Αποτελεί το αντίπαλον δέος της Κόλο Κόλο στην Χιλή, αφού έχει κατακτήσει αρκετούς τίτλους σε εθνικό επίπεδο, ενώ πρόσφατα κατέκτησε και τίτλο σε επίπεδο Λατινικής Αμερικής. Η Ουνιβερσιδάδ Ντε Τσίλε που όπως προκύπτει και απο το όνομα ιδρύθηκε απο φοιτητές, πέρασε απο "σαράντα κύμματα" μέχρι την καθιέρωση.
Απο τα τέλη του 19ου αιώνα στο πανεπιστήμιο του Σαντιάγκο υπήρχε ποδοσφαιρική δραστηριότητα με την δημιουργία αρκετών ομάδων με κυριότερες την Club Deportivo Universitario που δημιουργήθηκε στις 19 Αυγούστου του 1925 με πρώτο πρόεδρο τον Ρόμπερτ Μίλερ Χές, η Club Nautico που δημιουργήθηκε στις 21 Απριλίου του 1926, και η Internado Football Club που ήταν η παλαιότερη απο τις άλλες δύο μιας και είχε δημιουργηθεί στις 20 Μαίου του 1902.
Το 1927 ο τότε πρόεδρος της Internado Αρτούρο Φλόρες Κονεχέρος θέλησε να ενσωματώσει τη ομάδα του στην κεντρική λίγκα της πόλης του Σαντιάγκο όμως για να γίνει δεκτό το αίτημα του θα έπρεπε να γίνει η συνένωση με τα άλλα δύο κλαμπ την Universitario και την Nautico.
Στις 2 Μαίου του 1927 ο Κονεχέρος και ο Μαρσιάλ Μαρτίνες Μπαέσα κατέθεσαν την αίτηση εισόδου με το όνομα Club Internado Fusionado Universitario de Deportes και στις 24 Μαίου επισημοποιήθηκε η συνένωση υπό το όνομα Club Universitario de Deportes de Chile, με τα πρώτα δέκα μέλη να είναι οι Αρτούρο Φλόρες Κονεχέρος, Όσκαρ Κάστρο, Σαντιάγκο Ρεμπολέδο, Λουίς Τισνέ Μπρουσέ, Κάρλος Λούντ, Εδουάρδο Σαλγκάδο, Όσκαρ Πάλμα, Ραούλ Βέρα, Ρομπέρτο Αμπουέρο και Εουτζένιο Αμπουέρο.
Στις 29 του μηνός έδωσε τον πρώτο της αγώνα απέναντι στην Βικτόρια Λος Άντες γνωρίζοντας την ήττα με 2-0, το 1930 αγωνίστηκε στην δεύτερη κατηγορία όπου και κατέλαβε την 3η θέση, και το 1935 συμμετείχε στην εθνική ερασιτεχνική κατηγορία όπου και κατέλαβε την δεύτερη θέση χάνοντας στον τελικό απο την Deportivo San Enrique de Iqique με 3-1, με σημαντικά ονόματα τους Βίκτορ Αλόνσο, Λουίς Τιράδο και τον αρχηγό Άνχελ Μιράντα.
Το 1935 μετονομάστηκε σε Club Universidad de Chile, ενώ το 1936 και το 1937 κατέκτησε το Πρωτάθλημα της SERIE B, ενώ στις 29 Μαΐου του 1938 ντεμπούταρε στις επαγγελματικές κατηγορίες. Το 1940 κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο αφήνοντας στην δεύτερη θέση την Άουνταξ Ιταλιάνο με προπονητή τον πρώην παίκτη της ομάδας Λουίς Τιράδο και τους Εντουάρντο Σιμιάν, Ραφαέλ Μπρένιας, Φρανσίσκο Χέρα, Λουίς Κάστρο, Όσκαρ Σάντσες, Εντουάρντο Ντε Σαα, Αμπάνες Μπασαλάκουα, Αντόνιο Ρόσι, Ουλίσες Ράμος, Χοσέ Μπαλμπουενά και τον πρώτο σκόρερ της ομάδας Βίκτορ Αλόνσο.
Παρά την παρουσία καλών ποδοσφαιριστών όπως οι Μάριο Ιμπάνες, Μάριο Μπαέσα, Χοσέ Σεπουλβέδα, Μιγκέλ Μπούσκετς, ο Αργεντίνος Αλεχάντρο Σκοπέλι που ήταν παράλληλα και προπονητής και οι Ουρουγουανοί Πέδρο Βιγκορίτο και Ουμπάλντο Κρούτσε πραγματοποίησε μέτριες χρονιές με μόνη εξαίρεση το 1945 όταν και κατέλαβε την 3η θέση.
Στις αρχές της δεκαετίας του '50 θα γίνουν δύο κινήσεις που θα αλλάξουν τον ρου της ιστορίας της Ουνιβερσιδάδ. Το 1953 θα φορέσει την φανέλα της ο Λεονέλ Σάντσες. ενώ τρία χρόνια αργότερα το 1956 θα αναλάβει την ηγεσία της ομάδας ο Λουίς Άλαμος
Το 1957 θα καταλάβει την δεύτερη θέση στο Πρωτάθλημα και το 1959 θα φτάσει στην κορυφή μπροστά απο την Κόλο-Κόλο. Η δεκαετία του 1960 θα είναι μια απο τις κορυφαίες της ιστορίας της θα παίξει επιθετικό ποδόσφαιρο και θα μείνει στην ιστορία ως το "Blue Ballet(το μπλέ μπαλέτο)".
Στις αρχές της δεκαετίας του '50 θα γίνουν δύο κινήσεις που θα αλλάξουν τον ρου της ιστορίας της Ουνιβερσιδάδ. Το 1953 θα φορέσει την φανέλα της ο Λεονέλ Σάντσες. ενώ τρία χρόνια αργότερα το 1956 θα αναλάβει την ηγεσία της ομάδας ο Λουίς Άλαμος
Το 1957 θα καταλάβει την δεύτερη θέση στο Πρωτάθλημα και το 1959 θα φτάσει στην κορυφή μπροστά απο την Κόλο-Κόλο. Η δεκαετία του 1960 θα είναι μια απο τις κορυφαίες της ιστορίας της θα παίξει επιθετικό ποδόσφαιρο και θα μείνει στην ιστορία ως το "Blue Ballet(το μπλέ μπαλέτο)".
Θα κατακτήσει πέντε Πρωταθλήματα το 1962, το 1964, το 1965, το 1967 και το 1969, ενώ το 1961 και το 1963 θα τερματίσει στην 2η θέση και το 1968 στην 3η θέση. Πέραν του Σάντσες υπήρχαν ακόμα οι Κάρλος Κάμπος, Ρούμπεν Μάρκος, Πέδρο Αράγια, Μπραούλιο Μούσο, ο Αργεντίνος Ερνέστο Άλβαρες(Αργεντινή), Σέρχιο Ναβάρο, Αλμπέρτο Κιντάνο, Αντόλφο Νέφ, Χουάν Ροντρίγκες, Λουίς Ευζαγκουίρε, Ουμπέρτο Ντονόσο, Ούγκο Νούνιες, Κάρλος Κοντρέρας, Ούγκο Λέπε, Μανουελ Αστόργκα, Ρομπέρτο Χότζ, Γκιγιέρμο Γιαβάρ, Εστέμπαν Αρανγκίς, Εδουάρδο Περάλτα, Χόρχε Αμέρικο Σπενταλέτι και Λουίς Ιμπάρα.
Στην δεκαετία του '70 δεν συνοδεύτηκε απο επιτυχίες πέραν του γεγονότος ότι τo 1970 έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Copa Libertadores όπου και αποκλείστηκε απο την Πενιαρόλ με τους Νέλσον Γκαγιάρδο, τον Παραγουανό Ελάντιο Ζάρατε, τον Αργεντίνο Χουάν Κάρλος Σαρνάρι, Έκτορ Πιντο, Χόρχε Ζελάδα
Στο Πρωτάθλημα το 1970 και το 1972 κατέλαβε την 3η θέση, το 1971 την 2η, αλλά την επόμενη τριετία βρέθηκε σε χαμηλές θέσεις. ενώ το 1977 κατέληξε στην 5η και το 1978 στην 7η θέση. Ο μοναδικός τιτλος σε εκεινη την δεκαετία ήρθε το 1979 το Κύπελλο απέναντι στην Κόλο Κόλο.
Προπονητή ήταν ο Φερνάντο Ριέρα και στον αγωνιστικό χώρο οι Χόρχε Σοσίας, Λουίς Αλμπέρτο Ράμος(Αργεντινή), Ούγκο Καρμπάγιο, Τζόνι Άσγουελ, Λουίς Μοσκέρα, Αλμπέρτο Κιντάνο, Βλαντιμίρ Μπιγκόρα, Μαριάνο Πουγιόλ, Σάλαχ Καστέχ, Χόρχε Σοσίας, Μανουέλ Πελεγκρίνι και Λεονάρντο Μοντενέγκρο.
Στο Πρωτάθλημα το 1970 και το 1972 κατέλαβε την 3η θέση, το 1971 την 2η, αλλά την επόμενη τριετία βρέθηκε σε χαμηλές θέσεις. ενώ το 1977 κατέληξε στην 5η και το 1978 στην 7η θέση. Ο μοναδικός τιτλος σε εκεινη την δεκαετία ήρθε το 1979 το Κύπελλο απέναντι στην Κόλο Κόλο.
Προπονητή ήταν ο Φερνάντο Ριέρα και στον αγωνιστικό χώρο οι Χόρχε Σοσίας, Λουίς Αλμπέρτο Ράμος(Αργεντινή), Ούγκο Καρμπάγιο, Τζόνι Άσγουελ, Λουίς Μοσκέρα, Αλμπέρτο Κιντάνο, Βλαντιμίρ Μπιγκόρα, Μαριάνο Πουγιόλ, Σάλαχ Καστέχ, Χόρχε Σοσίας, Μανουέλ Πελεγκρίνι και Λεονάρντο Μοντενέγκρο.
Στην δεκαετία του '80 το καθεστώς του Πινοσέτ αποφάσισε να διαχωρήσει το ποδοσφαιρικό τμήμα απο το πανεπιστήμιο δημιουργώντας την CORFUCH(Corporation Professional Football at the University of Chile) η οποία θα διαχειριζόταν το τμήμα.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσει αρκετούς ποδοσφαιριστές και δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί οικονομικά τις άλλες ομάδες αντιμετωπίζοντας σοβαρά οικονομικά προβλήματα παρά την παρουσία καλών ποδοσφαιριστών όπως οι Μάρτιν Γκάλβες, Τσάρλς Πομπλέτε, Λουίς Ροντρίγκες, Μιγκέλ Άνχελ Γκαμπόα, τον Βραζιλιάνο Λιμίνια, Νικόλα Βιγιαμίλ, Ορλάντο Μοντάκα, Έρικ Λεκαρός και Έκτορ Χόφενς.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσει αρκετούς ποδοσφαιριστές και δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί οικονομικά τις άλλες ομάδες αντιμετωπίζοντας σοβαρά οικονομικά προβλήματα παρά την παρουσία καλών ποδοσφαιριστών όπως οι Μάρτιν Γκάλβες, Τσάρλς Πομπλέτε, Λουίς Ροντρίγκες, Μιγκέλ Άνχελ Γκαμπόα, τον Βραζιλιάνο Λιμίνια, Νικόλα Βιγιαμίλ, Ορλάντο Μοντάκα, Έρικ Λεκαρός και Έκτορ Χόφενς.
Αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο και στον αγωνιστικό τομέα όχι τόσο στις αρχές της δεκαετίας 2η το 1980, 3η το 1981, το 1982 και το 1983, όσο απο τα μέσα αυτής και μετά, 9η το 1985 και την 8η το 1986, ενώ η 5η το 1987 δεν προϊδέαζε αυτό που θα συνέβαινε.
Τον Ιανουάριο του 1989 υποβιβάστηκε στην δεύτερη τη τάξει εθνική κατηγορία παρότι ισοβάθμησε με την Ουνιόν Εσπανιόλα και την Ο' Χίγκινς στους 26 βαθμούς, όμως λόγω της διαφοράς τερμάτων -7 εναντι -8 των δύο υπόλοιπων διεκδικητριών υποβιβάστηκε.
Αυτή η παρένθεση δεν κράτησε πολύ και τον Ιανουάριο του 1990 επανήρθε στα μεγάλα σαλόνια. Δυσκολεύτηκε στην αρχή όπου μάλιστα το 1991 κινδύνευσε να ξαναυποβιβαστεί αλλά στα μπαράζ για την παραμονή κατάφερε να παραμείνει.
Τον Ιανουάριο του 1989 υποβιβάστηκε στην δεύτερη τη τάξει εθνική κατηγορία παρότι ισοβάθμησε με την Ουνιόν Εσπανιόλα και την Ο' Χίγκινς στους 26 βαθμούς, όμως λόγω της διαφοράς τερμάτων -7 εναντι -8 των δύο υπόλοιπων διεκδικητριών υποβιβάστηκε.
Αυτή η παρένθεση δεν κράτησε πολύ και τον Ιανουάριο του 1990 επανήρθε στα μεγάλα σαλόνια. Δυσκολεύτηκε στην αρχή όπου μάλιστα το 1991 κινδύνευσε να ξαναυποβιβαστεί αλλά στα μπαράζ για την παραμονή κατάφερε να παραμείνει.
Το 1994 ύστερα απο 25 χρόνια επανήρθε στην κορυφή της Χιλής με προπονητή τον Χόρχε Σοσίας και τους Σέρχιο Βάργκας(Αργεντινή), Κριστιάν Κασανέδα, Ρόναλντ Φουέντες, Ροχέλιο Ντελγκάδο, Φαμπιάν Γκεβάρα, Λούις Μούσρι, Μαρτσέλο Χάρα, Πατρίσιο Μαρντόνες, Εστέμπαν Βαλένσια, Βίκτορ Ούγκο Καστανέδα, Πέδρο Γκονζάλες, Σέρτζιο Βάργκας(Αργεντινή), Ραούλ Αρέδες, Μαρτσέλο Σάλας και Χουάν Κάρλος Ιμπάνιες.
Παράλληλα επέστρεψε και στις διασυλλογικές διοργανώσεις στο Copa Conmebol όπου έφτασε μέχρι και τα ημιτελικά της διοργάνωσης όπου και αποκλείστηκε απο την Πενιαρόλ. Το 1995 με τις προσθήκες των Μιγκέλ Πόνσε, τον Αργεντίνο Λεονάρντο Ροντρίγκες και τον Κριστιάν Τραβέρσο κατέκτησε το Πρωτάθλημα, ενώ το 1996 έφτασε στα ημιτελικά του Copa Libertadores όπου και αποκλείστηκε απο την Ρίβερ Πλέιτ.
Με προπονητή τον Ρομπέρτο Χερνάντες κατέλαβε την 3η θέση στο Apertura και την 4η στο Clausura του 1997, για να κερδίσει το 1998 το Κύπελλο Χιλής το 1998 κόντρα στην Άουνταξ Ιταλιάνο με 2-0.
Ρικάρντο Ρόχας, Κλάρενς Ακούνια, Ροντρίγκο Μπαρέρα, ο Παραγουανός Ρίτσαρντ Μπαέζ, ο Περουβιανός Φλάβιο Μαέστρι, Πέδρο Γκονζάλες, Ραφαέλ Ολάρα, Τζόνι Ερέρα, Άλεξ Φον Σβέντλερ, Σεμπάστιαν Πάρδο, Λούις Μούσρι, Ροντρίγκο Τέγιο και Μαουρίτσιο Ρίος, βοήθησαν στην κατάκτηση δύο ακόμα Πρωταθλημάτων το 1999 και το 2000 όπως και το Κύπελλο του 2000 κόντρα στην Σαντιάγκο Μόρνιγκ με προπονητή τον Σέζαρ Βάκια.
Το 2001 τερμάτισε στην 3η θέση, το 2002 αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα και στο Apertura και στο Clausura, ενώ το 2003 παρά την προσθήκη των Φαουστίνο Ασπρίγια(Κολμβία) και Μαουρίτσιο Πινίγια δεν κατάφερε να φτάσει στην τελική φάση των δύο τουρνουά.
Ρικάρντο Ρόχας, Κλάρενς Ακούνια, Ροντρίγκο Μπαρέρα, ο Παραγουανός Ρίτσαρντ Μπαέζ, ο Περουβιανός Φλάβιο Μαέστρι, Πέδρο Γκονζάλες, Ραφαέλ Ολάρα, Τζόνι Ερέρα, Άλεξ Φον Σβέντλερ, Σεμπάστιαν Πάρδο, Λούις Μούσρι, Ροντρίγκο Τέγιο και Μαουρίτσιο Ρίος, βοήθησαν στην κατάκτηση δύο ακόμα Πρωταθλημάτων το 1999 και το 2000 όπως και το Κύπελλο του 2000 κόντρα στην Σαντιάγκο Μόρνιγκ με προπονητή τον Σέζαρ Βάκια.
Το 2001 τερμάτισε στην 3η θέση, το 2002 αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα και στο Apertura και στο Clausura, ενώ το 2003 παρά την προσθήκη των Φαουστίνο Ασπρίγια(Κολμβία) και Μαουρίτσιο Πινίγια δεν κατάφερε να φτάσει στην τελική φάση των δύο τουρνουά.
Το 2004 κατέκτησε ένα ακόμα Πρωτάθλημα το Apertura με προπονητή τον Έκτορ Πίντο και τους Τζόνι Ερέρα, Σέρτζιο Τζιόινο(Αργεντινή), Μανουέλ Ιμπάρα, Μανουέλ Ιτούα, Αρνάλντο Εσπινόλα, Βίκτορ Κανσίνο, Μιγκέλ Πίντο, Έκτορ Σαντιμπάνιες, Νέλσον Πίντο, Μάρκο Ολέα τους Αργεντίνους Σέρτζιο Τζιοίνο, Χοσέ Ρόχας, Ντιέγκο Ριβαρόλα(Αργεντινή).
O αποκλεισμός στην προημιτελική φάση στα δύο επόμενα τουρνουά στο Clausura του 2004 και στο Apertura του 2005 ακολουθήθηκε απο τον τελικό του Clausura εκεί όπου η Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα κατέκτησε τον τίτλο στα πέναλντι.
Κάτι ανάλογο έγινε και στο Apertura του 2006 όπου αυτή την φορά ήταν η Κόλο Κόλο που της στέρησε τον τίτλο. Όμως το χειρότερο απο όλα ήταν ότι προέκυψαν νέα οικονομικά προβλήματα προέκυψαν αφού η ομάδα κήρυξε πτώχευση και της επιβλήθηκε μια διοίκηση η οποία προσπάθησε να την μετατρέψει σε μια ιδιωτική εταιρία δημοσίων αποθεμάτων που προκάλεσε την άμεση αντίδραση των οπαδών απο την στιγμή μάλιστα που καταργήθηκαν και τα σύμβολα του συλλόγου.
O αποκλεισμός στην προημιτελική φάση στα δύο επόμενα τουρνουά στο Clausura του 2004 και στο Apertura του 2005 ακολουθήθηκε απο τον τελικό του Clausura εκεί όπου η Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα κατέκτησε τον τίτλο στα πέναλντι.
Κάτι ανάλογο έγινε και στο Apertura του 2006 όπου αυτή την φορά ήταν η Κόλο Κόλο που της στέρησε τον τίτλο. Όμως το χειρότερο απο όλα ήταν ότι προέκυψαν νέα οικονομικά προβλήματα προέκυψαν αφού η ομάδα κήρυξε πτώχευση και της επιβλήθηκε μια διοίκηση η οποία προσπάθησε να την μετατρέψει σε μια ιδιωτική εταιρία δημοσίων αποθεμάτων που προκάλεσε την άμεση αντίδραση των οπαδών απο την στιγμή μάλιστα που καταργήθηκαν και τα σύμβολα του συλλόγου.
Το 2007 η διοίκηση της ομάδας παραχωρήθηκε σε ιδιωτική εταιρία με το όνομα Azul Azul, ενώ το 2008 η ομάδα ήρθε σε επαφή με τον πρύτανη του Πανεπιστημίου συνάπτοντας σύμβαση με την οποία επιτρεπόταν η χρήση του ονόματος και των συμβόλων για την χορήγηση τους και την δυνατότητα διορισμού δύο απο τα έντεκα μέλη του συμβουλίου.
Μαρτσέλο Σάλας, Ραφαέλ Ολάρα και Πέδρο Μοράλες αποκτήθηκαν με στόχο η Ουνιβερσιδάδ να επανέρθει στους τίτλους, αλλά τόσο στο Clausura του 2007 όσο και σε αυτό του Apertura του 2008 έμεινε εκτός τελικών.
Μαρτσέλο Σάλας, Ραφαέλ Ολάρα και Πέδρο Μοράλες αποκτήθηκαν με στόχο η Ουνιβερσιδάδ να επανέρθει στους τίτλους, αλλά τόσο στο Clausura του 2007 όσο και σε αυτό του Apertura του 2008 έμεινε εκτός τελικών.
Το 2009 με προπονητή τον Σέρχιο Μαρκαριάν τον Αργεντίνο Βάλτερ Μοντίγιο, τον Μάρκο Εστράδα, τον Άνχελ Ρόχας, τον Εμίλιο Χερνάντες, τον Ουρουγουανό Μαουρίτσιο Βικτορίνο, τον Μιγκέλ Πίντο και τον Ουρουγουανό Χουάν Μανουέλ Ολιβέιρα κατέκτησε το Apertura κερδίζοντας στον τελικό την Ουνιόν Εσπανιόλα, ενώ το 2010 έφτασε για τρίτη φορά στα ημιτελικά του Copa Libertadores, όμως δεν μπόρεσε να κάνει το βήμα παραπάνω αφού την απέκλεισε η Γκουανταλαχάρα.
Με την έλευση του Χόρχε Σαμπάολι κατέκτησε το Apertura και το Clausura όμως η κυριότερη επιτυχία δεν ήταν άλλη απο την κατάκτηση του Copa Sudamericana του πρώτου της διεθνή τίτλου. Αρχικά απέκλεισε την Φένιξ και την Νασιονάλ απο την Ουρουγουάη, στους "16" την Φλαμένγκο, στους "8" την Άρσεναλ Σαραντί, στα ημιτελικά την Βάσκο Ντα Γκάμα και στον τελικό αντιμετώπισε την Λίγκα Ντε Κίτο.
Με σκόρερ τον Εντουάρντο Βάργκας πήρε την νίκη στο πρώτο ματς στο Κίτο, ενώ στην ρεβάνς την πήρε πιο άνετα με 3-0, με δύο τέρματα του Βάργκας και ένα του Γκουστάβο Λορεντσέτι. Ερέρα, Ρόχας, Οσβάλντο και Μάρκος Γκονζάλες, Ματίας Ροντρίγκες(Αργεντινή), Τσάρλς Αρανγκίς, Μαρτσέλο Ντίαζ, Εουτζένιο Μένα, Ρομπέρτο Σερεσέδα, Φρανσίσκο Κάστρο, Γκουστάβο Κανάλες, Εστέμπαν Κόντε(Ουρουγουάη) και Άλμπερτ Ασεβέδο αποτελούσαν το έμψυχο δυναμικό της ομάδας.
Για το Recopa Sudamericana ήρθε ισόπαλη χωρίς τέρματα με την Σάντος στο Σαντιάγκο, αλλά στην ρεβάνς γνώρισε την ήττα με 3-0 στο Σάο Πάολο και κατέκτησαν το τρόπαιο οι Βραζιλιάνοι, ενώ ηττήθηκε στα πέναλντι απο την Κασίμα Άντλερς για το Suruga Bank Championship.
Ακολούθησε ένα ακόμα Πρωτάθλημα το Clausura του 2012 και το Κύπελλο το 2013 κόντρα στην Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα με προπονητή τον Αργεντίνο Ντάριο Φράνκο, ενώ έχασε την ευκαιρία να κάνει το 3 στα 3 αφού γνώρισε την ήττα στο Σούπερ Καπ απο την Ουνιόν Εσπανιόλα με 2-0.
Το 2014 με τον Ουρουγουανό Μάρτιν Λασάρτε στον πάγκο κατέκτησε το Apertura, στο Clausura τερμάτισε στην 7η θέση, και το 2015 κατέκτησε το 5ο Κύπελλο της ιστορίας της αφού στον τελικό κατάφερε στην διαδικασία των πεναλντι να επικρατήσει της Κόλο με 5-3 αφού στην κανονική διάρκεια το ματς έληξε 1-1.
Ακολούθησε ένα ακόμα Πρωτάθλημα το Clausura του 2012 και το Κύπελλο το 2013 κόντρα στην Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα με προπονητή τον Αργεντίνο Ντάριο Φράνκο, ενώ έχασε την ευκαιρία να κάνει το 3 στα 3 αφού γνώρισε την ήττα στο Σούπερ Καπ απο την Ουνιόν Εσπανιόλα με 2-0.
Το 2014 με τον Ουρουγουανό Μάρτιν Λασάρτε στον πάγκο κατέκτησε το Apertura, στο Clausura τερμάτισε στην 7η θέση, και το 2015 κατέκτησε το 5ο Κύπελλο της ιστορίας της αφού στον τελικό κατάφερε στην διαδικασία των πεναλντι να επικρατήσει της Κόλο με 5-3 αφού στην κανονική διάρκεια το ματς έληξε 1-1.
Κατέκτησε το Σούπερ Καπ επικρατώντας της Ουνιβερσιδάδ Ντε Κονσεπσιόν με 2-1, αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθησαν καλά στην συνέχεια αφού τόσο στο Apertura του 2015 τερμάτισε μόλις στην 11η θέση, στο δε Clausura του 2016 στην 10η θέση, ενώ ηττήθηκε στο Σούπερ Καπ απο την Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα με 2-1.
Στο Apertura του 2016 ανέβηκε κάπως με την 7η θέση και στο Clausura του 2017 με προπονητή τον γνωστό μας Γκιγιέρμο Όγιος κατέκτησε τον τίτλο με 30 βαθμούς έναντι 29 της Κόλο Κόλο. Μεγάλος πρωταγωνιστής ο Φελίπε Μόρα που ήταν πρώτος σκόρερ με 13 τέρματα, με τους διεθνείς Χιλιανούς Νταβίντ Πιζάρο, Ζαν Μποσεζούρ, Γκονζάλο Χάρα, Τζόνι Ερέρα και τον Αργεντίνο Φαμπιάν Μονσόν στο ρόστερ.
Δεν τα πήγε καθόλου καλά όμως στις διασυλλογικές διοργανώσεις αφού αποκλείστηκε στον πρώτο προκριματικό γύρο του Copa Sudamericana απο την Κορίνθιανς. Στα εντός της Χιλής το 2017 κατέλαβε την τρίτη θέση, όπως και το 2018 με τον Όγιος να απολύεται τον Απρίλιο του 2018 και στην θέση του ανέλαβε ο Αργεντίνος Ντάριο Κουντέλκα.
Στο Copa Libertadores αν και ισοβάθμησε στην τρίτη θέση με την Βάσκο Ντα Γκάμα δεν κατάφερε τελικά να εξασφαλίσει έστω και το εισιτήριο για το Sudamericana, και τον Μάρτιο του 2019 ο Κουντέλκα παραιτήθηκε και στην θέση του ανέλαβε ο Ουρουγουανός Αλφρέδο Αρίας
Στο Πρωτάθλημα που αποφασίστηκε να ολοκληρωθεί νωρίτερα ύστερα απο σύμφωνη γνώμη όλων των ομάδων και ενώ απέμεναν έξι αγωνιστικές για την ολοκλήρωση του, λόγω της έκρυθμης κατάστασης που επικρατούσε στην χώρα τερμάτισε στην απογοητευτική 14η θέση, ενώ στο Copa Libertadores του 2019 αποκλείστηκε στην στην δεύτερη προκριματική φάση απο την περουβιανή Μελγκάρ.
Η κακή σεζόν που είχε η "U" κόστισε στον Αρίας την θέση του τον Αύγουστο του 2019 και στην θέση του ανέλαβε ο Χέρναν Καπούτο. H επόμενη σεζόν που λόγω του κορονοϊού ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2020 και ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 2021, μιας και απο τον Μάρτιο έως τον Αύγουστο του 2020 είχε διακοπεί.
Ο Καπούτο τον Νοέμβριο του 2020 παραιτήθηκε και μετά απο το πέρασμα του Μαρτσέλο Χάρα, ανέλαβε ο Βενεζουελάνος Ραφαέλ Ντουνταμέλ τον Νοέμβριο του 2020, όπου στο Πρωτάθλημα κατέλαβε την 3η θέση, ενώ στο Libertadores αποκλείστηκε στον δεύτερο προκριματικό γύρο απο την Ιντερνασιονάλ.
Το Πρωτάθλημα του 2021 ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2021 και απο την αρχή φάνηκε ότι θα ήταν δύσκολη η χρονιά και τον Ιούνιο Ντουνταμέλ και διοίκηση ήρθαν σε συμφωνία για να λύσουν την συνεργασία τους μιας και στο Libertadores για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά αποκλείστηκε στον δεύτερο προκριματικό γύρο απο την Σαν Λορέντζο.
Ανέλαβε ο Βαλένσια αλλά ήρθε ο αποκλεισμός στο Κύπελλο στην φάση των "16" απο την Φερνάντες Βιάλ, και τον Οκτώβριο παραιτήθηκε και ανέλαβε το δύσκολο έργο ο Κριστιάν Ρομέρο. Την τελευταία αγωνιστική κόντρα στην Ουνιόν Λα Καλέρα βρέθηκε να χάνει 0-2 στο 75', αλλά κατάφερε με τρία γκολ στο 84', στο 90+3' και στο 90+4' κατάφερε να πάρει την νίκη με 3-2 και να παραμείνει στην μεγάλη κατηγορία, αποφεύγοντας ακόμα και την διαδικασία των μπαράζ.
Ο Ρομέρο αποχώρησε και στην θέση του ήρθε o Κολομβιανός Σαντιάγκο Εσκομπάρ όμως η κατάσταση στο αγωνιστικό κομμάτι δεν άλλαξε σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά και η ήττα απο την Άουνταξ Ιταλιάνο στα τέλη Απριλίου αποτέλεσε το τέλος του Εσκομπάρ.
Ανέλαβε υπηρεσιακός προπονητής ο Σεμπαστιάν Μιράντα και στα τέλη Μάϊου ανακοινώθηκε o Oυρουγουανός Ντιέγκο Λόπες ως ο νέος προπονητής της ομάδας. Ούτε όμως και ο Λόπεζ μακροημέρευσε μετρώντας μόλις 1 νίκη σε 9 παιχνίδια και μοιραία στις αρχές Σεπτεμβρίου απομακρύνθηκε για να αναλάβει εκ νέου ο Μιράντα.
Στο Κύπελλο έφτασε μέχρι τα ημιτελικά όπου αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Ουνιόν Εσπανιόλα, ενώ στο Πρωτάθλημα απέφυγε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τον υποβιβασμό τερματίζοντας τελικά στην 13η θέση.
Για την νέα χρονιά ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Μαουρίσιο Πελεγκρίνο και προχώρησε στην απόκτηση των Αργεντίνων Ματίας Ζαλντίβια απο την Κόλο Κόλο, Φεντερίκο Ματέος και Λεάντρο Φερνάντες και των Κρίστοφερ Τοσέλι, Χουάν Πάμπλο Γκόμες και Νίκολας Γκέρα σε μια προσπάθεια να ξεφύγει απο την μετριότητα των τελευταίων ετών.
Στο Πρωτάθλημα η σεζόν ήταν και πάλι απογοητευτική αφού τερμάτισε στην 9η θέση αλλά δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει εισιτήριο για τις διασυλλογικές διοργανώσεις, στο Κύπελλο στην ζώνη που συμμετείχε αποκλείστηκε στα προημιτελικά απο την Ο'Χίγκινς.
Με την ολοκλήρωση της σεζόν δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιο του Μαουρίτσιο Πελεγκρίνο και ήρθε σε συμφωνία με τον Γκουστάβο Άλβαρες που είχε κερδίσει το Πρωτάθλημα με την Χουατσιπάτο
