική ομάδα της πόλης του την Sports Club Pau Grande αγωνιζόμενος τόσο στο αριστερό άκρο της επίθεσης αλλά και ως σέντερ-φορ, προκαλώντας το ενδιαφέρον του Αράτι ενός πρώην ποδοσφαιριστή της Μποταφόγκο.
Στην ηλικία των τεσσάρων ήταν η αδερφή του Ρόζα αυτή που του "χάρισε" το προσωνύμιο "Garrincha" αφού έμοιαζε με ένα μικρό καφέ πουλί που ονομαζόταν τρυποφράκτης. Με όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο μικρός Μανουέλ κανείς δεν θα περίμενε ότι θα μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο όμως οι διάφοροι κυνηγοί ταλέντων τον είχαν προσέξει αν και ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν αρχικά για επαγγελματική καριέρα παρά το τεράστιο ταλέντο του.
Ξεκίνησε από την τοπική ομάδα της πόλης του την Sports Club Pau Grande αγωνιζόμενος τόσο στο αριστερό άκρο της επίθεσης αλλά και ως σέντερ-φορ, προκαλώντας το ενδιαφέρον του Αράτι ενός πρώην ποδοσφαιριστή της Μποταφόγκο.
Δεν είναι γνωστό ποιος τον πήγε στις εγκαταστάσεις της ομάδας αλλά κατάφερε από τα πρώτα λεπτά της παρουσίας του να κάνει αίσθηση "ταλαιπωρώντας" τον διάσημο Νίλτον Σάντος. Ό ίδιος ο παθών έδωσε την συγκατάθεσή του και ο Γκαρίντσα στις 19 Ιουλίου του 1953 έκανε ντεμπούτο απέναντι στην Μπονσουκέσο πετυχαίνοντας μάλιστα και γκολ.
Στους "φογκάο" πέρασε τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του έχοντας 614 συμμετοχές δεύτερος στην λίστα πίσω μόνο από τον Νίλτον Σάντος και 245 γκολ κατέχοντας την τρίτη θέση. Κατέκτησε τρία πρωταθλήματα Καριόκα το 1957, το 1961 και το 1962, δύο φορές το τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο το 1962 και το 1964, και το Interstate Cup Champions Club το 1962.
H καριέρα του άρχιζε σιγά-σιγά να παίρνει την κατιούσα και από το 1966 έως το 1972 αγωνίστηκε κατά σειρά σε Κορίνθιανς, Πορτουγκέζα, Ατλέτικο Τζούνιορ στην Κολομβία, Φλαμένγκο και Ολαρία όπου και τερμάτισε την καριέρα του το 1972 με λίγες συμμετοχές. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν διάφορες φήμες για ευρωπαϊκούς συλλόγους που ενδιαφέρονταν να τον αποκτήσουν.
Το 1954 η Γιουβέντους ήταν η πρώτη που ενδιαφέρθηκε, ενώ το 1959 η Ρεάλ Μαδρίτης εντυπωσιάστηκε από τις εμφανίσεις του κατά την διάρκεια της ευρωπαϊκής περιοδείας της Μποταφόγκο.
Το 1963 Ίντερ, Μίλαν και Γιουβέντους σε μια πρωτοποριακή κίνηση συμφώνησαν να κάνουν κίνηση για την απόκτηση του παίζοντας στην κάθε μία ομάδα από ένα χρόνο μια κίνηση που τελικά δεν ευοδώθηκε. Ακόμα όμως και στην δύση της καριέρας του το 1971 υπήρχαν φήμες ότι η γαλλική Red Star FC 93 ήθελε να τον εντάξει στο δυναμικό της όμως ούτε και τότε προχώρησε.
Το 1963 Ίντερ, Μίλαν και Γιουβέντους σε μια πρωτοποριακή κίνηση συμφώνησαν να κάνουν κίνηση για την απόκτηση του παίζοντας στην κάθε μία ομάδα από ένα χρόνο μια κίνηση που τελικά δεν ευοδώθηκε. Ακόμα όμως και στην δύση της καριέρας του το 1971 υπήρχαν φήμες ότι η γαλλική Red Star FC 93 ήθελε να τον εντάξει στο δυναμικό της όμως ούτε και τότε προχώρησε.
Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1955 έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα της χώρας του απέναντι στην Χιλή και η πρώτη μεγάλη διοργάνωση στην οποία πήρε μέρος ήταν η τελική φάση του Πρωταθλήματος της Νότιας Αμερικής το 1957 για να ακολουθήσουν οι παρουσίες του σε τρεις τελικές φάσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου
Το 1958 στην Σουηδία ο Φέολα δεν τον ξεκίνησε στο βασικό σχήμα στα δύο πρώτα παιχνίδια με Αυστρία και Αγγλία αντίστοιχα. Όμως τα δεδομένα άλλαξαν από το ματς με την Σοβιετική Ένωση στην τρίτη και τελευταία αγωνιστική των ομίλων μέχρι και τον τελικό ο Γκαρίντσα παρέμεινε στην ενδεκάδα πανηγυρίζοντας την πρώτη κατάκτηση Παγκοσμίου Κυπέλλου στην ιστορία της Βραζιλίας.
Το 1962 στα γήπεδα της Χιλής έλαμψε το άστρο του στην δεύτερη κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτή την φορά εμπλούτισε το ρεπερτόριο του και με το σκοράρισμα πετυχαίνοντας από δύο γκολ τόσο στον προημιτελικό με την Αγγλία όσο και με την Χιλή στον ημιτελικό και αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης μαζί με ακόμα πέντε ποδοσφαιριστές
Αντίθετα τέσσερα χρόνια αργότερα το 1966 στην Αγγλία τα πράγματα τόσο για τον ίδιο αλλά και για τα "canarinho" ήταν τραυματική εμπειρία αφού αποκλείστηκαν από την πρώτη φάση των ομίλων. Στις 15 Ιουλίου του 1966 στο "Γκούντισον Πάρκ" του Λίβερπουλ απέναντι στην Ουγγαρία θα πραγματοποιούσε την 50η και τελευταία του εμφάνιση με τους "πρασινοκίτρινους" έχοντας πετύχει και 12 γκολ.
Το 1962 στα γήπεδα της Χιλής έλαμψε το άστρο του στην δεύτερη κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτή την φορά εμπλούτισε το ρεπερτόριο του και με το σκοράρισμα πετυχαίνοντας από δύο γκολ τόσο στον προημιτελικό με την Αγγλία όσο και με την Χιλή στον ημιτελικό και αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης μαζί με ακόμα πέντε ποδοσφαιριστές
Αντίθετα τέσσερα χρόνια αργότερα το 1966 στην Αγγλία τα πράγματα τόσο για τον ίδιο αλλά και για τα "canarinho" ήταν τραυματική εμπειρία αφού αποκλείστηκαν από την πρώτη φάση των ομίλων. Στις 15 Ιουλίου του 1966 στο "Γκούντισον Πάρκ" του Λίβερπουλ απέναντι στην Ουγγαρία θα πραγματοποιούσε την 50η και τελευταία του εμφάνιση με τους "πρασινοκίτρινους" έχοντας πετύχει και 12 γκολ.
Στις 19 Δεκεμβρίου του 1973 στο στάδιο "Μαρακανά" μπροστά σε 131.000 θεατές διεξήχθη το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι ανάμεσα σε μια ομάδα της FIFA που αποτελούταν κατά κύριο λόγο από Αργεντινούς και Ουρουγουανούς ποδοσφαιριστές απέναντι στην Βραζιλία που στην σύνθεση της υπήρχαν πολλοί ποδοσφαιριστές από την ομάδα που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970.
Η προσωπική του ζωή ήταν πολυτάραχη, παντρεύτηκε δύο φορές και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις είχε τουλάχιστον δεκατέσσερα παιδιά. Η χάρη του έφτασε μέχρι και την Σουηδία όπου κατά την διάρκεια της ευρωπαϊκής περιοδείας της Μποταφόγκο σε σχέση της μιας βραδιάς απέκτησε παιδί.
Ήταν αλκοολικός όπως και ο πατέρας του και εξαιτίας αυτής της εξάρτησης ενεπλάκη σε πολλά αυτοκινητιστικα δυστυχήματα σε ένα από αυτά το 1969 σκοτώθηκε η πεθερά του. Τα ξεσπάσματα ήταν συνεχόμενα και εξαιτίας αυτών η δεύτερη σύζυγος του Έλζα Σοάρες το 1977 προχώρησε στην αίτηση διαζυγίου καταγγέλλοντας ξυλοδαρμό.
Ήταν αλκοολικός όπως και ο πατέρας του και εξαιτίας αυτής της εξάρτησης ενεπλάκη σε πολλά αυτοκινητιστικα δυστυχήματα σε ένα από αυτά το 1969 σκοτώθηκε η πεθερά του. Τα ξεσπάσματα ήταν συνεχόμενα και εξαιτίας αυτών η δεύτερη σύζυγος του Έλζα Σοάρες το 1977 προχώρησε στην αίτηση διαζυγίου καταγγέλλοντας ξυλοδαρμό.
Αντιμετωπίζοντας όλα αυτά τα οικονομικά και συζυγικά προβλήματα ήταν ένα σωματικό και ψυχολογικό ράκος και τα τελευταία χρόνια της ζωής του μπαινοεβγαινε στο νοσοκομείο. Στις 20 Ιανουαρίου του 1983 σε ηλικία μόλις 49 ετών επήλθε το μοιραίο με την διάγνωση να αναφέρει ως αιτία θανάτου την κύρωση του ήπατος. και ενώ ήδη είχε υποστεί αλκοολικό κώμα.
Πλήθος κόσμου, φίλοι του αλλά και πρώην συμπαίκτες του παραβρέθηκαν στην νεκρική πομπή από το Μαρακανά στο Πάου Γκράντε για να αποδώσουν φόρο τιμής ενώ το φέρετρο του είχε σκεπαστεί με μια σημαία της Μποταφόγκο.
To 1994 η FIFA τον συμπεριέλαβε στην κορυφαία ομάδα όλων των εποχών από όσους έχουν λάβει μέρος σε Παγκόσμια Κύπελλα. Το 2010 οι οπαδοί της ομάδας ανέθεσαν στον γλύπτη Έντγκαρ Ντουβιβιέρ να φτιάξουν το άγαλμα του το οποίο τοποθετήθηκε μπροστά από το στάδιο "Ζοάο Χαβελάνζε".
Στο "Μαρακανά" τα αποδυτήρια των γηπεδούχων είναι γνωστά ως "Γκαρίντσα" όπως και το μουσείο του γηπέδου έχει πάρει το όνομα του, ενώ στην πρωτεύουσα της χώρας την Μπραζίλια το γήπεδο της πόλης έχει ονομαστεί προς τιμήν του "Estadio Mane Garrincha".
