Ήταν ο "Τζόρτζ Μπέστ" της εποχής του, ένας άνθρωπος που πέρα από το ποδόσφαιρο είχε και άλλα πάθη στην ζωή του όπως τις γυναίκες, τα ξενύχτια και κάθε είδους καταχρήσεις. Η ειρωνεία για τον Ατίλιο Φερράρις ήταν ότι έφυγε από την ζωή μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο στις 8 Μαΐου του 1947 κατά την διάρκεια ενός αγώνα επίλεκτων.
Γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1904 στην περιοχή Μπόργκο της Ρώμης και το ποδόσφαιρο μπήκε για τα καλά στην ζωή του μιας και τα τρία μεγαλύτερα αδέρφια του ήδη ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο για αυτό και αναφέρεται ως Attilio Ferraris(IV). Μάλιστα λέγεται ότι απεσταλμένοι της Γιουβέντους επισκέφθηκαν τον πατέρα του με την προοπτική να τον εντάξουν στην "Γηραιά Κυρία" όμως ο πατέρας του αρνήθηκε.
Ξεκίνησε την καριέρα του στην Φορτιτούντο από το 1922 έως το 1927 και όταν η ομάδα του μαζί με τις SS Alba-Audace και την Roman FC δημιούργησαν την Ρόμα ήταν ο πρώτος που φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Αγωνιζόμενος στο άκρο της μεσαίας γραμμής στους "τζιαλορόσι" παρέμεινε μέχρι το 1934 έχοντας 210 συμμετοχές και 2 γκολ.
Η άσωτη ζωή που έκανε όπως ήταν λογικό επηρέαζε τις σχέσεις του με τους εκάστοτε προπονητές του, ενώ σε μια προσπάθεια να τον φέρουν στον ίσο δρόμο προσφέρθηκαν ακόμα να του ανοίξουν και μπαρ στην περιοχή Via Cola di Rienzo, βάζοντας ακόμα και σε κίνδυνο την συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934. "Ακόμα και αν έχω χάσει λεφτά στο πόκερ, σε σκυλιά η σε άλογα, θα συνέχιζα να παίζω" συνήθιζε να έλεγε γελώντας.
Μετά την ανάδειξη του ως Παγκόσμιου Πρωταθλητή ο πρόεδρος της Λάτσιο Γκουάλντι προσέφερε το ποσό των 150.000 λιρετών και στην συμφωνία υπήρχε ένας όρος μη συμμετοχής στα ντέρμπι της πόλης, σε αντίθετη περίπτωση θα υπήρχε πρόστιμο 25.000 λιρετών. Αντισυμβατικός όπως πάντα ο Φερράρις στις 19 Νοεμβρίου του 1934 αγωνίστηκε κανονικά με τους "μπιανκατζούρι" κόντρα στην παλιά του ομάδα.
Το 1936 και ύστερα από 39 συμμετοχές με τους "αετούς" αποχώρησε και μετακόμισε στο Μπάρι όπου αγωνίστηκε σε 54 παιχνίδια σε δύο σεζόν, και την σεζόν 1938-1939 επέστρεψε στην Ρόμα όπου αγωνίστηκε μόλις σε 12 παιχνίδια.
Ακολούθησε η Κατάνια στην δεύτερη κατηγορία σε 15 παιχνίδια και ολοκλήρωσε την καριέρα του με την Electronica Roma την περίοδο 1943-1944 παίζοντας σε 4 αναμετρήσεις.
Στις 9 Μάϊου του 1926 στο Μιλάνο σε φιλικό παιχνίδι απέναντι στην Ελβετία έκανε το ντεμπούτο του. Κατέκτησε το χρυσό Ολυμπιακό στο Άμστερνταμ το 1928, αλλά ο άσωτος βίος του τον άφησε για μεγάλο διάστημα εκτός εθνικής.
Ύστερα απο έξι χρόνια χάρις στην επιμονή του Βιτόριο Πότσο, επανήρθε στην "σκουάντρα ατζούρα". Παρότι η Ρόμα τον είχε τιμωρήσει για απειθαρχία αυτός δεν πτοήθηκε τον κάλεσε στην προετοιμασία και συμπεριελήφθηκε κανονικά στην αποστολή της Ιταλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934. Ήταν παρών και στα τέσσερα παιχνίδια της διοργάνωσης χωρίς να πετύχει κάποιο τέρμα.
Αξιομνημόνευτη είναι η παρουσία του στο Λονδίνο τον Νοέμβριο του 1934 απέναντι στην Αγγλία όπου αν και η Ιταλία έπαιζε με δέκα παίκτες έχασε μόλις 3-2 με τους Βρετανούς να τον ονομάζουν "λιοντάρι του Χάιμπουρι" για την μαχητικότητα που επέδειξε.
Στις 17 Φεβρουαρίου του 1935 στην Ρώμη απέναντι στην Γαλλία πραγματοποίησε την 28η και τελευταία του παρουσία με την "Σκουάντρα Ατζούρα" και στις 8 Μαΐου του 1947 στο Μοντεκατίνι της Τοσκάνης κατά την διάρκεια ενός αγώνα επίλεκτων άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 43 ετών από καρδιακή προσβολή
Στις 17 Φεβρουαρίου του 1935 στην Ρώμη απέναντι στην Γαλλία πραγματοποίησε την 28η και τελευταία του παρουσία με την "Σκουάντρα Ατζούρα" και στις 8 Μαΐου του 1947 στο Μοντεκατίνι της Τοσκάνης κατά την διάρκεια ενός αγώνα επίλεκτων άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 43 ετών από καρδιακή προσβολή
