Γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1952 στο Βέιλε όπου ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην ακαδημία της BK Vejle το 1963 και τον Μάρτιο του 1971 θα κάνει ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα και μάλιστα θα πανηγυρίσει την κατάκτηση δύο Πρωταθλημάτων το 1971 και το 1972 και 1 Κυπέλλου το 1972.
Η συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972 όπου σε έξι παιχνίδια πέτυχε τρία γκολ του έδωσε το εισιτήριο για να ανέβει επίπεδο παίρνοντας μετεγγραφή για την Γερμανία και την Μπορούσια Μένχενγκλάντμπαχ.
Κάθε αρχή και δύσκολη αφού στο "Μπέκελμπεργκ΄" στις δύο πρώτες του σεζόν έπαιξε μόνο σε 17 παιχνίδια πετυχαίνοντας δύο τέρματα, ενώ και στον νικηφόρο τελικό κόντρα στην Κολωνία το 1973 δεν αγωνίστηκε καθόλου.
Δεν το έβαλε κάτω και τα επόμενα χρόνια θα αποτελέσει σημείο αναφοράς των "πουλαριών" κατακτώντας 3 Πρωταθλήματα το 1975, το 1976 και το 1977, 1 Γερμανικό Σουπερ Καπ το 1977, 2 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ το 1975 κόντρα στην Τβέντε πετυχαίνοντας δύο γκολ στο 5-1 του Ένσχεντε και το 1979 κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα όπου και εκεί πέτυχε το νικηφόρο γκολ που έκρινε τον τίτλο.
Επίσης είχε και δύο χαμένους τελικούς κόντρα στην Λίβερπουλ το 1973 για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και το 1977 στο "Ολίμπικο" για το Κύπελλο Πρωταθλητριών όπου μάλιστα σκόραρε έχοντας συνολικά 246 παιχνίδια και 117 γκολ. Το 1978 η Μπαρτσελόνα είχε καταθέσει επίσημη πρόταση στην Μπορούσια για να τον αποκτήσουν όμως οι Γερμανοί αρνήθηκαν.
Το επόμενο καλοκαίρι όμως το συμβόλαιο του έληγε οπότε ο "γαμός" με τους Καταλανούς πραγματοποιήθηκε αν και είχε και άλλες προτάσεις απο ομάδες όπως το Αμβούργο, η Γιουβέντους αλλά και αραβικές ομάδες.
Κατέκτησε το Κύπελλο το 1981 και το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1982 κόντρα στην Σταντάρ Λιέγης εντός έδρας στο "Καμπ Νου", όπου πέτυχε το νικητήριο γκολ. Ο ερχομός του Ντιέγκο Μαραντόνα το καλοκαίρι του 1982, ουσιαστικά τον έθεσε εκτός αφού οι τότε κανονισμοί επέτρεπαν μόνο δύο ξένους και υπήρχε ακόμα και ο Γερμανός Μπέρντ Σούστερ.
Έτσι ζήτησε απο την διοίκηση να τον αποδεσμεύσει ύστερα απο 129 παιχνίδια και 42 τέρματα, προκαλώντας έκπληξη με τον επόμενο προορισμό της καριέρας του αφού απορρίπτοντας προσφορές απο Ρεάλ Μαδρίτης και Τότεναμ θα επιλέξει την Τσάρλτον που τότε αγωνιζόταν στην δεύτερη κατηγορία.
Έτσι τον Οκτώβριο του 1982 ο λονδρέζικος σύλλογος θα τον αγοράσει με το ποσό των 324000 λιρών, Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλά στο Λονδίνο αφού ύστερα απο τρείς μήνες υπήρξαν οικονομικά προβλήματα με καθυστέρηση στις πληρωμές.
Έχοντας στο συμβόλαιο του ρήτρα αποδέσμευσης, ο Σίμονσεν ήρθε σε συμφωνία με την διοίκηση της Τσάρλτον και ύστερα απο 16 συμμετοχές με 9 τέρματα αποχώρησε. Ο ίδιος επέλεξε να επιστρέψει στην πατρίδα του και στην Βέιλε με την οποία το 1984 κατέκτησε τον τίτλο.
Θα χάσει την επόμενη χρονιά λόγω του τραυματισμού που κληρονόμησε απο το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και το 1989 θα τερματίσει την καριέρα του έχοντας 282 παιχνίδια και 184 τέρματα στο Πρωτάθλημα.
Στις 3 Ιουλίου του 1972 στο Ρεϊκιαβικ κόντρα στην Ισλανδία σε φιλικό παιχνίδι έκανε ντεμπούτο με την εθνική ομάδα της χώρας του. Η πρώτη του μεγάλη διοργάνωση άργησε να έρθει δώδεκα χρόνια στο EURO 1984 στα γήπεδα της Γαλλίας, όπου μάλιστα στην προκριματική φάση κόντρα στην Αγγλία πέτυχε το γκολ με πέναλντι στο "Γουέμπλει" που έστειλε την χώρα του σε μια μεγάλη τελική φάση.
Εκεί ήταν άτυχος αφού μόλις στην πρεμιέρα κόντρα στην Γαλλία στο Παρίσι τραυματίστηκε, έσπασε το πόδι του σε μια κόντρα με τον Λε Ρου χάνοντας το υπόλοιπο της διοργάνωσης. Θα είναι παρών στα γήπεδα του Μεξικό για το Παγκόσμιο Κύπελλο όπου έπαιξε σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Δυτική Γερμανία.
Στις 24 Σεπτεμβρίου του 1986 στην Κοπεγχάγη κόντρα στην Δυτική Γερμανία σε φιλικό παιχνίδι έβαλε τους τίτλους τέλους στην εθνική του ομάδα συμπληρώνοντας 55 συμμετοχές με 20 τέρματα. Θα ξεκινήσει προπονητική καριέρα στην Βέιλε το 1991 όπου θα την κοουτσάρει σε 11 παιχνίδια
Θα καθίσει στον πάγκο των Νήσων Φερόε απο το 1994 έως το 2001 έχοντας σε 52 παιχνίδια 8 νίκες, 7 ισοπαλίες και 37 ήττες, για να ακολουθήσει αυτός του Λουξεμβούργου απο τον Φεβρουάριο του 2002 έως τον Νοέμβριο του 2004 έχοντας σε 27 παιχνίδια 4 ισοπαλίες, 23 ήττες και καμία νίκη.
Το 2011 ανέλαβε γενικός διευθυντής στην Φρεντερίτσια, μάλιστα τον Απρίλιο του 2013 ανέλαβε μαζί με τον Στιν Τιιχόσεν την τεχνική ηγεσία του συλλόγου ύστερα απο την απόλυση του Τόμας Τομασμπεργκ, αλλά με το τέλος της σεζόν 2012-2013 έφυγε και απο τα δύο πόστα.
