Σάντρο Ματσόλα Ο "μίστερ Ίντερ"

Δεν είναι και λίγο πράγμα ο πατέρας σου να είναι ο Βαλεντίνο Ματσόλα o αρχηγός της μεγάλης Τορίνο της δεκαετίας του '40 που χάθηκε τόσο άδοξα στο αεροπορικό δυστύχημα της 4ης Μαΐου του 1949. Όμως ο Αλέσσαντρο Ματσόλα περί αυτού ο λόγος δεν λύγισε από το βάρος της σύγκρισης κάνοντας μια εκπληκτική καριέρα φορώντας την φανέλα μόνο μίας ομάδας της Ίντερ.

Γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1942 στο Τορίνο λίγες ημέρες αφότου ο πατέρας του είχε μετακινηθεί από την Βενέτσια στους "γκρανάτα". Οι γονείς του ήταν χωρισμένοι και τόσο αυτός όσο και ο αδερφός του Φερούτσιο ήταν υπό την κηδεμονία του πατέρα τους.

Όμως ήταν μόλις 6 ετών όταν ο πατέρας του ήταν ένα από τα 31 θύματα του αεροπορικού δυστυχήματος στον λόφο της Σουπέργκα λίγο έξω από το Τορίνο. Μετά την τραγωδία τα δύο αδέρφια μαζί με την μητέρα τους μετακόμισαν στο Κασάνο Ντ'Άντα περιοχή του Μιλάνο.

Όπως λέει η παροιμία "το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει" ακολούθησαν τα χνάρια του αδικοχαμένου πατέρα τους, με τον Σάντρο να τον ανακαλύπτει ο Μπενίτο Λορέντσι και να τον  πάει στην Ίντερ και με προτροπή του ίδιου του Τζιουζέπε Μεάτσα να υπογράφει.

Αρχικά είχε ξεκινήσει ως επιθετικός στην συνέχεια  οπισθοχώρησε στον χώρο του κέντρου ως αμυντικός μέσος, για να καταλήξει ως αριστερός μεσοεπιθετικός με μεγάλη ευχέρεια στο σκοράρισμα. Το ντεμπούτο του με την φανέλα των "νερατζούρι" το έκανε στις 10 Ιουνίου του 1961 απέναντι στην Γιουβέντους.

Ήταν το περίφημο ματς όπου ο πρόεδρος της Ίντερ Άντζελο Μοράτι κατέβασε την ομάδα του με τα παιδιά από τις ακαδημίες ως αντίδραση στην απόφαση της Ομοσπονδίας για την επανάληψη του αγώνα. Ένα χρόνο πριν το καλοκαίρι του 1960 αναλάμβανε την ομάδα ο Χελένιο Χερέρα ο οποίος την μεταμόρφωσε κάνοντάς την ανταγωνιστική σε Ιταλία και Ευρώπη. 

Βασικό κομμάτι στο "κατενάτσιο" που εφάρμοσε ο "μάγος" ήταν και ο Ματσόλα ο οποίος αγωνιζόμενος στο  αριστερό άκρο ευτύχησε να φτάσει στην κατάκτηση 3 Πρωταθλημάτων Ιταλίας(1963,1965,1966), 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών το 1964 στο "Πράτερ" της Βιέννης όπου μάλιστα πέτυχε δύο γκολ στην νίκη επί της Ρεάλ Μαδρίτης με 3-1 και το 1965 στο "Τζιουζέπε Μεάτσα" απέναντι στην Μπενφίκα.

Ακόμα πανηγύρισε την κατάκτηση δύο Διηπειρωτικών Κυπέλλων το 1964 και το 1965 απέναντι στην Ιντεπεντιέντε και στις δύο περιπτώσεις. Το 1967 βρέθηκε για τρίτη φορά σε έναν τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών στην Λισαβόνα απέναντι στην Σέλτικ ο οποίος όμως αυτή την φορά δεν ήταν νικηφόρος.

Κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1971, ενώ έναν χρόνο αργότερα το 1972 έπαιξε σε έναν ακόμα τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Ρότερνταμ απέναντι στον Άγιαξ με τους Ολλανδούς να κατακτούν τον δεύτερο συνεχόμενο τίτλο.

Αντιπροσώπευσε απόλυτα τον όρο "σημαία" αφού δεν αγωνίστηκε σε καμία άλλη ομάδα πλην της Ίντερ παρότι είχε κρούσεις τόσο απο την Γιουβέντους όσο και απο την Μίλαν, κλείνοντας την καριέρα του το 1977. Συνολικά με 570 παιχνίδια και 162 γκολ βρίσκεται στην τέταρτη θέση και στις δύο κατηγορίες αντίστοιχα.

Στις 12 Μαΐου του 1963 έκανε το ντεμπούτο του με την φανέλα της εθνικής του ομάδας σε φιλικό παιχνίδι στο Μιλάνο απέναντι στην Βραζιλία. Τρία χρόνια αργότερα πήρε μέρος στη πρώτη του μεγάλη διοργάνωση την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966 στα γήπεδα της Αγγλίας.

Μια εμπειρία ιδιαίτερα τραυματική με τον αποκλεισμό στην φάση των ομίλων μετά την ήττα από την Βόρεια Κορέα μία από τι μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών. Ο Ματσόλα αγωνίστηκε και στα τρία παιχνίδια πετυχαίνοντας και γκολ απέναντι στην Χιλή, η επιστροφή στην Ρώμη όμως ήταν ιδιαίτερα "θερμή" αφού συνοδεύτηκε από την ρίψη ντοματών και γιαουρτιών.

Δύο χρόνια αργότερα το 1968 η διεξαγωγή της τελικής φάσης του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Εθνών στην χώρα τους ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να "πάρουν το αίμα τους πίσω". Η πρόκριση απέναντι στην Σοβιετική Ένωση κρίθηκε στην κλήρωση μιας και οι δύο ομάδες είχαν έρθει ισόπαλοι με 0-0.

Απέναντι στην Γιουγκοσλαβία το πρώτο ματς μετά από παράταση ήρθε ισόπαλο 1-1 και αποφασίστηκε νέος αγώνας εκεί όπου οι "ατζούρι" με 2-0 επικράτησαν των "πλάβι" και κατέκτησε το τρόπαιο που ήταν το πρώτο και το μοναδικό έως τώρα στην ιστορία των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων.

Στα γήπεδα του Μεξικό το 1970 ο Φερούτσιο Βαλκαρέτζι είχε ένα μεγάλο δίλημμα πως θα χρησιμοποιούσε τα δύο μεγάλα του αστέρια Ματσόλα και Ριβέρα αφού πίστευε ότι δεν χωράνε μαζί στην ίδια ενδεκάδα.

Στα δύο πρώτα παιχνίδια με Σουηδία και Ουρουγουάη ο άσος της Μίλαν δεν αγωνίστηκε καθόλου ενώ με το Ισραήλ οι δύο μεγάλοι ποδοσφαιριστές βρέθηκαν μαζί στον αγωνιστικό χώρο για όλο το δεύτερο ημίχρονο. Τότε ο Βαλκαρέτζι αποφάσισε να εφαρμόσει το σύστημα "staffeta(σ.σ. σκυταλοδρομία" μια κίνηση που αποδείχθηκε εξαιρετική.

Ο Ματσόλα ήταν αυτός που ξεκινούσε τον αγώνα και την θέση του στην επανάληψη την έπαιρνε ο Ριβέρα, με μόνη εξαίρεση τον τελικό. Με αυτό τον τρόπο απέκλεισαν κατά σειρά Μεξικό, Δυτική Γερμανία αλλά στον τελικό η Βραζιλία αποδείχτηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο.

Τελευταία του παρουσία σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1974 στα γήπεδα της Δυτικής Γερμανίας όπου όμως η εμφάνιση της ήταν κατώτερη του αναμενόμενου αφού αποκλείστηκε από την συνέχεια παίζοντας σε όλα τα παιχνίδια.

Στην Στουτγάρδη στις 23 Ιουνίου στην ήττα από την Πολωνία έμελλε να αγωνιστεί για 70η και τελευταία φορά με την φανέλα των "ατζούρι" έχοντας και 22 γκολ. Μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του ακολούθησε διευθυντικά πόστα σε Ίντερ, Τζένοα, στην Ίντερ ως τεχνικός διευθυντής την περίοδο 1995-1999 και στην Τορίνο απο το 2000 έως το 2003. 

Παράλληλα ήταν και σπορκάστερ στην ιταλική τηλεόραση για λογαριασμό της RAI Sport με την οποία ήταν παρών στα δύο Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 1982 και του 2006 όπου αναδείχτηκε Πρωταθλήτρια Κόσμου.