Η ιστορία επαναλαμβάνεται πολλές φορές είτε σαν τραγωδία είτε σαν φάρσα, αλλά στην περίπτωση της Ουρουγουάης είχαμε το ακριβώς αντίθετο. Την προηγούμενη φορά που η διοργάνωση διεξήχθη στην Αργεντινή το 1987, η "σελέστε" κατέκτησε το τρόπαιο, κάτι ανάλογο συνέβη και το 2011 φτάνοντας τις 15 κούπες και κατέχει πλέον την πρώτη θέση στον πίνακα των κατακτήσεων.
Απο την 1η έως τις 24 Ιουλίου στις πόλεις Μπουένος Άιρες, Μεντόζα, Κόρντομπα, Σάλτα, Χουχούι, Σαν Χουάν, Λα Πλάτα και Σάντα Φε πραγματοποιήθηκε το 42ο Copa America. Το Μεξικό και η Ιαπωνία προσκλήθηκαν, με τους Μεξικάνους να κατεβάζουν ομάδα που αποτελούταν κατά κύριο λόγο απο νεαρούς ποδοσφαιριστές, ενώ οι Γιαπωνέζοι μετά απο διαφορά προβλήματα που προέκυπταν αποφάσισαν να μην συμμετάσχουν και έτσι στην θέση τους προσκλήθηκε η Κόστα Ρίκα.
Κολομβία και Αργεντινή απο τον 1ο όμιλο, Βραζιλία, Βενεζουέλα και Παραγουάη απο τον 2ο όμιλο, και Χιλή, Ουρουγουάη και Περού απο τον 3ο όμιλο πήραν τα οκτώ εισιτήρια για την επόμενη φάση. Το Περού επικράτησε της Κολομβίας με 2-0(101' Λομπατόν, 111' Βάργκας), η Βενεζουέλα την Χιλή με 2-1(34' Βισκαρόντο, 69' Σουάζο, 80' Σίσερο), ενώ οι άλλες δύο αναμετρήσεις κρίθηκαν στα πέναλντι.
Όπως το 1987 έτσι και το 2011 η Ουρουγουάη απέκλεισε την Αργεντινή απο την συνέχεια αυτή την φορά στην προημιτελική φάση. Η "σελέστε" προηγήθηκε με τον Πέρεζ στο 5', με τον Ιγκουαίν να ισοφαρίζει στο 17', και το παιχνίδι να οδηγείται στην διαδικασία των πέναλντι.
Εκεί με 5-4 πήρε την πρόκριση αφού ο Μουσλέρα απέκρουσε το πέναλντι του Τέβες. Στον άλλο αγώνα που επίσης κρίθηκε στα πέναλντι αφού Βραζιλία και Παραγουάη αναδείχθηκαν ισόπαλες με 0-0. Οι "καριόκας" όμως δεν ευστόχησαν σε κανένα πέναλντι απο τα τέσσερα που σούταραν. Οι Ελάνο, Αντρέ Σάντος και Φρέντ αστόχησαν, ο Βιγιάρ απέκρουσε το πέναλντι του Τιάγκο Σίλβα και έτσι με 2-0 η "αλμπιρόχα" πήρε την πρόκριση.
Στους ημιτελικούς η Ουρουγουάη με δύο τέρματα του Σουάρες στο 52' και στο 57' επικράτησε του Περού, ενώ η Παραγουάη που αγωνιζόταν με παίκτη λιγότερο απο το 13' λόγω αποβολής του Σαντάνα με την Βενεζουέλα έμειναν στο 0-0, και στην διαδικασία των πέναλντι η ομάδα του Χεράρδο Μαρτίνο πήρε την πρόκριση με 5-3, με τον Βιγιάρ να αποκρούει το πέναλντι του Λουκένα.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι η Παραγουάη έφτασε ως τον μεγάλο τελικό ύστερα απο 32 χρόνια και τον τίτλο του 1979, χωρίς να κερδίσει κάποιο παιχνίδι, με πέντε ισοπαλίες.
Στον μεγάλο τελικό στο "Μονουμεντάλ" μπροστά σε 57.921 θεατές, με πρωταγωνιστή του Σουάρες που αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του αγώνα η Ουρουγουάη δεν είχε κανένα πρόβλημα απέναντι στην Παραγουάη και με 3-0 επανήρθε στους τίτλους μετά το 1995. Ο Σουάρες άνοιξε το σκορ στο 12', για να ακολουθήσουν τα δύο τέρματα του Φορλάν στο 42' και στο 90'.
Ο Σουάρες αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης, πρώτος σκόρερ με 5 τέρματα ο Πάολο Γκερέρο του Περού, καλύτερος τερματοφύλακας ο Γιούστο Βιγιάρ της Παραγουάης και καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος o Σεμπάστιαν Κοάτες της Ουρουγουάης.
Ρένι Βέγκα(Βενεζουέλα), Λουίς Περέα(Κολομβία), Ντιέγκο Λουγκάνο(Ουρουγουάη), Πάολο Ντα Σίλβα(Παραγουάη), Χαβιέ Μαστσεράνο(Αργεντινή), Φρέντι Γκουαρίν(Κολομβία), Αλβάρο Περέιρα(Ουρουγουάη), Κάρλος Λομπατόν(Περού), Λιονέλ Μέσι(Αργεντινή), Λουίς Σουάρες(Ουρουγουάη) και Πάολο Γκερέρο(Περού) ήταν η κορυφαία εντεκάδα του τουρνουά με τον Όσκαρ Ταμπάρες να ανακηρύσσεται κορυφαίος προπονητής του τουρνουά.
