Οι περισσότεροι οι οποίοι ασχολούνται με το λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο γνωρίζουν τον Κάρλος Μπιάνκι κυρίως από την προπονητική του καριέρα κοοουτσάροντας ομάδες όπως η Μπόκα Τζούνιορς,η Ατλέτικο Μαδρίτης και η Ρόμα. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι ο 64χρονος πλέον προπονητής ήταν ένας από τους σημαντικότερους Αργεντινούς επιθετικούς της δεκαετίας του '70 με μεγάλη καριέρα τόσο στην πατρίδα του όσο και στην Γαλλία
Γεννημένος στις 26 Απριλίου του 1949 στο Μπουένος Άιρες ο "El Virrey(σ.σ. Ο Αντιβασιλέας)" όπως είναι το παρατσούκλι του ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Βελέζ Σάρσφιλντ, πολύ σύντομα εντάχθηκε στην πρώτη ομάδα και σε ηλικία 18 ετών στις 23 Ιουλίου του 1967 θα κάνει ντεμπούτο κόντρα στην Μπόκα Τζύνιορς.
Το 1968 πανηγύρισε μαζί της το πρωτάθλημα Νασιονάλ και παρέμεινε έως το 1973 έχοντας ένα πολύ καλό απολογισμό με 165 συμμετοχές και 121 γκολ, και δύο χρονιές το 1970 όσο και το 1971 βγήκε πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος με 18 και 36 γκολ αντίστοιχα.
Το καλοκαίρι του 1973 έκανε το υπερατλαντικό ταξίδι και βρέθηκε στα γήπεδα της Γαλλίας για λογαριασμό της Ρέμς και στην τετραετία που αγωνίστηκε μέχρι το 1977 πέτυχε σε 144 αγώνες 130 γκολ. Μάλιστα τρεις χρονιές το 1974, το 1976 και το 1977 βγήκε πρώτος σκόρερ με 30, 34 και 28 γκολ αντίστοιχα, ενώ ήταν άτυχος αφού η Ρέμς έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου το 1977 κόντρα στην Σεντ Ετιέν αλλά ήταν απών.
Η Ρεμς αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, η παρουσία του δεν πέρασε απαρατήρητη από τις υπόλοιπες ομάδες και το 1977 η Παρί Σεν Ζερμέν τον έκανε δικό της. Την πρώτη χρονιά αναδείχτηκε και πάλι πρώτος σκόρερ με 37 γκολ σε 38 παιχνίδια, ενώ αναδείχθηκε και κορυφαίος παίκτης του Πρωταθλήματος.
Την δεύτερη σεζόν και πάλι αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ αυτή την φορά με 27 τέρματα, φτάνοντας στην διετία τα 71 τέρματα σε 80 συμμετοχές. Ο τρίτος σταθμός στην καριέρα του η Στρασμπούρ, ήταν και ο λιγότερο επιτυχημένος αφού έκατσε μόνο μια χρονιά την περίοδο 1979-1980 όπου σε 25 συμμετοχές είχε μόλις 11 γκολ πολύ μακριά από τα συνήθη στάνταρ του, αφού είχε έρθει και σε κόντρα με τον Ζιλμπέρ Γκρες.
Επιστροφή στην πατρίδα του και στην Βελέζ για μια τετραετία μέχρι το 1984 στο δεύτερο πέρασμα του, έχοντας 159 συμμετοχές και 85 γκολ. Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στο National του 1981, φτάνοντας συνολικά τα 206 γκολ σε 324 συμμετοχές που τον φέρνει στην πρώτη θέση της λίστας των σκόρερ όλων των εποχών της Βελέζ και την 10η θέση στο αργεντίνικο πρωτάθλημα συνολικά.
Την ποδοσφαιρική του καριέρα την ολοκλήρωσε στην Ρέμς την περίοδο 1984-1985 με 18 συμμετοχές και 8 γκολ, κατατάσσοντάς τον με 179 γκολ στην 10η θέση στην λίστα των σκόρερ όλων των εποχών στο γαλλικό ποδόσφαιρο.
Το πιο σημαντικό παράσημο για τον "αντιβασιλιά" ήταν το γεγονός ότι η ΦΙΦΑ τον ανακήρυξε ως τον κορυφαίο Αργεντίνο σκόρερ όλων των εποχών στην πρώτη κατηγορία ξεπερνώντας τον μυθικό Αλφρέντο Ντι Στέφανο αλλά και τον Ντέλιο Όννις.
Παράλληλα κατέχει την 8η θέση παγκοσμίως στην λίστα με τους σκόρερ των πρωταθλημάτων της πρώτης κατηγορίας. Εν αντιθέσει με την συλλογική του παρουσία ο απολογισμός του με την φανέλα της "αλμπισελέστε" ήταν φτωχή κάνοντας ντεμπούτο στις 22 Οκτωβρίου του 1970 σε φιλικό παιχνίδι κόντρα στην Παραγουάη στην Ασουνσιόν, περιορίστηκε μόνο σε 14 συμμετοχές και 7 γκολ, ενώ δεν κατάφερε να αγωνιστεί σε κάποια τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Αμέσως μετά την αποχώρηση του από τους αγωνιστικούς χώρους ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα στην Γαλλία χωρίς όμως τα πρώτα του βήματα να είναι και επιτυχημένα. Πρώτος σταθμό ήταν η Ρέμς από το 1985 έως το 1988, για να ακολουθήσουν οι Παρί Σεν Ζερμέν δύο φορές το 1989 και την περίοδο 1990-1991, και η Νίς τη περίοδο 1989-1990.
Φαινόταν ότι η προπονητική καριέρα θα έληγε άδοξα μιας και κανείς απο την Αργεντινή δεν ενδιαφέρθηκε μιας και στην χώρα του ήταν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, πολλοί θεωρούσαν ότι δεν τον ενδιέφερε να επιστρέψει αναζητώντας στην Ευρώπη περισσότερα χρήματα και δόξα.
Θα συνεχίσει να ταξιδεύει ανά την Ευρώπη περνώντας και απο την Ιταλία για να παρακολουθήσει τις προπονήσεις του Αρίγκο Σάκι, θα επιστρέψει στην Αργεντινή όπου τον Δεκέμβριο του 1992 θα αναλάβει την Βελέζ.
Γνωρίζοντας τον σύλλογο όσο λίγοι κατάφερε να συνδυάσει το φυσικό ταλέντο με την επιθετικότητα να βγαίνουν νικητές στις προσωπικές μονομαχίες. Θα κάνει πράγματα και θαύματα αφού στην τριετία στην οποία παραμένει στον πάγκο της κατακτά τα Clauzura του 1993 και του 1996, το Apertura του 1995, το Copa Libertadores κόντρα στην Σάο Πάολο ,το Διηπειρωτικό κόντρα στην Μίλαν και το Interamerican Cup του 1994, έχοντας σε 164 παιχνίδια, 82 νίκες, 50 ισοπαλίες και 32 ήττες.
Οι σειρήνες απο την Ιταλία δεν τον αφήνουν αδιάφορο και το καλοκαίρι του 1996 αποχαιρετά ένα κατάμεστο "Χοσέ Αμαλφιτάνι" για να κάτσει στον πάγκο της Ρόμα, όμως δεν καταφέρνει να βγάλει όλη την σεζόν και τον Απρίλιο του 1997 απολύεται από τους 'τζιαλορόσι", έχοντας σε 36 παιχνίδια, 15 νίκες, 9 ισοπαλίες και 12 ήττες.
Το 1998 ανακοινώνεται απο την Μπόκα Τζούνιορς στο πρώτο από τα συνολικά τρία περάσματά του από τους 'χεινέσες". Κατακτά μαζί της τα Apertura του 1998 και του 2000, το Clausura του 1999, 2 Copa Libertadores το 2000 κόντρα στην Παλμέιρας και το 2001 κόντρα στην Κρούς Ασούλ και το Διηπειρωτικό Κύπελλο του 2000 κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης.
Μετά τον χαμένο τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου το 2001 απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου αποφασίζει να αποχωρήσει από τον σύλλογο, για να επανέρθει δύο χρόνια αργότερα το 2003. Εκείνη η χρονιά ήταν ιδιαίτερα πετυχημένη αφού κατέκτησε αντίστοιχα το Apertura, το Copa Libertadores κόντρα στην Σάντος και το Διηπειρωτικό Κύπελλο κόντρα στην Μίλαν, η απώλεια του Copa Libertadores το 2004 απο την κολομβιανή Όνσε Κάλντας τον οδηγεί εκ νέου στην έξοδο.
Η τρίτη του απόπειρα στην Ευρώπη, αυτή την φορά στην Ισπανία και την Ατλέτικο Μαδρίτης την περίοδο 2005-2006 ούτε και αυτή στέφθηκε με επιτυχία αφού απολύθηκε έχοντας σε 20 παιχνίδια 6 νίκες, 8 ισοπαλίες και 6 ήττες.
Τον Ιανουάριο του 2009 δέχεται να αναλάβει το πόστο του υπεύθυνου ποδοσφαίρου όλων των βαθμίδων της Μπόκα Τζούνιορς, όμως η απόλυση του Άλφιο Μπαζίλε τον Ιανουάριο του 2010 ανάγκασε τον πρόεδρο της ομάδας Χόρχε Αμόρ Αμεάλ να που προτείνει την τεχνική ηγεσία.
Μια πρόταση όμως που ο ίδιος ο Μπιάνκι την απέρριψε παραμένοντας στην θέση του μέχρι τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου όταν και αποφάσισε να παραιτηθεί. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το "φάντασμα" του Μπιάνκι πλανιόταν κάθε φορά πάνω απο το "Μπομπονέρα" όταν κάποιος προπονητής είτε απολυόταν είτε τελείωνε το συμβόλαιο του αφού πάντοτε το όνομα του περιλαμβανόταν στους αντικαταστάτες αν και ο ίδιος είχε αρνηθεί πολλές φορές την πρόταση.
Τον Δεκέμβριο του 2012 ο Ντανιέλ Ανχελίσι πιεζόμενος τόσο από τα άσχημα αποτελέσματα και την κατακραυγή του κόσμου αποφάσισε να προτείνει στον Μπιάνκι να αναλάβει για τρίτη φορά τα ηνία του συλλόγου στην θέση του Χούλιο Σέζαρ Φαλσιόνι.
Μία πρόταση που αυτή την φορά ο ασπρομάλλης τεχνικός αποφάσισε να την αποδεχτεί κάνοντας ντεμπούτο στην εντός έδρας αναμέτρηση απέναντι στην Κίλμες τον Φεβρουάριο του 2013 για την πρεμιέρα του πρωταθλήματος Final.
Εν αντιθέσει με τις δύο προηγούμενες φορές που πέρασε απο τον πάγκο των "χεινέσες" δεν απέφερε κάποιον τίτλο, αν και στο Final του 2014 τερμάτισε στην δεύτερη θέση πίσω απο την Ρίβερ Πλέιτ, ενώ στο Copa Libertadores του 2013 αποκλείστηκε απο την Νιούελς Όλντ Μπόις στα προημιτελικά.
Τελικά τον Αύγουστο του 2014 ύστερα απο τρείς συνεχόμενες ήττες και μία "ασθενική" νίκη το συμβούλιο της ομάδας αποφάσισε με ομόφωνη απόφαση την απόλυση του πολυνίκη τεχνικού. Συνολικά με τους "Γενοβέζους" είχε σε 351 παιχνίδια, 179 νίκες, 100 ισοπαλίες και 72 ήττες όντας ο πρώτος σε συγκομιδή τίτλων αλλά και σε παιχνίδια στην ιστορία της Μπόκα.
