Διέθετε εξαιρετική ντρίμπλα, ενώ με την ευφυΐα του μπορούσε να αφοπλίσει και τον σκληρότερο αμυντικό. Ο Εμίλιο Μπουντραγκένιο η ο "γύπας" όπως τον παρομοίασε ο Λουίς Σέζαρ Μενότι ήταν σημείο αναφοράς για το ισπανικό ποδόσφαιρο αλλά και για την Ρεάλ Μαδρίτης, και ένας απο τους κορυφαίους επιθετικούς.
Γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου του 1963 και μια ημέρα αργότερα έγινε μέλος της Ρεάλ Μαδρίτης μιας και ο πατέρας του ήταν μέλος του συλλόγου αλλά και προμηθευτής ρούχων του κλάμπ. Στα 17 του το 1980 δοκιμάστηκε για τα τμήματα υποδομής της "βασίλισσας" αλλά απορρίφθηκε και αμέσως δέχτηκε κρούση απο την Ατλέτικο Μαδρίτης όπου έκανε και προπονήσεις για τρείς ημέρες.
Η επιμονή όμως του πατέρα του που δεν ήθελε καν να ακούσει το ενδεχόμενο να μην φορέσει την φανέλα της Ρεάλ δικαιώθηκε εντάχθηκε στις ακαδημίες της και στις 24 Απριλίου του 1982 στο "Σαντιάγκο Μπερναμπέου" κόντρα στην Οβιέδο θα κάνει ντεμπούτο με την Ρεάλ Καστίγια
Στις 5 Φεβρουάριο του 1984 κόντρα στην Κάντιθ ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο θα τον χρησιμοποιήσει για πρώτη φορά στην ανδρική ομάδα στην οποία θα παραμείνει μέχρι και το 1995. Θα κατακτήσει 6 Πρωταθλήματα(1986,1987,1988,1989,1990,1995), 2 Κύπελλα το 1989 και το 1993, 1 Λιγκ Καπ το 1985, 4 Ισπανικά Σούπερ Καπ(1988,1989,1990,1993) και 2 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ το 1985 και το 1986 κόντρα σε Βιντεότον και Κολωνία αντίστοιχα.
Συνολικά φόρεσε την φανέλα της 460 φορές πετυχαίνοντας 171 τέρματα δέκατος σκόρερ στην ιστορία της Ρεάλ, όντας μέλος της περίφημης "La Quinta del Butre" των παιδιών εκείνων που προωθήθηκαν στην πρώτη ομάδα απο τις ακαδημίες της ομάδας.
Το καλοκαίρι του 1995 έχοντας χάσει την θέση του στην εντεκάδα αποφασίζει να φύγει απο την Ρεάλ και να δοκιμάσει την τύχη του στο Μεξικό στην Ατλέτικο Σελάγια με την οποία σε 91 αγώνες θα πετύχει 29 τέρματα διεκδικώντας το Πρωτάθλημα του 1996 και τον Απρίλιο του 1998 θα αποσυρθεί απο την ενεργό δράση έχοντας μάλιστα κερδίσει το παρατσούκλι ο "κύριος των γηπέδων" αφού δεν δέχτηκε ποτέ κόκκινη κάρτα.
Με την εθνική αν και ήταν στην 23αδα της αποστολής για το EURO 1984 όπου η "φούρια ρόχα" ήταν φιναλίστ δεν αγωνίστηκε καθόλου και έτσι το ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε στις 17 Οκτωβρίου του 1984 στην Σεβίλλη κόντρα στην Ουαλία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 πετυχαίνοντας μάλιστα και τέρμα.
Στα γήπεδα του Μεξικό θα σκοράρει ένα γκολ κόντρα στην Βόρεια Ιρλανδία, αλλά το μεγάλο "μπάμ" εκεί που θα γίνει ευρύτερα γνωστός είναι στον αγώνα της φάσης των "16" κόντρα στην Δανία όταν και θα πετύχει τα τέσσερα απο τα πέντε τέρματα της Ισπανίας.
Θα συμπεριληφθεί στην κορυφαία ομάδα του τουρνουά ενώ θα αναδειχθεί δεύτερος σκόρερ του τουρνουά με πέντε τέρματα μαζί με τον Ντιέγκο Μαραντόνα και τον Καρέκα. Θα πάρει μέρος στην τελική φάση του EURO 1988 στα γήπεδα της Δυτικής Γερμανίας αλλά και σε αυτήν του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ιταλίας το 1990 όπου θα αγωνιστεί σε δύο παιχνίδια κόντρα σε Ουρουγουάη και Νότια Κορέα.
Στις 18 Νοεμβρίου του 1992 στην Σεβίλλη κόντρα στην Ιρλανδία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου των Ηνωμένων Πολιτειών το 1994, πραγματοποίησε την 69η και τελευταία του παρουσία με την εθνική έχοντας πετύχει 26 τέρματα.
Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος το 1991, ενώ δύο συνεχόμενες χρονιές το 1986 και το 1987 κατέλαβε την τρίτη θέση στην ψηφοφορία του France Football για την "Χρυσή Μπάλα". Επίσης τόσο το 1985 όσο και το 1986 τιμήθηκε με το Bravo Award απο το ιταλικό περιοδικό Guerin Sportivo, ως τον καλύτερο νεαρό Ευρωπαίο ποδοσφαιριστή της κατηγορίας U-23.
Μετά την απόσυρση του απο την αγωνιστική δράση τον Ιανουάριο του 2001 υπο την προεδρία του Φλορεντίνο Πέρεθ θα γίνει το δεξί χέρι του Χόρχε Βαλντάνο. Τον Ιούνιο του 2004 θα διαδεχθεί τον Βαλντάνο στην θέση του γενικού διευθυντή, ενώ απο τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους κατείχε και τον ρόλο του αντιπροέδρου .
Τον Ιούλιο του 2006 αποχώρησε μετά την ανάδειξη του Ραμόν Καλντερόν ως νέου προέδρου της Ρεάλ, για να επανέρθει και πάλι το 2009 στην θέση του διευθυντή διεθνών σχέσεων στο πλευρό και πάλι του Φλορεντίνο Πέρεθ.
