Είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών στην ιστορία της Εθνικής Βραζιλίας με 142 και είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει καταφέρει να παίξει σε τρεις συνεχόμενους τελικούς έχοντας μάλιστα κερδίσει τους δύο από αυτούς. Ο λόγος για τον Marcos Evangelista de Moraes πιο γνωστός στο ευρύ κοινό ως Καφού έναν από τους κορυφαίους δεξιούς μπακ που ανέδειξε το σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου του 1970 στις φαβέλες του Σάο Πάολο, στην Jardim Irene και από πολύ μικρή ηλικία αγάπησε το ποδόσφαιρο, παρότι ήταν καλός μαθητής. Το παράδοξο είναι ότι στα πρώτα του βήματα απορρίφθηκε από ομάδες όπως η Κορίνθιανς, η Παλμέιρας, η Σάντος, η Ατλέτικο Μινέιρο και η Πορτουγκέζα.
Η Σάο Πάολο ήταν τελικά αυτή που τον δέχτηκε στην ομάδα της και αυτός το ανταπέδωσε βοηθώντας την να κερδίσει το τουρνουά νέων Copa Sao Paulo to 1988 κερδίζοντας τον προβιβασμό στην πρώτη ομάδα. Ο ερχομός του Τέλε Σαντάνα στους "τρικολόρ" του έδωσε νέο ρόλο στην ομάδα αφού μετακινήθηκε από τον χώρο του κέντρου στο δεξί άκρο της άμυνας.
Στην τετραετία από το 1990 έως το 1994 γεύτηκε πάρα πολλούς τίτλους κατακτώντας το Πρωτάθλημα Βραζιλίας το 1991, 2 Πρωταθλήματα Παουλίστα, 2 Κόπα Λιμπερταδόρες και 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα το 1992 και το 1993, 1 Supercopa Sudamεricana το 1993, 2 Recopa Sudamericana το 1993 και το 1994, και το Copa Conmebol του 1994. Μάλιστα το 1994 κέρδισε και μια προσωπική διάκριση αφού αναδείχτηκε κορυφαίος παίκτης της Λατινικής Αμερικής.
Μετά από 117 συμμετοχές και 7 γκολ παραχωρήθηκε δανεικός στην Ζουβεντούδε και τον Ιανουάριο του 1995 στην Ρεάλ Σαραγόσα στην Ισπανία. Με τους "blanquillos" κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων αν και αγωνίστηκε μόνο στην ρεβάνς με την Τσέλσι στην ημιτελική φάση.
Ύστερα από ένα μικρό πέρασμα από την Παλμέιρας την περίοδο 1996-1997 με 35 συμμετοχές κατακτώντας το πρωτάθλημα Παουλίστα του 1996, tο καλοκαίρι του 1997 ήρθε η πρόταση από την Ρόμα με την οποία ξεκίνησε η ιταλική του περιπέτεια.
Στο "Ολίμπικο" παρέμεινε έξι χρόνια μέχρι το 2003 έχοντας 217 παιχνίδια και 8 γκολ πανηγυρίζοντας το Πρωτάθλημα Ιταλίας και το Σούπερ Καπ του 2001. Εκεί κληρονόμησε το παρατσούκλι "Il Pendolino(σ.σ.η ταχεία)" ενώ ύστερα από ψηφοφορία των οπαδών της Ρόμα στο επίσημο σαιτ της ομάδας ήταν ένας από τους πρώτους έντεκα που ψηφίστηκαν για να μπουν στο Hall of Fame του συλλόγου τον Οκτώβριο του 2012.
Το καλοκαίρι του 2003 είχε έρθει σε συμφωνία με τους Γιοκοχάμα Μαρίνος, αλλά με την παρέμβαση του Κάρλο Αντσελότι τότε προπονητή της Μίλαν, οι "ροσονερι" θα τον κάνουν δικό τους, και θα παραμείνει στο Μιλάνο μέχρι το 2008 συμπληρώνοντας 161 αγώνες και 4 γκολ.
Κατέκτησε το Πρωτάθλημα Ιταλίας και το Σούπερ Καπ το 2004, το Τσάμπιονς Λίγκ του 2007 στην Αθήνα απέναντι στην Λίβερπουλ και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων, και 2 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ το 2003 και το 2007.
Στο "Ολίμπικο" παρέμεινε έξι χρόνια μέχρι το 2003 έχοντας 217 παιχνίδια και 8 γκολ πανηγυρίζοντας το Πρωτάθλημα Ιταλίας και το Σούπερ Καπ του 2001. Εκεί κληρονόμησε το παρατσούκλι "Il Pendolino(σ.σ.η ταχεία)" ενώ ύστερα από ψηφοφορία των οπαδών της Ρόμα στο επίσημο σαιτ της ομάδας ήταν ένας από τους πρώτους έντεκα που ψηφίστηκαν για να μπουν στο Hall of Fame του συλλόγου τον Οκτώβριο του 2012.
Το καλοκαίρι του 2003 είχε έρθει σε συμφωνία με τους Γιοκοχάμα Μαρίνος, αλλά με την παρέμβαση του Κάρλο Αντσελότι τότε προπονητή της Μίλαν, οι "ροσονερι" θα τον κάνουν δικό τους, και θα παραμείνει στο Μιλάνο μέχρι το 2008 συμπληρώνοντας 161 αγώνες και 4 γκολ.
Κατέκτησε το Πρωτάθλημα Ιταλίας και το Σούπερ Καπ το 2004, το Τσάμπιονς Λίγκ του 2007 στην Αθήνα απέναντι στην Λίβερπουλ και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων, και 2 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ το 2003 και το 2007.
Επίσης συμμετείχε στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ του 2005 στην Κωνσταντινούπολη απέναντι στην Λίβερπουλ σε έναν από τους πιο συγκλονιστικούς τελικούς που κρίθηκε στην διαδικασία των πέναλντι με τους Άγγλους να παίρνουν το τρόπαιο.
Στις 16 Μαΐου του 2008 έβαζε τον επίλογο της ποδοσφαιρικής του καριέρας στην νίκη επί της Ουντινέζε όπου μάλιστα πέτυχε και γκολ. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία βρέθηκε μπλεγμένος στην υπόθεση των πλαστών διαβατηρίων, όπου απαλλάχτηκε των κατηγοριών αφού το ιταλικό διαβατήριο που είχε στην διάθεσή του ήταν κανονικό.
Παρόλα αυτά τον Ιούνιο του 2006 ο εισαγγελέας της Ρώμης Αντζελαντόνιο Ρακανέλι ζήτησε την εννιάμηνη φυλάκιση του Καφού, της γυναίκας του και του ατζέντη του μετά από αναψηλάφηση της υπόθεσης. Εν τέλει και τα τρία πρόσωπα την επόμενη ημέρα απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες που τους είχαν αποδοθεί.
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1990 στην Χιχόν απέναντι στην Ισπανία σε φιλικό παιχνίδι έκανε το ντεμπούτο του με την φανέλα της "σελεσάο". Πήρε μέρος σε τέσσερα Κόπα Αμέρικα το 1991, το 1993 , το 1997 και το 1999 όπου αναδείχτηκε Πρωταθλητής Νοτίου Αμερικής, ενώ κατέκτησε το Confederations Cup του 1997.
Πήρε μέρος σε τέσσερις τελικές φάσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου ξεκινώντας από τα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών το 1994 όπου πήρε μέρος σε τρεις αγώνες απέναντι στους οικοδεσπότες στην φάση των "16", στην Ολλανδία στην φάση των "8", και στον τελικό απέναντι στην Ιταλία όπου η Βραζιλία επανήρθε στην κορυφή του κόσμου ύστερα από 24 χρόνια.
Στα γήπεδα της Γαλλίας το 1998 αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια πλην του ημιτελικού με την Ολλανδία, φτάνοντας σε ένα δεύτερο συνεχόμενο τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Όμως οι οικοδεσπότες με έναν εκπληκτικό Ζιντάν που πέτυχε δύο γκολ πήραν την νίκη με 3-0 και το τρόπαιο σε ένα παιχνίδι που στιγματίστηκε από την υπόθεση Ρονάλντο.
Τρίτη συμμετοχή σε Παγκόσμιο Κύπελλο το 2002 στα γήπεδα της Νοτίου Κορέας και της Ιαπωνίας με τον Καφού όχι μόνο να παίρνει μέρος και στα εφτά παιχνίδια αλλά να πραγματοποιεί και ένα εκπληκτικό ρεκόρ αφού είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής που παίρνει μέρος σε τρεις συνεχόμενους τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Η νίκη επί της Γερμανίας με 2-0 του δίνει το προνόμιο ως αρχηγό να σηκώσει το δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο της καριέρας του. Τελευταία του παρουσία σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου στα γήπεδα της Γερμανίας το 2006 όπου πήρε μέρος σε τέσσερις αγώνες, με τον αγώνα κόντρα στους Γάλλους στην φάση των "8" στην Φρανκφούρτη να είναι η τελευταία του παρουσία με το εθνόσημο.
Η νίκη επί της Γερμανίας με 2-0 του δίνει το προνόμιο ως αρχηγό να σηκώσει το δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο της καριέρας του. Τελευταία του παρουσία σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου στα γήπεδα της Γερμανίας το 2006 όπου πήρε μέρος σε τέσσερις αγώνες, με τον αγώνα κόντρα στους Γάλλους στην φάση των "8" στην Φρανκφούρτη να είναι η τελευταία του παρουσία με το εθνόσημο.
Συνολικά έφτασε τις 21 συμμετοχές σε τελικές φάσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου και γενικότερα τις 142 συμμετοχές με την φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας πρώτος στην λίστα όλων των εποχών έχοντας πετύχει και 5 γκολ.
Είναι ο μοναδικός παίκτης στον κόσμο που έχει κατακτήσει, το Κόπα Λιμπερταδόρες, το Τσάμπιονς Λιγκ, το Διηπειρωτικό Κύπελλο, το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, το Κόπα Αμέρικα, το Παγκόσμιο Κύπελλο και το Κύπελλο Συνομοσπονδιών.
Με την ίδια άνεση που βοηθούσε στο επιθετικό παιχνίδι, δεν αμελούσε τα αμυντικά του καθήκοντα, διαθέτοντας εξαιρετική αντοχή, ο Σέρ Άλεξ Φέργκιουσον μάλιστα τον χαρακτήριζε ως ο "τύπος με τις δύο καρδιές"
Απο το 2001 έχει ιδρύσει το Fundacao Cafu, ίδρυμα που ασχολείται με τα φτωχά παιδιά της φαβέλας στην οποία γεννήθηκε. Κάθε χρόνο, πάνω από 750 παιδιά προπονούνται φιλοδοξώντας να ακολουθήσουν την πορεία του και να παίξουν επαγγελματικό ποδόσφαιρο
Επίσης, έχει ασχοληθεί με την εκπροσώπηση ποδοσφαιριστών ενώ τον περασμένο Σεπτέμβριο βίωσε μια προσωπική τραγωδία αφού ο πρώτος γιος του Ντανίλο έφυγε απο την ζωή σε ηλικία 30 ετών απο στεφανιαία αρτηριοσκλήρωση, την ώρα που αγωνιζόταν μάλιστα μαζί με τον πατέρα του.
