Την δεκαετία του '70 η εθνική ομάδα της Ολλανδίας δίδαξε στον υπόλοιπο κόσμο το "total football" και παρότι έφτασε σε δύο τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1974 και το 1978 και σε μία τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 1976 δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιον τίτλο.
Η απουσία των "οράνιε" απο τα Παγκόσμια Κύπελλα του 1982 και του 1986, αλλά και του Euro του 1984, οδήγησε την ομοσπονδία στο να πλησιάσει τον Ρίνους Μίχελς τον "αρχιτέκτονα" του "ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου" για να αναλάβει και πάλι την εθνική ομάδα ενόψει του Euro του 1988.
Ότι δεν κατάφεραν οι Δυτικογερμανοί το 1984 να αναλάβουν την διεξαγωγή της τελικής φάσης το πέτυχαν τέσσερα χρόνια αργότερα, παίρνοντας απευθείας την πρόκριση για την οκτάδα. Στα προκριματικά στον 1ο όμιλο οι φιναλίστ της προηγούμενης διοργάνωσης Ισπανοί κοντραρίστηκαν με τους Ρουμάνους για την πρωτιά με τις δύο ομάδες να μοιράζονται τις νίκες στα μεταξύ τους παιχνίδια και τους Ίβηρες να παίρνουν τελικά την πρόκριση αφού οι Βαλκάνιοι "άφησαν" βαθμούς στην Βιέννη την τελευταία αγωνιστική.
Στον 2ο όμιλο οι Ιταλοί επανήρθαν σε τελική φάση μετά την αποτυχία του 1984 αφήνοντας στην δεύτερη θέση τους Σουηδούς, στον 3ο όμιλο η Σοβιετική Ένωση πήρε την πρόκριση κόντρα στην Ανατολική Γερμανία αλλά και στους Πρωταθλητές Ευρώπης Γάλλους που έμειναν στην τρίτη θέση και επέστρεψαν σε τελική φάση ύστερα απο το 1972.
Στον 4ο όμιλο οι Άγγλοι πήραν την πρόκριση αήττητοι αφού παραχώρησαν μόνο μία ισοπαλία στην Σμύρνη, και κάνοντας ένα εντυπωσιακό πέρασμα απο το Βελιγράδι επικρατώντας με 4-1, ενώ στον 5ο όμιλο οι Ολλανδοί τα βρήκαν σκούρα κόντρα σε Έλληνες, Ούγγρους και Πολωνούς αλλά πήραν τελικά την πρόκριση και την πρώτη θέση.
Μάλιστα τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα όταν στις 28 Οκτωβρίου του 1987 και ενώ η Ολλανδία προηγούνταν με 1-0, μια τεράστια κροτίδα έπεσε στον αγωνιστικό χώρο μπροστά απο τον τραυματισμό του Χαρίτου. Αυτό είχε ως συνέπεια οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές να φύγουν για τα αποδυτήρια και ύστερα απο πενήντα λεπτά βγήκαν ξανά στον αγωνιστικό χώρο όπου γνώρισαν φυσιολογικά την ήττα με 8-0.
Δύο εβδομάδες αργότερα κατατέθηκε ένσταση όπου η Κύπρος την κέρδισε και πήρε το ματς στα χαρτιά με 3-0, όμως οι Ολλανδοί κατέθεσαν έφεση η οποία και κερδήθηκε, τον Δεκέμβριο ξαναέπαιξαν οι δύο ομάδες με τους "οράνιε" να επικρατούν τελικά με 4-0, με την εθνική μας να ηττάται στο πιο κρίσιμο ματς στην Βουδαπέστη με 3-0.
Στον 6ο όμιλο Δανοί, Τσεχοσλοβάκοι και Ουαλοί έδωσαν σκληρή μάχη με του Φινλανδούς να αναδεικνύονται ρυθμιστές του ομίλου αφού απέσπασαν ισοπαλία απο την Ουαλία και νίκησαν την Τσεχοσλοβακία στο Ελσίνκι με τους Δανούς να παίρνουν τελικά το εισιτήριο.
Τέλος στον 7ο όμιλο τέσσερις ομάδας διεκδίκησαν την πρόκριση, οι Ιρλανδοί, οι Βέλγοι, οι Βούλγαροι και οι Σκοτσέζοι με τους πρώτους Ιρλανδούς να τερματίζουν δύο βαθμούς μπροστά απο τους τέταρτους Σκοτσέζους και να παίρνουν την πρόκριση για πρώτη φορά στην ιστορία τους.
Μόναχο, Γκελζενκίρχεν, Αμβούργο, Φρανκφούρτη, Ντίσελντορφ, Ανόβερο, Στουτγάρδη και Κολονία ήταν οι πόλεις που θα φιλοξενούσαν τους αγώνες του 8ου Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Στον πρώτο όμιλο συμμετείχαν οι οικοδεσπότες, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και οι Δανοί με τους δύο πρώτους να παίρνουν το εισιτήριο για τα ημιτελικά ενώ απογοήτευσαν οι Δανοί που δεν πήραν ούτε ένα βαθμό.
Τον δεύτερο όμιλο τον συγκροτούσαν η Ολλανδία, η Σοβιετική Ένωση, η Αγγλία και η Ιρλανδία, με τους Άγγλους να χάνουν και τα τρία παιχνίδια του ομίλου τους, οι Σοβιετικοί που επικράτησαν των Ολλανδών με το γκολ του Ράτς πήραν την πρώτη θέση, ενώ η ομάδα του Ρίνους Μίχελς χρειάστηκε το γκολ του Βίμ Κίφτ στο 82' για να ξεπεράσει το εμπόδιο της ομάδας του Τζάκι Τσάρλτον και να προκριθεί στα ημιτελικά.
Στο Αμβούργο θα διεξαγόταν ο πρώτος ημιτελικός των διοργανωτών με τους Ολλανδούς σε ένα ματς που έφερνε θύμησες απο το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974. Ο Ματέους με πέναλντι στο 55' άνοιξε το σκόρ για την ομάδα του Φράντς Μπεκενμπάουερ, με τον ίδιο τρόπο στο 74' ο Ρόναλντ Κούμαν ισοφάρισε και στο 88' ο Μάρκο Φαν Μπάστεν με διαγώνιο σουτ έγραψε το τελικό 1-2 παίρνοντας έτσι μαι μίνι-ρεβάνς για την ήττα του 1974.
Στον έτερο ημιτελικό στην Στουτγκάρδη η Σοβιετική Ένωση επικράτησε της Ιταλίας με 2-0 με γκολ των Λιτόφτσενκο στο 58' και Προτάσοφ στο 62', φτάνοντας έτσι στον τέταρτο τελικό της ιστορίας της και τον πρώτο μετά το 1972.
Στις 25 Ιουνίου στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου και μπροστά σε 62.770 θεατές παρατάχθηκαν η Ολλανδία και η Σοβιετική Ένωση. Οι δύο ομάδες είχαν τεθεί αντιμέτωπες και στην φάση των ομίλων όπου η "αρκούδα" είχε επικρατήσει με 1-0, τα πράγματα όμως ήταν διαφορετικά στον τελικό. Στο 31' η Ολλανδία άνοιξε το σκόρ όταν μετά απο την σέντρα του Φαν Μπάστεν ο Γκούλιτ "έσπασε"το τεχνητό οφσάιντ και με καρφωτή κεφαλιά άνοιξε το σκόρ.
Στο 53' επιτεύχθηκε ένα απο τα ομορφότερα γκολ όλων των εποχών όταν απο την σέντρα του Μιούρεν ο επιθετικός της Μίλαν παρότι βρισκόταν σε πλάγια θέση στο ύψος της μικρής περιοχής "κεραυνοβόλησε" τον Ντασάεφ με απευθείας βολέ στέλνοντας την μπάλα πάνω απο το κεφάλι του τερματοφύλακα της Σπάρτακ Μόσχας και στο πλάγιο δίχτυ.
Οι Σοβιετικοί είχαν πάντως την ευκαιρία να ξαναμπούν στο παιχνίδι όταν στο 59' ο Φαν Μπρόικελεν ανέτρεψε τον Γκοτσμάνοφ, με τον τερματοφύλακα της Αιντχόφεν να "διορθώνει" το λάθος του αποκρούοντας το χτύπημα του Μπελάνοφ, "τελειώνοντας" ουσιαστικά την υπόθεση τελικός με τους Ολλανδούς να φτάνουν επιτέλους στην κατάκτηση του τροπαίου.
Χάνς Φαν Μπροίκελεν(Ολλανδία), Τζιουζέπε Μπέργκομι(Ιταλία), Ρόναλντ Κούμαν(Ολλανδία), Φράνκ Ράικαρντ(Ολλανδία), Πάολο Μαλντίνι(Ιταλία), Τζιουζέπε Τζιανίνι(Ιταλία), Λόταρ Ματέους(Δυτική Γερμανία), Γιαν Βάουτερς(Ολλανδία), Ρούουντ Γκούλιτ(Ολλανδία), Τζιανλούκα Βιάλι(Ιταλία) και Μάρκο Φαν Μπάστεν(Ολλανδία) συνέθεταν την κορυφαία ενδεκάδα του τουρνουά.
