Εάν ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν ο "ιπτάμενος Ολλανδός", τότε ο Ντένις Μπέρκαμπ ήταν ο "μη ιπτάμενος Ολλανδός" παρατσούκι που του είχαν βγάλει οι οπαδοί της Άρσεναλ μιας και ήταν γνωστή η φοβία του για τα αεροπλάνα. Είτε πάντως ως κεντρικός είτε ως δεύτερος επιθετικός, ειδικά την περίοδο της Άρσεναλ ο Μπέρκαμπ διέθετε εκπληκτική τεχνική που του έδινε την δυνατότητα να μοιράζει ασίστ στους συμπαίκτες του στον ρόλο του πλέιμεικερ.
Γεννήθηκε στις 10 Μάϊου του 1969 στο Άμστερνταμ και πήρε το όνομα Ντένις επειδή ο πατέρας του που ήταν ηλεκτρολόγος αλλά έπαιξε ποδόσφαιρο σε χαμηλότερα πρωταθλήματα προς τιμήν του Ντένις Λόου προσθέτοντας ένα νι ακόμα μιας και δεν μπορούσε να καταγραφεί με το ένα νι.
Σε ηλικία 11 ετών εντάχθηκε στις ακαδημίες του Άγιαξ και είχε την μεγάλη τύχη να τον προπονήσει ο Γιόχαν Κρόιφ που ήταν ένα απο τα είδωλα του όπως και ο Άγγλος Γκλεν Χόντλ. Ο Κρόιφ ήταν αυτός που του έδωσε την δυνατότητα να κάνει επαγγελματικό ντεμπούτο στις 14 Δεκεμβρίου του 1986 κόντρα στην Ρόντα.
Στην πρώτη του χρονιά θα πραγματοποιήσει 23 συμμετοχές με 2 γκολ ενώ θα αγωνιστεί και ως αλλαγή στον νικηφόρο τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας κόντρα στην Λοκομοτίβ Λειψίας, ενώ θα κατακτήσει και το Κύπελλο Ολλανδίας.
Την επόμενη χρονιά θα είναι φιναλίστ του Κυπέλλου Κυπελλούχων κόντρα στην Μαλίν, ενώ θα κατακτήσει το Πρωτάθλημα του 1990, το Κύπελλο του 1993 και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1992 κόντρα στην Τορίνο με τον ίδιο να αγωνίζεται ως βασικός στον πρώτο τελικό στο Ντελε Άλπι.
Αναδείχθηκε καλύτερος Ολλανδός ποδοσφαιριστής το 1991 και το 1992, ενώ το 1992 και το 1993 κατέλαβε την τρίτη και την δεύτερη θέση στην ψηφοφορία για την Χρυσή Μπάλα αντίστοιχα. Ύστερα απο 237 παιχνίδια και 122 τέρματα θα αποχωρήσει απο την Ολλανδία για την Ιταλία και την Ίντερ η οποία τον αγόρασε προσφέροντας το ποσό των 7,1 εκατομμυρίων λιρών.
Η παρουσία του στο Μιλάνο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, δεν μπόρεσε να βρει την απαραίτητη χημεία με τον έτερο συμπάικτη του στην επίθεση τον Ρούπεν Σόσα. Την πρώτη χρονιά κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ κόντρα στην Αούστρια Σάλτσμπουργκ όπου πέτυχε 8 τέρματα αλλά στο Πρωτάθλημα απογοήτευσε, την δε δεύτερη πήγαν ακόμα χειρότερα τα πράγματα.
Τραυματισμοί και κούραση απο το Παγκόσμιο Κύπελλο πέτυχε μόλις τέσσερα τέρματα συνολικά και μία ακόμη χρονιά χωρίς τίτλο για τους "νερατζούρι" ουσιαστικά αποτέλεσε την αρχή του τέλους για την παρουσία του στην Ιταλία.
Ο εσωστρεφής χαρακτήρας του ώθησε τον ιταλικό τύπο να τον κατηγορεί για έλλειψη ηγετικών ικανοτήτων και έτσι το καλοκαίρι του 1995 η είσοδος του Μάσιμο Μοράτι στα κοινά της Ίντερ προκάλεσε πολλές αλλαγές στο έμψυχο δυναμικό της και ύστερα απο 74 συμμετοχές και 22 τέρματα η Άρσεναλ θα τον αγοράσει με το ποσό των 2,5 εκατομμύρια λιρών.
Η έλευση του Αρσέν Βενγκέρ τον Σεπτέμβριο του 1996 θα δώσει άλλον αέρα τόσο στον ίδιο όσο και στην υπόλοιπη ομάδα που την χρονιά 1997-1998 θα κατακτήσει το ντάμπλ με τον Μπέρκαμπ να πετυχαίνει 22 τέρματα σε 40 παιχνίδια.
Θα κατακτήσει δύο ακόμα Πρωταθλήματα το 2002 και το 2004 το περίφημο αήττητο, 3 Κύπελλα το 2002, το 2003 και το 2005, 3 Σούπερ Καπ το 1998, το 2002 και το 2004, δεν μπόρεσε όμως να πανηγυρίσει κάποιον ευρωπαϊκό τίτλο αφού ήταν φιναλίστ του ΟΥΕΦΑ το 2000 και του Champions League το 2006.
Στις 22 Ιουλίου του 2006 στα εγκαίνια του Emirates Άρσεναλ και Άγιαξ τέθηκαν αντιμέτωπες σε φιλικό παιχνίδι προς τιμήν του με τον ίδιο να κάνει την σέντρα μαζί με τον πατέρα του και τον γιο του. Συνολικά με τους "κανονιέρηδες" θα πραγματοποιήσει 423 συμμετοχές πετυχαίνοντας 120 τέρματα.
Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1990 σε φιλικό παιχνίδι στο Παλέρμο κόντρα στην Ιταλία θα κάνει ντεμπούτο με τους "οράνιε". Θα είναι στην αποστολή για την τελική φάση του EURO 1992 όπου θα συμμετάσχει και στα τέσσερα παιχνίδια της διοργάνωσης πετυχαίνοντας τρία τέρματα κόντρα σε Σκωτία, Γερμανία και Δανία.
Επόμενη μεγάλη διοργάνωση το Παγκόσμιο Κύπελλο των Ηνωμένων Πολιτειών το 1994 όπου έπαιξε σε όλα τα παιχνίδια και πέτυχε τρία γκολ κόντρα σε Μαρόκο, Ιρλανδία και Βραζιλία. EURO 1996 στην Αγγλία όπου σε τέσσερα παιχνίδια πέτυχε ένα τέρμα κόντρα στην Ελβετία και δύο χρόνια αργότερα το 1998 σε δεύτερη τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου στα γήπεδα της Γαλλίας.
Παρών και στα εφτά παιχνίδια φτάνοντας μέχρι την ημιτελική φάση όπου πέτυχε τρία γκολ κόντρα σε Νότιος Κορέα, Γιουγκοσλαβία και το νικητήριο κόντρα στην Αργεντινή στην προημιτελική φάση ενώ συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία ομάδα του τουρνουά.
Τελευταία του παρουσία σε μια μεγάλη διοργάνωση το EURO 2000 στα γήπεδα της Ολλανδίας και του Βελγίου όπου θα παίξει σε τέσσερα παιχνίδια. Ο ημιτελικός της 29ης Ιουνίου κόντρα στην Ιταλία στο Άμστερνταμ θα είναι η 79η και τελευταία συμμετοχή του έχοντας πετύχει 37 τέρματα 4ος κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών μαζί με τον Άριεν Ρόμπεν.
Άν και ο ίδιος είχε εκδηλώσει την επιθυμία του να μην ασχοληθεί με την προπονητική, απορρίπτοντας μάλιστα την πρόταση της Άρσεναλ να αναλάβει ρόλο σκάουτερ, αλλά τον Απρίλιο του 2008 ξεκίνησε ταχύρρυθμα μαθήματα προπονητικής για να αναλάβει πόστο στον Άγιαξ.
Τον Οκτώβριο του 2008 ανέλαβε ρόλο βοηθού του Γιόχαν Νέεσκενς στην δεύτερη ομάδα της Εθνικής Ολλανδίας. Ακολούθως ανέλαβε τις ομάδες U-12 την περίοδο 2008-2009 και τον Δεκέμβριο του 2010 ανέλαβε την U-19.
Τον Αύγουστο του 2011 θα αναλάβει χρέη βοηθού του Φρανκ Ντε Μπουρ, αλλά η έλευση του Πίτερ Μπός του άλλαξε τον ρόλο και έφυγε απο την θέση του βοηθού και ανέλαβε χρέη δασκάλου για τα νέα παιδιά που ετοιμάζονταν να προωθηθούν στην πρώτη ομάδα.
Στην θέση αυτή παρέμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο του 2017 όταν μαζί με τον Μαρσέλ Κάιζερ και τον Χένι Σπάικεμαν απολύθηκαν λόγω των άσχημων αποτελεσμάτων στο Πρωτάθλημα αλλά και τον διπλό αποκλεισμό απο Champions League και Europa League αντίστοιχα.
