Μία απο τις μεγαλύτερες προπονητικές φυσιογνωμίες του αγγλικού και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ο Μπομπ Πέισλι υπηρέτησε την Λίβερπουλ απο διάφορα πόστα για πάνω απο 40 χρόνια. Το 2013 το ESPN και το World Soccer σε ψηφοφορίες τον ανέδειξαν στην 4η και στην 8η θέση των καλύτερων προπονητών όλων των εποχών αντίστοιχα, ενώ το Framce Football το 2019 στην 26η θέση.
Γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου του 1919 στο χωριό Χέτον-Λε Χολ της επαρχίας Ντούρχαμ που βρίσκεται κοντά στο Σάντερλαντ. Ο πατέρας του μεταλλωρύχος, η μητέρα του οικιακά που προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα για να θρέψουν τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας.
Σε ηλικία 14 ετών παράτησε το σχολείο και δούλευε μαζί με τον πατέρα του στο νταμάρι, το οποίο όμως έκλεισε ύστερα απο το ατύχημα που κατέστησε ανίκανο να δουλέψει για τα επόμενα πέντε χρόνια. Έτσι ο μικρός Μπομπ ξεκίνησε να δουλεύει ως χτίστης ενώ άρχιζε να παίζει ποδόσφαιρο και είχε ως όνειρο να ενταχθεί στην Σάντερλαντ την μεγάλη ομάδα της περιοχής.
Όμως απορρίφθηκε γιατί ήταν μικροκαμωμένος και κατέληξε στην Μπίσοπ Όκλαντ την σεζόν 1937-1938 με μισθό τρία σελίνια και έξι πένες ανά αγώνα. Αγωνίστηκε για δύο σεζόν και κατέκτησε το πρωτάθλημα ερασιτεχνών της βορειοανατολικής Αγγλίας, και το Κύπελλο Ερασιτεχνών.
Θα τον εντοπίσει ο Τζόρτζ Κει για λογαριασμό της Λίβερπουλ δίνοντας την υπόσχεση του ότι στο τέλος της σεζόν θα υπέγραφε για τους "ρέντς". Πράγματι αυτή η υπόσχεση τηρήθηκε παρά το γεγονός ότι η Σάντερλαντ η οποία τον είχε απορρίψει, τον ξαναπροσέγγισε, αλλά ο Πέισλι είχε πάρει την απόφαση του.
Ήταν όμως άτυχος αφού ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος με τον ίδιο να προλαβαίνει να παίξει σε δύο παιχνίδια με την δεύτερη ομάδα. Κλήθηκε στον στρατό υπηρετώντας στο Βασιλικό Πυροβολικό στην 73η Μοίρα ελαφριών πυροβόλων και είχε την τύχη να παραμείνει αρχικά στο νησί και να μην ταξιδέψει στην Ιαπωνία λόγω της ποδοσφαιρικής του ιδιότητας.
Απο τον Αύγουστο του 1941 βρισκόταν εκτός Αγγλίας στην Αίγυπτο και στην Ιταλία, όπου συμμετείχε στην παόβαση στην Σικελία και στην Ιταλία το 1943, ήταν απο αυτούς που παρέλασαν στην Ρώμη για να επιστρέψει στην Αγγλία το 1945.
Το ντεμπούτο του Πέισλι με την πρώτη ομάδα έγινε στις 5 Ιανουαρίου του 1946 κόντρα στην Τσέστερ για τον 3ο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας. Την περίοδο 1946-1947 συνείσφερε στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος έχοντας 34 συμμετοχές.
Τις επόμενες σεζόν είχε μεγάλο αριθμό συμμετοχών ενώ την περίοδο 1949-1950 γνώρισε την μεγαλύτερη απογοήτευση όταν παρότι είχε σκοράρει στον ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας κόντρα στην Έβερτον δεν ήταν στην βασική εντεκάδα στον τελικό κόντρα στην Άρσεναλ.
Ήταν πάντως μία εμπειρία που ΄πως έλεγε ο ίδιος τον βοήθησε στην μετέπειτα πορεία του ως προπονητής όταν έπρεπε να αποκλείσει κάποιον ποδοσφαιριστή απο μεγάλα παιχνίδια. Την επόμενη σεζόν θα οριστεί και αρχηγός της ομάδας και το 1954 θα αποχωρήσει απο την ενεργό δράση.
Δεν έφυγε απο το Άνφιλντ, αφού συνέχιζε να εργάζεται ως φυσιοθεραπευτής έχοντας μάλιστα το χάρισμα να κάνει ακριβή διάγνωση το τι έχει ο παίκτης και να προλαμβάνει τους τραυματισμούς. Θα γίνει αργότερα προπονητής της δεύτερης ομάδας και το 1959 ύστερα απο την απόσυρση του Άλμπερτ Σέλει πρώτος προπονητής, μέχρι την έλευση του Μπιλ Σάνκλι τον Δεκέμβριο του 1959.
O Σάνκλι δεν θα φέρει δικούς του ανθρώπους και θα εμπιστευτεί τους Ρούμπεν Μπένετ, Τζόε Φάγκαν και φυσικά τον Πέισλι και αυτή η τετράδα "δημιούργησε" το περίφημο "Boot room" μια αποθήκη που βρίσκονταν τα παπούτσια των ποδοσφαιριστών στο "Άνφιλντ" όπου μετά απο κάθε παιχνίδι συζητούσαν για τα του παιχνιδιού.
Μετά τον τελικό του Κυπέλλου το 1974 ο Σάνκλι αιφνιδίως θα ανακοινώσει ότι αποχωρεί. Η πρώτη επιλογή για τον αντικαταστάτη δεν ήταν άλλη παρά αυτή του Πέισλι ο οποίος όμως δεν ήταν καθόλου σίγουρος ότι θα μπορούσε να αναλάβει ένα τόσο μεγάλο φορτίο και μέχρι λίγο πριν την έναρξη της σεζόν 11974-1975, αμφιταλαντεύοταν αν θα έπρεπε να δεχτεί.
Αποδείχτηκε ότι είχε άδικο αφού όχι μόνο θα αποδειχθεί άξιος διάδοχος του Σάνκλι αλλά και κάτι παραπάνω, αφού θα την οδηγήσει στην κορυφή της Αγγλίας αλλά και της Ευρώπης, ενω μεταξύ άλλων διακρινόταν για τις πετυχημένες μετεγγραφικές κινήσεις που έκανε.
6 Πρωταθλήματα Αγγλίας το 1976, το 1977, το 1979, το 1980, το 1982 και το 1983, 3 Λιγκ Καπ το 1980, το 1981 και το 1983, 6 Σούπερ Καπ το 1974, το 1976, το 1977, το 1979, το 1980 και το 1982 όσον αφορά τα εγχώρια.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών το 1977 κόντρα στην Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ στην Ρώμη, το 1978 κόντρα στην Μπρίζ στο "Γουέμπλει" και το 1981 στο Παρίσι κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης , 1 Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1976 κόντρα και πάλι στην Μπρίζ και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ κόντρα στο Αμβούργο.
Συνολικά απο τις 26 Αυγούστου του 1974 εώς την 1η Ιουλίου του 1983 έκατσε στον πάγκο της σε 535 παιχνίδια, έχοντας 308 νίκες, 131 ισοπαλίες και 96 ήττες. Επίσης διατηρούσε το ρεκόρ αήττητου στο "Άνφιλντ" απο το 1978 εώς το 1981 63 παιχνιδιών, ρεκόρ που το "έσπασε" ο Γιούργκεν Κλοπ τον Νοέμβριο του 2020, ενώ είναι ο πρώτος χρονικά που κατέκτησε 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών, για να τον ακολουθήσουν οι Κάρλο Αντσελότι και Ζινεντίν Ζιντάν.
Στο τέλος της περιόδου 1982-1983 θα αποφασίσει να αποχωρήσει απο την θέση του προπονητή, αργότερα ανεπίσημα θα είναι σύμβουλος του Κένι Νταλγκλις το 1985 για δύο χρόνια και στην συνέχεια ανέλαβε ως διευθυντής του συλλόγου.
Σε ηλικία 66 ετών θα είναι απο τους υποψηφίους για την θέση του ομοσπονδιακού προπονητή της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας, με τον Τζάκι Τσάρλτον να είναι τελικά ο εκλεκτός. Λόγω προβλημάτων υγείας το 1992 θα αποχωρήσει απο την θέση του διευθυντή έχοντας διαγνωστεί με τα πρώτα στάδια του Άλτσχαιμερ και στις 14 Φεβρουαρίου του 1996 σε ηλικία 77 ετών άφησε την τελευταία πνοή του.
Μετά τον θάνατό του μία απο τις πύλες εισόδου του "Άνφιλντ", πήρε το όνομά του και περιλαμβάνει την απεικόνιση των τριών Κυπέλλων Πρωταθλητριών που κατέκτησε, το σήμα της Λίβερπουλ και το σήμα του Χετον-Λε Χολ του τόπου γέννησης του.
Τον Ιανουάριο του 2020 έξω απο το "Άνφιλντ" ανεγέρθηκε το άγαλμα του Πέισλι να κουβαλάει στις πλάτες του τον Έμλιν Χιούζ το 1968, ενώ υπάρχει και μια χαρακτηριστική φράση που είχε πει: " Αυτό το κλάμπ είναι όλη μου η ζωή, θα έβγαινα στους δρόμους του Λίβερπουλ και θα σκούπιζα εάν μου το ζητούσαν, θα ήμουν περήφανος να το έκανα για την Λίβερπουλ".
To 1983 τιμήθηκε με το μετάλλιο του αξιωματικού του τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, το 2002 η Αγγλία και το 2008 η Ευρώπη τον ενέταξαν στο ποδοσφαιρικό Hall of Fame, ενώ ήταν καλύτερος προπονητής της Ευρώπης το 1981 και την σεζόν 1977-1978.
