Αφιέρωσε όλη του την ζωή στην Ίντερ πρώτα ως ποδοσφαιριστής και στην συνέχεια σε διάφορα διοικητικά πόστα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στις 8 Σεπτεμβρίου του 2006 λίγες μέρες μετά τον θάνατό του οι "νερατζούρι" αποφάσισαν να τιμήσουν την μνήμη του Τζιάκιντο Φακέτι αποσύροντας μια για πάντα την φανέλα με τον νούμερο 3, ως φόρο τιμής για ένα από τους κορυφαίους αμυντικούς που ανέδειξε το ιταλικό ποδόσφαιρο.
Γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου του 1942 στην πόλη Τρεβίλιο της Λομβαρδίας και ξεκίνησε την καριέρα του απο την τοπική ομάδα την Τρεβιλιέζε ως επιθετικός. Ο τότε προπονητής της Ίντερ Χελένιο Χερέρα τον εντόπισε και κίνησε τις διαδικασίες για να τον αποκτήσει κάνοντας όμως την έκπληξη μεταθέτοντας τον στον ρόλο του αριστερού μπακ, με τον Αργεντινό τεχνικό να βλέπει στο πρόσωπο του ένας απο τους κύριους εκφραστές του παιχνιδιού που ήθελε να εφαρμόσει.
Στις 21 Μαΐου του 1961 έκανε το ντεμπούτο του στην SERIE A απέναντι στην Ρόμα και θα αποδεικνυόταν ως ένα από τα κορυφαία γρανάζια στην μηχανή που ονομαζόταν "Grande Inter". Στην περίοδο αυτή κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα το 1963, το 1965, το 1966, το 1971, 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών το 1964 στον τελικό της Βιέννης απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης, και το 1965 στον τελικό του Μιλάνου απέναντι στην Μπενφίκα.
Ακόμα κατέκτησε 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα το 1964 και το 1965, ενώ ήταν φιναλίστ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1967 στην Λισαβόνα και το 1972 στο Ρότερνταμ. Στην τελευταία του χρονιά στο "Σαν Σίρο" το 1978 πανηγύρισε έναν ακόμα τίτλο το Κύπελλο Ιταλίας και στην συνέχεια αποσύρθηκε απο τους αγωνιστικούς χώρους έχοντας 639 συμμετοχές τρίτος στην σχετική λίστα και 76 γκολ ένα νούμερο ασύλληπτο για αμυντικό παίκτη.
Στις 27 Μαρτίου του 1963 για το πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Κυπέλλου Εθνών του 1964 στην Κωνσταντινούπολη απέναντι στην Τουρκία φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα της "σκουάντρα ατζούρα".
Πήρε μέρος στην τραυματική εμπειρία για τους Ιταλούς τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αγγλίας το 1966 αγωνιζόμενος και στα τρία παιχνίδια του ομίλου, αφού η ήττα από την Βόρειο Κορέα τους έστειλε νωρίτερα σπίτι τους με τους τιφόζι να τους υποδέχονται στο αεροδρόμιο της Ρώμης με άγριες διαθέσεις.
Πήρε μέρος στην τραυματική εμπειρία για τους Ιταλούς τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αγγλίας το 1966 αγωνιζόμενος και στα τρία παιχνίδια του ομίλου, αφού η ήττα από την Βόρειο Κορέα τους έστειλε νωρίτερα σπίτι τους με τους τιφόζι να τους υποδέχονται στο αεροδρόμιο της Ρώμης με άγριες διαθέσεις.
Η "ρεβάνς" ήρθε δύο χρόνια αργότερα και στην τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών όταν στην τελική φάση που διοργανώθηκε στην χώρα του επικράτησε στον τελικό της Γιουγκοσλαβίας με 2-0 κατακτώντας το μοναδικό τρόπαιο της Ιταλίας στην συγκεκριμένη διοργάνωση μέχρι τώρα.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 αγωνίστηκε στα έξι παιχνίδια του τουρνουά φτάνοντας μέχρι και τον τελικό, ενώ στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Δυτικής Γερμανίας το 1974 πήρε μέρος στα τρία παιχνίδια του ομίλου, αλλά αποκλείστηκε από την συνέχεια
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 αγωνίστηκε στα έξι παιχνίδια του τουρνουά φτάνοντας μέχρι και τον τελικό, ενώ στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Δυτικής Γερμανίας το 1974 πήρε μέρος στα τρία παιχνίδια του ομίλου, αλλά αποκλείστηκε από την συνέχεια
Στις 16 Νοεμβρίου του 1977 στο "Γουέμπλει" απέναντι στην Αγγλία για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1978 έκλεισε τον κύκλο του στην Εθνική έχοντας 94 συμμετοχές έβδομος στην σχετική λίστα, από τις οποίες στις 70 φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού , ενώ πέτυχε και 3 γκολ.
Στα αξιοσημείωτα της πλούσιας αυτής καριέρας είναι το γεγονός ότι παρότι αμυντικός αποβλήθηκε μόνο μία φορά στις 13 Ιουλίου του 1975 απέναντι στην Φιορεντίνα όχι όμως για κάποιο μαρκάρισμα αλλά επειδή ειρωνεύτηκε τον διαιτητή της αναμέτρησης.
Τον Δεκέμβριο του 1999 το περιοδικό World Soccer σε ψηφοφορία που διεξήγαγε για τον κορυφαίο παίκτη του 20ου αιώνα τον κατέταξε στην 90η θέση, ενώ και η FIFA σε συνεργασία με τον Πελέ τον συμπεριέλαβαν στην λίστα με τους 100 κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.
Τον Δεκέμβριο του 1999 το περιοδικό World Soccer σε ψηφοφορία που διεξήγαγε για τον κορυφαίο παίκτη του 20ου αιώνα τον κατέταξε στην 90η θέση, ενώ και η FIFA σε συνεργασία με τον Πελέ τον συμπεριέλαβαν στην λίστα με τους 100 κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.
Αφότου κρέμασε τα παπούτσια του ανέλαβε ως τιμ μάνατζερ της Εθνικής Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αργεντινής το 1978, και το 1980 αντιπρόεδρος στην Αταλάντα για να αναλάβει στην συνέχεια διάφορα διοικητικά πόστα στην αγαπημένη του Ίντερ.
Αρχικά ως τεχνικός διευθυντής, μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου, πρέσβης της ομάδας σε όλο τον κόσμο, αντιπρόεδρος και τον Ιανουάριο του 2004 εκλέχτηκε πρόεδρος των "μπενεαμάτα" θέση που κράτησε μέχρι τον θάνατό του στις 4 Σεπτεμβρίου του 2006 απο καρκίνο του πάγκρεας σε ηλικία 64 ετών
Αρχικά ως τεχνικός διευθυντής, μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου, πρέσβης της ομάδας σε όλο τον κόσμο, αντιπρόεδρος και τον Ιανουάριο του 2004 εκλέχτηκε πρόεδρος των "μπενεαμάτα" θέση που κράτησε μέχρι τον θάνατό του στις 4 Σεπτεμβρίου του 2006 απο καρκίνο του πάγκρεας σε ηλικία 64 ετών
