Αυστρία, Αγγλία, Γαλλία, Ελλάδα, Δυτική Γερμανία, Γιουγκοσλαβία, Ιταλία και Σοβιετική Ένωση κατέθεσαν υποψηφιότητα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Τον Αύγουστο του 1983 τέσσερις Αγγλία, Ελλάδα, Ιταλία και Σοβιετική Ένωση παρέμειναν και τον Μάιο του 1984 στην Ζυρίχη, την διοργάνωση διεκδίκησαν Ιταλία και Σοβιετική Ένωση.
Εν τέλει με 11 ψήφους έναντι 5 η Ιταλία πήρε για δεύτερη φορά μετά το 1934 το χρίσμα, με το παρασκήνιο να κάνει λόγο εκείνη την περίοδο ότι σημαντικό ρόλο στην ήττα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν το μποϊκοτάζ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες εκείνo το καλοκαίρι.
Δανία, Πολωνία, Πορτογαλία, Βουλγαρία, Γαλλία, Ουγγαρία, Καναδάς, Παραγουάη, Βόρειος Ιρλανδία, Ιράκ, Αλγερία, Μαρόκο και Μεξικό σε σχέση με την προηγούμενη διοργάνωση έμειναν εκτός. Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Δημοκρατία της Ιρλανδίας, ΗΠΑ και Κόστα Ρίκα έκαναν το "ντεμπούτο" τους στην τελική φάση, ενώ η Κολομβία πήρε την πρόκριση στο μπαράζ αποκλείοντας το Ισραήλ με νίκη 1-0 και ισοπαλία 0-0.
Στα "μελανά σημεία" των προκριματικών ο θάνατος του Νιγηριανού Σάμιουελ Οκβαράι κατά την διάρκεια του αγώνα με την Αγκόλα, και ο αποκλεισμός της Χιλής απο την τελική φάση, αλλά και απο τα προκριματικά του επομένου Παγκόσμιου Κυπέλλου εξαιτίας του υποτιθέμενου τραυματισμού του Ρομπέρτο Ρόχας απο βεγγαλικό στο ματς με την Βραζιλία στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.
Όπως φάνηκε απο το βίντεο ο Ρόχας προσποιήθηκε ότι δέχτηκε φωτοβολίδα ούτως ώστε να διακοπεί το ματς και να πάρει η Χιλή την νίκη στα χαρτιά, μιας και μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να προκριθεί.
Ρώμη, Μιλάνο, Νάπολι, Τορίνο, Μπάρι, Βερόνα, Φλωρεντία, Κάλιαρι, Μπολόνια, Ούντινε, Παλέρμο και Γένοβα φιλοξένησαν απο τις 8 Ιουνίου έως τις 8 Ιουλίου τους 24 φιναλίστ. Μια διοργάνωση η οποία με "φτωχό" θέαμα, την σκοπιμότητα να παίζει κυρίαρχο ρόλο, για αυτό άλλωστε επιτεύχθηκαν 115 γκολ με τον χαμηλότερο μέσο όρο τερμάτων 2,2 σε όλα τα Παγκόσμια Κύπελλα, ενώ οι 16 κόκκινες κάρτες αποτελούν ρεκόρ.
Απο τον 1ο όμιλο προκρίθηκαν Ιταλία και Τσεχοσλοβακία, στον 2ο όμιλο λίγο έλειψε να γίνει η μεγάλη έκπληξη αφού η Αργεντινή βγήκε τρίτη πίσω απο Καμερούν και Ρουμανία αντίστοιχα αλλά κατάφερε έστω και με την ψυχή στο στόμα να πάρει την πρόκριση ως μία απο τις καλύτερες τρίτες.
Στον 3ο Βραζιλία και Κόστα Ρίκα, στον 4ο Δυτική Γερμανία και Γιουγκοσλαβία, στον 5ο Ισπανία και Βέλγιο και στον 6ο Αγγλία και Δημοκρατία της Ιρλανδίας, ενώ πέραν της Αργεντινής, η Ουρουγουάη, η Κολομβία και η Πρωταθλήτρια Ευρώπης του 1988 Ολλανδία συμπλήρωναν το "πάζλ" της φάσης των "16".
Καμερούν(2-1 την Κολομβία), Τσεχοσλοβακία(4-1 την Κόστα Ρίκα), Δημοκρατία της Ιρλανδίας(0-0 κανονική διάρκεια και 5-4 στα πέναλντι την Ρουμανία), Ιταλία(2-0 την Ουρουγουάη), Γιουγκοσλαβία(2-1 την Ισπανία), Αγγλία(1-0 το Βέλγιο) πήραν την πρόκριση αλλά δύο παιχνίδια είναι αυτά που έκλεψαν την παράσταση.
Το πρώτο η μεγάλη κόντρα ανάμεσα στην Βραζιλία και την Αργεντινή, με την "σελεσάο" να 'σφυροκοπεί" την εστία του Σέρχιο Γκοικοετσέα, αλλά στο 80' ο "Πίμπε Ντελ Όρο" θα βγάλει σε ευνοϊκή θέση τον Κανίτζια ο οποίος θα περάσει και τον Ταφαρέλ και θα κάνει το 1-0 που ήταν και το τελικό σκόρ της συνάντησης.
Μερικά χρόνια αργότερα ο Μπράνκο κατηγόρησε την αποστολή της Αργεντινής ότι τον "δηλητηρίασε" όταν ζήτησε και ήπιε νερό απο τον πάγκο της 'αλμπισελέστε", όπου φημολογείται ότι είχαν ρίξει κάτι μέσα στο νερό. Ο Ρουτζέρι κατα κάποιο τρόπο τον επιβεβαίωσε αν και ανέφερε ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δεν επηρέασε την έκβαση του αγώνα.
Ο Μαραντόνα πολλά χρόνια αργότερα παραδεχόταν ότι κάτι υπήρχε στο νερό, με τον Γκροντόνια τον πρόεδρο της αργεντίνικης ομοσπονδίας να αρνείται το οτιδήποτε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι ακριβώς έγινε εκείνο το απόγευμα στο Τορίνο.
Ο Μαραντόνα πολλά χρόνια αργότερα παραδεχόταν ότι κάτι υπήρχε στο νερό, με τον Γκροντόνια τον πρόεδρο της αργεντίνικης ομοσπονδίας να αρνείται το οτιδήποτε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι ακριβώς έγινε εκείνο το απόγευμα στο Τορίνο.
Το άλλο ματς που είχε μεγάλη ίντριγκα ήταν ο αγώνας ανάμεσα στην Δυτική Γερμανία και την Ολλανδία στο Μιλάνο, σε μια επανάληψη του τελικού του 1974. Στο 22' Φράνκ Ράικαρντ και Ρούντι Φελερ αποβλήθηκαν αμφότεροι, ο Κλίνσμαν στο 51' και ο Μπρέμε στο 82' έβαλαν μπροστά την ομάδα του Φράντς Μπεκενμπάουερ με 2-0, ενώ το μόνο που κατάφεραν οι "οράνιε" ήταν να μειώσουν σε 2-1 στο 89' με εύστοχη εκτέλεση πέναλντι του Ρόναλντ Κούμαν.
Στα προημιτελικά η Ιταλία νίκησε το Έιρε με 1-0 με το τέρμα του Σαλβατόρε Σκιλάτσι, η Δυτική Γερμανία επίσης με 1-0 με πέναλντι του Ματέους την Τσεχοσλοβακία, η Αγγλία στην παράταση την έκπληξη της διοργάνωσης Καμερούν με 3-2, με τα "αδάμαστα λιοντάρια" να γίνονται η πρώτη αφρικάνικη ομάδα που έφτασε στα προημιτελικά
Η Αργεντινή κόντρα στην Γιουγκοσλαβία βρέθηκε με αριθμητικό πλεονέκτημα λόγω αποβολής του Σαμπανάτζοβιτς στο 31', όμως το 0-0 παρέμεινε τόσο στην κανονική διάρκεια όσο και στην παράταση, με φυσική συνέπεια την διαδικασία των πέναλντι. Εκεί ο Μαραντόνα θα αστοχήσει, αλλά η ομάδα του Κάρλος Μπιλάρδο θα πάρει την πρόκριση, χάρις στις αποκρούσεις του Γκοικοετσέα στα πέναλντι του Μπρνόβιτς και του Χατζιμπέγκιτς με 3-2.
Οι ημιτελικοί είχαν μεγάλη ίντριγκα αφού απο την μία υπήρχε το ζευγάρι Αγγλία-Γερμανία και απο την άλλη η Ιταλία θα υποδεχόταν την Αργεντινή στην Νάπολι στο "σπίτι" του Μαραντόνα. Στο Τορίνο Άγγλοι και Γερμανοί έμειναν στο 1-1 με τα γκολ των Μπρέμε στο 60' και Λίνεκερ στο 80' και στην παράταση και η πρόκριση στον τελικό θα κρινόταν στα πέναλντι.
Εκεί όπου οι Γερμανοί αποδείχθηκαν αλάνθαστοι ευστοχώντας και στα τέσσερα χτυπήματα, εν αντιθέσει με τα "λιοντάρια" και τους Στιούαρτ Πίρς και Κρίς Γουόντλ να αστοχούν και την "νάτσιοναλ μάντσαφτ" να φτάνει για τρίτη συνεχόμενη διοργάνωση σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Στον έτερο ημιτελικό ο Μαραντόνα πριν τον αγώνα έριξε ακόμα περισσότερο "λάδι στην φωτιά" φέρνοντας ξανά στην επιφάνεια το ζήτημα Βορρά και Νότου. Πάντως και οι ίδιοι οι Ναπολιτάνοι φαινόταν να ήταν διχασμένοι και αυτό καταδεικνυόταν απο τα πανό που είχαν κρεμάσει.
Ο εθνικός ύμνο της Αργεντινής χειροκροτήθηκε, αλλά στο υπόλοιπο του παιχνιδιού στήριξαν τις προσπάθειες της "σκουάντρα ατζούρα" να πάρουν την νίκη. Στο 17' ο Σαλβατόρε Σκιλάτσι έβαλε μπροστά τους Ιταλούς αλλά στο 67' ο Κανίτζια έφερε το παιχνίδι στα ίσια.
Τίποτα δεν άλλαξε τόσο στην κανονική διάρκεια όσο και στην παράταση και για μία ακόμη φορά τα πέναλντι θα αναδείκνυαν τον νικητή. Εκεί όπου έλαβε δράση ο συνήθης ύποπτος Γκοικοετσέα ο οποίος απέκρουσε αυτά των Ντοναντόνι και Σερένα και με 4-3, τους έστειλε για δεύτερη συνεχόμενη φορά στον τελικό.
Στον μικρό τελικό η Ιταλία νίκησε την Αγγλία με 1-0 και στο "Ολίμπικο" της Ρώμης παρουσία 73.603 θεατών παρακολούθησαν ένα μέτριος έως κακό τελικό με λίγες φάσεις μπροστά απο τις δύο εστίες και που όπως και στα περισσότερα παιχνίδια βάδιζε προς την "ρώσικη ρουλέτα".
Στο 85' ο Μεξικάνος Εντγκάρδο Κοντεσάλ καταλογίζει πέναλντι σε ανατροπή του Φέλερ απο τον Σενσίνι μια αμφιλεγόμενη απόφαση. Ο Αντρέας Μπρέμε θα αναλάβει την εκτέλεση, θα νικήσει τον Γκοικοετσέα και θα διαμορφώσει το τελικό 1-0.
Ήταν ο πρώτος τελικός όπου υπήρξε αποβολή και μάλιστα δύο στο 65' ο Μονζόν και στο 87' ο Ντεζότι, ενώ έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη όλων η σκηνή με τον δακρυσμένο Μαραντόνα την στιγμή που ο Ματέους σηκώνει το Κύπελλο.
Οι Δυτικογερμανοί με την κατάκτηση αυτή έφταναν τις τρεις όσες και οι Βραζιλιάνοι με τους Ιταλούς, ενώ ο Φράντς Μπεκενμπάουερ γινόταν ο δεύτερος μετά τον Μάριο Ζάγκαλο που κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο και ως προπονητής μετά αυτό του 1974 ως παίκτης.
Πρώτος σκόρερ ήταν ο Ιταλός Σαλβατόρε Σκιλάτσι με 6 τέρματα, ενώ αναδείχτηκε και ως ο καλύτερος ποδοσφαριστής του τουρνουά. Καλύτερος νέος παίκτης ψηφίστηκε ο Γιουγκοσλάβος Ρόμπερτ Προσινέτσκι, ενώ το βραβείο Fair Play απονεμήθηκε στην Αγγλία
Την καλύτερη ενδεκάδα αποτελούσαν οι Σέρχιο Γκοικοετσέα(Αργεντινή), Λουίς Γκαμπέλο Κονιέχο(Κόστα Ρίκα), Αντρέας Μπρέμε(Δυτική Γερμανία), Πάολο Μαλντίνι(Ιταλία), Φράνκο Μπαρέζι(Ιταλία), Ντιέγκο Μαραντόνα(Αργεντινή), Λόταρ Ματέους(Δυτική Γερμανία), Ντράγκαν Στοίκοβιτς(Γιουγκοσλαβία), Πόλ Γκασκόιν(Αγγλία), Σαλβατόρε Σκιλάτσι(Ιταλία), Ροζέ Μιλά(Καμερούν) και Γιούργκεν Κλίνσμαν(Δυτική Γερμανία)
Τίποτα δεν άλλαξε τόσο στην κανονική διάρκεια όσο και στην παράταση και για μία ακόμη φορά τα πέναλντι θα αναδείκνυαν τον νικητή. Εκεί όπου έλαβε δράση ο συνήθης ύποπτος Γκοικοετσέα ο οποίος απέκρουσε αυτά των Ντοναντόνι και Σερένα και με 4-3, τους έστειλε για δεύτερη συνεχόμενη φορά στον τελικό.
Στον μικρό τελικό η Ιταλία νίκησε την Αγγλία με 1-0 και στο "Ολίμπικο" της Ρώμης παρουσία 73.603 θεατών παρακολούθησαν ένα μέτριος έως κακό τελικό με λίγες φάσεις μπροστά απο τις δύο εστίες και που όπως και στα περισσότερα παιχνίδια βάδιζε προς την "ρώσικη ρουλέτα".
Στο 85' ο Μεξικάνος Εντγκάρδο Κοντεσάλ καταλογίζει πέναλντι σε ανατροπή του Φέλερ απο τον Σενσίνι μια αμφιλεγόμενη απόφαση. Ο Αντρέας Μπρέμε θα αναλάβει την εκτέλεση, θα νικήσει τον Γκοικοετσέα και θα διαμορφώσει το τελικό 1-0.
Ήταν ο πρώτος τελικός όπου υπήρξε αποβολή και μάλιστα δύο στο 65' ο Μονζόν και στο 87' ο Ντεζότι, ενώ έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη όλων η σκηνή με τον δακρυσμένο Μαραντόνα την στιγμή που ο Ματέους σηκώνει το Κύπελλο.
Οι Δυτικογερμανοί με την κατάκτηση αυτή έφταναν τις τρεις όσες και οι Βραζιλιάνοι με τους Ιταλούς, ενώ ο Φράντς Μπεκενμπάουερ γινόταν ο δεύτερος μετά τον Μάριο Ζάγκαλο που κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο και ως προπονητής μετά αυτό του 1974 ως παίκτης.
Πρώτος σκόρερ ήταν ο Ιταλός Σαλβατόρε Σκιλάτσι με 6 τέρματα, ενώ αναδείχτηκε και ως ο καλύτερος ποδοσφαριστής του τουρνουά. Καλύτερος νέος παίκτης ψηφίστηκε ο Γιουγκοσλάβος Ρόμπερτ Προσινέτσκι, ενώ το βραβείο Fair Play απονεμήθηκε στην Αγγλία
Την καλύτερη ενδεκάδα αποτελούσαν οι Σέρχιο Γκοικοετσέα(Αργεντινή), Λουίς Γκαμπέλο Κονιέχο(Κόστα Ρίκα), Αντρέας Μπρέμε(Δυτική Γερμανία), Πάολο Μαλντίνι(Ιταλία), Φράνκο Μπαρέζι(Ιταλία), Ντιέγκο Μαραντόνα(Αργεντινή), Λόταρ Ματέους(Δυτική Γερμανία), Ντράγκαν Στοίκοβιτς(Γιουγκοσλαβία), Πόλ Γκασκόιν(Αγγλία), Σαλβατόρε Σκιλάτσι(Ιταλία), Ροζέ Μιλά(Καμερούν) και Γιούργκεν Κλίνσμαν(Δυτική Γερμανία)
