Το 2004 ο Αντρέι Σεβτσένκο έγινε ο τρίτος Ουκρανός μετά τον Όλεγκ Μπλαχίν και τον Ιγκόρ Μπελάνοφ που κατέκτησε την Χρυσή Μπάλα. Ένας απο τους κορυφαίους επιθετικούς του 21ου αιώνα που είχε την ικανότητα να σκοράρει τόσο με τα δύο πόδια όσο και με το κεφάλι παρότι δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός. Μάλιστα αρκετοί στον συνέκριναν με τον Μάρκο Φαν Μπάστεν λόγω και του κοινού παρελθόντος στην Μίλαν.
Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1976 στο χωριό Ντβιρκιστσισνα 130 χιλιόμετρα έξω απο το Κίεβο και σε ηλικία 3 ετών οι γονείς του μετακόμισαν στην πρωτεύουσα ενώ ασχολήθηκε και με την πυγμαχία αλλά τελικά επέλεξε το ποδόσφαιρο.
Το 1986 αν και δεν μπόρεσε να περάσει σε αθλητικό σχολείο τον εντόπισε σκάουτερ της Ντινάμο Κιέβου, εντάχθηκε στις ακαδημίες της ομάδας και ήταν ο πρώτος σκόρερ της U-14 σε τουρνουά που είχε το όνομα του μεγάλου σκόρερ Ίαν Ρας και μάλιστα πήρε απο τον ίδιο τον Ουαλό δώρο παπούτσια.
Τον Μάιο του 1993 σε ηλικία μόλις 16 ετών έκανε ντεμπούτο με την δεύτερη ομάδα και πρόλαβε να παίξει σε έξι παιχνίδια της σεζόν 1992-1993. Στις 8 Νοεμβρίου του 1994 σε ηλικία 18 ετών κόντρα στην Σαχτάρ Ντόνετσκ έκανε ντεμπούτο στην πρώτη κατηγορία και πανηγύρισε το πρώτο του Πρωτάθλημα το 1995.
Ακολούθησε το ντάμπλ την περίοδο 1995-1996 όπου είχε 38 συμμετοχές και 19 τέρματα, τρία ακόμα Πρωταθλήματα το 1997, το 1998 και το 1999, και 2 κύπελλα το 1998 και το 1999, ενώ την περίοδο 1998-1999 έφτασε στην ημιτελική φάση του Champions League όπου αποκλείστηκε απο την Μπάγερν Μονάχου.
Δεν άργησαν να ηχήσουν οι σειρήνες απο το εξωτερικό και το καλοκαίρι του 1999 η Μίλαν ξόδεψε το ποσό των 25 εκατομμυρίων δολαρίων για να τον φέρει στην Ιταλία και στην πρώτη του χρονιά αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με 24 τέρματα και καλύτερος ξένος ποδοσφαιριστής του πρωταθλήματος.
Το 2003 κατέκτησε το Champions League στον ιταλικό "εμφύλιο" κόντρα στην Γιουβέντους στο "Όλντ Τράφορντ" στο Μάντσεστερ στην ρώσικη ρουλέτα, με τον ίδιο να πετυχαίνει το τελευταίο πέναλντι και να χαρίζει στους "ροσονέρι" το τρόπαιο όπως και το Κύπελλο
Την σεζόν 2003-2004 κατέκτησε το Πρωτάθλημα και παράλληλα την πρώτη θέση τον πίνακα των σκόρερ με 24 τέρματα, το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ κόντρα στην Πόρτο όπου πέτυχε το νικητήριο γκολ όπως και το ιταλικό Σούπερ Καπ κόντρα στην Λάτσιο.
Την χρονιά 2004-2005 αν και έχασε αρκετούς αγώνες λόγω σπασμένου ζυγωματικού έγινε ο πέμπτος παίκτης στην ιστορία του Champions League που πέτυχε τέσσερα τέρματα σε έναν αγώνα, ενώ την επόμενη σεζόν 2005-2006 ανεδείχθη πρώτος σκόρερ του Champions League με 9 τέρματα.
Απο τον Φεβρουάριο του 2005 υπήρχε η φήμη ότι η Τσέλσι ενδιαφερόταν να τον αποκτήσει προσφέροντας το ποσό των 73 εκατομμυρίων δολαρίων και δανεικό τον Ερνάν Κρέσπο. Πραγματοποιήθηκε μόνο το δεύτερο σκέλος ο δανεισμός του Κρέσπο, αλλά ουσιαστικά είχε δρομολογηθεί η συγκεκριμένη μετακίνηση.
Πράγματι τον Μάιο του 2006 οι "μπλέ" τον απέκτησαν με το ποσό των 43,8 εκατομμυρίων ευρώ αφήνοντας το Μιλάνο ύστερα απο 296 ΄παιχνίδια στα οποία πέτυχε 175 γκολ δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών πίσω απο τον Γκούναρ Νόρνταλ.
Στην πρώτη του χρονιά τραυματίστηκε και αναγκάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση κήλης και θα χάσει τον τελικό του Κυπέλλου κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά θα είναι παρών στον νικηφόρο τελικό του Λιγκ Καπ κόντρα στην Άρσεναλ τον Αύγουστο του 2007.
Οι συνεχόμενοι τραυματισμοί τον άφησαν εκτός ομάδας ενώ με την έλευση του Λουίς Φελίπε Σκολάρι ο ρόλος του περιορίστηκε και έτσι βρήκε την ευκαιρία ο Αντριάνο Γκαλιάνι να τον φέρει πίσω στο Μιλάνο με την μορφή του δανεισμού για το υπόλοιπο της σεζόν 2008-2009.
Ούτε και εκεί όμως μπόρεσε να προσφέρει τα αναμενόμενα συνολικά είχε 26 συμμετοχές με μόλις 2 γκολ και το καλοκαίρι του 2009 επέστρεψε στην Τσέλσι όπου έκανε μία συμμετοχή, 77 συνολικά με 22 τέρματα και να επαναπατριστεί στην Ντινάμο.
Εκεί θα πραγματοποιήσει 83 συμμετοχές πετυχαίνοντας 30 τέρματα κατακτώντας το Σούπερ Καπ του 2011 και στις 28 Ιουλίου του 2012 ανακοίνωσε την απόσυρση του απο την ενεργό δράση.
Στις 25 Μαρτίου του 1995 κόντρα στην Κροατία στο Ζάγκρεμπ για τα προκριματικά του EURO 1996 έκανε ντεμπούτο με την εθνική Ουκρανίας. Ήταν παρών στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας το 2006 όπου αγωνίστηκε και στα πέντε παιχνίδια πετυχαίνοντας και δύο τέρματα κόντρα σε Σαουδική Αραβία και Τυνησία.
Το 2012 θα είναι στην αποστολή για την τελική φάση του EURO σε Πολωνία και Ουκρανία, θα πετύχει και τα δύο τέρματα της νίκης κόντρα στην Σουηδία. Στις 29 Ιουνίου στο Ντόνετσκ κόντρα στην Αγγλία θα γράψει τον επίλογο μετρώντας συνολικά 111 παρουσίες δεύτερος όλων ων εποχών με 48 τέρματα πρώτος σκόρερ όλων των εποχών.
Μετά την απόσυρση του απο την ενεργό δράση ασχολήθηκε με την πολιτική παίρνοντας μέρος στις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2012 με το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ενώ ένα μήνα αργότερα αρνήθηκε πρόταση της ουκρανικής ομοσπονδίας για να αναλάβει προπονητής της εθνικής Ουκρανίας.
Απο τον Φεβρουάριο έως τον Ιούλιο του 2016 ανέλαβε βοηθός στην εθνική και στις 15 Ιουλίου ανέλαβε ως πρώτος προπονητής. Οδήγησε την εθνική στην πρόκριση στην τελική φάση του EURO 2020 που διεξήχθη τον Ιούνιο του 2021, έφτασε μέχρι τα προημιτελικά όταν και αποκλείστηκε απο την Αγγλία στην Ρώμη.
Τον Αύγουστο του 2021 αποχώρησε απο τον πάγκο της μιας και έληξε το συμβόλαιο του, ύστερα απο 52 παιχνίδια έχοντας 25 νίκες, 13 ισοπαλίες και 14 ήττες. Τον Νοέμβριο του 2019 εισήχθη στο Hall of Fame της Μίλαν, ενώ το 2004 του απονεμήθηκε ο τίτλος του "Ήρωα της Ουκρανίας" η ύψιστη τιμή που αποδίδεται απο τον πρόεδρο της χώρας.
