Είναι μέλος ενός κλειστού κλαμπ που αποτελείται από 5 μόνο άτομα που έχουν καταφέρει να κατακτήσουν το πρωτάθλημα σε τέσσερις διαφορετικές χώρες. Κατέχει την τέταρτη θέση παγκοσμίως και την δεύτερη θέση στην Ευρώπη με τους περισσότερους διεθνείς τίτλους, μαζί με τον Γερμανό Ούντο Λάτεκ είναι οι μόνοι που έχουν κατακτήσει και τις τρεις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ενώ είναι ένας απο τους εφτά που έχουν κατακτήσει το Πρωταθλητριών τόσο ως παίκτης αλλά και ως προπονητής. Αυτά είναι μερικά από τα κατορθώματα του Τζιοβάνι Τραπατόνι που δίκαια μπορεί να χαρακτηριστεί ως ως ο προπονητής των τίτλων.
Γεννημένος στις 17 Μαρτίου του 1939 στην περιοχή Cusano Milanino κοντά στο Μιλάνο και τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε στην ομάδα της περιοχής του. Το 1956 η ομάδα του αντιμετώπισε την ομάδα νέων της Μίλαν όπου τον εντόπισε ο Μάριο Μαλατέστα προπονητής των ακαδημιών και εισηγήθηκε την απόκτηση του.
Στις 29 Ιουνίου του 1958 ο Λουίτζι Μπονατσόνι θα του δώσει το βάπτισμα του πυρός στην πρώτη ομάδα απέναντι στην Κόμο. Η έλευση του Νερέο Ρόκο θα τον κάνει βασικό στέλεχος των "ροσονέρι" στην θέση του αμυντικού μέσου και θα κατακτήσει 2 Πρωταθλήματα(1962,1968),1 Κύπελλο(1967),2 Κύπελλα Πρωταθλητριών το 1963 κόντρα στην Μπενφίκα στην Βιέννη και το 1969 κόντρα στον Άγιαξ στην Μαδρίτη στο "Σαντιάγκο Μπερναμπέου" και το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1968 κόντρα στο Αμβούργο στο Ρότερνταμ και το Διηπειρωτικό του 1969 κόντρα στην Εστουντιάντες.
Το 1971 ύστερα απο 351 παιχνίδια και 6 γκολ θα αποχωρήσει απο το Μιλάνο και θα ολοκληρώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα το 1972 με την φανέλα της Βαρέζε παίζοντας όμως μόνο 10 παιχνίδια χωρίς να πετύχει κάποιο γκολ.
Επίσης φόρεσε την φανέλα της Εθνικής Ιταλίας 17 φορές πετυχαίνοντας ένα γκολ κάνοντας ντεμπούτο στις 10 Δεκεμβρίου κόντρα στην Αυστρία στην Νάπολη σε φιλικό παιχνίδι, αγωνιζόμενος κυρίως ως κεντρικός αμυντικός
Ήταν μέλος της 23αδας των "ατζούρι" στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1962 στην Χιλή όπου όμως δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό στην διοργάνωση και η τελευταία του εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1964 σε φιλικό παιχνίδι κόντρα στην Δανία στην Μπολόνια.
Την προπονητική του καριέρα την ξεκίνησε εκεί όπου έκανε όνομα ως ποδοσφαιριστής στην Μίλαν, ως προπονητής της ομάδας νέων. Στις 20 Μάϊου του 1973 λόγω της αποβολής του Νερέο Ρόκο και της αρρώστιας του Τσέζαρε Μαλντίνι ανέλαβε αυτός την Μίλαν απέναντι στην Βερόνα.
Στις 8 Απριλίου του 1974 σε μια ταραγμένη σεζόν η παραίτηση των Ρόκο και Μαλντίνι του ανατέθηκε η τεχνική ηγεσία φτάνοντας στον τελικό του Κυπελλούχων όπου γνώρισε την ήττα απο το Μαγδεμβούργο.
Άν και περίμενε να του δοθεί η δυνατότητα να αναλάβει μόνιμα την θέση, εντούτοις όμως οι ιθύνοντες της Μίλαν είχαν άλλη άποψη. Για τρίτη φορά στις 2 Οκτωβρίου του 1975 του ζητήθηκε να βγάλει τα κάστανα απο την φωτιά έχοντας σε 47 παιχνίδια 21 νίκες, 13 ισοπαλίες και 13 ήττες.
Ούτε και τότε πήρε το πολυπόθητο "πράσινο φως" για να αναλάβει πρώτος προπονητής σε σταθερή βάση. Αντίθετα τον Μάιο του 1976 θα κάνει την έκπληξη η Γιουβέντους διαμέσου του Τζιαμπιερο Μπονιπέρτι θα τον καλέσει να αναλάβει την τεχνική της ηγεσία.
Στην δεκαετία που έκατσε στο Τορίνο κατέκτησε τους πάντες και τα πάντα κάνοντας μάλιστα και ευρωπαϊκό ρεκόρ. Με μια πλειάδα σπουδαίων Ιταλών και ξένων ποδοσφαιριστών(Τζόφ, Τακόνι, Σιρέα, Ταρντέλι, Καμπρίνι, Καούζιο, Πλατινί, Μπόνιεκ, Μπρέιντι, Ρόσι, Μπέτεγκα) που είχε στην διάθεση του έφερε στο "Ντελέ Άλπι" 13 τίτλους.
6 Πρωταθλήματα(1977,1978,1981,1982,1984,1986),2 Κύπελλα(1979,1983), το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1985 στο "Χέιζελ" κόντρα στην Λίβερπουλ, το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1984 στην Βασιλεία κόντρα στην Πόρτο, το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1977 κόντρα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ το 1984 κόντρα στην Λίβερπουλ και το Διηπειρωτικό το 1985 κόντρα στην Αρχεντίνος Τζούνιορς.
Το καλοκαίρι του 1986 ανακοίνωσε την αποχώρηση του απο το Τορίνο, με τις δύο ομάδες του Μιλάνου να κάνουν κίνηση για να τον φέρουν στην Λομβαρδία. Τελικά οι "νερατζούρι" ήταν αυτοί που κέρδισαν την υπογραφή του και θα παρέμενε εκεί για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Άν και τα δύο πρώτα χρόνια δεν συνοδεύτηκαν απο επιτυχίες το 1989 θα τους οδηγήσει στο Πρωτάθλημα ύστερα απο 9 χρόνια, πραγματοποιώντας ρεκόρ πόντων 58, με το σύστημα 2-1-0. Θα έρθει ακόμα το Σούπερ Καπ κόντρα στην Σαμπντόρια το 1989 , και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1991 κόντρα στην Ρόμα, έχοντας σε 233 παιχνίδια, 124 νίκες, 65 ισοπαλίες και 44 ήττες.
Το δεύτερο πέρασμα του από την "Γηραιά Κυρία" το καλοκαίρι του 1991 έως το 1994 δεν ήταν το ίδιο πετυχημένο όπως το πρώτο με μόνη εξαίρεση την κατάκτηση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1993 κόντρα στην Μποορύσια Ντόρτμουντ συμπληρώνοντας στα δύο αυτά περάσματα 600 παιχνίδια με 320 νίκες, 183 ισοπαλίες και 97 ήττες.
Το καλοκαίρι του 1994 αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στην Γερμανία και στην Μπάγερν Μονάχου χωρίς όμως να μπορέσει να κατακτήσει κάποιον τίτλο και για προσωπικούς λόγους αποφάσισε το καλοκαίρι του 1995 να επιστρέψει στην Ιταλία.
O επόμενος σταθμός του ήταν η Σαρδηνία και η Κάλιαρι, όπου όμως τα αποτελέσματα ήταν κακά που για πρώτη φορά στην καριέρα του απολύθηκε πριν καν ολοκληρώσει την σεζόν τον Φεβρουάριο του 1996 έχοντας σε 25 παιχνίδια, 10 νίκες, 3 ισοπαλίες και 12 ήττες.
Ο Μπερλουσκόνι θα θελήσει να τον φέρει στην Μίλαν όμως και η δεύτερη προσπάθεια του επέβη άκαρπη αφού ο "Τραπ" θα επιστρέψει στο Μόναχο. Το δεύτερο πέρασμα απο τους Βαύαρους ήταν και το πιο επιτυχημένο αφού κατέκτησε το Πρωτάθλημα το 1997, το Κύπελλο το 1998 και το Λίγκ Καπ το 1997, έχοντας σε 136 παιχνίδια, 71 νίκες, 40 ισοπαλίες και 25 ήττες.
Το καλοκαίρι του 1998 θα μετακομίσει στην Φλωρεντία για λογαριασμό της Φιορεντίνα όπου έκατσε μέχρι το καλοκαίρι του 2000 οδηγώντας την στους ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ της περιόδου 1999-2000, έχοντας σε 100 παιχνίδια, 44 νίκες, 31 ισοπαλίες και 25 ήττες.
Μετά την παραίτηση του Ντίνο Τζόφ απο τον πάγκο της Εθνικής Ιταλίας μετά τον τελικό του EURO 2000, η ομοσπονδία ανέθεσε στον Τραπατόνι την τεχνική της ηγεσία. Επί των ημερών του οδήγησε τους "μπλέ" στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 σε Ιαπωνία και Νότιος Κορέα όπου έφτασε μέχρι τους "16" αλλά αποκλείστηκε από τους Νοτιοκορεάτες και στην τελική φάση του EURO 2004 στην Πορτογαλία όπου αποκλείστηκε από την φάση των ομίλων.
Συνολικά έκατσε στον πάγκο σε 44 αγώνες έχοντας απολογισμό 25 νίκες,12 ισοπαλίες και 7 ήττες καταλαμβάνοντας την έβδομη θέση στην σχετική λίστα. Ακολούθησε το πέρασμα του από Πορτογαλία(Μπενφίκα) με την οποία κατέκτησε το Πρωτάθλημα την περίοδο 2004-2005, Γερμανία(Στουτγκάρδη), Αυστρία(Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ) με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα την περίοδο 2006-2007 και το καλοκαίρι του 2008 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας της Ιρλανδίας.
Συνολικά έκατσε στον πάγκο σε 44 αγώνες έχοντας απολογισμό 25 νίκες,12 ισοπαλίες και 7 ήττες καταλαμβάνοντας την έβδομη θέση στην σχετική λίστα. Ακολούθησε το πέρασμα του από Πορτογαλία(Μπενφίκα) με την οποία κατέκτησε το Πρωτάθλημα την περίοδο 2004-2005, Γερμανία(Στουτγκάρδη), Αυστρία(Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ) με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα την περίοδο 2006-2007 και το καλοκαίρι του 2008 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας της Ιρλανδίας.
Στους "πράσινους" παρέμεινε μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2013 με τις δύο πλευρές να αποφασίζουν από κοινού την λύση της συνεργασίας τους μετά την ήττα από την Αυστρία η οποία ουσιαστικά της ψαλίδισε τις όποιες ελπίδες είχε για να διεκδικήσει την πρόκριση για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014. Την οδήγησε στην τελική φάση του EURO 2012 σε Πολωνία και Ουκρανία όπου και αποκλείστηκε από την φάση των ομίλων.
Αξιοσημείωτη είναι επίσης η παρουσία του στους αγώνες μπαράζ για την πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010 στην Νότια Αφρική. Ένας αποκλεισμός που "στιγματίστηκε" από την περίφημη φάση όπου ο Ανρί χρησιμοποίησε το χέρι και ενώ ήταν σε θέση οφσάιντ πασάροντας στον Γκαλάς για να πετύχει το νικητήριο γκολ που έδωσε την πρόκριση στους "τρικολόρ".
Αξιοσημείωτη είναι επίσης η παρουσία του στους αγώνες μπαράζ για την πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010 στην Νότια Αφρική. Ένας αποκλεισμός που "στιγματίστηκε" από την περίφημη φάση όπου ο Ανρί χρησιμοποίησε το χέρι και ενώ ήταν σε θέση οφσάιντ πασάροντας στον Γκαλάς για να πετύχει το νικητήριο γκολ που έδωσε την πρόκριση στους "τρικολόρ".
Συμπληρώνοντας 64 αγώνες ο Τραπατόνι καταλαμβάνει την δεύτερη θέση στην σχετική λίστα πίσω μόνο από τον Μίκ Μακάρθι που έχει 68, έχοντας απολογισμό 26 νίκες,22 ισοπαλίες και 16 ήττες. Ανέλαβε χρέη σχολιαστή για τους αγώνες του Champions League στην Mediaset Premium και στην RAI στο πρόγραμμα Domenica Sportiva αλλά και ως σχολιαστής των αγώνων της εθνικής Ιταλίας μέχρι και το EURO 2016.
Το 2007 οι Times τον συμπεριέλαβαν στην λίστα με τους 50 καλύτερους προπονητές όλων των εποχών στην θέση 28, το 2013 το ESPN τον τοποθέτησε στην 12η θέση στην λίστα με τους καλύτερους προπονητές όλων των εποχών, ενώ την ίδια χρονιά το World Soccer σε αντίστοιχη ψηφοφορία τον τοποθέτησε στην 19η θέση.
Μία ακόμα διάκριση ήρθε το 2019 όταν σε αντίστοιχη ψηφοφορία το France Football πήρε την 12η θέση στους 50 κορυφαίους όλων των εποχών. Το 2012 εισήχθη στο ιταλικό Hall of Fame στην κατηγορία των προπονητών, όπως και στο Hall of Fame της Μίλαν.
Το 2015 εκδόθηκε η αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Non dire gatto, ενώ το καλοκαίρι του 2018 ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος μιας ερασιτεχνικής ποδοσφαιρικής ομάδας στο Σαν Βενάντσο.
