Ήταν ο "εφιάλτης" των βοηθών διαιτητών αφού πάντοτε του άρεσε να παίζει στο όριο του οφσάιντ, χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον: "Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να γεννήθηκε οφσάιντ". Ο Φίλιππο Ιντζάγκι ίσως ήταν ο καλύτερος επιθετικός μέσα στην μικρή περιοχή από την εποχή του Γκέρντ Μίλερ, με κύριο χαρακτηριστικό του την άμεση εκτέλεση.
Γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου του 1973 στην Πιατσέντζα και από το 1985 εντάχθηκε στις ακαδημίες της ομάδας, για να κάνει το επαγγελματικό του ντεμπούτο το 1991 όπου αγωνίστηκε σε 3 παιχνίδια. Για να "ψηθεί" ακόμα περισσότερο τον έδωσαν δανεικό στην Leffe ομάδα που αγωνιζόταν στην SERIE C1 την σεζόν 1992-1993, όπου σε 21 παιχνίδια πέτυχε 13 γκολ.
Την αμέσως επόμενη περίοδο 1993-1994 δόθηκε και πάλι δανεικός στην Βερόνα στην SERIE B όπου είχε 37 συμμετοχές και 14 γκολ. Επιστροφή στην Πιατσέντζα για την τελευταία σεζόν όπως αποδείχθηκε όπου είχε 41 συμμετοχές και 17 γκολ βοηθώντας τους "μπιανκορόσι" να κερδίσουν τον προβιβασμό στην SERIE A και να θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους νέους επιθετικούς.
Το καλοκαίρι του 1995 η Πάρμα του δίνει την ευκαιρία να παίξει για πρώτη φορά στην SERIE A και στα ευρωπαϊκά κύπελλα χωρίς όμως να ικανοποιήσει απόλυτα στο "Ένιο Ταρντίνι". Παραχωρείται στην Αταλάντα όπου την χρονιά 1996-1997 κάνει πράγματα και θαύματα στο Μπέργκαμο.
Πετυχαίνει 24 γκολ βγαίνει πρώτος σκόρερ της κατηγορίας και παράλληλα ανακηρύσσεται καλύτερος νέος ποδοσφαιριστής. Τα κατορθώματα του πείθουν την Γιουβέντους η οποία σπατάλησε το ποσό των 23 δισεκατομμυρίων λιρετών για να τον ντύσει στα "ασπρόμαυρα".
Στο "Ντελε Άλπι" παρέμεινε τέσσερις σεζόν όπου δημιούργησε μια πολύ καλή επιθετική γραμμή με τους Ντελ Πιέρο και Ζιντάν όπου κατέκτησε το Σούπερ Καπ του 1997, το Πρωτάθλημα του 1998 ενώ ήταν φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ το 1998 στο Άμστερνταμ.
Η έλευση του Νταβίντ Τρεζεκέ το καλοκαίρι του 2000 περιόρισε τον χρόνο συμμετοχής του "Super Pipo" και ένα χρόνο αργότερα Μίλαν και Γιουβέντους έρχονται σε συμφωνία με την ομάδα του Τορίνο να παίρνει 70 εκατομμύρια ιταλικές λιρέτες συν τον Κριστιάν Ζενόνι. Πάντως η παρουσία του στην πρώτη χρονιά δεν ξεκίνησε ιδανικά αφού έχασε το πρώτο μισό της σεζόν 2001-2002 λόγω τραυματισμού στο γόνατο.
Οι πρώτοι του τίτλοι με τους "ροσονέρι" ήρθαν την αμέσως επόμενη χρονιά 2002-2003 το Κύπελλο Ιταλίας αλλά κυρίως το Τσάμπιονς Λίγκ όταν στον τελικό του "Όλντ Τράφορντ" αντιμετώπισε την πρώην ομάδα του την Γιουβέντους και χρειάστηκε να κριθεί το τρόπαιο στην διαδικασία των πέναλτι.
Η περίοδος 2003-2004 ξεκίνησε με το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και ολοκληρώθηκε με το Πρωτάθλημα Ιταλίας του 2004, ενώ η σεζόν 2004-2005 ξεκίνησε με το Ιταλικό Σούπερ Καπ και ήταν φιναλίστ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ που διεξήχθη στην Κωνσταντινούπολη σε έναν από τους καλύτερους τελικούς όλων των εποχών.
Το 2007 κατέκτησε τρεις τίτλους το Τσάμιονς Λιγκ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας όπου πήρε την εκδίκηση της από την Λίβερπουλ για τον χαμένο τελικό προ διετίας πετυχαίνοντας και τα δύο γκολ, το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.
Το 2011 ήρθαν και οι τελευταίοι τίτλοι με την φανέλα της Μίλαν το Πρωτάθλημα Ιταλίας και το Ιταλικό Σούπερ Καπ, και τον Ιούνιο του 2012 η διοίκηση αποφάσισε να μην ανανεώσει τα συμβόλαια αρκετών βετεράνων ποδοσφαιριστών της ανάμεσά τους και του Ιντζάγκι.
Έτσι μετά από 11 χρόνια παρουσίας στο "Τζιουζέπε Μεάτσα" έχοντας 300 συμμετοχές και 126 τέρματα έκτος στην σχετική λίστα αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Επίσης είναι ο κορυφαίος σκόρερ της Μίλαν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με 43 τέρματα.
Ξεκίνησε την προπονητική καριέρα αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία της U-17 της Μίλαν και τον Ιούνιο του 2014 αναβαθμίστηκε σε προπονητής της ανδρικής ομάδας. Παρέμεινε ένα χρόνο έχοντας σε 40 παιχνίδια 14 νίκες, 13 ισοπαλίες και 13 ήττες με τους "ροσονέρι" να μένουν εκτός Ευρώπης.
Τον Ιούνιο του 2016 ανέλαβε την Βενέτσια την οποία την πρώτη χρονιά την ανέβασε στην SERIE B, την δεύτερη χρονιά διεκδίκησε την άνοδο στα πλει-οφ αλλά στα ημιτελικά αποκλείστηκε απο την Παλέρμο.
Ύστερα απο 86 παιχνίδια όπου είχε 48 νίκες, 25 ισοπαλίες και 13 ήττες, το καλοκαίρι αποχώρησε για να αναλάβει την Μπολόνια. Παρέμεινε μέχρι τον Ιανουάριο του 2019 έχοντας σε 24 ματς, 4 νίκες, 8 ισοπαλιες και 12 ήττες αφού απολύθηκε λόγω των "φτωχών" αποτελεσμάτων.
Το καλοκαίρι ανέλαβε την Μπενεβέντο την οποία οδήγησε στην άνοδο στην μεγάλη κατηγορία, εφτά αγωνιστικές μάλιστα πριν την ολοκλήρωση του Πρωταθλήματος κάτι που είχε να συμβεί απο το 1978, διαθέτοντας την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα της κατηγορίας.
Έτσι μετά από 11 χρόνια παρουσίας στο "Τζιουζέπε Μεάτσα" έχοντας 300 συμμετοχές και 126 τέρματα έκτος στην σχετική λίστα αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Επίσης είναι ο κορυφαίος σκόρερ της Μίλαν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με 43 τέρματα.
Ξεκίνησε την προπονητική καριέρα αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία της U-17 της Μίλαν και τον Ιούνιο του 2014 αναβαθμίστηκε σε προπονητής της ανδρικής ομάδας. Παρέμεινε ένα χρόνο έχοντας σε 40 παιχνίδια 14 νίκες, 13 ισοπαλίες και 13 ήττες με τους "ροσονέρι" να μένουν εκτός Ευρώπης.
Τον Ιούνιο του 2016 ανέλαβε την Βενέτσια την οποία την πρώτη χρονιά την ανέβασε στην SERIE B, την δεύτερη χρονιά διεκδίκησε την άνοδο στα πλει-οφ αλλά στα ημιτελικά αποκλείστηκε απο την Παλέρμο.
Ύστερα απο 86 παιχνίδια όπου είχε 48 νίκες, 25 ισοπαλίες και 13 ήττες, το καλοκαίρι αποχώρησε για να αναλάβει την Μπολόνια. Παρέμεινε μέχρι τον Ιανουάριο του 2019 έχοντας σε 24 ματς, 4 νίκες, 8 ισοπαλιες και 12 ήττες αφού απολύθηκε λόγω των "φτωχών" αποτελεσμάτων.
Το καλοκαίρι ανέλαβε την Μπενεβέντο την οποία οδήγησε στην άνοδο στην μεγάλη κατηγορία, εφτά αγωνιστικές μάλιστα πριν την ολοκλήρωση του Πρωταθλήματος κάτι που είχε να συμβεί απο το 1978, διαθέτοντας την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα της κατηγορίας.
Την επόμενη σεζόν δεν μπόρεσε να την κρατήσει στην μεγάλη κατηγορία και με την ολοκλήρωση της σεζόν αποτέλεσε παρελθόν ύστερα απο 78 παιχνίδια με 33 νίκες, 20 ισοπαλίες και 25 ήττες.
Επόμενος σταθμός η Μπρέσια όπου όμως η τεταμένη σχέση που είχε με τον πρόεδρο Μάσιμο Τσελίνο τον οδήγησε στην έξοδο στις 23 Μαρτίου του 2022. 32 παιχνίδια με 14 νίκες, 13 ισοπαλίες και 5 ήττες και το καλοκαίρι θα αναλάβει την Ρετζίνα
Φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα της "σκουάντρα ατζούρα" στις 8 Ιουνίου του 1997 απέναντι στην Βραζιλία στην Λυών σε φιλικό παιχνίδι. Ήταν παρών στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γαλλίας το 1998 όπου αγωνίστηκε σε δύο παιχνίδια κόντρα σε Χιλή και Αυστρία, ενώ ήταν φιναλίστ του EURO 2000 σε Ολλανδία και Βέλγιο.
Όπως στην Γαλλία έτσι και στην Ιαπωνία και την Νότιο Κορέα το 2002 αγωνίστηκε σε δύο παιχνίδια απέναντι σε Κροατία και Μεξικό, ενώ έχασε το EURO 2004 λόγω τραυματισμού. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στο γόνατο αλλά και στον αστράγαλο του στέρησαν κάποιες παρουσίες αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Μαρτσέλο Λίπι να τον εμπιστευθεί στην αποστολή για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006, όπου αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής αν και αγωνίστηκε μόνο σε ένα παιχνίδι ως αλλαγή κόντρα στην Τσεχία όπου μάλιστα βρήκε δίχτυα.
Στις 8 Σεπτεμβρίου του 2007 στο Μιλάνο απέναντι στην Γαλλία πραγματοποίησε την 57η και τελευταία του παρουσία πετυχαίνοντας 25 γκολ που τον φέρνει μαζί με τον Αντόλφο Μπαλοντσιέρι και τον Αλεσάντρο Αλτομπέλι στην έκτη θέση της σχετικής λίστας.
Με τα 70 γκολ που έχει πετύχει σε όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις βρίσκεται στην τέταρτη θέση πίσω απο Ραούλ, Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο, με τα 313 γκολ κατέχει την έβδομη θέση των Ιταλών σκόρερ σε όλες τις διοργανώσεις, όπως και το ότι έχει σημειώσει τα περισσότερα χατ-τρικ 10 στο ιταλικό πρωτάθλημα.
Με τα 70 γκολ που έχει πετύχει σε όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις βρίσκεται στην τέταρτη θέση πίσω απο Ραούλ, Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο, με τα 313 γκολ κατέχει την έβδομη θέση των Ιταλών σκόρερ σε όλες τις διοργανώσεις, όπως και το ότι έχει σημειώσει τα περισσότερα χατ-τρικ 10 στο ιταλικό πρωτάθλημα.
