19 Απριλίου 2000, προημιτελική φάση Τσάμπιονς Λιγκ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υποδέχεται στο "Όλντ Τράφορντ" την Ρεάλ Μαδρίτης στην ρεβάνς του 0-0 του "Μπερναμπέου". Οι "μπλάνκος" ήδη προηγούνταν 0-2, όταν στο 52ο λεπτό o Φερνάντο Ρεντόντο πραγματοποίησε μία ίσως από τις κορυφαίες ντρίμπλες όλων των εποχών απέναντι στον Χένιγκ Μπέργκ δίνοντας έτοιμο γκολ στον Ραούλ για να κάνει το 0-3.
Γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου του 1969 στην περιοχή Αντρόγκε του Μπουένος Άιρες απο μια μεσοαστική οικογένεια, έκανε τα πρώτα του βήματα στην Ταγιέρες και σε ηλικία 10 ετών ο πατέρας του θα τον πάει στην Αρχεντίνος Τζούνιορς.
Ήταν τέτοιο το ταλέντο που ο Χοσέ Γιουντίκα δεν δίστασε να τον ρίξει στα βαθιά και σε ηλικία 16 ετών στις 29 Σεπτεμβρίου του 1985 κόντρα στην Χιμνάσια Λα Πλάτα. Αγωνίστηκε στα "κόκκινα έντομα" μέχρι το 1990 έχοντας 81 συμμετοχές και 1 γκολ.
Μένοντας ελεύθερος κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες το 1990, από τους Αρχεντίνος, ο τότε προπονητής της Τενερίφης Χόρχε Σολάρι με την σύσταση του Χόρχε Βαλντάνο, δεν έχασε την ευκαιρία και τον έφερε στα Κανάρια νησιά. Με τους νησιώτες αγωνίστηκε για τέσσερα χρόνια μέχρι το 1994 έχοντας 117 συμμετοχές και 8 γκολ
Η κορυφαία σεζόν στα Κανάρια νησιά, ήταν η τελευταία του όταν με τους "chicharreros" έφτασε στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου Ισπανίας και στην φάση των "16" του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Παράλληλα ψηφίστηκε κορυφαίος παίκτης της ομάδας τις σεζόν 1992-1993 και 1993-1994.
Όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ρεάλ Μαδρίτης ο Χόρχε Βαλντάνο το καλοκαίρι του 1994, μία από τις πρώτες του εισηγήσεις ήταν η απόκτηση του Ρεντόντο μιας και τον ήξερε από την ταυτόχρονη παρουσία τους στην Τενερίφη.
Πράγματι οι ιθύνοντες των πρωτευουσιάνων του έκαναν το χατήρι και προσφέροντας το ποσό των 500 εκατομμυρίων πεσέτων, 2 φιλικά παιχνίδια στο "Ελιοντόρο Ροντρίγκεζ" και τους Ραμί και Βίκτορ τον έκαναν δικό τους.
Στην Μαδρίτη πέρασε έξι υπέροχα χρόνια από το 1994 έως το 2000 κατέχοντας κυρίαρχο ρόλο στην μεσαία γραμμή και βοήθησε την Ρεάλ να φτάσει στην κατάκτηση 2 Πρωταθλημάτων το 1995 και το 1997, 1 Ισπανικού Σούπερ Καπ το 1997, 2 Τσάμπιονς Λιγκ το 1998 στο Άμστερνταμ απέναντι στην Γιουβέντους και το 2000 στο Παρίσι απέναντι στην Βαλένθια και 1 Διηπειρωτικού Κυπέλλου το 1998.
Ύστερα από 228 παιχνίδια και 5 τέρματα το καλοκαίρι του 2000 η Ρεάλ αποφάσισε να πουλήσει τον "el principe" μιας και αναζητούσε λεφτά για να προχωρήσει στην απόκτηση του Λουίς Φίγκο. Ένας ακόμα λόγος βέβαια ήταν το γεγονός ότι ο Ρεντόντο στις εκλογές είχε βγει ανοιχτά υπέρ του αντιπάλου του Φλορεντίνο Πέρεθ Λορέντσο Σάνθ.
Ένας Πέρεθ ο οποίος παρέκαμψε την επιθυμία του Ντελ Μπόσκε για παραμονή του Ρεντόντο, έχοντας έρθει ήδη σε συμφωνία με τους "ροσονέρι" και για αυτό θέλοντας να αποφύγει την γκρίνια του κόσμου δήλωσε ότι ήταν πρόθεση του ίδιου του ποδοσφαιριστή να φύγει.
Ο ίδιος στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη τύπου του, ανέφερε ότι δεν είχε καμία ανάμειξη στις διαπραγματεύσεις, εκφράζοντας παράλληλα την επιθυμία να παραμείνει στους "γκαλάκτικος", κάτι που όμως δεν μπορούσε να γίνει.
Παρά τις αντιδράσεις των οπαδών των "μερένχες" οι δύο πλευρές συμφώνησαν στο ποσό των 11 εκατομμυρίων λιρών και έτσι ο Ρεντόντο μετακόμισε στην Ιταλία και την SERIE A. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στο γόνατο δεν τον άφησαν να φτάσει στο επίπεδο των εμφανίσεων που είχε πραγματοποιήσει στην Ισπανία και ουσιαστικά ήταν ανενεργός για 2,5 περίπου χρόνια.
Επέστρεψε στους αγωνιστικούς χώρους το 2003 και κατέκτησε με τους "ροσονέρι" το Τσάμπιονς Λίγκ στον τελικό του Μάντσεστερ απέναντι στην Γιουβέντους όπου ήταν εκτός αποστολής, το Κύπελλο Ιταλίας όπου πήρε μέρος στους διπλούς τελικούς απέναντι στην Ρόμα, και το Ευρωπαϊκό Σουπερ Καπ, ενώ την περίοδο 2003-2004 αναδείχτηκε Πρωταθλητής Ιταλίας έχοντας συνολικά 33 συμμετοχές.
Υπό την καθοδήγηση του Άλφιο Μπαζίλε στις 18 Ιουνίου του 1992 σε φιλικό παιχνίδι στο Μπουένος Άιρες απέναντι στην Αυστραλία έκανε το ντεμπούτο του στην Εθνική. Κατέκτησε το Confederations Cup του 1992, την επόμενη χρονιά το 1993 αναδείχτηκε Πρωταθλητής Νοτίου Αμερικής και το 1994 συμπεριλήφθηκε κανονικά στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο των Ηνωμένων Πολιτειών
Ήταν βασικός και αναντικατάστατος και στα τέσσερα παιχνίδια όμως στην φάση των "16" η πολύ καλή Ρουμανία του Γκιόργκι Χάτζι την απέκλεισε από την συνέχεια της διοργάνωσης. Η πρόσληψη του Ντανιέλ Πασαρέλα μετά την αμερικάνικη περιπέτεια που δεν ήθελε τους παίκτες του να έχουν σκουλαρίκια, μακριά μαλλιά και να είναι ομοφυλόφιλοι τον έφερε σε άμεση κόντρα με αρκετούς ποδοσφαιριστές ανάμεσά τους και τον Ρεντόντο.
Δεν είναι τυχαίο ότι επί εποχής Πασαρέλα δεν αγωνίστηκε σε κανένα παιχνίδι της προκριματικής φάσης και μαζί με τον Κανίγκια αποκλείστηκαν από την αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας το 1998. Ήταν τόσο μεγάλη η δημοσιότητα που δόθηκε από τον Τύπο ωθώντας ακόμα και τον Ντιέγκο Μαραντόνα αλλά και τον πρόεδρο της χώρας Κάρλος Μένεμ να παίρνουν θέση επί του ζητήματος.
Ο Μαρτσέλο Μπιέλσα τον υπολόγιζε και τον κάλεσε στα πρώτα του παιχνίδια, μάλιστα αγωνίστηκε σε δύο φιλικά παιχνίδια κόντρα στην Βραζιλία, τελευταία και 29η του παρουσία έχοντας και 1 γκολ, στις 7 Σεπτεμβρίου του 1999 στο Πόρτο Αλέγκρε απέναντι στην Βραζιλία, όμως ο ίδιος αποφασίζει να αποσυρθεί οριστικά και αμετάκλητα από την εθνική για να αφοσιωθεί στην Ρεάλ Μαδρίτης.
Τα προβλήματα στο γόνατο δεν έλεγαν να τον αφήσουν ανενόχλητο τα απανωτά προβλήματα στους χιαστούς και οι συνεχόμενες επεμβάσεις τον ωθούν να ζητήσει απο την Μίλαν να σταματήσει να τον πληρώνει, ενώ θέλησε να επιστρέψει το σπίτι και το αυτοκίνητο.
Έτσι το 2004 σε ηλικία 34 ετών ανακοίνωσε την απόσυρση του από τους αγωνιστικούς χώρους. Επέστρεψε στην Αργεντινή και πλέον δίνει το παρών σε διάφορους αγώνες επίδειξης. Ψηφίστηκε κορυφαίος παίκτης της Ρεάλ τις σεζόν 1996-1997 και 1999-2000, κορυφαίος παίκτης των διοργανώσεων της UEFA την σεζόν 1999-2000 και MVP του τελικού του 1998.
Το στυλ του παιχνιδιού του διέφερε απο όλους τους αμυντικούς χαφ της εποχής του αφού παρά το παρατσούκλι του "πρίγκιπας" δεν δίσταζε να βάζει το κορμί του στην μάχη να κάνει τάκλιν, να χρησιμοποιήσει και τους αγκώνες του.
Όλα αυτά όμως τα συνδύαζε με μια εκπληκτική τεχνική που του έδινε την δυνατότητα να οργανώνει το παιχνίδι απο πίσω, να αλλάζει ρυθμό, μια αέρινη παρουσία συνολικά που δεν περνούσε απαρατήρητη.
Ο Σέρ Άλεξ Φέργκιουσον είχε μείνει έκπληκτος λέγοντας ότι είχε μαγνήτες στα πόδια του, ο Φάμπιο Καπέλο εκθείαζε την διορατικότητα του να βλέπει ένα βήμα μπροστά απο τους υπολοίπους, ενώ και ο Γιούπ Χάινκες τον χαρακτήριζε ως τον τέλειο επαγγελματία.
