Είναι το κορυφαίο κλαμπ στην ιστορία του χιλιανού ποδοσφαίρου, έχει τους περισσότερους οπαδούς και μέχρι πριν απο λίγα χρόνια ήταν και η μοναδική ομάδα που είχε κατακτήσει διεθνείς τίτλους. Παράλληλα η Κόλο Κόλο βρίσκεται στην πρώτη εικοσάδα των τοπ κλαμπ της Λατινικής Αμερικής.
Απρίλιος του 1925, ο παίκτης της Ντεπόρτες Μαγκαγιάνες Νταβίντ Αρεγιάνο και μαζί του ένα γκρούπ νεαρών παικτών αποφασίζουν να φύγουν απο τον σύλλογο λόγω διαφωνιών για τον τρόπο λειτουργίας του. Στις 19 του μηνός και μετά απο πλήθος συναντήσεων και συζητήσεων δημιουργούν ένα σύλλογο με το όνομα Κόλο Κόλο που ήταν ο αρχηγός των Mapuche κατά την διάρκεια των συγκρούσεων με τους Ισπανούς τον 16ο αιώνα.
Η πρώτη έδρα της βρισκόταν στην περιοχή του Μακούλ στο Σαντιάγκο, το Estadio El Llano μέχρι το 1927, και το Campos de Sports de Nunoa απο το 1928 έως το 1938. Σύντομα ξεκίνησαν να δίνουν φιλικά παιχνίδια, το 1926 κέρδισαν το Metropolitan League of Honor που ήταν προάγγελος του Πρωταθλήματος και το 1927 πραγματοποίησαν περιοδεία στην Ευρώπη με τον Γκιγιέρμο Σουμπιάμπρε να κάνει ντεμπούτο.
Εκεί κατά την διάρκεια ενός φιλικού παιχνιδιού απέναντι στην Real Union Deportiva στο Βαγιαδολίδ ο Αρεγιάνο συγκρούστηκε με έναν αντίπαλό του και υπέστη περιτονίτιδα, με συνέπεια η φλεγμονή να τον οδηγήσει στον θάνατο.
Η πρώτη έδρα της βρισκόταν στην περιοχή του Μακούλ στο Σαντιάγκο, το Estadio El Llano μέχρι το 1927, και το Campos de Sports de Nunoa απο το 1928 έως το 1938. Σύντομα ξεκίνησαν να δίνουν φιλικά παιχνίδια, το 1926 κέρδισαν το Metropolitan League of Honor που ήταν προάγγελος του Πρωταθλήματος και το 1927 πραγματοποίησαν περιοδεία στην Ευρώπη με τον Γκιγιέρμο Σουμπιάμπρε να κάνει ντεμπούτο.
Εκεί κατά την διάρκεια ενός φιλικού παιχνιδιού απέναντι στην Real Union Deportiva στο Βαγιαδολίδ ο Αρεγιάνο συγκρούστηκε με έναν αντίπαλό του και υπέστη περιτονίτιδα, με συνέπεια η φλεγμονή να τον οδηγήσει στον θάνατο.
Παρά το ατυχές αυτό γεγονός η ομάδα συνέχισε και κατέκτησε το 1928, το 1929 και το 1930 το Πρωτάθλημα της πόλης του Σαντιάγκο. Το 1932 δημιουργήθηκαν τα πρώτα σύννεφα αφού υπήρχαν οικονομικά προβλήματα, με συνέπεια να μειωθεί ο μισθός τόσο στους ποδοσφαιριστές αλλά και στα μέλη του συμβουλίου.
Εκείνη η χρονιά στιγματίστηκε και απο ένα ακόμα δυστύχημα όταν κατά την διάρκεια του αγώνα με την Άουνταξ Ιταλιάνο, η μία εξέδρα του Εστάντιο Ιταλιάνο κατέρρευσε με αρκετούς θεατές να τρέχουν σε κατάσταση πανικού με απολογισμό 3 νεκρούς και 130 τραυματίες. Όπως ήταν φυσικό το παιχνίδι διακόπηκε και στην συνέχεια ακυρώθηκε, με την θέση του Πρωταθλητή για εκείνη την χρονιά να παραμένει κενή.
Το 1933 η Κόλο Κόλο μαζί με άλλες έξι ομάδες της πόλης προχωρούν στην δημιουργία της επαγγελματικής λίγκας και καταλαμβάνει την 2η θέση πίσω απο την Μαγκαγιάνες. To 1934 και το 1936 θα έρθει 3η, το 1935 4η, το 1936 και το 1937 θα κατακτήσει τον πρώτο της τίτλο με προπονητή τον Αρτούρο Τόρες Καράσκο.
Το 1938 θα καταλάβει την 3η θέση, και το 1939 θα διπλασιάσει τους τίτλους υπό την καθοδήγηση του Ούγγρου Φέρεντς Πλάτκο και τον Αλφόνσο Ντομίνγκες να πετυχαίνει 20 τέρματα. Μάριο Σαλαζάρ, Βαλεντίν Εράζο(Αργεντινή), Πέδρο Φουενζαλίδα, Εδουάρδο Καμούς, Σαντιάγκο Σαλβάντε, Σεχούντο Φλόρες, Ντιονίσιο Άρκος, Ουμπερλάντιο Σάντσες, Ρομπέρτο Λούκο, Όσκαρ Μεδίνα ήταν μεταξύ άλλων στο ρόστερ της ομάδας.
Το 1940 κατετάγη 4η, το 1941 πάλι με τον Πλάτκο κατακτάει το Πρωτάθλημα, το 1942 3η, το 1943 2η πίσω απο την Ουνιόν Εσπανιόλα, το 1944 επανήρθε στην κορυφή με τον Πλάτκο και ακολούθησε μια πολύ κακή χρονιά το 1945 όταν και τερμάτισε στην 11η θέση.
Το 1946 ήρθε 4η, το 1947 με προπονητή τον Ενρίκε Σορέλ πήρε το Πρωτάθλημα, το 1948 3η και το 1949 μόλις 9η. Στις αρχές της δεκαετίας του '50 ο πρόεδρος Αντόνιο Λάμπαν αποκτάει με το ποσό των 25.000 λιρών τον Χόρχε Ρομπλέδο που αγωνιζόταν σε Μπάρνσλει και Νιουκάστλ στην Αγγλία.
Το 1950 και το 1951 θα καταλάβει την 3η θέση, το 1952 την 3η και το 1953 με προπονητή τον Πλάτκο θα επανέρθει στην κορυφή. Κάτι που θα πετύχει και το 1956 με προπονητή τον Ουρουγουανό Ενρίκε Φερνάντες Βιόλα, ύστερα απο δύο 2ες θέσεις το 1954 και το 1955.
Πέραν του Ρομπλέδο στο ρόστερ ήδη υπήρχαν οι Μισάελ Εσκούτι πρώτος σε συμμετοχές όλων των εποχών για τον σύλλογο, Ενρίκε Χορμαζάμπαλ και Χάιμε Ραμίρεζ. Το 1957 ήρθε μόλις 8η, το 1958 και το 1959 ήρθε 2η πίσω απο Σαντιάγκο Γουόντερερς και Ουνιβερσιδάδ Ντε Τσίλε.
Το 1938 θα καταλάβει την 3η θέση, και το 1939 θα διπλασιάσει τους τίτλους υπό την καθοδήγηση του Ούγγρου Φέρεντς Πλάτκο και τον Αλφόνσο Ντομίνγκες να πετυχαίνει 20 τέρματα. Μάριο Σαλαζάρ, Βαλεντίν Εράζο(Αργεντινή), Πέδρο Φουενζαλίδα, Εδουάρδο Καμούς, Σαντιάγκο Σαλβάντε, Σεχούντο Φλόρες, Ντιονίσιο Άρκος, Ουμπερλάντιο Σάντσες, Ρομπέρτο Λούκο, Όσκαρ Μεδίνα ήταν μεταξύ άλλων στο ρόστερ της ομάδας.
Το 1940 κατετάγη 4η, το 1941 πάλι με τον Πλάτκο κατακτάει το Πρωτάθλημα, το 1942 3η, το 1943 2η πίσω απο την Ουνιόν Εσπανιόλα, το 1944 επανήρθε στην κορυφή με τον Πλάτκο και ακολούθησε μια πολύ κακή χρονιά το 1945 όταν και τερμάτισε στην 11η θέση.
Το 1946 ήρθε 4η, το 1947 με προπονητή τον Ενρίκε Σορέλ πήρε το Πρωτάθλημα, το 1948 3η και το 1949 μόλις 9η. Στις αρχές της δεκαετίας του '50 ο πρόεδρος Αντόνιο Λάμπαν αποκτάει με το ποσό των 25.000 λιρών τον Χόρχε Ρομπλέδο που αγωνιζόταν σε Μπάρνσλει και Νιουκάστλ στην Αγγλία.
Το 1950 και το 1951 θα καταλάβει την 3η θέση, το 1952 την 3η και το 1953 με προπονητή τον Πλάτκο θα επανέρθει στην κορυφή. Κάτι που θα πετύχει και το 1956 με προπονητή τον Ουρουγουανό Ενρίκε Φερνάντες Βιόλα, ύστερα απο δύο 2ες θέσεις το 1954 και το 1955.
Πέραν του Ρομπλέδο στο ρόστερ ήδη υπήρχαν οι Μισάελ Εσκούτι πρώτος σε συμμετοχές όλων των εποχών για τον σύλλογο, Ενρίκε Χορμαζάμπαλ και Χάιμε Ραμίρεζ. Το 1957 ήρθε μόλις 8η, το 1958 και το 1959 ήρθε 2η πίσω απο Σαντιάγκο Γουόντερερς και Ουνιβερσιδάδ Ντε Τσίλε.
Το 1958 κατέκτησε το πρώτο Κύπελλο της ιστορίας της με προπονητή τον Ούγκο Τασάρα, για να ακολουθήσουν δύο Πρωταθλήματα το 1960 με προπονητή τον Ερνάν Καράσκο και το 1963 πάλι με τον Τασάρα, με τον Λουίς Ερνάν Αλβάρεζ να πετυχαίνει 37 τέρματα ρεκόρ σκοραρίσματος σε μία σεζόν απο τα 130 που πέτυχε σε μια σεζόν που ήταν και αυτό ρεκόρ παραγωγής σε μία χρονιά.
Έκτοτε όμως έμεινε μακριά απο τίτλους με τις Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα και Ουνιβερσιδάδ Ντε Τσίλε να κυριαρχούν εντός των συνόρων και την Κόλο Κόλο να κατακτάει την 2η θέση το 1966, την 4η το 1964, την 7η το 1965, την 3η το 1967, την 5η το 1968 και το 1969.
Επιστροφή στους τίτλους το 1970(με τον Λεονέλ Σάντσεζ στην σύνθεσή της) με προπονητή τον Φρανσίσκο Χορμοζάμπαλ, το 1971 ήρθε 4η, και το 1972 με προπονητή τον Λούις Άλαμος και παίκτες τους Κάρλος Κασζέλι και Φρανσίσκο Βαλντέζ. Ένα χρόνο αργότερα το 1973 θα φτάσει στον τελικό του Copa Libertadores.
Έκτοτε όμως έμεινε μακριά απο τίτλους με τις Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα και Ουνιβερσιδάδ Ντε Τσίλε να κυριαρχούν εντός των συνόρων και την Κόλο Κόλο να κατακτάει την 2η θέση το 1966, την 4η το 1964, την 7η το 1965, την 3η το 1967, την 5η το 1968 και το 1969.
Επιστροφή στους τίτλους το 1970(με τον Λεονέλ Σάντσεζ στην σύνθεσή της) με προπονητή τον Φρανσίσκο Χορμοζάμπαλ, το 1971 ήρθε 4η, και το 1972 με προπονητή τον Λούις Άλαμος και παίκτες τους Κάρλος Κασζέλι και Φρανσίσκο Βαλντέζ. Ένα χρόνο αργότερα το 1973 θα φτάσει στον τελικό του Copa Libertadores.
Στην πρώτη φάση κόντρα σε Έμελεκ, Έλ Νασιονάλ και Ουνιόν Εσπανιόλα πήρε την πρώτη θέση στον όμιλο, στα ημιτελικά ξεπέρασε το εμπόδιο των Σέρο Πορτένιο και Μποταφόγκο και στον τελικό βρήκε απέναντι της την Ιντεπεντιέντε.
Στο πρώτο ματς στην Αβελανέδα η Κόλο Κόλο προηγήθηκε με αυτογκόλ του Σα στο 71' αλλά στο 75' ο Μεντόζα ισοφάρισε σε 1-1. Στην ρεβάνς οι δύο ομάδες ήρθαν ισόπαλες με 1-1, και στο τρίτο παιχνίδι που διεξήχθη στο Μοντεβίδεο η Ιντεπεντιέντε κατέκτησε το τρόπαιο μετά την νίκη της με 2-1.
Αδόλφο Νέφ, Μάριο Γκαλίντο, Λεονέλ Ερέρα, Ράφαελ Γκονζάλεζ, Αλεχάντρο Σίλβα, Γκιγιέρμο Πάεζ, Φρανσίσκο Βαλντές, Φερνάντο Οσόριο, Σέρχιο Μεσέν, Σέρχιο Αχουμάδα, Λεονάρντο Βελίς, Αλφόνσο Λάρα, Χεράρδο Καστανέδα και Κάρλος Κασζέλι συμμετείχαν στην προσπάθεια για τον τίτλο.
Το 1973 τερμάτισε στην 2η θέση πίσω απο την Ουνιόν Εσπανιόλα, το 1974 ήρθε 3η κατακτώντας παράλληλα το Κύπελλο, το 1975 και το 1978 6η, το 1976 και το 1977 4η, για να φτάσουμε στο 1979 όταν και επανήρθε στην κορυφή του Πρωταθλήματος με προπονητή τον Πέδρο Μοράλες και πρωταγωνιστές τους Σεβερίνο Βασκοντσέλος(Βραζιλία) και τον Χούλιο Κρισόστο.
Το 1975 ανοίγει τις πύλες του το Estadio Monumental David Arellano προς τιμήν του ιδρυτή του συλλόγου Νταβίντ Αρεγιάνο. Στην δεκαετία του '80 το 1980, το 1984 και το 1985 ήρθε 3η, το 1981 και το 1983 κατέκτησε τα Πρωταθλήματα με προπονητή τον Πέδρο Γκαρσία, το 1982 ήταν 2η πίσω απο την Κομπρελόα.
Κατέκτησε τα Πρωταθλήματα του 1986 και του 1989 με προπονητή τον Αρτούρο Σάλαχ, το 1987 ήρθε 2η πίσω απο την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα και το 1989 μόλις 6η. Παράλληλα έφτασε στην κατάκτηση πέντε Κυπέλλων το 1981, το 1982, το 1985, το 1988 και το 1989.
Στις αρχές της δεκαετίας του '90 κατέκτησε δύο συνεχόμενα Πρωταθλήματα το 1990 και το 1991, αλλά το 1991 ήρθε ή ώρα για τους Χιλιανούς να αναδειχθούν Πρωταθλητές Λατινικής Αμερικής. Με προπονητή τον Κροάτη Μίρκο Γιόζιτς στην πρώτη φάση την φάση των ομίλων κατέλαβε την πρώτη θέση πάνω απο την LDU Quito, την Κονσεπσιόν και την Μπαρτσελόνα Γκουαγιακίλ.
Στην φάση των "16" απέκλεισε την περουβιανή Ουνιβερσιτάριο, στους "8" την Νασιονάλ και στα ημιτελικά την Μπόκα Τζούνιορς. Στους διπλούς τελικούς απέναντι στην Ολίμπια Ασουνσιόν το πρώτο ματς ήρθε ισόπαλο 0-0, αλλά στην ρεβάνς οι Χιλιανοί με τα δύο τέρματα του Λουίς Πέρεζ Μουνιόζ και τον Λεονέλ Ερέρα Σίλβα κατέκτησε το τρόπαιο.
Λιζάρδο Γκαρίδο, Ντανιέλ Μορόν(Αργεντινή), Μιγκέλ Ραμίρεζ, Χαβιέ Μάργκας, Εντουάρντο Βίλτσες, Ραμόν Εσπινόζα, Γκαμπριέλ Μεντόζα, Χούαν Κάρλος Περάλτα, Ρούμπεν Μαρτίνεζ, Χάιμε Πιζάρο, Μαρτσέλο Μπαρτικιότο(Αργεντινή), Ρικάρντο Νταμπρόφσκι(Αργεντινή), Ούγκο Ρούμπιο, Ραούλ Ορμένιο, Αγκουστίν Σαλβατιέρα άνηκαν στο δυναμικό της ομάδας.
Το 1975 ανοίγει τις πύλες του το Estadio Monumental David Arellano προς τιμήν του ιδρυτή του συλλόγου Νταβίντ Αρεγιάνο. Στην δεκαετία του '80 το 1980, το 1984 και το 1985 ήρθε 3η, το 1981 και το 1983 κατέκτησε τα Πρωταθλήματα με προπονητή τον Πέδρο Γκαρσία, το 1982 ήταν 2η πίσω απο την Κομπρελόα.
Κατέκτησε τα Πρωταθλήματα του 1986 και του 1989 με προπονητή τον Αρτούρο Σάλαχ, το 1987 ήρθε 2η πίσω απο την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα και το 1989 μόλις 6η. Παράλληλα έφτασε στην κατάκτηση πέντε Κυπέλλων το 1981, το 1982, το 1985, το 1988 και το 1989.
Στις αρχές της δεκαετίας του '90 κατέκτησε δύο συνεχόμενα Πρωταθλήματα το 1990 και το 1991, αλλά το 1991 ήρθε ή ώρα για τους Χιλιανούς να αναδειχθούν Πρωταθλητές Λατινικής Αμερικής. Με προπονητή τον Κροάτη Μίρκο Γιόζιτς στην πρώτη φάση την φάση των ομίλων κατέλαβε την πρώτη θέση πάνω απο την LDU Quito, την Κονσεπσιόν και την Μπαρτσελόνα Γκουαγιακίλ.
Στην φάση των "16" απέκλεισε την περουβιανή Ουνιβερσιτάριο, στους "8" την Νασιονάλ και στα ημιτελικά την Μπόκα Τζούνιορς. Στους διπλούς τελικούς απέναντι στην Ολίμπια Ασουνσιόν το πρώτο ματς ήρθε ισόπαλο 0-0, αλλά στην ρεβάνς οι Χιλιανοί με τα δύο τέρματα του Λουίς Πέρεζ Μουνιόζ και τον Λεονέλ Ερέρα Σίλβα κατέκτησε το τρόπαιο.
Λιζάρδο Γκαρίδο, Ντανιέλ Μορόν(Αργεντινή), Μιγκέλ Ραμίρεζ, Χαβιέ Μάργκας, Εντουάρντο Βίλτσες, Ραμόν Εσπινόζα, Γκαμπριέλ Μεντόζα, Χούαν Κάρλος Περάλτα, Ρούμπεν Μαρτίνεζ, Χάιμε Πιζάρο, Μαρτσέλο Μπαρτικιότο(Αργεντινή), Ρικάρντο Νταμπρόφσκι(Αργεντινή), Ούγκο Ρούμπιο, Ραούλ Ορμένιο, Αγκουστίν Σαλβατιέρα άνηκαν στο δυναμικό της ομάδας.
Την ίδια χρονιά κατέκτησε το Copa Interamericana κόντρα στην Πουέμπλα με τον Ούγκο Ρούμπιο στην σύνθεση της, αλλά στο Τόκιο κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου γνώρισε την ήτα με 3-0. Το 1992 κατέκτησε το Recopa Sudamericana στην διαδικασία των πέναλντι κόντρα στην Κρουζέιρο αφού στην κανονική διάρκεια ο αγώνας έληξε 0-0.
Το 1992 ήρθε 3η, το 1993 1η, το 1994 4η, το 1995 3η, ενώ κατέκτησε το Πρωτάθλημα του 1996, το Clausura του 1997 και το Πρωτάθλημα του 1998(με τον Πάμπλο Κοντρέρας στην σύνθεσή της) και προπονητή τον Παραγουανό Γκουστάβο Μπενίτες.
Στο Apertura του 1997 ήρθε 2η πίσω απο την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα, το 1999 και το 2001 ήρθε 4η,το 2000 3η και το 2001, ενώ κατέκτησε τρία Κύπελλα το 1990, το 1994 με προπονητή τον Ιγκνάσιο Πριέτο και το 1996.
Το 1992 ήρθε 3η, το 1993 1η, το 1994 4η, το 1995 3η, ενώ κατέκτησε το Πρωτάθλημα του 1996, το Clausura του 1997 και το Πρωτάθλημα του 1998(με τον Πάμπλο Κοντρέρας στην σύνθεσή της) και προπονητή τον Παραγουανό Γκουστάβο Μπενίτες.
Στο Apertura του 1997 ήρθε 2η πίσω απο την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα, το 1999 και το 2001 ήρθε 4η,το 2000 3η και το 2001, ενώ κατέκτησε τρία Κύπελλα το 1990, το 1994 με προπονητή τον Ιγκνάσιο Πριέτο και το 1996.
Το 1999 ο σύλλογος αντιμετώπισε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, και στις 23 Ιανουαρίου του 2002 το δικαστήριο αποφάσισε την χρεωκοπία της ομάδας ορίζοντας ως υπεύθυνο τον Χουάν Κάρλος Σαφίτε χωρίς όμως να χάνει το νομικό της στάτους.
Στο Apertura του 2002 αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο τους Ρέιντζερς, αλλά παρόλα τα προβλήματα με προπονητή τον Χάιμε Πιζάρο και με μια νεανική ομάδα κατέκτησε το Clausura του 2002 και το 2003 ολοκλήρωσε την καριέρα του ο μεγάλος Ιβάν Ζαμοράνο.
Τόσο στο Apertura όσο και στο Clausura του 2003 τερμάτισε στην 2η θέση πίσω απο την Κομπρελόα, στο Apertura και στο Clausura του 2004 αποκλείστηκε στα προημιτελικά και στα ημιτελικά αντίστοιχα.
Τρία χρόνια αργότερα το 2005 η εταιρία Blanco y Negro ανέλαβε την διαχείριση όλων των περιουσιακών στοιχείων για τριάντα χρόνια σε αντάλλαγμα για την πληρωμή όλων των οφειλών μέσω της διαδικασίας ανοίγματος στο Χρηματιστήριο του Σαντιάγκο. Πάντως το πρώτο εξάμηνο του 2006 ο σύλλογος είχε καταφέρει να ξεπληρώσει τα χρέη του και να είναι "καθαρός".
Αγωνιστικά στο Apertura του 2005 αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Χουατσιπάτο, όπως και στο Clausura του 2005 στα προημιτελικά απο την Ντεπόρτες Λα Σερένα. Με προπονητή τον Κλαούντιο Μπόργκι στον πάγκο κατέκτησε τα Apertura και τα Clausura του 2006(με τον Κλαούντιο Μπράβο και τον Χόρχε Βαλδίβια στην σύνθεσή της) και τα αντίστοιχα του 2007(με τον Γκονζάλο Χάρα στην σύνθεση της).
Στο Apertura του 2002 αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο τους Ρέιντζερς, αλλά παρόλα τα προβλήματα με προπονητή τον Χάιμε Πιζάρο και με μια νεανική ομάδα κατέκτησε το Clausura του 2002 και το 2003 ολοκλήρωσε την καριέρα του ο μεγάλος Ιβάν Ζαμοράνο.
Τόσο στο Apertura όσο και στο Clausura του 2003 τερμάτισε στην 2η θέση πίσω απο την Κομπρελόα, στο Apertura και στο Clausura του 2004 αποκλείστηκε στα προημιτελικά και στα ημιτελικά αντίστοιχα.
Τρία χρόνια αργότερα το 2005 η εταιρία Blanco y Negro ανέλαβε την διαχείριση όλων των περιουσιακών στοιχείων για τριάντα χρόνια σε αντάλλαγμα για την πληρωμή όλων των οφειλών μέσω της διαδικασίας ανοίγματος στο Χρηματιστήριο του Σαντιάγκο. Πάντως το πρώτο εξάμηνο του 2006 ο σύλλογος είχε καταφέρει να ξεπληρώσει τα χρέη του και να είναι "καθαρός".
Αγωνιστικά στο Apertura του 2005 αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Χουατσιπάτο, όπως και στο Clausura του 2005 στα προημιτελικά απο την Ντεπόρτες Λα Σερένα. Με προπονητή τον Κλαούντιο Μπόργκι στον πάγκο κατέκτησε τα Apertura και τα Clausura του 2006(με τον Κλαούντιο Μπράβο και τον Χόρχε Βαλδίβια στην σύνθεσή της) και τα αντίστοιχα του 2007(με τον Γκονζάλο Χάρα στην σύνθεση της).
Το 2006 έφτασε στον τελικό του Copa Sudamericana όπου στον πρώτο γύρο απέκλεισε την επίσης χιλιανή Χουατσιπάτο, στους "16" την Αλαχουελένσε, στους "8" την αργεντίνικη Χιμνάσια y Εσκρίμα, και στον ημιτελικό την Τολούκα.
Στον τελικό κόντρα στην Πατσούκα το πρώτο ματς ήρθε ισόπαλο 1-1, και στην ρεβάνς η μεξικάνικη ομάδα πήρε τον τίτλο επικρατώντας με 2-1 στο Μονουμεντάλ. Σεμπάστιαν Σέχας(Αργεντινή), Μίγκελ Ρίφο, Νταβίντ Ενρίκες, Αρτούρo Βιδάλ, Αρτούρο Σανχουέσα, Αλέξις Σάντσεζ, Γκονζάλο Φιέρο, Ματίας Φερνάντες, Αρτούρο Σανχουέχα, Αλβάρο Ορμένιο, Άντρες Γκονζάλες(Κολομβία), Μόισες Βιγιαροέλ, Λουίς Μένα, Μάριο Κάσερες, Μιγκέλ Κανέο(Αργεντινή) και Ροντρίγκο Μελέντες αγωνίστηκαν στους δύο τελικούς.
To 2008 με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Λούκας Μπάριος και προπονητή τον Μαρτσέλο Μπαρτικιότο κατέκτησε το Clausura του 2008, με τον Παραγουανό επιθετικό να πετυχαίνει 37 τέρματα ισοφαρίζοντας την επίδοση του Λουίς Ερνάν Άλβαρεζ, ενώ στο Apertura είχε βρεθεί στην 2η θέση πίσω απο την Έβερτον Ντε Βίνια Ντελ Μάρ.
Στο Apertura του 2009 δεν μπόρεσε να λάβει μέρος στην τελική φάση, αλλά ακολούθως κατέκτησε το Clausura του 2009 με προπονητή τον Αργεντίνο Ούγκο Τοκάλι. Στο Πρωτάθλημα του 2010 κατέλαβε την 2η θέση πίσω απο την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα.
Στο Apertura του 2011 αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα, στο Clausura του 2011 αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Κομπρελόα, Στο Apertura του 2012 αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Ουνιβερσιδάδ Ντε Τσίλε, ενώ στο Clausura του 2012 αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Ουνιόν Εσπανιόλα.
Στο Transicion του 2013 ήρθε μόλις 10η, στο Apertura του 2013 8η και στο Clausura του 2014 επανήρθε στην κορυφή με προπονητή τον Έκτορ Τάπια. Στο Apertura του 2014 κατέλαβε την 3η θέση, και στο Clausura του 2015 στην 2η θέση πίσω απο την Κομπρεσάλ.
Στο Apertura του 2015 κατέκτησε τον τίτλο με προπονητή τον Χοσέ Λουίς Σιέρα και τους Πάουλο Γκάρσες, Λουίς Πέδρο Φιγκερόα, Χάιμε Βαλδές, Χούλιο Μπαρόσο(Αργεντινή), Γκονζάλο Φιέρο, Χούστο Βιγιάρ(Παραγουάη), Εστεμπάν Παρέδες, Ζαν Μποσεζούρ, Μάρτιν Τόνσο(Αργεντινή), Χαβιέ Ρέινα(Κολομβία), Γκάμπριελ Σουάζο, Κλαούντιο Μπαέσα και Ματίας Ζαλντίβια(Αργεντινή) στο ρόστερ
Δεν μπόρεσε να κάνει το ντάμπλ αφού ηττήθηκε στον τελικό του Κυπέλλου απο την Ουνιβερσιταντ Ντε Τσίλε στην διαδικασία των πέναλντι. Στο Clausura του 2016 κατέλαβε την δεύτερη θέση πίσω απο την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα, ενώ στο Apertura του 2016 τερμάτισε μόλις στην έβδομη θέση.
Η ομάδα απο το Σαντιάγκο με προπονητή τον Αργεντίνο Πάμπλο Γκουέδε, κατέκτησε το Κύπελλο ύστερα απο 20 χρόνια επικρατώντας με 4-0 της Έβερτον Βίνια Ντελ Μάρ χάρις στα τέρματα των Οκτάβιο Ριβέρο(Ουρουγουάη), Εστεμπάν Παρέδες(2) και Ραμόν Φερνάντες(Αργεντινή) εξασφαλίζοντας παράλληλα την είσοδο της στο Copa Libertadores του 2017.
Εκεί όπου χρειάστηκε να δώσει προκριματικούς αγώνες αλλά στον δεύτερο προκριματικό γύρο αποκλείστηκε απο την Μποταφόγκο. Στο Apertura του 2016 τερμάτισε στην 5η θέση και στο Clausura του 2017 έμεινε στην δεύτερη θέση πίσω απο την Ουνιβερσιδάδ Ντε Τσίλε μόλις για ένα βαθμό 30 έναντι 29.
Πήρε όμως το "αίμα" της πίσω την επόμενη χρονιά όταν και επανήρθε στους τίτλους αφήνοντας την Ουνιβερσιδάδ Ντε Τσίλε στην δεύτερη θέση εξασφαλίζοντας τον τίτλο την τελευταία αγωνιστική με την νίκη επί της Χουατσιπάτο. Επίσης κέρδισε δύο συνεχόμενα Σούπερ Καπ κόντρα σε Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα και Σαντιάγκο Γουόντερερς αντίστοιχα.
Αγκουστίν Οριόν(Αργεντινή), Χόρχε Βαλδίβια, Νικόλας Ορεγιάνα, Ιβάν Μοράλες μαζί με τους ήδη υπάρχοντες Παρέδες, Σουάζο, Μπαέσα ήταν μέλη της ομάδας που κατέκτησε τους τίτλους.
Το 2018 στο Copa Libertadores προκρίθηκε στην επόμενη φάση πίσω απο την Ατλέτικο Νασιονάλ αν και στις 6 Απριλίου ο Γκουέδε εκδήλωσε την πρόθεση του να αποχωρήσει μετά την ήττα απο την Ντέλφιν. Σε πρώτο στάδιο ανακάλεσε χάρις και στην στήριξη που είχε απο τους ποδοσφαιριστές αλλά λίγες ημέρες αργότερα στις 19 αποχώρησε οριστικά.
Με νέο τεχνικό τον Έκτορ Τάπια για δεύτερη φορά κατάφερε στην φάση των "16" με το εκτός έδρας γκολ να αφήσει εκτός την Κορίνθιανς, αλλά στα προημιτελικά αποκλείστηκε απο την Παλμέιρας με δύο ήττες.
Το δεύτερο πέρασμα του Τάπια δεν κράτησε πολύ αφού στο Πρωτάθλημα η πορεία ήταν κατώτερη του αναμενόμενου, στις 26 Νοεμβρίου αποφασίστηκε να μην ανανεωθεί το συμβόλαιό του, με την Κολο Κολο τελικά να τερματίζει πέμπτη.
Στην θέση του ανέλαβε τον Δεκέμβριο ο Μάριο Σάλας αλλά δεν κατάφερε να πετύχει και πολλά πράγματα αφού στο Copa Sudamericana αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο απο την εκουαδοριανή Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα στην διαδικασία των πέναλντι
Στο Πρωτάθλημα που ολοκληρώθηκε νωρίς μιας και η έκρυθμη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην χώρα το τελευταίο διάστημα, με λαϊκές εξεγέρσεις και διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης ανάγκασε όλες τις ομάδες απο κοινού να αποφασίσουν την αναβολή και των έξι εναπομεινασών αγωνιστικών στη σεζόν κατέλαβε την δεύτερη θέση με 40 βαθμούς.
Στο Πρωτάθλημα που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2020 και λόγω του κορονοιού διακόπηκε απο τον Μάρτιο έως τον Αύγουστο, ο Σάλας απολύθηκε, ανέλαβε ο Παραγουανός Γκουαλμπέρτο Χάρα ως προσωρινός, ανέλαβε ο Βολιβιανός Γκουστάβο Κιντέρος τον Οκτώβριο
Μια πολύ κακή σεζόν αφού γλύτωσε τον απευθείας υποβιβασμό για ένα μόλις βαθμό, 38 έναντι 38 της Ντεπόρτες Ικίκε που υποβιβάστηκε. Της δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία κόντρα στην Ουνιβερσιδάδ Ντε Κονσεπσιόν τον Φεβρουάριο του 2021 στην Τάλκα.
Ο Αργεντίνος Πάμπλο Σέζαρ Σολάρι ήταν αυτός που στο 19ο λεπτό λύτρωσε την Κολο και με 1-0 η "κασίκε" παρέμεινε στην μεγάλη κατηγορία. Στις άλλες διοργανώσεις το Κύπελλο αναβλήθηκε, στο Libertadores έμεινε τελευταία στον όμιλό της και δεν συνέχισε ούτε στο Sudamericana.
Τον Ιούνιο πραγματοποιήθηκε το Κύπελλο στο οποίο απέκλεισε την Ντεπόρτες Λα Σερένα στους "16", την Παλεστίνο στα προημιτελικά, την Ουνιόν Εσπανιόλα στα ημιτελικά και στον τελικό της 4ης Σεπτεμβρίου αντιμετώπισε την Έβερτον Βίνια Ντελ Μάρ.
Στο "Εσταντιο Φισκάλ" της Τάλκα θα κατακτήσει το Κύπελλο με 2-0 χάρις στα τέρματα των Σολάρι και Χουάν Μανουέλ Κάστρο, φτάνοντας τους 13 τίτλους και είναι πολυνίκης του θεσμού. Ιβάν Μοράλες που ήταν και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, Γκάμπριελ Κόστα(Περού), Μάρκος Μπολάδος, Μαρτίν Ροντρίγκες, Εμιλιάνο Αμόρ(Αργεντινή), Μίικο Αλμπορνός, Μπράιαν Σότο, Σέζαρ Φουέντες, Ματίας Ζαλντίβια, Γκάμπριελ Σουάσο, Μαξιμιλιάνο Φαλκόν(Ουρουγουάη), Μπράιαν Κορτές, Λουτσιάνο Αριαγκάδα, Όσκαρ Οπάσο και Χόρχε Αράγια αποτελούσαν το ρόστερ της ομάδας.
Στο Πρωτάθλημα διεκδίκησε τον τίτλο μέχρι τις τελευταίες αγωνιστικές, όμως τελικά κατέληξε δεύτερη με 62 βαθμούς έναντι 68 της Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα και επέστρεψε στις διασυλλογικές διοργανώσεις στους ομίλους του Copa Libertadores.
Η νέα χρονιά ξεκίνησε με την κατάκτηση του τρίτου Σούπερ Καπ στην ιστορία της στην Κονσεπσιόν κόντρα στην Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα επικρατώντας με 2-0 με τα γκολ των Λεονάρντο Χιλ και Κάρλο Βιλανουέβα. Η Κόλο Κόλο προχώρησε στην απόκτηση των Εστεμπάν Πάβες, Χουαν Μάρτιν Λουσέρο(Αργεντινή), Κριστιάν Ζαβάλα, Αλεξάντερ Ορός, Πεδρο Ναβάρο και Γουίλιαμς Αλαρκόν.
Στο Liberadores έμεινε στην τρίτη θέση του ομίλου της πίσω απο Ρίβερ Πλέιτ και Φορταλέζα αλλά είχε και δεύτερη ευκαιρία στους "16" στο Sudamericana. Αντίπαλος της η Ιντερνασιονάλ την οποία νίκησε με 2-0 στο Σαντιάγκο αλλά στην ρεβάνς αν και προηγήθηκε γνώρισε τελικά τη ήττα με 4-1 και αποκλείστηκε.
Στο Κύπελλο αποκλείστηκε απο την Νουμπλένσε στην φάση των "16" αλλά κατέκτησε το 33ο Πρωτάθλημα της ιστορίας της δύο αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση του Πρωταθλήματος. Στην διακοπή είχαμε αρκετές προσθαφαιρέσεις αφού αποχώρησαν μεταξύ άλλων οι Οπάσο, Ζαλντίβια, Κόστα, Λουσέρο και Σουάζο ενώ αποκτήθηκαν οι Φερνάντο Ντε Πόλ, Έρικ Βίμεπεργκ, Ραμίρο Γκονσάλες, Ματίας Μόγια, Φαμπιάν Καστίγιο(Εκουαδόρ), Κάρλος Παλάσιο και Ιγκνάσιο Χάρα.
H νέα χρονιά ξεκίνησε με το Σούπερ Καπ στην Βίνια Ντελ Μαρ κόντρα στην Ντεπορτίβο Μαγκαγιάνες, όπου προηγήθηκε στο 22' με τον Μπολάδος αλλά στο 26' ο Φλόρες ισοφάρισε σε 1-1. Ο τίτλος κρίθηκε στην διαδικασία των πέναλτι όπου οι Πάβες και Φαλκόν αστόχησαν και η Ντεπορτίβο κατέκτησε τον τίτλο.
Στο Copa Libertadores στην φάση των ομίλων κατέλαβε την 3η θέση πίσω απο Μπόκα Τζούνιορς και Ντεπορτίβο Περέιρα και "υποβιβάστηκε" στο Copa Sudamericana, όπου ούτε και εκεί μπόρεσε να στεριώσει αφού αποκλείστηκε απο την Αμέρικα Μινέιρο παρά την νίκη με 2-1 στον πρώτο αγώνα αφού στην ρεβάνς συνετρίβη με 5-1.
Στο Πρωτάθλημα τερμάτισε στην τρίτη θέση πίσω απο την πρωταθλήτρια Χουατσιπάτο και την Κομπρεσάλ με μικρή απόσταση, αφού η ήττα την προτελευταία αγωνιστική απο την Ουνιόν Εσπανιόλα την στέρησε την δυνατότητα να το διεκδικήσει μέχρι τέλους.
Στο Κύπελλο, στην πρώτη φάση απέκλεισε την Σαντιάγκο Σίτυ, την Ουνιόν Λα Καλέρα, την Παλεστίνο και στους τελικούς της ζώνης της επικράτησε της Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα. Στον ημιτελικό σε εθνικό επίπεδο απέκλεισε την Κομπρεσάλ και στις 13 Δεκεμβρίου στο Ικίκε αντιμετώπισε στον τελικό την Μαγκαγιάνες.
Νίκη με 3-1 αν και βρέθηκε πίσω στο σκόρ μόλις στο 14' , με τα γκολ όμως των Εμιλιάνο Αμόρ στο 17', Έρικ Βίεμπεργκ στο 38' και Βιθέντε Πισάρο στο 58' ανέτρεψε την κατάσταση και κατέκτησε τον 14ο τίτλο της.
Παρά την κατάκτηση του τίτλου ολοκληρώθηκε η παρουσία του Κιντέρος στο τιμόνι της Κόλο Κόλο ύστερα απο 153 παιχνίδια με 79 νίκες, 41 ισοπαλίες και 33 ήττες και στις αρχές του 2024 ανακοίνωσε την πρόσληψη του Χόρχε Αλμιρόν που ήταν φιναλίστ του Libertadores με την Μπόκα Τζούνιορς.
Στο μεταγραφικό παζάρι ξεχωρίζει ο ερχομός του Αρτούρο Βιδάλ ύστερα απο 17 χρόνια και ακόμα του Παραγουανού Γκιγιέρμο Πάιβα απο την Ολίμπια Ασουνσιόν, του Λούκας Σεπέδα απο την Σαντιάγκο Γουόντερερς, ενώ επέστρεψαν οι Ομάρ Καραμπάλι, Μπράιαν Σότο και Κριστάν Ζαβάλα.
Στον δεύτερο προκριματικό γύρο του Libertadores στο πρώτο παιχνίδι επικράτησε εκτός έδρας της Γοδόι Κρούζ με 1-0, ενώ στην ρεβάνς το 0-0 την έστειλε στον επόμενο γύρο. Εκεί όπου αντιμετώπισε την παραγουανική Σπορτίβο Τρινιντένσε με το πρώτο παιχνίδι στην Ασουνσιόν να λήγει 1-1 και στην ρεβάνς επικράτησε με 2-1 και πέρασε στους ομίλους του Libertadores.
.
