Μπορεί ο Ρίνους Μίχελς να ήταν αυτός που έκανε διάσημο το "Total Football" στην δεκαετία του '70, υπήρχε όμως και ένας ακόμα προπονητής ο οποίος εφάρμοσε το συγκεκριμένο σύστημα τόσο στην Ντινάμο Κιέβου όσο και στην Σοβιετική Ένωση, ο Βαλερί Λομπανόφσκι που σχεδίαζε τα πάντα με μαθηματική ακρίβεια, δίνοντας έμφαση στη φυσική κατάσταση μαζί με τον συνεργάτη του Ανατόλι Ζελέντσοφ.
Το σύστημα που του άρεσε ήταν το 4-1-3-2 έχοντας πάντα δύο πολύ καλούς επιθετικούς που ήταν ευέλικτοι αφού μπορούσαν να παίζουν διάφορους ρόλους να αγωνίζονται στις άκρες, να οργανώνουν το παιχνίδι απο πίσω ακόμα και να βοηθάνε στο αμυντικό κομμάτι.
Επίσης ο ίδιος έδινε μεγάλη έμφαση στην ψυχολογία του αθλητή. "Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του κάθε αθλητή. Μπορεί να είσαι πιο αυστηρός με έναν παίκτη και λιγότερο με κάποιον άλλον και να γνωρίζεις τα "κουμπιά" του για να αποκομίσεις όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη απο αυτόν".
Ποτέ όμως δεν εφησυχαζόταν, πάντοτε ήθελε να βελτιώνεται: "Ένας προπονητής μαθαίνει σε όλη του την ζωή, εάν σταματήσει αυτή την διαδικασία τότε σταματάει να είναι προπονητής". Δεν είναι τυχαίο ότι δημιούργησε τρείς μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες σε τρείς διαφορετικές δεκαετίες του '70, του '80 και του '90.
Γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου του 1939 στο Κίεβο και απο πολύ μικρός έδειξε την αγάπη του για το ποδόσφαιρο, παρά τις αντιδράσεις που είχε απο την οικογένειά του. Ο ίδιος πάντως φρόντιζε να είναι και καλός μαθητής, πήρε μάλιστα και μετάλλιο για τις επιδόσεις του το αργυρό και εισήχθη στην Πολυτεχνική σχολή του Κιέβου.
Το 1952 θα τον εντοπίσει ο Νικολάι Τσάικα θα φοιτήσει και σε αθλητικό σχολείο και τρία χρόνια αργότερα θα ενταχθεί στις ακαδημίες της Ντινάμο Κιέβου, Στα 18 του θα ανέβει στην δεύτερη ομάδα και στις 29 Μάϊου του 1959 θα κάνει ντεμπούτο κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Αγωνιζόταν στο αριστερό άκρο της επίθεσης, με έφεση στις εκτελέσεις κόρνερ και στα φάουλ ενώ είχε και πολύ καλή τεχνική κατάρτιση για το ύψος του. Το 1960 θα αναδειχθεί πρώτος σκόρερ της ομάδας του, το 1961 θα κατακτήσει το Πρωτάθλημα και το 1964 το Κύπελλο, ενώ θα φορέσει και δύο φορές την φανέλα της Σοβιετικής Ένωσης.
Ύστερα απο 144 συμμετοχές και 43 τέρματα θα έρθει σε κόντρα με τον Βίκτορ Μασλόφ και θα αποχωρήσει και θα αγωνιστεί στην Τσερνομόρετς όπου θα έχει 59 συμμετοχές και 15 τέρματα, συνεχίζοντας παράλληλα τις σπουδές του. Θα ολοκληρώσει την καριέρα του στην Σαχτάρ Ντόνετσκ σε ηλικία 29 ετών την περίοδο 1967-1968 με 50 συμμετοχές και 14 τέρματα.
Δεν θα παραμείνει για καιρό εκτός ποδοσφαίρου, αφού στις 16 Οκτωβρίου του 1968 θα ξεκινήσει την προπονητική του καριέρα απο την Ντνιέπρ Ντνιεπροπετρόφσκ την οποία το 1971 θα την οδηγήσει στην άνοδο στην μεγάλη κατηγορία, έχοντας σε 244 παιχνίδια, 122 νίκες, 65 ισοπαλίες και 57 ήττες .
Η κατάληψη της έκτης θέσης την υψηλότερη που είχε ποτέ η ομάδα της Ντνιέπρ θα προσελκύσει το ενδιαφέρον της Ντινάμο και στις 20 Οκτωβρίου του 1973 θα την αναλάβει. Το πρώτο του πέρασμα θα διαρκέσει μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1990 όπου και θα κατακτήσει 8 Πρωταθλήματα(1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985, 1986, 1990), 6 Κύπελλα(1974, 1978, 1982, 1985, 1987, 1990), 3 Σούπερ Καπ(1980, 1985, 1986) έχοντας 681 παιχνίδια με απολογισμό 356 νίκες, 199 ισοπαλίες και 126 ήττες.
Το όνομα του όμως έγινε ευρύτερα γνωστό με την κατάκτηση 2 Κυπέλλων Κυπελλούχων με χρονική απόσταση μάλιστα 11 ετών. Το πρώτο το 1975 στο "Ζάνκτ Γιάκομπ" της Βασιλείας κόντρα στην Φερεντσβάρος και το 1986 στο "Ζερλάν" της Λιόν κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης, ενώ το 1975 θα κατακτήσει και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ κόντρα στην Μπάγερν.
Επίσης θα φτάσει στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών το 1977 και το 1987 αλλά θα αποκλειστεί απο την Μπορούσια Μένχενγκλαντμπαχ και την Πόρτο αντίστοιχα. Ενδιάμεσα θα αναλάβει την εθνική Σοβιετικής Ένωσης σε τρείς περιόδους.
Το πρώτο απο τον Απρίλιο του 1975 έως τον Ιούλιο του 1976 όπου σε 19 παιχνίδια θα έχει 11 νίκες, 4 ισοπαλίες και 4 ήττες αλλά δεν μπόρεσε να την οδηγήσει στα τελικά του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης, ενώ και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ αν και ο στόχος ήταν το χρυσό, αρκέστηκε στο χάλκινο μετάλλιο.
Θα επανέρθει απο τις 12 Οκτωβρίου του 1982 έως τον Νοέμβριο του 1983 όπου σε 10 παιχνίδια, είχε 6 νίκες, 3 ισοπαλίες και 1 ήττα, αλλά θα αποτύχει να την οδηγήσει στην τελική φάση του EURO 1984. Το τρίτο και το πιο πετυχημένο, ήρθε την 1η Ιουνίου του 1986 όταν κλήθηκε να αναλάβει την εθνική λίγο πριν την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό.
Θα εντυπωσιάσει με τις εμφανίσεις της στην πρώτη φάση αλλά στην φάση των "16" θα αποκλειστεί απο το Βέλγιο έχοντας σοβαρά παράπονα απο την διαιτησία του Σουηδού Έρικ Φρέντρικσον. Ύστερα απο δύο αποτυχημένες προσπάθειες θα καταφέρει να προκριθεί σε τελική φάση EURO το 1988 στα γήπεδα της Γερμανίας.
Θα καταφέρει να φτάσει στον τελικό του Μονάχου όπου εκεί όμως η Ολλανδία θα του στερήσει την δυνατότητα να κατακτήσει το τρόπαιο, αν και στην φάση των ομίλων την είχε κερδίσει. Η τελευταία του παρουσία στον πάγκο θα είναι στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας το 1990 χωρίς όμως να πραγματοποιήσει τις εμφανίσεις της προηγούμενης διοργάνωσης.
48 παιχνίδια, 25 νίκες, 12 ισοπαλίες και 11 ήττες ο απολογισμός στο τρίτο αυτό πέρασμα. Τον Οκτώβριο του 1990 θα αναλάβει τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στην οποία θα παραμείνει μέχρι το 1994 οδηγώντας την στην καλύτερη μέχρι τότε θέση την 4η στο Ασιατικό Κύπελλο έχοντας σε 12 αγώνες, 6 νίκες, 3 ισοπαλίες και 3 ήττες.
Τον Ιούλιο του 1994 θα παραμείνει στην Μέση Ανατολή για τον πάγκο του Κουβέιτ στο οποίο θα παραμείνει μέχρι τον Δεκέμβριο του 1996 έχοντας σε 41 παιχνίδια, 17 νίκες, 11 ισοπαλίες και 13 ήττες και θα καταλάβει την τρίτη θέση στο Ασιατικό Κύπελλο.
Τον Νοέμβριο του 1996 θα συμφωνήσει να επιστρέψει στην Ντινάμο Κιέβου την οποία θα οδηγήσει σε 5 Πρωταθλήματα(1997, 1998, 1999, 2000 και 2001) και 3 Κύπελλα το 1998, το 1999 και το 2000. Την περίοδο 1998-1999 θα οδηγήσει την Ντινάμο στα ημιτελικά του Champions League όπου θα αποκλειστεί απο την Mπάγερν Μονάχου.
Τον Ιανουάριο του 2000 θα αναλάβει την εθνική Ουκρανίας με την οποία όμως δεν θα μπορέσει να την οδηγήσει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας αφού θα αποκλειστεί στα πλει-οφ απο την Γερμανία τον Νοέμβριο του 2001, έχοντας σε 18 αγώνες, 6 νίκες, 7 ισοπαλίες και 5 ήττες.
Απο το 1988 αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας όταν και υπέστην την πρώτη καρδιακή προσβολή, το φθινόπωρο του 2001 υπέστη και δεύτερη και κρίθηκε η άμεση είσοδος σε νοσοκομείο για επέμβαση. Δεν μπορούσε να βρίσκεται στον πάγκο της Ντινάμο, αφού του είχε απαγορευτεί να ταξιδεύει με αεροπλάνο.
Στις 7 Μάϊου του 2002 και ενώ βρισκόταν στον πάγκο σε παιχνίδι κόντρα στην Μέταλουργκ στην Ζαπορίζνια υπέστη εγκεφαλικό, Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου του έγινε λεπτή εγχείριση στον εγκέφαλο και η κατάσταση του χαρακτηριζόταν κρίσιμη.
Έξι ημέρες αργότερα στις 13 του μηνός άφηνε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 63 ετών, με την UEFA στον τελικό της Γλασκώβης δύο ημέρες αργότερα να κρατάει ενός λεπτού σιγή στην μνήμη του.
Στο δεύτερο αυτό πέρασμα απο την Ντινάμο είχε σε 223 παιχνίδια, 158 νίκες, 36 ισοπαλίες και 29 ήττες Μετά τον θάνατο του το στάδιο της Ντινάμο πήρε το όνομα του, ενώ είχε το προνόμιο να κοουτσάρει τρείς ποδοσφαιριστές που κέρδισαν την Χρυσή Μπάλα, Όλεγκ Μπλαχίν το 1975, Ιγκόρ Μπελάνοφ το 1986 και Αντρέι Σεφτσένκο το 2004.
Του απονεμήθηκε η μεγαλύτερη τιμητική διάκριση στην Ουκρανία ενώ και η FIFA του απένειμε μετάλλιο για τις υπηρεσίες του στο ποδόσφαιρο. Το 2008 σε ψηφοφορία που πραγματοποίησε το τηλεοπτικό κανάλι Inter για τους 100 κορυφαίους Ουκρανούς κατέλαβε την 6η θέση.
Το Deutsche Presse-Agentur το 1999 σε ψηφοφορία του τον κατέταξε ως τον κορυφαίο Ανατολικοευρωπαίο προπονητή. Το 2013 σε ψηφοφορίες για τον κορυφαίο προπονητή όλων των εποχών σε World Soccer και ESPN κατέλαβε την 6η και την 8η θέση αντίστοιχα, ενώ το 2019 σε αντίστοιχη ψηφοφορία στο France Football κατέλαβε την 6η θέση.
Στις 11 Μάϊου του 2003 ανεγέρθη άγαλμα έξω απο το στάδιο "Βαλερί Λομπανόφσκι" που τον δείχνει να κάθεται σε πάγκο και να παρακολουθεί αγώνα. Το ονομά του δόθηκε σε δρόμο στο Ζαπορίζνιε, στην Ντνεποπετρόφσκ και στο Ιζμαίλ και σε λεωφόρο στο Κίεβο, ενώ τον Δεκέμβριο του 2019 κυκλοφόρησαν γραμματόσημα προς τιμήν του
