Η Διεθνής Ομοσπονδία Στατιστικής και Ποδοσφαίρου την έχει ανακηρύξει για τις δεκαετίες του 1990 και του 2000 ένατη στην λίστα με όλα τα κλαμπ του κόσμου. Η Ρίβερ Πλέιτ είναι η ρέκορντμαν κατακτήσεων των εγχώριων τίτλων και μαζί με την "άσπονδη" φίλη της Μπόκα Τζούνιορς συνθέτουν ένα απο τα κορυφαία ποδοσφαιρικά ντέρμπι του πλανήτη.
Η Ρίβερ Πλέιτ ιδρύθηκε στις 25 Μαΐου του 1901 στην γειτονιά La Boca του Μπουένος Άιρες μέσα απο την συνένωση δύο συλλόγων της περιοχής την "Santa Rosa" και την "La Rosales" με πρώτο πρόεδρο τον Λεοπόλδο Μπράντ
Για την ονομασία του συλόγου προτάθηκαν και απορρίφθηκαν διάφορα ονόματα όπως το "Club Atletico Forward", το "Juventud Boquense" και το "La Rosales". Ύστερα απο πρόταση του Πέδρο Μαρτίνες υιοθετήθηκε το όνομα River Plate, που το είχε δει σε δοχεία πλοίων στο λιμάνι της πόλης, και ήταν η αγγλική ονομασία του ποταμιού Rio de la Plata.
To 1905 ξεκίνησαν τις αγωνιστικές τους δραστηριότητες απο την τρίτη κατηγορία, αλλά πολύ σύντομα τον Δεκέμβριο του 1908 ανέβηκε στην μεγάλη κατηγορία, και στις 2 Μαΐου του 1909 κόντρα στην Argentino de Quilmes έκανε το ντεμπούτο της.
Μάλιστα το 1909 κατέλαβε την 2η θέση πίσω απο την Αλούμνι, ενώ το 1913, το 1915 και το 1916 ήρθε 3η, το 1917 και το 1918 2η πίσω απο την Ράσιγκ δείχνοντας καθαρά ότι δεν θα αργούσε και η στιγμή της κατάκτησης του πρώτου της τίτλου.
Μάλιστα το 1909 κατέλαβε την 2η θέση πίσω απο την Αλούμνι, ενώ το 1913, το 1915 και το 1916 ήρθε 3η, το 1917 και το 1918 2η πίσω απο την Ράσιγκ δείχνοντας καθαρά ότι δεν θα αργούσε και η στιγμή της κατάκτησης του πρώτου της τίτλου.
Αυτός ήρθε το 1920 με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος σπάζοντας το σερί της Ρασίγκ Κλάμπ, και το 1923 μεταφέρθηκε στο πρώτο της στάδιο στην περιοχή Ρεκολέτα του Μπουένος Άιρες. Τόσο το 1929 και το 1930 κατέλαβε την 3η θέση και ένα χρόνο αργότερα το 1931 δημιουργήθηκε το επαγγελματικό πρωτάθλημα.
Τότε προχώρησε και στις πρώτες της μετεγγραφές αγοράζοντας τους Κάρλος Πεουτσέλε απο την Sportivo Buenos Aires και τον Μπερνάμπε Φερέιρα απο την Τίγκρε το 1932, δίνοντας το ποσό των 10.000 και 35.000 αμερικανικών δολαρίων αντίστοιχα, ποσά τεράστια για την εποχή τους και εξαιτίας αυτού του γεγονότος πήραν το παρατσούκλι "Milionarios(σ.σ.εκατομμυριούχοι)".
Η προσθήκη του Φερέιρα αποδείχθηκε πολύτιμη για την ομάδα του αφού με τα 46 τέρματα που πέτυχε (πρώτος σκόρερ της κατηγορίας), την βοήθησε το 1932 να κατακτήσει το δεύτερο Πρωτάθλημα επικρατώντας σε αγώνα μπαράζ της Ιντεπεντιέντε με 3-0.
Το 1936 κατέκτησε το Copa Campeonato και το Copa de Oro επικρατώντας στον τελικό της Σαν Λορέντζο που είχε κατακτήσει το Copa de Honor, και τo 1937 με τον Χοσέ Μανουέλ Μορένο πρώτο σκόρερ με 37 τέρματα και τους Αντόλφο Πεντερνέρα, Ρενάτο Τσεζαρίνι, Χοσέ Μαρία Μινέγια και προπονητή τον Ούγγρο Εμέρικο Χίρσλ πανηγύρισαν το τρίτο Πρωτάθλημα.
Ακολούθησαν δύο ακόμα 2ες θέσεις το 1938 και το 1939, και στην δεκαετία του '40 ήρθαν τέσσερα ακόμα Πρωταθλήματα το 1941 και το 1942 με προπονητή τον Ιταλό Ρενάτο Τσεζαρίνι, το 1945 και το 1947 με προπονητή τον Χοσέ Μαρία Μινέγια. Το 1943 και το 1944 ήρθε 2η πίσω απο την Μπόκα, το 1948 2η πίσω απο την Ιντεπεντιέντε και το 1949 επίσης 2η πίσω όμως απο την Ρασίγκ, ενώ το 1946 κατέλαβε την 3η θεση
Το 1936 κατέκτησε το Copa Campeonato και το Copa de Oro επικρατώντας στον τελικό της Σαν Λορέντζο που είχε κατακτήσει το Copa de Honor, και τo 1937 με τον Χοσέ Μανουέλ Μορένο πρώτο σκόρερ με 37 τέρματα και τους Αντόλφο Πεντερνέρα, Ρενάτο Τσεζαρίνι, Χοσέ Μαρία Μινέγια και προπονητή τον Ούγγρο Εμέρικο Χίρσλ πανηγύρισαν το τρίτο Πρωτάθλημα.
Ακολούθησαν δύο ακόμα 2ες θέσεις το 1938 και το 1939, και στην δεκαετία του '40 ήρθαν τέσσερα ακόμα Πρωταθλήματα το 1941 και το 1942 με προπονητή τον Ιταλό Ρενάτο Τσεζαρίνι, το 1945 και το 1947 με προπονητή τον Χοσέ Μαρία Μινέγια. Το 1943 και το 1944 ήρθε 2η πίσω απο την Μπόκα, το 1948 2η πίσω απο την Ιντεπεντιέντε και το 1949 επίσης 2η πίσω όμως απο την Ρασίγκ, ενώ το 1946 κατέλαβε την 3η θεση
Είχε την ευτυχία να διαθέτει στην σύνθεση της μια εκπληκτική επιθετική γραμμή την επονομαζόμενη "La Maquina(σ.σ. Η μηχανή)" . Εκτός των Μορένο και Πεντερνέρα την γραμμή την αποτελούσαν ακόμα οι Αριστόβουλο Ντε Αμπρόζι, Χουάν Κάρλος Μουνιόζ, Άνχελ Λαμπρούνα, Φελίξ Λουστάου, από το 1945 ο Νέστορ Ρόσι και o Αλμπέρτο Γκάλο, απο το 1947 ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο. Στην άμυνα δέσποζαν οι τερματοφύλακες Αμαντέο Καρίτσο και Χοσέ Σοριάνο(Περού) και ο Νορμπέρτο Γιακόνο.
Η απεργία που ξέσπασε το 1948 άφησε τα σημάδια της και στους "μιλιονάριος"αφού οι Ρόσι και Ντι Στέφανο έφυγαν για την Κολομβία. Στις αρχές της δεκαετίας του '50 το 1950 ήρθε 4η, το 1951 3η για να ακολουθήσουν δύο συνεχόμενα Πρωταθλήματα το 1952 και το 1953 υπό τις οδηγίες του Μινέγια, με τις προσθήκες των Σαντιάγκο Βερνάτσα, Ελισέο Πράδο και του Ουρουγουανού Βάλτερ Γκόμεζ.
Η τρίτη θέση του 1954 έδωσε την θέση της σε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα το 1955, το 1956 και το 1957 για πρώτη φορά στην ιστορία της πάλι με τον Μινέγια. H επιστροφή του Ρόσι απο την Κολομβία συν την απόκτηση του Φεντερίκο Βάιρο απο την Ροζάριο Σεντράλ και την ανάδειξη του Ομάρ Σίβορι απο τις ακαδημίες της ομάδας ήταν οι βασικοί λόγοι για αυτή την επιτυχία.
Η τρίτη θέση του 1954 έδωσε την θέση της σε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα το 1955, το 1956 και το 1957 για πρώτη φορά στην ιστορία της πάλι με τον Μινέγια. H επιστροφή του Ρόσι απο την Κολομβία συν την απόκτηση του Φεντερίκο Βάιρο απο την Ροζάριο Σεντράλ και την ανάδειξη του Ομάρ Σίβορι απο τις ακαδημίες της ομάδας ήταν οι βασικοί λόγοι για αυτή την επιτυχία.
Η πώληση του Σίβορι στην Γιουβέντους για το ποσό των 10 εκατομμυρίων δολαρίων μετά το Πρωτάθλημα της Νοτίου Αμερικής έδωσε την δυνατότητα να ολοκληρωθεί το "Μονουμεντάλ" που από το 1938 ήταν η έδρα της ομάδας.
Στις 12 Οκτωβρίου του 1959 σε ηλικία 41 ετών αποσύρθηκε ο Άνχελ Λαμπρούνα που ακόμα και σήμερα με τα 515 τέρματα είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία της και μαζί με τον Έρικο πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα της Αργεντινής.
Στις 12 Οκτωβρίου του 1959 σε ηλικία 41 ετών αποσύρθηκε ο Άνχελ Λαμπρούνα που ακόμα και σήμερα με τα 515 τέρματα είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία της και μαζί με τον Έρικο πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα της Αργεντινής.
Η απόσυρση αλλά και η πώληση των μεγάλων μορφών του παρελθόντος "πλήγωσαν" την Ρίβερ η οποία απο το 1957 έως το 1975 δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο. 5η το 1958 και το 1959, 2η το 1960 πίσω απο την Ιντεπεντιέντε, 3η το 1961, 2η το 1962 και το 1963 πίσω απο Μπόκα και Ιντεπεντέντε.
3η το 1964, 2η το 1965 και το 1966 πίσω απο τις Μπόκα και Ρασίγκ, ενώ το 1967 στο μεν Metropolitano δεν πέρασε στην τελική φάση και στο Nacional ήρθε 5η. Το 1968 στο Metropolitano αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Σαν Λορέντζο, στο δε Nacional ισοβάθμησε με Βελέζ και Ρασίγκ, με την Βελέζ να παίρνει τον τίτλο.
Το 1969 έχασε τον τίτλο στο Metropolitano απο την Τσακαρίτα στο δε Nacional έμεινε στην 2η θέση πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς. Το 1970 στο Metropolitano ισοβάθμησε στην 1η θέση με την Ιντεπεντιέντε αλλά λόγω καλύτερης διαφοράς τερμάτων έχασε τον τίτλο, ενώ στο Nacional δεν μπόρεσε να φτάσει στα ημιτελικά.
Στο Metropolitano του 1971 κατέλαβε την 6η θέση, στο Nacional δεν πέρασε στην τελική φάση, το 1972 στο Metropolitano κατέλαβε την 3η θέση ισόβαθμη με την Ουρακάν, στον τελικό του Nacional ηττήθηκε απο την Σαν Λορέντζο.
Στο Metropolitano του 1973 ήρθε 5η, στο Nacional στο τελικό τουρνουά κατέλαβε την 2η θέση πίσω απο την Ροζάριο Σεντράλ. Στο Metropolitano του 1974 δεν πέρασε στην τελική φάση όπως και στο Nacional
Kαλοί ποδοσφαιριστές υπήρχαν όπως οι Ερμίντο Ονέγκα, Ντανιέλ Ονέγκα, Χοσέ Ράμος Ντελγκάδο, Λουίς Αρτίμε, Ντελέμ(Βραζιλία), Χοσέ Βαράτσκα, Βλαντισλάο Καπ και Όσκαρ Μας, με τους οποίους έφτασε το 1966 έφτασε στον τελικό του Copa Libertadores όπου και ηττήθηκε απο την Πενιαρόλ.
3η το 1964, 2η το 1965 και το 1966 πίσω απο τις Μπόκα και Ρασίγκ, ενώ το 1967 στο μεν Metropolitano δεν πέρασε στην τελική φάση και στο Nacional ήρθε 5η. Το 1968 στο Metropolitano αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Σαν Λορέντζο, στο δε Nacional ισοβάθμησε με Βελέζ και Ρασίγκ, με την Βελέζ να παίρνει τον τίτλο.
Το 1969 έχασε τον τίτλο στο Metropolitano απο την Τσακαρίτα στο δε Nacional έμεινε στην 2η θέση πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς. Το 1970 στο Metropolitano ισοβάθμησε στην 1η θέση με την Ιντεπεντιέντε αλλά λόγω καλύτερης διαφοράς τερμάτων έχασε τον τίτλο, ενώ στο Nacional δεν μπόρεσε να φτάσει στα ημιτελικά.
Στο Metropolitano του 1971 κατέλαβε την 6η θέση, στο Nacional δεν πέρασε στην τελική φάση, το 1972 στο Metropolitano κατέλαβε την 3η θέση ισόβαθμη με την Ουρακάν, στον τελικό του Nacional ηττήθηκε απο την Σαν Λορέντζο.
Στο Metropolitano του 1973 ήρθε 5η, στο Nacional στο τελικό τουρνουά κατέλαβε την 2η θέση πίσω απο την Ροζάριο Σεντράλ. Στο Metropolitano του 1974 δεν πέρασε στην τελική φάση όπως και στο Nacional
Kαλοί ποδοσφαιριστές υπήρχαν όπως οι Ερμίντο Ονέγκα, Ντανιέλ Ονέγκα, Χοσέ Ράμος Ντελγκάδο, Λουίς Αρτίμε, Ντελέμ(Βραζιλία), Χοσέ Βαράτσκα, Βλαντισλάο Καπ και Όσκαρ Μας, με τους οποίους έφτασε το 1966 έφτασε στον τελικό του Copa Libertadores όπου και ηττήθηκε απο την Πενιαρόλ.
Η επιστροφή του Λαμπρούνα αυτή την φορά ως προπονητής στην τρίτη του θητεία έδωσε την απαραίτητη ώθηση για την ομάδα του Μπουένος Άιρες να επανέρθει στους τίτλους κατακτώντας το Metropolitano και το Nacional του 1975, με το ρόστερ να αποτελείται απο τους Ουμπάλντο Φιλιόλ στο τέρμα, Ρομπέρτο Περφούμο και Ντανιέλ Πασαρέλα στην άμυνα, Χουάν Λόπεζ, Ρεινάλντο Μέρλο και Νορμπέρτο Αλόνσο στην μεσαία γραμμή και τους Πέδρο Γκονζάλες, Κάρλος Μορέτε και Όσκαρ Μας στην επίθεση.
Το 1976 έφτασε για δεύτερη φορά σε τελικό Copa Libertadores αλλά και πάλι ηττήθηκε αυτή την φορά απο την Κρουζέιρο, το 1977 κατέκτησε το Metropolitano με τις προσθήκες των Λεοπόλδο Λούκε και του Όσκαρ Ορτίζ στο δε Nacional δεν πέρασε στην τελική φάση.
Το 1978 στο Metropolitano κατέλαβε την 6η θέση, στο Nacional έφτασε μέχρι τον τελικό όπου ηττήθηκε απο την Ιντεπεντιέντε. Το 1979 κατέκτησε τόσο το Metropolitano και το Nacional, όπως και το Metropolitano του 1980 με νέες προσθήκες τους Αλμπέρτο Ταραντίνι και Εμίλιο Κομίσο, στο Nacional αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Νιούελς Όλντ Μπόις.
Το 1978 στο Metropolitano κατέλαβε την 6η θέση, στο Nacional έφτασε μέχρι τον τελικό όπου ηττήθηκε απο την Ιντεπεντιέντε. Το 1979 κατέκτησε τόσο το Metropolitano και το Nacional, όπως και το Metropolitano του 1980 με νέες προσθήκες τους Αλμπέρτο Ταραντίνι και Εμίλιο Κομίσο, στο Nacional αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Νιούελς Όλντ Μπόις.
Στην θέση του Λαμπρούνα ήρθε μία ακόμα μεγάλη προσωπικότητα ο Ντι Στεφανο ο οποίος έχοντας στην διάθεσή του τους Μάριο Κέμπες, Χοσέ Λουίς Παβόνι, Αμέρικο Γκαγιέγκο, Ραμόν Ντίαζ και Χούλιο Ολαρτικοετσέα, κατέκτησε το Nacional του 1981, ενώ στο Metropolitano ήρθε 3η, όμως την επόμενη χρονιά υπήρξαν πολλές προσθαφαιρέσεις.
Οι πωλήσεις των Αλόνσο στην Βελέζ Σάρσφιλντ ύστερα απο την κόντρα που είχε τόσο με τον Κέμπες όσο και με τον Ντι Στέφανο, Ντίαζ στην Νάπολι και Πασαρέλα στην Φιορεντίνα, όπως και η αποχώρηση του Φιλιόλ έφεραν την Ρίβερ στο Metropolitano του 1982 στην 10η θέση, στο Nacional δεν πέρασε στην τελική φάση.
Το 1983 στο Metropolitano τερμάτισε στην 18η θέση και θα γλιτώσει τον υποβιβασμό λόγω αναδιάρθρωσης του πρωταθλήματος, ενώ στο Nacional αποκλείστηκε απο την φάση των ομίλων. Στο Nacional του 1984 έφτασε μέχρι τον τελικό όπου και ηττήθηκε απο την Φεροκαρίλ Οέστε, ενώ στο Metropolitano κατέλαβε την 4η θέση.
Στο Nacional του 1985 έφτασε μέχρι τον ημιτελικό όπου αποκλείστηκε απο την Βελέζ Σάρσφιλντ, αλλά η αγορά του Έντσο Φραντσέσκολι από τους Γουόντερερς και ο ερχομός του Έκτορ Βέιρα άλλαξαν το κλίμα στην ομάδα, με τις μεγάλες επιτυχίες να έρχονται το 1986.
Εν αρχή ήταν το Πρωτάθλημα, για να ακολουθήσει στην συνέχεια το παρθενικό Copa Libertadores στην τρίτη και φαρμακερή απόπειρα κατάκτησης του. Στην φάση των ομίλων πήρε την πρώτη θέση μπροστά απο Μοντεβιδέο Γουόντερερς, Μπόκα Τζούνιορς και Πενιαρόλ
Στον δεύτερο γύρο επίσης την πρώτη θέση μπροστά απο Αρχεντίνος Τζούνιορς και την Μπαρτσελόνα, και στους τελικούς βρέθηκε απέναντι στην κολομβιανή Αμέρικα Ντε Κάλι την οποία την κέρδισε τόσο στο Κάλι όσο και στο Μπουένος Άιρες.
Το 1983 στο Metropolitano τερμάτισε στην 18η θέση και θα γλιτώσει τον υποβιβασμό λόγω αναδιάρθρωσης του πρωταθλήματος, ενώ στο Nacional αποκλείστηκε απο την φάση των ομίλων. Στο Nacional του 1984 έφτασε μέχρι τον τελικό όπου και ηττήθηκε απο την Φεροκαρίλ Οέστε, ενώ στο Metropolitano κατέλαβε την 4η θέση.
Στο Nacional του 1985 έφτασε μέχρι τον ημιτελικό όπου αποκλείστηκε απο την Βελέζ Σάρσφιλντ, αλλά η αγορά του Έντσο Φραντσέσκολι από τους Γουόντερερς και ο ερχομός του Έκτορ Βέιρα άλλαξαν το κλίμα στην ομάδα, με τις μεγάλες επιτυχίες να έρχονται το 1986.
Εν αρχή ήταν το Πρωτάθλημα, για να ακολουθήσει στην συνέχεια το παρθενικό Copa Libertadores στην τρίτη και φαρμακερή απόπειρα κατάκτησης του. Στην φάση των ομίλων πήρε την πρώτη θέση μπροστά απο Μοντεβιδέο Γουόντερερς, Μπόκα Τζούνιορς και Πενιαρόλ
Στον δεύτερο γύρο επίσης την πρώτη θέση μπροστά απο Αρχεντίνος Τζούνιορς και την Μπαρτσελόνα, και στους τελικούς βρέθηκε απέναντι στην κολομβιανή Αμέρικα Ντε Κάλι την οποία την κέρδισε τόσο στο Κάλι όσο και στο Μπουένος Άιρες.
Ακολούθησε το Διηπειρωτικό Κύπελλο απέναντι στην Στεάουα Βουκουρεστίου με 1-0 χάρις σε γκολ του Αλτσαμέντι και το Copa Interamericana κόντρα στην κοσταρικανή Αλαχουελένσε με το πρώτο παιχνίδι να έρχεται ισόπαλο χωρίς τέρματα, και στο "Μονουμεντάλ" πήρε την νίκη με 3-0 και το τρόπαιο με προπονητή τον Κάρλος Τιμότεο Γκριγκουόλ .
Μαζί με τον "πρίγκιπα" την ομάδα αποτελούσαν οι Νέρι Πούμπιδο, Όσκαρ Ρουτζέρι, Πέδρο Τρόλιο Αμέρικο Γκαγιεγκο, Χόρχε Γκορντίγιο, Ρόκε Άλφαρο, οι Ουρουγουανοί Αντόνιο Αλτσαμέντι και Νέλσον Γκουτιέρες, Έκτορ Ενρίκε, Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, Αλεχάντρο Μοντενέγκρο όπως και ο Νορμπέρτο Αλόνσο που είχε επιστρέψει το 1983 στους "μπάντα".
Την περίοδο 1986-1987 τερμάτισε 10η, την περίοδο 1987-1988 όπως και την περίοδο 1988-1989 4η. Το 1989 αναλαμβάνει την ομάδα ο Πασαρέλα ο οποίος κατέκτησε τα Πρωταθλήματα του 1990 με τους Ραμόν Μεδίνα Μπέλο, Ρούμπεν Ντα Σίλβα, Σέρχιο Μπατίστα, Ραμόν Σεντουριόν, Χοσέ Σεριζουέλα, Γκουστάβο Ζαπάτα, Χουάν Χοσέ Μπορέλι και Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, το Apertura του 1991, στο δεύτερο μάλιστα επέστρεψε απο την Ιταλία ο Ραμόν Ντίαζ ο οποίος αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ με 14 τέρματα, στο Clausura του 1992 ήταν 5η.
Στο Apertura του 1992 2η πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς, στο Clausura του 1993 3η ενώ κατέκτησε το Apertura του 1993 με αρκετούς πιτσιρικάδες στην σύνθεσή της όπως τους Αριέλ Ορτέγκα, Μαρτσέλο Γκαγιάρδο, Σέρτζιο Γκοικοετσέα, Σέρτζιο Μπέρτι, Φερνάντο Γκαμπόα και Ερνάν Κρέσπο και την εμπειρία των Φαμπιάν Μπασουάλδο, Λεονάρδο Αστράδα.
Η επιστροφή του Φραντσέσκολι απο την Ευρώπη με την απόκτηση των Ρομπέρτο Αγιάλα και Χέρμαν Μπούργκος απο την Φεροκαρίλ Οέστε, έφεραν ένα ακόμα τίτλο το Apertura του 1994, με τον Ουρουγουανό πλειμέικερ να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ με 12 τέρματα ενώ στο Clausura του 1994 ήρθε 5η.
Το 1995 αναλαμβάνει για πρώτη φορά τα ηνία του συλλόγου ο Ραμόν Ντίαζ με τον οποίο κατέλαβε στο Apertura του 1995 την 5η θέση, στο Clausura του 1996 την 14η θέση. Κατέκτησε το Apertura του 1996, το Clausura και το Apertura του 1997, στο Clausura του 1998 ήρθε 7η και στο Apertura του 1998 15η.
Στο Clausura του 1999 ήρθε 2η πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς, και κατέκτησε το Apertura του 1999 και το Clausura του 2000. Το κυριότερο έφερε στο "Μονουμεντάλ" το δεύτερο Copa Libertadores το 1996 όπου στην πρώτη φάση πήρε την πρώτη θέση μπροστά απο Σαν Λορέντσο, Μινερβέν και Καράκας
Στις νοκ-άουτ φάσεις απέκλεισε τις Σπόρτιγκ Κριστάλ, Σαν Λορέντσο και Ουνιβερσιδάδ Ντε Τσίλε,για να βρει και πάλι απέναντι της την Αμέρικα Ντε Κάλι όπως και δέκα χρόνια νωρίτερα. Στο πρώτο παιχνίδι η Αμέρικα πήρε την νίκη με 1-0, όμως στην ρεβάνς με τα δύο γκολ του Κρέσπο η "μπάντα" έφτασε στο δεύτερο τρόπαιο της ιστορίας της.
Για το Διηπειρωτικό Κύπελλο στο Τόκιο βρέθηκε αντιμέτωπη με την Γιουβέντους, με την "Γηραιά Κυρία" να επικρατεί με 1-0 με το γκολ του Ντελ Πιέρο. Εντουάρντο Μπερίτσο, Ρομπέρτο Μονσεράτ, Χούλιο Κρούζ, Μαρτσέλο Σάλας, Χουαν Πάμπλο Σορίν, Σέλσο Αγιάλα(Παραγουάη), Ματίας Αλμέιντα, Χαβιέ Σαβιόλα, Χουάν Γκόμες και Πάμπλο Αιμάρ να προστίθενται στους ήδη υπάρχοντες.
Στο Apertura του 2000 ήρθε 2η πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς, ενώ τόσο στο Clausura όσο και στο Apertura του 2001 ήρθε 2η πίσω απο Σαν Λορέντζο και Ρασίγκ αντίστοιχα. Αιμάρ και Σαβιόλα το καλοκαίρι του 2001 πωλούνται στην Ευρώπη, στην τεχνική ηγεσία επανέρχεται ο Ντίαζ ο οποίος προωθεί στην πρώτη ομάδα τους Άντρες Ντ'Αλεσάντρο και Φερνάντο Καβενάγκι και με την επιστροφή του Αριέλ Ορτέγκα κατακτούν το Clausura του 2002.
Στο Apertura του 2002 έρχεται 3η και με τον Χιλιανό Μανουέλ Πελεγκρίνι στον πάγκο κατακτούν το Clausura του 2003, με νέα αστέρια τους Χαβιέ Μαστσεράνο, Λούτσο Γκονζάλεζ, Μάξι Λόπεζ και Μάρτιν Ντε Μικέλις, ενώ ήταν φιναλίστ του Copa Sudamericana, με την περουβιανή Σιενσιάνο να το κατακτάει.
Στο Apertura του 2003 καταλαμβάνει την 8η θέση, και λίγους μήνες μετά την απόσυρσή του ο Αστράδα αναλαμβάνει ως πρώτος προπονητής και παίρνει το Clausura του 2004, με την διοίκηση του συλλόγου να προχωράει στην πώληση όλων των πρωτοκλασάτων παικτών της.
Στο Apertura του 2004 έρχεται 3η, στο Clausura του 2005 10η, στο Apertura του 2005 6η, στο Clausura όπως και στο Apertura του 2006 3η, Στο Clausura του 2007 4η και στο Apertura του 2007 14η. Το 2008 αναλαμβάνει ο Ντιέγκο Σιμεόνε και ύστερα απο τέσσερα χρόνια την οδηγεί στην κατάκτηση του Clausura του 2008.
Όμως ο "Τσόλο" παραιτείται μετά απο τον αποκλεισμό απο την προημιτελική φάση του Copa Libertadores και το κακό ξεκίνημα στο Apertura με συνέπεια η Ρίβερ να τερματίσει στην τελευταία θέση την χειρότερη μέχρι τότε στην 107χρονη ιστορία της.
Στο Clausura του 2009 κατετάγη 8η, στο Apertura του 2009 εξίσου χαμηλά 14η, ενώ και στο Clausura του 2010 παρέμεινε κάτω απο την 10αδα στην 13η θέση. Στο Apertura του 2010 έδειξε σημάδια βελτίωσης ανεβαίνοντας στην 4η θέση, αλλά στο Clausura έπεσε στην 9η θέση.
To 2011 η Ρίβερ αντιμετώπιζε πολλά αγωνιστικά και οικονομικά προβλήματα,το χρέος της έφτανε τα 75 εκατομμύρια δολάρια αναγκάζοντας τον Χοσέ Μαρία Αγκουιλάρ να παραιτείται από την προεδρία και τον Ντανιέλ Πασαρέλα να τον διαδέχεται.
Στον αγωνιστικό χώρο η πορεία της ομάδας ήταν κάκιστη και βρέθηκε στην αγχωτική διαδικασία να δίνει αγώνες μπαράζ για την παραμονή της απέναντι στην Μπελγκράνο. Στο πρώτο παιχνίδι στην Κόρντομπα γνώρισε την ήττα με 2-0 και στον επαναληπτικό δεν κατάφερε να γυρίσει την εις βάρος της κατάσταση μένοντας στο 1-1.
Κατά την διάρκεια των καθυστερήσεων και ενώ ο υποβιβασμός ήταν προ των πυλών, ξέσπασαν επεισόδια με την εισβολή πολλών οπαδών στο γήπεδο, ενώ γύρω απο το στάδιο υπήρχαν συγκρούσεις με την αστυνομία.
H Primera B ήταν μια κατάσταση πρωτόγνωρη για τον σύλλογο, πρώτη φορά στα χρονικά με τον Ματίας Αλμέιντα να αναλαμβάνει την αποστολή για την επαναφορά στα μεγάλα σαλόνια. Καβενάγκι και Ντομίνγκεζ επέστρεψαν ενώ αποκτήθηκαν οι Νταβίντ Τρεζεκέ και Λεονάρντο Πόνσιο τον Ιανουάριο του 2012.
Την περίοδο 1986-1987 τερμάτισε 10η, την περίοδο 1987-1988 όπως και την περίοδο 1988-1989 4η. Το 1989 αναλαμβάνει την ομάδα ο Πασαρέλα ο οποίος κατέκτησε τα Πρωταθλήματα του 1990 με τους Ραμόν Μεδίνα Μπέλο, Ρούμπεν Ντα Σίλβα, Σέρχιο Μπατίστα, Ραμόν Σεντουριόν, Χοσέ Σεριζουέλα, Γκουστάβο Ζαπάτα, Χουάν Χοσέ Μπορέλι και Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, το Apertura του 1991, στο δεύτερο μάλιστα επέστρεψε απο την Ιταλία ο Ραμόν Ντίαζ ο οποίος αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ με 14 τέρματα, στο Clausura του 1992 ήταν 5η.
Στο Apertura του 1992 2η πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς, στο Clausura του 1993 3η ενώ κατέκτησε το Apertura του 1993 με αρκετούς πιτσιρικάδες στην σύνθεσή της όπως τους Αριέλ Ορτέγκα, Μαρτσέλο Γκαγιάρδο, Σέρτζιο Γκοικοετσέα, Σέρτζιο Μπέρτι, Φερνάντο Γκαμπόα και Ερνάν Κρέσπο και την εμπειρία των Φαμπιάν Μπασουάλδο, Λεονάρδο Αστράδα.
Η επιστροφή του Φραντσέσκολι απο την Ευρώπη με την απόκτηση των Ρομπέρτο Αγιάλα και Χέρμαν Μπούργκος απο την Φεροκαρίλ Οέστε, έφεραν ένα ακόμα τίτλο το Apertura του 1994, με τον Ουρουγουανό πλειμέικερ να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ με 12 τέρματα ενώ στο Clausura του 1994 ήρθε 5η.
Το 1995 αναλαμβάνει για πρώτη φορά τα ηνία του συλλόγου ο Ραμόν Ντίαζ με τον οποίο κατέλαβε στο Apertura του 1995 την 5η θέση, στο Clausura του 1996 την 14η θέση. Κατέκτησε το Apertura του 1996, το Clausura και το Apertura του 1997, στο Clausura του 1998 ήρθε 7η και στο Apertura του 1998 15η.
Στο Clausura του 1999 ήρθε 2η πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς, και κατέκτησε το Apertura του 1999 και το Clausura του 2000. Το κυριότερο έφερε στο "Μονουμεντάλ" το δεύτερο Copa Libertadores το 1996 όπου στην πρώτη φάση πήρε την πρώτη θέση μπροστά απο Σαν Λορέντσο, Μινερβέν και Καράκας
Στις νοκ-άουτ φάσεις απέκλεισε τις Σπόρτιγκ Κριστάλ, Σαν Λορέντσο και Ουνιβερσιδάδ Ντε Τσίλε,για να βρει και πάλι απέναντι της την Αμέρικα Ντε Κάλι όπως και δέκα χρόνια νωρίτερα. Στο πρώτο παιχνίδι η Αμέρικα πήρε την νίκη με 1-0, όμως στην ρεβάνς με τα δύο γκολ του Κρέσπο η "μπάντα" έφτασε στο δεύτερο τρόπαιο της ιστορίας της.
Για το Διηπειρωτικό Κύπελλο στο Τόκιο βρέθηκε αντιμέτωπη με την Γιουβέντους, με την "Γηραιά Κυρία" να επικρατεί με 1-0 με το γκολ του Ντελ Πιέρο. Εντουάρντο Μπερίτσο, Ρομπέρτο Μονσεράτ, Χούλιο Κρούζ, Μαρτσέλο Σάλας, Χουαν Πάμπλο Σορίν, Σέλσο Αγιάλα(Παραγουάη), Ματίας Αλμέιντα, Χαβιέ Σαβιόλα, Χουάν Γκόμες και Πάμπλο Αιμάρ να προστίθενται στους ήδη υπάρχοντες.
Στο Apertura του 2000 ήρθε 2η πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς, ενώ τόσο στο Clausura όσο και στο Apertura του 2001 ήρθε 2η πίσω απο Σαν Λορέντζο και Ρασίγκ αντίστοιχα. Αιμάρ και Σαβιόλα το καλοκαίρι του 2001 πωλούνται στην Ευρώπη, στην τεχνική ηγεσία επανέρχεται ο Ντίαζ ο οποίος προωθεί στην πρώτη ομάδα τους Άντρες Ντ'Αλεσάντρο και Φερνάντο Καβενάγκι και με την επιστροφή του Αριέλ Ορτέγκα κατακτούν το Clausura του 2002.
Στο Apertura του 2002 έρχεται 3η και με τον Χιλιανό Μανουέλ Πελεγκρίνι στον πάγκο κατακτούν το Clausura του 2003, με νέα αστέρια τους Χαβιέ Μαστσεράνο, Λούτσο Γκονζάλεζ, Μάξι Λόπεζ και Μάρτιν Ντε Μικέλις, ενώ ήταν φιναλίστ του Copa Sudamericana, με την περουβιανή Σιενσιάνο να το κατακτάει.
Στο Apertura του 2003 καταλαμβάνει την 8η θέση, και λίγους μήνες μετά την απόσυρσή του ο Αστράδα αναλαμβάνει ως πρώτος προπονητής και παίρνει το Clausura του 2004, με την διοίκηση του συλλόγου να προχωράει στην πώληση όλων των πρωτοκλασάτων παικτών της.
Στο Apertura του 2004 έρχεται 3η, στο Clausura του 2005 10η, στο Apertura του 2005 6η, στο Clausura όπως και στο Apertura του 2006 3η, Στο Clausura του 2007 4η και στο Apertura του 2007 14η. Το 2008 αναλαμβάνει ο Ντιέγκο Σιμεόνε και ύστερα απο τέσσερα χρόνια την οδηγεί στην κατάκτηση του Clausura του 2008.
Όμως ο "Τσόλο" παραιτείται μετά απο τον αποκλεισμό απο την προημιτελική φάση του Copa Libertadores και το κακό ξεκίνημα στο Apertura με συνέπεια η Ρίβερ να τερματίσει στην τελευταία θέση την χειρότερη μέχρι τότε στην 107χρονη ιστορία της.
Στο Clausura του 2009 κατετάγη 8η, στο Apertura του 2009 εξίσου χαμηλά 14η, ενώ και στο Clausura του 2010 παρέμεινε κάτω απο την 10αδα στην 13η θέση. Στο Apertura του 2010 έδειξε σημάδια βελτίωσης ανεβαίνοντας στην 4η θέση, αλλά στο Clausura έπεσε στην 9η θέση.
To 2011 η Ρίβερ αντιμετώπιζε πολλά αγωνιστικά και οικονομικά προβλήματα,το χρέος της έφτανε τα 75 εκατομμύρια δολάρια αναγκάζοντας τον Χοσέ Μαρία Αγκουιλάρ να παραιτείται από την προεδρία και τον Ντανιέλ Πασαρέλα να τον διαδέχεται.
Στον αγωνιστικό χώρο η πορεία της ομάδας ήταν κάκιστη και βρέθηκε στην αγχωτική διαδικασία να δίνει αγώνες μπαράζ για την παραμονή της απέναντι στην Μπελγκράνο. Στο πρώτο παιχνίδι στην Κόρντομπα γνώρισε την ήττα με 2-0 και στον επαναληπτικό δεν κατάφερε να γυρίσει την εις βάρος της κατάσταση μένοντας στο 1-1.
Κατά την διάρκεια των καθυστερήσεων και ενώ ο υποβιβασμός ήταν προ των πυλών, ξέσπασαν επεισόδια με την εισβολή πολλών οπαδών στο γήπεδο, ενώ γύρω απο το στάδιο υπήρχαν συγκρούσεις με την αστυνομία.
H Primera B ήταν μια κατάσταση πρωτόγνωρη για τον σύλλογο, πρώτη φορά στα χρονικά με τον Ματίας Αλμέιντα να αναλαμβάνει την αποστολή για την επαναφορά στα μεγάλα σαλόνια. Καβενάγκι και Ντομίνγκεζ επέστρεψαν ενώ αποκτήθηκαν οι Νταβίντ Τρεζεκέ και Λεονάρντο Πόνσιο τον Ιανουάριο του 2012.
Λίγους μήνες αργότερα με την νίκη επί της Αλμιράντε με 2-0 "σφράγιζε" και επίσημα την επιστροφή της εκεί που ανήκει. Στο Κύπελλο την πρώτη σεζόν 2011-2012 έφτασε μέχρι τα ημιτελικά όπου αποκλέιστηκε απο την Ρασίγκ στην διαδικασία των πέναλντι.
Τον Νοέμβριο του 2012 o Αλμέιντα ήρθε σε κόντρα με τον πρόεδρο του συλλόγου και την θέση του πήρε ο Ραμόν Ντίαζ για τρίτη φορά στην καριέρα του. Επιστροφή στα μεγάλα σαλόνια, στο Inicial όπου κατέλαβε την 8η θέση και στο Final θα διεκδικήσει το Πρωτάθλημα απο την Νιούελς Όλντ Μπόις αλλά θα μείνει τελικά 2η.
Τον Νοέμβριο του 2012 o Αλμέιντα ήρθε σε κόντρα με τον πρόεδρο του συλλόγου και την θέση του πήρε ο Ραμόν Ντίαζ για τρίτη φορά στην καριέρα του. Επιστροφή στα μεγάλα σαλόνια, στο Inicial όπου κατέλαβε την 8η θέση και στο Final θα διεκδικήσει το Πρωτάθλημα απο την Νιούελς Όλντ Μπόις αλλά θα μείνει τελικά 2η.
Στο Κύπελλο την περίοδο 2012-2013 αποκλείστηκε στους "32" απο την Εστουντιάντες Ντε Κάσερος, ενώ την αμέσως επόμενη σεζόν 2013-2014 αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Ροζάριο Σεντράλ στην διαδικασία των πέναλντι.
Στο Inicial του 2013 θα έχει άσχημη πορεία μόλις 17η, αλλά με την "παλιοσειρά" Φερνάντο Καβενάγκι, τους Κολομβιανούς Κάρλος Καρμπονέρο, Έντερ Μπαλάντα και Τεόφιλο Γκουτέριεζ, ον Ουρουγουανό Κάρλος Σάντσεζ και τους Λεονέλ Βανχιόνι, Ραμίρο Φούνες Μόρι, Λεονάρντο Πότσιο, Μαρτσέλο Μπαροβέρο και Τζόναθαν Μαιντανά επανήρθαν στην κορυφή του αργεντίνικου ποδοσφαίρου ύστερα απο έξι χρόνια, τον Μάιο του 2014 με το Torneo Final και μία εβδομάδα αργότερα απέναντι στην Σαν Λορέντζο με το Superfinal.
Στις 27 Μαΐου του 2014 αναλαμβάνει ο Μαρτσέλο Γκαγιάρδο με τον οποίο διεκδικεί το Transicion του 2014 αλλά μένει πίσω απο την Ρασίγκ στην 2η θέση με δύο βαθμούς διαφορά 41 έναντι 39, το 2015 θα έρθει 9η όπως και το 2016. Στο Κύπελλο την περίοδο 2014-2015 αποκλείστηκε στην φάση των "32" απο την Ροζάριο Σεντράλ.
Στο Inicial του 2013 θα έχει άσχημη πορεία μόλις 17η, αλλά με την "παλιοσειρά" Φερνάντο Καβενάγκι, τους Κολομβιανούς Κάρλος Καρμπονέρο, Έντερ Μπαλάντα και Τεόφιλο Γκουτέριεζ, ον Ουρουγουανό Κάρλος Σάντσεζ και τους Λεονέλ Βανχιόνι, Ραμίρο Φούνες Μόρι, Λεονάρντο Πότσιο, Μαρτσέλο Μπαροβέρο και Τζόναθαν Μαιντανά επανήρθαν στην κορυφή του αργεντίνικου ποδοσφαίρου ύστερα απο έξι χρόνια, τον Μάιο του 2014 με το Torneo Final και μία εβδομάδα αργότερα απέναντι στην Σαν Λορέντζο με το Superfinal.
Στις 27 Μαΐου του 2014 αναλαμβάνει ο Μαρτσέλο Γκαγιάρδο με τον οποίο διεκδικεί το Transicion του 2014 αλλά μένει πίσω απο την Ρασίγκ στην 2η θέση με δύο βαθμούς διαφορά 41 έναντι 39, το 2015 θα έρθει 9η όπως και το 2016. Στο Κύπελλο την περίοδο 2014-2015 αποκλείστηκε στην φάση των "32" απο την Ροζάριο Σεντράλ.
Μπορεί εντός των συνόρων να μην τα πήγε τόσο καλά όμως σε διάστημα δύο ετών κατάφερε να κατακτήσει σημαντικούς τίτλους διασυλλογικούς. Αρχή με την κατάκτηση του Copa Sudamericana και αυτή την φορά κόντρα σε κολομβιανή ομάδα την Ατλέτικο Νασιονάλ με ισοπαλία 1-1 χάρις στο γκολ του Λεονάρντο Πισκουλίτσι στο Μεντεγίν και την νίκη με 2-0 με τα γκολ των Γκαμπριελ Μερκάδο και Χέρμαν Πετσέλα.
Νωρίτερα απέκλεισε την Γοδόι Κρούζ, την Λιμπερταδ και την Εστουντιάντες και σε διπλούς ημιτελικούς βρήκαν απέναντι τους την Μπόκα Τζούνιορς. Το πρώτο παιχνίδι στο "Μπομπονέρα" έληξε 0-0, ενώ στο "Μονουμεντάλ" ο Μαρτσέλο Μπαροβέρο απέκρουσε πέναλντι στην αρχή του αγώνα, για να έρθει ο Πισκουλίτσι να "σφραγίσει" την πρόκριση με το "χρυσό" γκολ.
Δεύτερο κατά σειρά τρόπαιο το Recopa Sudamericana του 2015 επικρατώντας στους διπλούς τελικούς της Σαν Λορέντσο με 1-0 και στις δύο αναμετρήσεις. Τρίτο όμως και κυριότερο ήταν η επιστροφή στην κορυφή του Copa Libertadores πράγμα που επετεύχθη.
Στην πρώτη φάση η Ρίβερ Πλέιτ πέρασε με τα χίλια ζόρια ως δεύτερη τον όμιλο αφού χρειάστηκε νίκη την τελευταία αγωνιστική επί της βολιβιανής Σαν Χοσέ Αρούρο με 3-0, και παράλληλα η Τίγκρες να επικρατήσει της περουβιανής Χουάν Άουριτς με 5-4.
Στην φάση των "16" όπως και το 2014 αντιμετώπισε την Μπόκα Τζούνιορς την οποία την κέρδισε με πέναλντι του Κάρλος Σάντσεζ με 1-0 στο 82', και στην ρεβάνς στο ημίχρονο οι παίκτες της Ρίβερ δέχτηκαν επίθεση απο τους οπαδούς των "χεινέσες" με συνέπεια να μην ξεκινήσει το δεύτερο ημίχρονο και με την Conmebol να αποφασίζει τον αποκλεισμό της Μπόκα απο την συνέχεια της διοργάνωσης.
Στα προημιτελικά η Κρουζέιρο "πέρασε" με 1-0 απο το "Μονουμεντάλ" χάρις στο γκολ του Μαρκίνιος, όμως στην ρεβάνς οι "μιλιονάριος" στο "Μινειράο" ανέτρεψαν της εις βάρος τους κατάσταση και με τα γκολ των Σάντσεζ, Μιαντανά και Γκουτιέρες επικράτησαν με 0-3 παίρνοντας παράλληλα και την πρόκριση.
Στα ημιτελικά απέναντι στην παραγουανική Γκουαρανί πήρε την νίκη με 2-0 χάρις στα γκολ των Γκάμπριελ Μερκάδο και Ροντρίγκο Μόρα, ενώ στην ρεβάνς παρότι βρέθηκε πίσω στο σκόρ, κατάφερε με τον Λούκας Αλάριο να ισοφαρίσει σε 1-1 και να βρεθεί σε τελικό Copa Libertadores μετά απο 19 χρόνια.
Αντίπαλος της στον τελικό η Τίγκρες με την οποία συναντήθηκαν στην φάση των ομίλων με τις δύο ομάδες να έρχονται ισόπαλες με 2-2 και 1-1. Η παράδοση διατηρήθηκε και στο Μοντερέι όπου πάρα τις προσπάθειες ειδικά των Μεξικάνων που είχαν και δοκάρι το 0-0 έμεινε μέχρι το τέλος.
Στην ρεβάνς η Ρίβερ δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και με τα γκολ των Αλάριο, Σάντσεζ και Φούνες Μόρι πήραν το τρόπαιο με 3-0 φτάνοντας τις τρεις κατακτήσεις στον θεσμό.
Λίγες ημέρες αργότερα ταξίδεψε στην Οσάκα για να αντιμετωπίσει την Γκάμπα Οσάκα στο πλαίσιο του Suruga Bank Championship όπου και κατέκτησε το τρόπαιο με 3-0 με τα τέρματα των Κάρλος Σάντσες, Γκάμπριελ Μερκάδο και Γκονζάλο Μαρτίνες.
Απο τον Ιούνιο του 2016 άνηκε στην ομάδα ο Χαβιέ Σαβιόλα που αποτελούσε τον συνδετικό κρίκο στις δύο κατακτήσεις του 1996 και του 2015, έστω και αν δεν αγωνίστηκε καθόλου, επέστρεψε ο Λούτσο Γκονζάλες μετά απο δέκα χρόνια, ενώ τον Ιανουάριο είχε επιστρέψει ο Πάμπλο Αιμάρ, ένας ακόμα συνδετικός κρίκος με τον τίτλο του 1996, ο οποίος όμως αγωνίστηκε σε ένα παιχνίδι και τον Ιούλιο ανακοίνωσε την αποχώρησή του απο την ενεργό δράση.
Ώς κάτοχος του τίτλου η Ρίβερ τερμάτισε πρώτη στον όμιλο της μπροστά απο την Σάο Πάολο, την Στρόνγκεστ και την Τρουχιγιάνος, όμως στην φάση των νόκ-άουτ έπεσε θύμα έκπληξης αφού αποκλείστηκε απο την Ιντεπεντιέντε Ντελ Βάλε απο το Εκουαδόρ(ήττα στο πρώτο ματς με 2-0, νίκη με 1-0 στο "Μονουμεντάλ") χάνοντας έτσι την ευκαιρία να κάνει το "ριπίτ".
Παρόλα αυτά οι "μιγιονάριος" κατέκτησαν το Recopa Sudamericana κόντρα στην Σάντα Φε με το πρώτο παιχνίδι στην Μπογκοτά να ολοκληρώνεται χωρίς τέρματα, ενώ στο Μπουένος Άιρες επικράτησε με 2-1, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Μαρτσέλο Γκαγιάρδο να γίνει ο προπονητής της Ρίβερ με τους περισσότερους διεθνείς τίτλους στην ιστορία της ομάδας πέντε στον αριθμό.
Το 2016 η Ρίβερ κατέκτησε έναν τίτλο το Κύπελλο Αργεντινής το οποίο μάλιστα ήταν και το παρθενικό της επικρατώντας στην Κόρντομπα της Ροζάριο Σεντράλ με 4-3 με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Λούκας Αλάριο που πέτυχε τρία γκολ, ενώ το τέταρτο το πέτυχε ο Ουρουγουανός Ιβάν Αλόνσο.
Αουγκούστο Μπατάγια, Χόρχε Μορέιρα(Παραγουάη), Αρτούρο Μίνα(Εκουαδόρ), Σεμπάστιαν Ντριούσι, Ροντρίγκο Μόρα(Ουρουγουάη) και τον Άντρες Ντ'Αλεσάντρο που επέστρεψε στον σύλλογο απο τον οποίο ξεκίνησε ως δανεικός απο την Ιντερνασιονάλ έδωσαν την δυνατότητα στον Γκαγιάρδο να κατακτήσει τον μοναδικό τίτλο που του έλειπε στον πάγκο της Ρίβερ.
Στο Πρωτάθλημα του 2017 ισοβάθμησε στην 2η θέση με την Εστουντιάντες εφτά βαθμούς πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς, στο δε Copa Libertadores, πέρασε στην επόμενη φάση ως πρώτη απο τον όμιλο της και στην φάση των "16" απέκλεισε την Γκουαρανί.
Στα προημιτελικά κόντρα στην βολιβιανή Χόρχε Βίλστερμαν αν και ηττήθηκε στο πρώτο παιχνίδι με 3-0, κατάφερε στην ρεβάνς να πάρει την πρόκριση με το εντυπωσιακό 8-0. Στα ημιτελικά είχαμε "εμφύλια" κόντρα με την Λανούς με την Ρίβερ στο πρώτο παιχνίδι στο "Μονουμεντάλ" να επικρατεί με 1-0, αλλά στο "Σιουντάντ" η Λανούς με νίκη 4-2 πήρε την πρόκριση για τον τελικό.
Στο πρωτάθλημα της περιόδου 2017-2018 ήρθε 8η, ενώ σε αυτό του 2018-2019 4η, τον Δεκέμβριο του 2017 κατέκτησε το δεύτερο Κύπελλο της ιστορίας της κόντρα στην Ατλέτικο Τουκουμάν με 2-1, και τον Μάρτιο του 2018 το Σούπερ Καπ κόντρα στην Μπόκα με 2-0.
Όμως η κατάκτηση του Copa Libertadores κόντρα μάλιστα στην "αιώνια αντίπαλο" Μπόκα Τζούνιορς κάλυψε τα πάντα. Τερμάτισε πρώτη στον όμιλό της, για να αποκλείσει στην συνέχεια δύο "συμπατριωτισές" της την Ρασίγκ και την Εστουντιάντες.
Στα ημιτελικά γνώρισε εντός έδρας ήττα απο την Γκρέμιο με 1-0, αλλά στην ρεβάνς πήρε νίκη-πρόκριση με 2-1 με το εύστοχο πέναλντι του Γκονσάλο Μαρτίνες στο 90+4'. Tο πρώτο παιχνίδι κόντρα στην Μπόκα ήταν προγραμματισμένο για τις 10 Νοεμβρίου, όμως λόγω δυνατής βροχόπτωσης, μετατέθηκε για την επόμενη ημέρα και να λήγει ισόπαλο 2-2 στο "Μπομπονέρα".
Η ρεβάνς ήταν προγραμματισμένη να διεξαχθεί στις 24 Νοεμβρίου του 2018. Όμως οι οπαδοί των "εκατομμυριούχων" επιτέθηκαν στο πούλμαν της Μπόκα λίγο έξω απο το γήπεδο με συνέπεια να υπάρξουν τραυματίες παίκτες των "χεινέσες".
Αφού υπήρξε μετακίνηση της ώρας έναρξης αποφασίστηκε τελικά να αναβληθεί για την επομένη, Η Μπόκα όμως ζήτησε να μην διεξαχθεί ο αγώνας κάτι που η ομοσπονδία της Νοτίου Αμερικής το δέχτηκε.
Εν τέλει αποφασίστηκε ο δεύτερος τελικός να διεξαχθεί εκτός Αργεντινής και πιο συγκεκριμένα στο "Σαντιάγκο Μπερναμπέου" στην Μαδρίτη. Μπενεντέτο και Πράτο έστειλαν το παιχνίδι στην παράταση εκεί όπου η Ρίβερ με τους Κιντέρο και Γκονζάλο Μαρτίνες κατέκτησε το τρόπαιο με 3-1.
Νωρίτερα για το Κύπελλο αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Χιμνάσια y Εσκρίμα στην διαδικασία των πέναλντι. Ακολούθησε τo Recopa Sudamericana κόντρα στην Ατλέτικο Παραναένσε, όπου γνώρισε την ήττα στην Κουριτίμπα με 1-0, αλλά στην ρεβάνς δεν άφησε περιθώρια αντίδρασης και με 3-0 κατέκτησε το τρόπαιο.
Μάλιστα ο Γκαγιάρδο έγινε ο πολυνίκης προπονητής της Ρίβερ με 10 συνολικά ξεπερνώντας τον Ραμόν Ντίαζ με 9. Φράνκο Αρμάνι, Μίλτον Κάσκο, Έντσο Πέρες, Ραφέλ Μπόρε(Κολομβία), Λούκας Πράτο, Χουάν Κιντέρο(Κολομβία), Ιγκνάσιο Φερνάντες μαζί με τις "παλιοσειρές" Γιόναταν Μαιντανά Πίτι Μαρτίνες, Λεονάρντο Πόντσιο αποτελούσαν το ρόστερ της ομάδας.
Αντίθετα στο Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων αποκλείστηκε στον ημιτελικό απο την Άλ Αϊν και στον τελικό της "παρηγοριάς" επικράτησε με 4-0 των Κασίμα Άντλερς.
Για μία ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια έφτασε σε έναν τελικό διασυλλογικής διοργάνωσης και δη του Libertadores, Στην φάση των ομίλων πέρασε ως δεύτερη πίσω απο την Ιντερνασιονάλ, στους "16" απέκλεισε την Κρουζέιρο στα πέναλντι, στα προημιτελικά την Σέρο Πορτένιο και στα ημιτελικά την Μπόκα Τζούνιορς.
Στον μονό τελικό στην Λίμα που για πρώτη φορά ορίστηκε βρέθηκε αντιμέτωπη με την Φλαμένγκο, όπου αν και προηγήθηκε στο 15' με τον Μπορέ, ηττήθηκε τελικά με 2-1, αφού ο Γκαμπριέλ Μπαρμπόσα με δύο δικά του γκολ στο 89' και στο 90+2' ανέτρεψε την κατάσταση.
Έφτασε όμως στην κατάκτηση του τρίτου Κυπέλλου Αργεντινής της ιστορίας της, επικρατώντας με 3-0 της Σέντραλ Κόρδοβα χάρις στα τέρματα των Σκόκο, Φερνάντες και Αλβάρες εξασφαλίζοντας την απευθείας πρόκριση στους ομίλους του επερχόμενου Copa Libertadores.
Το κυριότερο όμως είναι ότι ο Μαρτσέλο Γκαγιάρδο ανακοίνωσε πριν τον τελικό ότι θα συνεχίσει να βρίσκεται στον πάγκο της Ρίβερ Πλειτ και την νέα χρονιά παρά τις φήμες που κυκλοφορούσαν για ενδιαφέρον της Μπαρτσελόνα προς το πρόσωπο του.
Μάλιστα ο Γκαγιάρδο έγινε ο πολυνίκης προπονητής της Ρίβερ με 10 συνολικά ξεπερνώντας τον Ραμόν Ντίαζ με 9. Φράνκο Αρμάνι, Μίλτον Κάσκο, Έντσο Πέρες, Ραφέλ Μπόρε(Κολομβία), Λούκας Πράτο, Χουάν Κιντέρο(Κολομβία), Ιγκνάσιο Φερνάντες μαζί με τις "παλιοσειρές" Γιόναταν Μαιντανά Πίτι Μαρτίνες, Λεονάρντο Πόντσιο αποτελούσαν το ρόστερ της ομάδας.
Αντίθετα στο Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων αποκλείστηκε στον ημιτελικό απο την Άλ Αϊν και στον τελικό της "παρηγοριάς" επικράτησε με 4-0 των Κασίμα Άντλερς.
Για μία ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια έφτασε σε έναν τελικό διασυλλογικής διοργάνωσης και δη του Libertadores, Στην φάση των ομίλων πέρασε ως δεύτερη πίσω απο την Ιντερνασιονάλ, στους "16" απέκλεισε την Κρουζέιρο στα πέναλντι, στα προημιτελικά την Σέρο Πορτένιο και στα ημιτελικά την Μπόκα Τζούνιορς.
Στον μονό τελικό στην Λίμα που για πρώτη φορά ορίστηκε βρέθηκε αντιμέτωπη με την Φλαμένγκο, όπου αν και προηγήθηκε στο 15' με τον Μπορέ, ηττήθηκε τελικά με 2-1, αφού ο Γκαμπριέλ Μπαρμπόσα με δύο δικά του γκολ στο 89' και στο 90+2' ανέτρεψε την κατάσταση.
Έφτασε όμως στην κατάκτηση του τρίτου Κυπέλλου Αργεντινής της ιστορίας της, επικρατώντας με 3-0 της Σέντραλ Κόρδοβα χάρις στα τέρματα των Σκόκο, Φερνάντες και Αλβάρες εξασφαλίζοντας την απευθείας πρόκριση στους ομίλους του επερχόμενου Copa Libertadores.
Το κυριότερο όμως είναι ότι ο Μαρτσέλο Γκαγιάρδο ανακοίνωσε πριν τον τελικό ότι θα συνεχίσει να βρίσκεται στον πάγκο της Ρίβερ Πλειτ και την νέα χρονιά παρά τις φήμες που κυκλοφορούσαν για ενδιαφέρον της Μπαρτσελόνα προς το πρόσωπο του.
Στο Πρωτάθλημα που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2019 και ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2020, η Ρίβερ μέχρι και την τελευταία αγωνιστική κρατούσε την τύχη στα χέρια της όμως "κόλλησε" κόντρα στην Ατλέτικο Τουκουμάν στο 1-1, την ίδια ώρα που η Μπόκα επικρατούσε της Χιμνάσια y Εσκρίμα και με την ελάχιστη διαφορά του ενός βαθμού κατακτούσε το Πρωτάθλημα.
Στο Libertadores πέρασε πρώτη απο την φάση των ομίλων, στους "16" απέκλεισε την Ατλέτικο Παραναένσε, στα προημιτελικά απέκλεισε την Νασιονάλ, αλλά στα ημιτελικά αποκλείστηκε απο την Παλμέιρας.
Στο Κύπελλο απέκλεισε την Ντεφενσόρες, την Ατλέτικο Τουκουμάν και στους "16" βρήκε απέναντι της την Μπόκα Τζούνιορς απο την οποία αποκλείστηκε στην διαδικασία των πεναλντι με 4-1 αφού η κανονική διάρκεια ολοκληρώθηκε χωρίς τέρματα.
Στο νεοσύστατο Copa de la Liga Profesional δεν μπόρεσε να διεκδικήσει το τρόπαιο αφού έμεινε στην δεύτερη θέση πίσω απο την Μπόκα Τζούνιορς στην δεύτερη φάση των ομίλων και δεν μπόρεσε να πάρει το εισιτήριο για τον τελικό.
Τον Μάρτιο του 2021 κατέκτησε το Σούπερ Καπ επικρατώντας στο Σαντιάγκο Ντελ Εστέρο της Ρασίγκ με 5-0. Στην δεύτερη έκδοση του Copa de la Liga Profesional στα προημιτελικά βρήκε και πάλι στον δρόμο της την Μπόκα Τζούνιορς όπου και πάλι στα πέναλντι οι "χεινέσες" την απέκλεισαν με 4-2 ύστερα απο το 1-1 της κανονικής διάρκειας.
Στο Libertadores στην φάση των ομίλων τερμάτισε στην δεύτερη θέση πίσω απο την Φλουμινένσε και στους "16" απέκλεισε την συμπατριώτισσά της Αρχεντίνος Τζούνιορς, αλλά στα προημιτελικά αποκλείστηκε απο την Ατλέτικο Μινέιρο.
Στο Πρωτάθλημα ύστερα απο ξηρασία εφτά ετών επανήρθε στην κορυφή της βαθμολογίας, εξασφαλίζοντας τον τίτλο τρείς αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση του και ήταν ο μοναδικός τίτλος που έλειπε απο την συλλογή του Μαρσέλο Γκαγιάρδο ο οποίος έφτασε τους 13.
Χουλιάν Αλβάρες που ήταν εκ των πρώτων σκόρερ του Πρωταθλήματος, Μπράιαν Ρομέρο, Αουγκουστίν Παλαβετσίνο, Ρόμπερτ Ρόχας(Παραγουάη), Φαμπρίτσιο Ανχιλέρι, Μπρούνο Ζουκουλίνι, Ματίας Σουάρες, Νταβίντ Μαρτίνες(Παραγουάη), Χόρχε Καρασκάλ(Κολομβία), Φεντερίκο Τζιρότι, Πάουλο Ντίας(Χιλή), Χαβιέ Πινόλα, Έντσο Πέρες και με τις παλιοσειρές Μαιντανά, Πότσιο, Κάσκο, Αρμάνι αποτελούσαν το ρόστερ.
Στις 18 Δεκεμβρίου στο Σαντιάγκο Ντελ Εστέρο ως πρωταθλήτρια υποδέχτηκε την κάτοχο του Copa de la Liga Profesional στο Trofeo de Campeones de la Liga Profesional επικρατώντας με 4-0 με τον Άλβαρες να πετυχαίνει δύο τέρματα και απο ένα οι Ρολχάισερ και Καρασκάλ.
Το 2022 ξεκίνησε με το Copa de la Liga Profesional στο οποίο αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Τίγκρε. Στο Copa Libertadores αν και τερμάτισε πρώτη και αήττητη στον όμιλό της με 5 νίκες και 1 ισοπαλία, στους "16" βρήκε απέναντί της την Βελέζ Σάρσφιλντ απο την οποία αποκλείστηκε με 1-0 και 0-0
Στο Κύπελλο αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Πατρονάτο στην διαδικασία των πέναλντι, στο Πρωτάθλημα έμεινε στην τρίτη θέση έχοντας ρόλο ρυθμιστή αφού με την νίκη επί της Ρασίγκ "χάρισε" τον τίτλο στην Μπόκα Τζούνιορς.
Την επόμενη σεζόν θα συμμετάσχει στους ομίλους του Copa Libertadores αλλά με νέο προπονητή αφού ο Γκαγιάρδο ανακοίνωσε ότι δεν θα συνεχίσει στην Ρίβερ μετά την ολοκλήρωση του συμβολαίου του τον Δεκέμβριο ύστερα απο οκτώ επιτυχημένα χρόνια.
Nέος προπονητής ανέλαβε ο Μάρτιν Ντε Μικέλις στην πρώτη του μεγάλη δουλειά ως πρώτος προπονητής ενώ στο μετεγγραφικό πεδίο επέστρεψε ο Νάτσο Φερνάντες και αποκτήθηκαν οι Έντσο Ντίας, Ματίας Κρανεβίτερ και ο Βενεζουελάνος Σολομόν Ροντόν.
Στο Πρωτάθλημα το οποίο ολοκληρώθηκε στα τέλη Ιουλίου κατέκτησε το 38ο Πρωτάθλημα της ιστορίας της. Λούκας Μπελτράν, Πάμπλο Σολάρι, Εζέκιελ Μπάρκο, Νικόλα Ντε Λα Κρούς, Ροντρίγκο Αλιέντρο, Κλαούντιο Ετσεβερί, Μιγκέλ Μπόρχα(Κολομβία), Ραμίρο Φούνες Μόρι ήταν μεταξύ άλλων στο ρόστερ των "μιγιονάριος".
Η Ταγιέρες που έμεινε στην δεύτερη θέση πίσω απο την Ρίβερ, ήταν αυτή που την απέκλεισε στον δεύτερο γύρο του Κυπέλλου Αργεντινής. Στο Copa Libertadores στον όμιλο ισοβάθμησε στην πρώτη θέση με την Φλουμινένσε αλλά λόγω χειρότερης διαφορά τερμάτων έμεινε δεύτερη.
Στους "16" υποδέχτηκε μια άλλη βραζιλιάνικη ομάδα την Ιντερνασιονάλ την οποία νίκησε με 2-1, ενώ στην ρεβάνς στο Πόρτο Αλέγκρε η Ιντερνασιονάλ πήρε την νίκη με το ίδιο σκορ στέλνοντας το παιχνίδι στην διαδικασία των πέναλντι.
Ο Ρόχας στο 8-8 έστειλε την μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι, ο Ροσέ ευστόχησε και η Ρίβερ αποκλείστηκε απο την συνέχεια της διοργάνωσης. Στο Copa de la Liga έφτασε μέχρι τα ημιτελικά όπου αποκλείστηκε απο την μετέπειτα κάτοχο του τίτλου Ροζάριο Σεντράλ στην διαδικασία ων πέναλντι όπου μάλιστα οι παίκτες του Ντε Μικέλις δεν ευστόχησαν σε κανένα.
Με την Ροζάριο τέθηκαν ξανά αντιμέτωποι στο Σαντιάγκο Ντελ Εστέρο για το Τrofeo de Campeones de la Liga Profesional όπου οι "μιγιονάριος" επικράτησαν με 2-0 χάρις στα γκολ των Κολίντιο στο 40' και Φερναντές στο 75' κατέκτησε τον τίτλο για δεύτερη φορά στην ιστορία της μετά το 2021.
Στις μετεγγραφές απέκτησε τον Ουρουγουανό αμυντικό Σεμπαστιάν Μποσέλι, τον Ροδρίγκο Βιγιάγκρα, τον Φακούντο Κολίντιο, τον Μανουέλ Λαντσίνι απο την Γουέστ Χάμ, τον Γκονσάλο Μαρτίνες απο την Άλ Νάσρ και τον Νίκολας Φονσέκα απο την Ντεφενσόρ
Στις 13 Μαρτίου στην Κόρδοβα αντιμετώπισε την Εστουντιάντες για το Σούπερ Καπ και απο πολύ νωρίς βρέθηκε πίσω στο σκόρ. Στο 79' ισοφάρισε με αυτογκόλ του Ρομέρο, και στο 90+1' ο Αλιέντρο έκανε το τελικό 2-1 κατακτώντας το τρίτο τρόπαιο της ιστορίας της.
Στο Copa de la Liga προκρίθηκε ως πρώτη απο την πρώτη φάση αλλά στα προημιτελικά γνώρισε την ήττα με 3-2 και συνάμα τον αποκλεισμό απο την Μπόκα Τζούνιορς.
