Έχουν μιλήσει με τα καλύτερα λόγια προσωπικότητες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου όπως οι Πελέ, Μπεκενμπάουερ, Μενότι και Πασαρέλα. Έχει ψηφιστεί στην 8η και στην 37η θέση αντίστοιχα σε ψηφοφορίες που διοργάνωσε η IFFHS για τους κορυφαίους σε Νότια Αμερική και παγκοσμίως στον 20ο αιώνα, ενώ έχει κερδίσει ατομικές διακρίσεις σε Βραζιλία, Ουρουγουάη και Χιλή. Δεν είναι και λίγα επιτεύγματα ειδικά για έναν κεντρικό αμυντικό όπως ήταν ο Elias Ricardo Figueroa Brander.
Γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1946 στο Βαλπαραίσο όμως λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε στην παιδική του ηλικία με την καρδιά μετακόμισε στην πόλη Κίλπε. Στην ηλικία των 11 ετών οι γιατροί διέγνωσαν πολιομυελίτιδα την οποία και αυτή θα την ξεπερνούσε και όπως εκμυστηρευόταν ο ίδιος αργότερα όλα αυτά τα προβλήματα τον έκαναν ακόμα πιο δυνατό και να θέτει βραχυπρόθεσμους στόχους και να τους πετυχαίνει.
Στην ηλικία των 14 ετών ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο ως αριστερός μέσος στο Club Deportivo Liceo, όπου τον είδε το 1962 ο τότε προπονητής των Σαντιάγκο Γουόντερερς Βίκτορ Πάρρα. Εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο του και αμέσως κίνησε τις διαδικασίες για να τον αποκτήσει αλλάζοντας παράλληλα και θέση τοποθετώντας τον στον χώρο της άμυνας.
Το ταλέντο του έγινε ευρύτερα γνωστό όταν η ομάδα νέων των Σαντιάγκο Γουόντερερς αντιμετώπισε σε φιλικό προετοιμασίας λίγο πριν την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1962 την εθνική ομάδα της Βραζιλίας.
Επειδή όμως η θέση αυτή είχε "καπαρωθεί" από τον Ραούλ Σάντσεζ βασικό στέλεχος της εθνικής που είχε φτάσει στην ημιτελική φάση αποφασίστηκε το 1964 να δοθεί δανεικός στην Union La Calera.
Επειδή όμως η θέση αυτή είχε "καπαρωθεί" από τον Ραούλ Σάντσεζ βασικό στέλεχος της εθνικής που είχε φτάσει στην ημιτελική φάση αποφασίστηκε το 1964 να δοθεί δανεικός στην Union La Calera.
Με τους "cementeros" έκανε ντεμπούτο στις 26 Απριλίου και ύστερα από ένα παιχνίδι με την Κόλο-Κόλο ήταν τόσο ώριμη η εμφάνιση του όπου ένας τοπικός σχολιαστής του έβγαλε το παρατσούκλι "Don Elias" αφού αν και μόλις 17 ετών έπαιζε σαν να είχε εμπειρία ετών.
Ύστερα απο 30 παιχνίδια το 1965 επέστρεψε στο Βαλπαραίσο έχοντας συνολικά 54 παιχνίδια, αλλά όχι για πολύ, αφού μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας το 1966 και ενώ ήδη είχε αναδειχθεί παίκτης της χρονιάς στην χώρα του, Ιντεπεντιέντε, Ουρακάν και Πενιαρόλ έδειξαν ενδιαφέρον για να τον αποκτήσουν.
Τελικά οι Ουρουγουανοί ήταν αυτοί που τον απέκτησαν χάρις και στις κινήσεις του αντιπροέδρου τους Ουάσινγκντον Κατάλντι ο οποίος μάλιστα ναύλωσε αεροπλάνο για να τον μεταφέρει στο Μοντεβιδέο και να υποβληθεί στις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις.
Με τους "μάνιας" αγωνίστηκε σε 214 παιχνίδια, πετυχαίνοντας και 7 γκολ, κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα το 1967 και το 1968 και το Intercontinental Champions Super Cup του 1969, ενώ αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης στην Ουρουγουάη το 1967, το 1968 και το 1971. Το 1972 τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε τόσο η χώρα όσο και ο σύλλογος ανάγκασε πολλούς παίκτες να αποχωρήσουν κάτι που έκανε και ο Φιγκερόα.
Ρεάλ Μαδρίτης και Ιντερνασιονάλ Πόρτο Αλέγκρε ενδιαφέρθηκαν για την απόκτηση του με τον Χιλιανό να επιλέγει τους Βραζιλιάνους και λόγω των χρημάτων αλλά και ότι όλοι οι σπουδαίοι Βραζιλιάνοι που είχαν κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 βρίσκονταν εκεί.
Στους "κολοράδο" αγωνίστηκε για μια τετραετία από το 1972 έως το 1976 με 336 συμμετοχές και 27 γκολ, κατακτώντας 5 πολιτειακά πρωταθλήματα αλλά το κυριότερο 2 Πρωταθλήματα Βραζιλίας το 1975 και το 1976.
Στους "κολοράδο" αγωνίστηκε για μια τετραετία από το 1972 έως το 1976 με 336 συμμετοχές και 27 γκολ, κατακτώντας 5 πολιτειακά πρωταθλήματα αλλά το κυριότερο 2 Πρωταθλήματα Βραζιλίας το 1975 και το 1976.
Πέρα όμως από το συλλογικό είχε και αρκετούς ατομικούς τίτλους αφού αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης του κόσμου από την FIFA το 1975 και το 1976, καλύτερος Νοτιοαμερικάνος ποδοσφαιριστής τις χρονιές 1974, 1975 και 1976, όπως και καλύτερος κεντρικός αμυντικός της Νοτίου Αμερικής για πέντε συνεχόμενες χρονιές από το 1972 έως το 1977.
Ο μεγάλος συγγραφέας και "ποδοσφαιρικός" ποιητής Νέλσον Ροντρίγκες ανέφερε χαρακτηριστικά: "Επικίνδυνος όπως η τίγρη της Βεγγάλης, κομψός όπως ένας κόμης με σμόκιν, Ελίας Φιγκερόα ένας τέλειος αμυντικός".
Όμως όλη αυτή η δημοσιότητα που απέκτησε τον έκανε να φοβάται τις αντιδράσεις του κόσμου συν την νοσταλγία για την πατρίδα του, τον οδήγησε πίσω στην Club Deportivo Palestino την οποία βοήθησε να κερδίσει το Κύπελλο Χιλής το 1977 και το Πρωτάθλημα Χιλής το 1978.
Από τον Ιούλιο του 1977 έως τον Σεπτέμβριο του 1978 παρέμεινε αήττητη για 44 συνεχόμενους αγώνες ρεκόρ στην ιστορία του χιλιανού ποδοσφαίρου. Παρέμεινε στον σύλλογο του Σαντιάγκο μέχρι και το 1980 έχοντας 118 συμμετοχές και 6 γκολ.
Έκανε ένα πέρασμα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Φόρτ Λότερντειλ Στράικερς το 1981 σε 22 παιχνίδια και μαζί με τους Γκέρντ Μίλερ και Τεόφιλο Κουμπίγιας κατέκτησε το North American Soccer League to 1982.
Τελευταίος του σταθμός στην πλούσια ποδοσφαιρική του καριέρα η Κόλο-Κόλο με την οποία πήρε μέρος σε 17 παιχνίδια και την 1η Ιανουαρίου του 1983 μετά το παιχνίδι με την Ουνιβερσιτάντ Ντε Τσίλε ανακοίνωσε την απόσυρση του από τους αγωνιστικούς χώρους.
Τελευταίος του σταθμός στην πλούσια ποδοσφαιρική του καριέρα η Κόλο-Κόλο με την οποία πήρε μέρος σε 17 παιχνίδια και την 1η Ιανουαρίου του 1983 μετά το παιχνίδι με την Ουνιβερσιτάντ Ντε Τσίλε ανακοίνωσε την απόσυρση του από τους αγωνιστικούς χώρους.
Στις 23 Φεβρουαρίου του 1966 έκανε το ντεμπούτο του με τους "ρόχα" σε φιλικό παιχνίδι στο Σαντιάγκο απέναντι στην Σοβιετική Ένωση. Ήταν παρών στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αγγλίας το 1966 όπου αγωνίστηκε και στα τρία παιχνίδια απέναντι σε Ιταλία, Βόρειο Κορέα και Σοβιετική Ένωση.
Στην Δυτική Γερμανία το 1974 ο Φιγκερόα και πάλι αγωνίστηκε και στα τρία παιχνίδια της φάσης των ομίλων απέναντι σε Ανατολική Γερμανία, Δυτική Γερμανία και Αυστραλία, και παρότι η Χιλή δεν πέρασε στην επόμενη φάση ανακηρύχτηκε καλύτερος αμυντικός της διοργάνωσης και μέλος της καλύτερης ομάδας του τουρνουά.
Ήταν φιναλίστ του Κόπα Αμέρικα του 1979 και πήρε μέρος σε μια τρίτη τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1982 στην Ισπανία όπου αγωνίστηκε και στα τρία παιχνίδια της φάσης των ομίλων. Στο Οβιέδο στις 24 Ιουνίου του 1982 απέναντι στην Αλγερία πραγματοποίησε την 47η και τελευταία του συμμετοχή έχοντας πετύχει και 2 γκολ.
Άν και αμυντικός διακρινόταν για το καθαρό παιχνίδι του, δεν είναι τυχαίο ότι μόνο μία φορά στην καριέρα του αντίκρισε την κόκκινη κάρτα. Ήταν δε τόσο μεγάλη η εκτίμηση που έτρεφαν στο πρόσωπο του που τόσο στην Βραζιλία όσο και στην Ουρουγουάη ψηφίστηκε ως ο καλύτερος ξένος ποδοσφαιριστής του αιώνα και στις δύο χώρες
Ως προπονητής πέρασε για ένα διάστημα από την πρώην του ομάδα την Παλεστίνο και τον Δεκέμβριο του 2006 έκατσε στον πάγκο της εθνικής ομάδας για ένα φιλικό παιχνίδι. Τον Μάρτιο του 2011 του έγινε πρόταση ώστε να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρο της FIFA απέναντι στον Ζεπ Μπλάτερ.
Τελικά ο ίδιος αποφάσισε να μην δεχτεί την πρόταση αφού όπως δήλωσε δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο για να ανταπεξέρθει σε μια τόσο σημαντική υπόθεση όπως ήταν οι εκλογές της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου.
Τελικά ο ίδιος αποφάσισε να μην δεχτεί την πρόταση αφού όπως δήλωσε δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο για να ανταπεξέρθει σε μια τόσο σημαντική υπόθεση όπως ήταν οι εκλογές της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου.
Ασχολήθηκε με τον κλάδο του οίνου και ανέπτυξε φιλανθρωπικό έργο για τους αδύναμους μέσω του ιδρύματος Gol Iluminado. "Είναι ένα εκπαιδευτικό, αθλητικό και κοινωνικό ίδρυμα που στοχεύει στην εκπαίδευση μέσω του αθλητισμού. Ωστόσο, έχουμε συμπεριλάβει και άλλες πτυχές, όπως τη συμπερίληψη των γηγενών λαών, την ανοχή, την τεχνολογία πληροφοριών και πολλά άλλα. Είναι ένα προσωπικό έργο στο οποίο συμμετέχει όλη η οικογένειά μου".
"Η ιδέα είναι ότι τα παιδιά με λιγότερους πόρους έχουν πρόσβαση σε νέες τεχνολογίες και έτσι μπορούν να βγουν από την ακραία φτώχεια. Θα εργαστούμε για τη μείωση του ψηφιακού χάσματος που υπάρχει μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών".
Διορίστηκε πρέσβης για το πρόγραμμα Ποδόσφαιρο για την Ειρήνη για την υποστήριξη των παγκόσμιων στόχων της χιλιετίας των Ηνωμένων Εθνών και του Προγράμματος Αθλητισμού για Ανάπτυξη και Ειρήνης. Το 2013 ορίστηκε Πρωταθλητής για την Ειρήνη από το Ίδρυμα Ειρήνης και Αθλητισμού του Μονακό υπό την αιγίδα του Πρίγκιπα Αλβέρτου του Μονακό.
Έν αντιθέσει με τον άλλο μεγάλο Χιλιανό ποδοσφαιριστή τον Κάρλος Κασζέλι, ο Φιγκερόα ήταν οπαδός της στρατιωτικής δικτατορίας του Aουγκούστο Πινοσέτ, συμμετείχε ενεργά στην εκστρατεία για το «Ναι» στο δημοψήφισμα του 1988.
Είχε επίσης υποστηρίξει την κυβέρνηση στο δημοψήφισμα του 1980, παρέχοντας μια επιστολή υποστήριξης μαζί με τον τότε προπονητή της Χιλής ομάδας, Λουίς Σαντιμπαίνζ. Το 2012 δόθηκε το όνομα του στο στάδιο της πόλης
