Ήταν ο προπονητής που οδήγησε την Βραζιλία στην κατάκτηση του δεύτερου Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1962 στα γήπεδα της Χιλής. Παράλληλα πέρασε από τον πάγκο πολλών βραζιλιάνικων ομάδων ενώ είχε και ένα πέρασμα από την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό. Ο λόγος για τον Αιμόρε Μορέιρα που σαν σήμερα 24 Ιανουαρίου του 1912 γεννήθηκε στο Μιρακέμα του Ρίο Ντε Τζανέιρο.
Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στο αριστερό άκρο της επίθεσης αλλά στην ηλικία των 16 ετών στην Esporte Clube Brasil άλλαξε θέση και αγωνίστηκε ως τερματοφύλακας παρά το χαμηλό του ύψος. Στην συνέχεια πέρασε από την America Sport Club, την Παλέστρα Ιταλία που έγινε αργότερα γνωστή ως Παλμέιρας με την οποία κατέκτησε το 1934 το πρωτάθλημα Παουλίστα.
Ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Μποταφόγκο στην οποία αγωνίστηκε για μια δεκαετία από το 1935 έως το 1945 κατακτώντας το πρωτάθλημα Καριόκα του 1935. Επίσης στο διάστημα από το 1932 έως το 1940 φόρεσε την φανέλα της "σελεσάο" 4 φορές.
Μετά την αποφοίτηση του από το Πανεπιστήμιο του Ρίο αποφάσισε να ασχοληθεί με την προπονητική έχοντας το παράδειγμα των αδερφών του Ζεζέ και Αίρτον Μορέιρα. Πρώτη του ομάδα ήταν η Ολαρία την περίοδο 1948-49 ενώ μεταξύ άλλων έκατσε στον πάγκο των Μπανγκού, Παλμέιρας, Πορτουγκέζα, Σάο Πάολο, Φλαμένγκο, Κορίνθιανς, Κρουζέιρο, Βιτόρια και Μπαία.
Δοκίμασε την τύχη του και εκτός της χώρας του πρώτα στην Πορτογαλία στην Μποαβίστα από το 1972 έως το 1974, στην Πόρτο την περίοδο 1974-75 ενώ πέρασε από την Ελλάδα και τον Παναθηναικό. Πιο συγκεκριμένα από το καλοκαίρι του 1975 έως και τον Δεκέμβριο του 1976 όταν και απολύθηκε για να τον διαδεχτεί ο Πολωνός Κάζιμιρ Γκόρσκι.
Αναμφίβολα όμως η μεγαλύτερη επιτυχία του δεν ήταν άλλη από την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1962 στα γήπεδα της Χιλής. Παρά τον τραυματισμό του Πελέ στο δεύτερο παιχνίδι της φάσης των ομίλων ο Μορέιρα είχε την τύχη να έχει έναν εκπληκτικό Γκαρίντσα ο οποίος έκανε το τουρνουά της ζωής του συνεπικουρούμενος από τον αντικαταστάτη του Πελέ Αμαρίλντο.
Έκατσε στον πάγκο της Βραζιλίας σε τρεις θητείες το 1953, την διετία 1961-1963 όπου ήταν και η πιο πετυχημένη έχοντας κατακτήσει δύο φορές το Κύπελλο Οσβάλντο Κρούζ το 1961 και το 1962 το Roca Cup το 1963 και το Κύπελλο Μπερνάρντο Ο'Χίγκινς και την περίοδο 1967-1968 όπου κατέκτησε το κύπελλο Rio Branco.
Ο απολογισμός σε 61 παιχνίδια ήταν 37 νίκες, 9 ισοπαλίες και 15 ήττες που τον φέρνει στην τρίτη θέση πίσω μόνο από τον Μάριο Ζάγκαλο και τον Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα.
To 1986 υποβλήθηκε σε τετραπλή εγχείριση ανοιχτής καρδιάς και σε διπλή του μαστού άφησε το ποδόσφαιρο και άρχιζε να γράφει άρθρα για τις εφημερίδες του Σαλβαδόρ ενώ δούλεψε και ως ραδιοφωνικός σχολιαστής.
Στις 26 Ιουλίου του 1998 άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 86 ετών ύστερα από πολλαπλή ανεπάρκεια των οργάνων που οφειλόταν σε αναπνευστική και καρδιακή ανακοπή ταυτόχρονα.
