Γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1921 στο Σάο Γκονσάλο του Ρίο Ντε Τζανέιρο και ξεκίνησε αργά την ποδοσφαιρική του καριέρα στη ηλικία των 17 ετών όταν τον εντόπισε ο προπονητής της Φλαμένγκο να παίζει στις παραλίες. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τις ικανότητες του που αμέσως κίνησε τις διαδικασίες για να φορέσει την φανέλα των "μενγκάο" κάνοντας τον μια από τις εμβληματικότερες φυσιογνωμίες της "Φλά".
Φόρεσε την φανέλα της από το 1939 έως το 1950 έχοντας 318 παιχνίδια και 145 γκολ, κατακτώντας τρία πρωταθλήματα καριόκα το 1942, το 1943 και το 1944. Λίγο πριν την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1950 τον Ιανουάριο, Παλμέιρας, Κορίνθιανς και Μπανγκού καταθέτουν τις προτάσεις τους στον Ζιζίνιο για να τον κάνουν δικό τους.
Ο ίδιος ο Ζιζίνιο τον Μάρτιο του ίδιου έτους θα παραπονεθεί για την αντιμετώπιση που έχει απο την Φλαμένγκο. Η πρόταση της Μπανγκού είναι ιδιαιτέρως δελεαστική, θα του προσφέρει ένα τεράστιο ποσό για την εποχή να τον κάνει δικό της.
Πράγματι ο Ζιζίνιο θα την αποδεχτεί και θα φέρει άμεσα αποτελέσματα αφού οι "alvirrubro" είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί προς τους υπόλοιπους μεγάλους του Ρίο. Στην πρώτη του χρονιά την οδηγεί στην δεύτερη θέση πίσω από την Φλουμινένσε, ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ μαζί με τον συμπαίκτη του Μενέσες.
Συνολικά φόρεσε την φανέλα της Μπανγκού έως το 1957 έχοντας 274 παιχνίδια και 125 γκολ που τον φέρνουν πέμπτο στην λίστα των σκόρερ όλων των εποχών. Εκείνη την χρονιά πουλιέται στην Σάο Πάολο την οποία βοηθάει να κατακτήσει το πρωτάθλημα Παουλίστα του 1957,.
Θα ακολουθήσει η Uberaba Sport Club και η Άουνταξ Ιταλιάνο στην Χιλή στην οποία θα ολοκληρώσει την καριέρα του το 1962 στα 41 του χρόνια.
Στις 18 Ιανουαρίου του 1942 φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα της "σελεσάο" στο Μοντεβίδεο απέναντι στην Αργεντινή στο πλαίσιο του Πρωταθλήματος Νότιας Αμερικής. Ήταν από τους βασικούς συντελεστές της κατάκτησης του Πρωταθλήματος Νότιας Αμερικής το 1949 με 5 γκολ και θα έπρεπε να περάσουν 40 χρόνια για να πανηγυρίσουν ξανά οι Βραζιλιάνοι την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα.
Αγωνίστηκε και στις τέσσερις αναμετρήσεις της τελικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1950 που διοργανώθηκε στην χώρα του πετυχαίνοντας και δύο γκολ, ενώ αναδείχτηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης.
Λέγεται μάλιστα ότι στο παιχνίδι απέναντι στην Γιουγκοσλαβία ο διαιτητής του ακύρωσε ένα καθαρό γκολ άδικα, με τον Ζιζίνιο να κάνει ακριβώς τις ίδιες κινήσεις πετυχαίνοντας ένα πανομοιότυπο γκολ το οποίο αυτή την φορά κατακυρώθηκε.
Λέγεται μάλιστα ότι στο παιχνίδι απέναντι στην Γιουγκοσλαβία ο διαιτητής του ακύρωσε ένα καθαρό γκολ άδικα, με τον Ζιζίνιο να κάνει ακριβώς τις ίδιες κινήσεις πετυχαίνοντας ένα πανομοιότυπο γκολ το οποίο αυτή την φορά κατακυρώθηκε.
Η ήττα όμως από την Ουρουγουάη στο τελευταίο ματς του ομίλου του στέρησε την χαρά της κατάκτησης και όπως και οι άλλοι συμπαίκτες του ζούσαν πάντα με τον εφιάλτη του "Maracanazo". Ο ίδιος θεωρούσε πάντα ότι ήταν άδικο να τον θυμούνται οι φίλαθλοι για την απώλεια του τίτλου και όχι για τα κατορθώματά του εντός γηπέδου.
Δεν συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο τόσο του 1954 στην Ελβετία όσο και σε αυτό της Σουηδίας το 1958. Στις 3 Μαρτίου του 1957 πραγματοποίησε την τελευταία και 53η εμφάνιση του στην Λίμα απέναντι στην Αργεντινή για το Πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής σκοράροντας και 30 φορές.
Μετά την ολοκλήρωση της καριέρας του πέρασε για λίγο από τους πάγκους της Μπανγκού αλλά και της Εθνικής Βραζιλίας με την οποία κατέκτησε το 1975 τους Παναμερικανικούς Αγώνες. Στην συνέχεια μέχρι και την συνταξιοδότηση του ανέλαβε κυβερνητική θέση στην πολιτεία του Ρίο ως εισπράκτορας φόρων.
Το 1999 κατέλαβε την τέταρτη θέση στην ψηφοφορία για την ανάδειξη του κορυφαίου Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή του 20ου αιώνα που διοργάνωσε η IFFHS, ενώ το 2001 η Μπανγκού τον τίμησε για τις υπηρεσίες που προσέφερε στον σύλλογο.
Στις 8 Φεβρουαρίου του 2002 ο "Μάστερ Ζίζα" άφηνε την τελευταία του πνοή στο Νιτεροί σε ηλικία 80 ετών από καρδιακή ανακοπή.
