"Μαύρος Πάνθηρας","Μαύρο Μαργαριτάρι" και "Βασιλιάς". Αυτά ήταν τα παρατσούκλια που συνόδευαν τον Εουσέμπιο Ντα Σίλβα Φερέιρα καθόλη την διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Είχε την καθολική αναγνώριση όχι μόνο των φιλάθλων αλλά και όλων των σύγχρονών του συναδέλφων.
Γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1942 στο Μαπούτο(Λουρένσιο Μάρκες) της Μοζαμβίκης που τότε άνηκε στην Πορτογαλία. Η οικογένειά του ήταν φτωχή και τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν ο πατέρας του πέθανε απο τέτανο όταν ήταν 8 ετών.
Απο μικρός του άρεσε να παίζει ποδόσφαιρο ξυπόλητος παραμελώντας το σχολείο. Στα 15 του έπαιξε στην Os Brasileiros Futebol Clube, ενώ νωρίτερα προσπάθησε να μπει στην O Desportivo το παράρτημα της Μπενφίκα στην Μοζαμβίκη, μιας και ήταν οπαδός της. Eίχε ως είδωλο τον συντοπίτη του Μάριο Κολούνια αλλά δεν τον δέχτηκαν λόγω ενός προβλήματος στο γόνατο που αντιμετώπιζε.
Αυτό που δεν έκανε η Μπενφίκα το έκανε η Σπόρτιγκ μέσω της Sporting Lourenco Marques στην οποία έπαιξε ποδόσφαιρο απο το 1957 έως το 1960 όπου και κατέκτησε το Πρωτάθλημα. Νωρίτερα είχε κινήσει το ενδιαφέρον του Ζοσέ Κάρλος Μπάουερ παλιού Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή που έκανε κρούση στην Σάο Πάολο η οποία όμως δεν ενδιαφέρθηκε.
Τότε ο Μπάουερ μίλησε στον Μπέλα Γκούτμαν ο οποίος εκείνη την περίοδο προπονούσε την Μπενφίκα και αποφάσισε να μιλήσει στην διοίκηση. Απο την μία η Μπενφίκα η οποία ήθελε να τον αποκτήσει και απο την άλλη η Σπόρτινγκ η οποία ενδιαφερόταν μόνο για δοκιμή.
Οι 'αετοί" προσέφεραν το ποσό των 2.500 εσκούδων για να πείσουν την μητέρα και τον αδερφό του και ήταν τόσο μεγάλη η επιθυμία τους να τον αποκτήσουν που δέχτηκαν να δώσουν ακόμα και τα "διπλά".
Στις 15 Δεκεμβρίου του 1960 ο Εουσέμπιο θα φτάσει με αεροπλάνο στην Λισαβόνα με ψεύτικο όνομα(Ρούθ Μαλόσο). Την ίδια ώρα βρισκόταν στο αεροδρόμιο δημοσιογράφος της A Bola που έγραψε στην εφημερίδα για την επικείμενη απόκτηση ενός Μοζαμβικάνου ποδοσφαιριστή απο την Μπενφίκα.
Προκειμένου να μην "χαλάσει" η μεταγραφή με ένα ταξί τον έστειλαν σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο στο Άλγκαρβε και παρέμεινε εκεί για δώδεκα ημέρες. Οι διαπραγματεύσεις ήταν σκληρές αλλά καρποφόρησαν αφού ο Γκούτμαν έπεισε την διοίκηση να δώσει το ποσό των 350.000 εσκούδων για να ολοκληρωθεί η μετεγγραφή.
Στις 23 Μαΐου του 1961 θα μπει για πρώτη φορά με την κόκκινη φανέλα σε φιλικό παιχνίδι στο "Ντα Λούζ" κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Μέχρι και το 1975 που θα παραμείνει στο δυναμικό της θα κατακτήσει 11 Πρωταθλήματα(1961,1963,1964,1965,1967,1968,1969,1971,1972,1973,1975), 5 Κύπελλα(1962,1964,1969,1970,1972) και 1 Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1962 όπου στον τελικό του Άμστερνταμ θα κερδίσει την Ρεάλ Μαδρίτης με 5-3 με τον ίδιο να πετυχαίνει δύο τέρματα.
Δύο ακόμα φορές έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1963 και το 1965 όπου ηττήθηκε αμφότερες απο τις ομάδες του Μιλάνου την Μίλαν και την Ίντερ αντίστοιχα. Καθόλη την διάρκεια της πορείας του στην Μπενφίκα δέχτηκε προτάσεις για να φύγει ειδικά απο ιταλικές ομάδες, Γιουβέντους και Ίντερ αλλά με παρέμβαση του δικτάτορα Σαλάζαρ σταμάτησε οποιαδήποτε προσπάθεια χαρακτηριζοντάς τον 'εθνικό θησαυρό".
Ταλαιπωρήθηκε πολύ απο τραυματισμούς αφού ούτε λίγο ούτε πολύ έκανε έξι εγχειρήσεις στο αριστερό πόδι και μία στο δεξί. Παρόλα αυτά συμμετείχε σε 745 επίσημα παιχνίδια πετυχαίνοντας 733 γκολ σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ομοσπονδίας.
Επόμενος σταθμός οι Ηνωμένες Πολιτείες οι Boston Minutemen( 7 παιχνίδια με 2 γκολ), η Μοντερέι(10 συμμετοχές και 1 γκολ), οι Toronto Metros-Croatia(21 συμμετοχές και 16 γκολ και το Πρωτάθλημα του NASL ), ένα μικρό πέρασμα απο την Μπειρα Μαρ την περίοδο 1976-1977 με 12 συμμετοχές και 3 γκολ για να ακολουθήσουν οι Las Vegas Quicksilvers(17 συμμετοχές και 2 γκολ)
Ουνιάο Ντε Τομάρ στην δεύτερη κατηγορία της Πορτογαλίας την περίοδο 1977-1978, New Jersey Americans και Buffalo Stations(ποδόσφαιρο σάλας) την περίοδο 1979-1980 έβαλαν τους τίτλους τέλους σε μια μεγάλη καριέρα.
Με την εθνική ομάδα της χώρας του έκανε ντεμπούτο στις 8 Οκτωβρίου του 1961 στο Λουξεμβούργο για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Εκεί όμως που έκανε αίσθηση δεν ήταν άλλο απο το Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας το 1966.
Έδωσε το παρών και στα έξι παιχνίδια, πετυχαίνοντας εννιά τέρματα ένα κόντρα στην Βουλγαρία, δύο απέναντι στην Βραζιλία, τέσσερα στην Βόρειο Κορέα όταν πήρε την κατάσταση πάνω του αφού οι Ασιάτες προηγήθηκαν ακόμα και με 3-0.
Στον ημιτελικό απέναντι στους οικοδεσπότες το μόνο που θα καταφέρει ήταν να μειώσει με πέναλντι προς το τέλος. Με την λήξη του αγώνα θα αποχωρήσει με δάκρυα στα μάτια με συμπαίκτες και αντιπάλους να τον παρηγορούν.
Το συγκεκριμένο παιχνίδι έχει μείνει στην ιστορία ώς "Jogo das Lagrimas( O Αγώνας των Δακρύων)" . Στον μικρό τελικό θα βρει δίχτυα και απέναντι στην Σοβιετική Ένωση επίσης με πέναλντι, η Πορτογαλία θα καταλάβει την τρίτη θέση ο ίδιος θα βγεί πρώτος σκόρερ με 9 τέρματα και τρίτος καλύτερος παίκτης του τουρνουά
Στις 13 Οκτωβρίου του 1973 κόντρα την Βουλγαρία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974 θα πραγματοποιήσει την 64η και τελευταία του παρουσία με 41 γκολ, τρίτος στην σχετική λίστα
Έκτοτε απολάμβανε τους καρπούς της δημοσιότητας ενώ σε αρκετές περιπτώσεις συνόδευε την Μπενφίκα ως πρέσβης σε διάφορα ταξίδια. Επίσης δεν ξεχνούσε την Μοζαμβίκη την πατρίδα του για αυτό και όλα τα παρατσούκλια του περιείχε το μαύρος όπως "Μαύρος Πάνθηρας" ή "Μαύρο Μαργαριτάρι".
Θα φύγει απο την ζωή σε ηλικία 72 ετών στις 5 Ιανουαρίου του 2014 απο συγκοπή, Στην κηδεία του θα παρευρεθεί πλήθος κόσμου, η κυβέρνηση θα ορίσει τρεις ημέρες εθνικού πένθους, ενώ τέσσερις ημέρες αργότερα το φέρετρο του θα κάνει έναν τελευταίο γύρο σε όλο το στάδιο.
Στις 5 Ιανουαρίου του 2015 ο κεντρικός δρόμος μπροστά απο το "Λούζ" θα πάρει το ονομά του, ενώ έξω απο το στάδιο βρίσκεται το άγαλμά του.
Αμέτρητες οι ατομικές διακρίσεις ξεκινώντας απο ότι είναι όγδοος σκόρερ στην ιστορία των Ευρωπαϊκών κυπέλλων και δεύτερος πίσω απο τον Αλφρέντο Ντι Στέφανο στο Κύπελλο Πρωταθλητριών με 48 γκολ.
Κέρδισε την "Χρυσή Μπάλα" το 1965, αναδείχθηκε ένατος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα σύμφωνα με την Διεθνής Ομοσπονδία Στατιστικής και Ποδοσφαίρου(IFFHS) και δέκατος σύμφωνα με την ψηφοφορία του αγγλικού περιοδικού World Soccer.
Τον Νοέμβριο του 2003 για τον εορτασμό των 50 ετών απο την ίδρυση της UEFA επιλέχθηκε απο την Πορτογαλική Ομοσπονδία ως ο "χρυσός" παίκτης της. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε συμπαίκτες και αντιπάλους όλοι είχαν ένα καλό λόγο να πουν
Ο συμπαίκτης του Αντόνιο Σιμόες περιέγραψε με τον καλύτερο τρόπο την επιρροή του: " Με τον Εουσέμπιο μπορούσαμε να είμασταν Πρωταθλητές, χωρίς αυτός ίσως να μπορούσαμε να κατακτήσουμε το Πρωτάθλημα". Ο δε Ντι Στέφανο ανέφερε χαρακτηριστικά: "Για εμένα είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών".
