«Στρατηγός» Αρσέν Βενγκέρ

Στην Αγγλία, οι Γάλλοι δεν είναι και ο πιο επιθυμητός λαός με την μεταξύ τους κόντρα να υπάρχει εδώ και αιώνες. Ωστόσο, στο βόρειο Λονδίνο υπήρξε κάποιος για τον οποίο παρά την καταγωγή του ένιωθαν πραγματική λατρεία, αν και τα τελευταία χρόνια υπήρξε έντονη δυσαρέσκεια προς το πρόσωπο του. Ο λόγος για τον «στρατηγό» Αρσέν Βενγκέρ έναν απο τους σύγχρονους κορυφαίους προπονητές.

Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1949 στο Στρασβούργο και μέχρι τα επτά του χρόνια παρά το ότι ζούσε σε γαλλικό έδαφος, μιλούσε την τοπική διάλεκτο των αλσατικών που ουσιαστικά αποτελεί κομμάτι της γερμανικής γλώσσας.

Ως ποδοσφαιριστής δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό. Ξεκίνησε απο τις μικρές Μουτσίγκ και Μιλούζ και το 1975  έπαιξε στην ASPV Στρασμπουρ και το 1978 πήγε στην Ρασίνγκ Στρασμπούρ. Μάλιστα, αν και στα τρία χρόνια παρουσίας του στην ομάδα και τις μόλις 13 εμφανίσεις κατάφερε να πανηγυρίσει το πρωτάθλημα του 1979, το μοναδικό που έχει κατακτήσει μέχρι σήμερα. 

Πάντως, ως προνοητικός και ενεργητικός πήρε τόσο το πτυχίο Οικονομικών Επιστημών και Μάνατζμεντ όσο και το δίπλωμα του προπονητή «κρεμώντας τα παπούτσια του» σε ηλικία 32 ετών.

Σε αντίθεση με την θητεία του ως παίκτης που δεν έφυγε ποτέ από την γενέτειρά του, ως τεχνικός περιπλανήθηκε σε πολλά μέρη του κόσμου, μέχρι και στην μακρινή Ιαπωνία. Από τις ακαδημίες του Στρασβούργου το 1981 συνέχισε ως βοηθός προπονητή στις Κάνες το 1983. 

Από εκεί και μετά την προτροπή του Αλντό Πλατινί (πατέρα του νυν προέδρου της UEFA Μισέλ Πλατινί) έκανε ντεμπούτο ως πρώτος προπονητής στη Νανσί την επόμενη σεζόν, σε μια τριετία όχι ιδιαίτερα επιτυχημένη. Το άσχημο ξεκίνημα δεν τον απογοήτευσε. Άλλωστε ο ίδιος συνηθίζει να λέει: «Αν δεν πιστεύεις στον εαυτό σου ότι και να κάνει δεν έχεις τύχη να το καταφέρεις». 

Έτσι όταν ήρθε η πρόταση από τη Μονακό, πήρε με ευχαρίστηση το «τιμόνι» του συλλόγου και γνώρισε μαζί της τις πρώτες του μεγάλες στιγμές. Πρωτάθλημα το 1988, Κύπελλο Γαλλίας το 1991 και φιναλίστ στο Κύπελλο Κυπελλούχων του 1992. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι αν και στην Αγγλία τον κατηγορούν πως προτιμούσε τους Γάλλους ποδοσφαιριστές, στους Μονεγάσκους στηρίχτηκε στους… Άγγλους Γκλεν Χοντλ και Μαρκ Χέιτλι. Ταυτόχρονα, έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στις ακαδημίες αναδεικνύοντας ποδοσφαιριστές όπως οι Λιλιάν Τουράν και Εμανουέλ Πετί και νεαρούς παίκτες όπως ο Γιούρι Τζορκαέφ.

Το 1994 λόγω του σκανδάλου των στημένων αγώνων της Μαρσέιγ αποφασίζει αηδιασμένος να εγκαταλείψει το γαλλικό ποδόσφαιρο και να αλλάξει παραστάσεις. Ήταν από τις μεγαλύτερους πολέμιους των Μασσαλών και τους θεωρεί υπαίτιους που δεν πήρε περισσότερους τίτλους. Δεν άλλαξε απλά χώρα για να ηρεμήσει, αλλά ήπειρο καθήμενος στον πάγκο της γιαπωνέζικης Ναγκόγια! 

Την οδηγεί από τον «πάτο» της βαθμολογίας στη δεύτερη θέση (την υψηλότερη που κατέλαβε μέχρι το 2010 οπότε και πήρε το πρωτάθλημα Ιαπωνίας), στην κατάκτηση του Αυτοκρατορικού Κυπέλλου το 1994 και του Σούπερ Καπ το 1996. Οι ικανότητές του ανάγκασαν τους τοπικιστές Ιάπωνες να τον ανακηρύξουν προπονητή της χρονιάς το 1995, τιμή που λάμβανε για πρώτη φορά ξένος κόουτς.

Όμως, η Γηραιά Ήπειρος δεν τον άφησε για αρκετό καιρό μακριά της, ενάμισι χρόνο παραμονής στην Άπω Ανατολή ήταν αρκετός. Η Άρσεναλ έψαχνε εκείνον που θα αντικαταστούσε τον Μπρους Ρίοχ στον πάγκο της και ενώ όλα έδειχναν Γιόχαν Κρόιφ, ο αντιπρόεδρος των «κανονιέρηδων» Ντέιβιντ Ντίν τους έφερε έναν Γάλλο από την Ιαπωνία. 

Οι εφημερίδες της χώρας γνωστές για φλεγματικό τους χιούμορ έφτασαν σε σημείο να αναρωτούνται ειρωνικά: «Αρσέν… ποιος;». Η υπεροψία βέβαια κάποια στιγμή πληρώνεται και ο Αλσατός τους αποστόμωσε θριαμβευτικά! 

Ακόμη και ο αρχηγός της ομάδας, Τόνι Άνταμς στο άκουσμά του ονόματος Βενγκέρ ήταν αρκετά αρνητικός όπως ανακάλυψε έπειτα από αρκετά χρόνια: «Τι μπορεί γνωρίζει ένας Γάλλος από ποδόσφαιρο; Φοράει γυαλιά και μοιάζει περισσότερο με δάσκαλο σχολείου. Δεν πρόκειται να είναι τόσο καλός όσο ο Τζορτζ Γκρέιαμ. Ούτε να μιλήσει τα βασικά αγγλικά δεν μπορεί», ήταν οι πρώτες του σκέψεις!

Η πραγματικότητα είναι ότι άθελά του είπε μερικές αλήθειες ο παλαίμαχος αμυντικός, ήταν δάσκαλος. Ένας από τους κορυφαίους που εμφανίστηκαν ποτέ στο ποδόσφαιρο της χώρας. Εκεί έγιναν μεγάλοι παίκτες οι Πατρίκ Βιεϊρά, Τενρί Ανρί, Νικολά Ανελκά, Φρέντικ Λιούνμπεργκ, Σεσκ Φάμπρεγκας, ενώ έφτασαν στο αποκορύφωμά τους οι Ντένις Μπέργκαμπ και Μαρκ Όβεμαρς. 

Για πρώτη φορά στο «νησί» είδαν τι σημαίνει ποδόσφαιρο με τη μπάλα κάτω και όχι με… γιόμες όπως συνήθιζαν μέχρι τότε οι υπόλοιποι σύλλογοι στην Πρέμιερ Λιγκ, παίζοντας… κατά διαστήματα εξωγήινο ποδόσφαιρο! 

Εννοείται βέβαια πως δεν ήταν τόσο καλός όσο ο Γκρέιαμ. Ήταν καλύτερος! Τρία πρωταθλήματα(1998,2002,2004), εφτά κύπελλα Αγγλίας(1998,2002,2003,2005,2014,2017 και ισάριθμα Λιγκ Καπ(1998,1999,2002,2004,2014.2015,2017). τα τρόπαια που έφερε στο «Χάιμπουρι». Τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο, επισκιάζοντας μορφές όπως τον προαναφερόμενο και τον Χέμπερτ Τσάπμαν τον άνθρωπο που άλλαξε τον ρου της Άρσεναλ στις αρχές του 20^ου αιώνα! 

Στην Ευρώπη έφτασε σε δύο τελικούς, σε εκείνον του 2000 όπου ηττήθηκε στα πέναλτι με 4-1 από την Γαλατασαράι (0-0 κ.αγ. και παράταση) στο πλαίσιο του κυπέλλου UEFA και σε αυτόν του 2006 στο Τσάμπιονς Λιγκ με 2-1 από την Μπαρτσελόνα.

Τα τελευταία χρόνια και ιδίως από την μετακόμιση στο «Emirates» και ύστερα δεν έχει πραγματοποιήσει ανάλογες πορείες με την ανομβρία τίτλων να φτάνει τα επτά χρόνια ρίχνοντας τη δημοτικότητά του. 

Μέχρι την εμπλοκή του Ρομάν Αμπράμοβιτς στην Τσέλσι, η Άρσεναλ ήταν το καμάρι του Λονδίνου. Πολλοί ποδοσφαιριστές του χρωστούν την καριέρα τους και μεγάλο μερίδιο από τα χρήματα που έβγαλαν. 

Από τη μεριά τους οι φίλοι του «βασιλιά των σπορ» του οφείλουν τις όμορφες στιγμές των βραδιών της Τετάρτης και του Σαββάτου βλέποντας το όμορφο θέαμα που απλόχερα προσέφερε το σύνολό του. Η φθορά όμως ήταν δεδομένη και έτσι τον Μάιο του 2018 ανακοίνωσε την αποχώρηση του απο τους "κανονιέρηδες".

Στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι απέναντι στην Μπέρνλι ένα ολόκληρο γήπεδο σηκώθηκε όρθιο χειροκροτώντας τον, ενώ του δόθηκε ως δώρο και μια μίνι-ρέπλικα του τροπαίου της Πρέμιερ Λιγκ της περιόδου 2003-2004 όταν και κατέκτησε τον τίτλο αήττητος.  

Είναι ρέκορντμαν στη ιστορία του συλλόγου μακράν του δεύτερου, αφού έκατσε συνολικά σε 1235 παιχνίδια, έχοντας 707 νίκες, 280 ισοπαλίες και 248 ήττες. Το 2002 η Γαλλική Δημοκρατία του απένειμε την ύψιστη τιμή το Legion d'honneur(Μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής), και το 2003 πήρε το αξίωμα του αξιωματικού του πιο εξαίρετου τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας

Το 2006 εντάχθηκε στο Αγγλικό Hall of Fame, το 2016 το όνομα του δόθηκε σε ποδοσφαιρικό γήπεδο στο Ντούμπιγκχαιμ της Αλσατίας, ενώ το 2018 τιμήθηκε απο τον Ζόρζ Γουεά με την ανώτατη τιμητική διάκριση της Λιβερίας για τις υπηρεσίες του προς το αφρικανικό ποδόσφαιρο.

Τον Αύγουστο του 1997 κυκλοφόρησε στην ιαπωνική αγορά με τον τίτλο το Πνεύμα της κατάκτησης, όπου αποτύπωνε τις ιδέες, τις αξίες και την προπονητική του φιλοσοφία, παράλληλα την άποψη του τόσο για το ιαπωνικό αλλά και για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο εν γένει.

Το 2019 το France Football τον τοποθέτησε στην 32η θέση στους 50 καλύτερους τεχνικούς όλων των εποχών, ενώ στις 13 Οκτωβρίου του 2020 κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του με τον τίτλο My Life in Red & White: My Autobiography