Είναι η ομάδα που κατέχει τα περισσότερα Copa Libertadores στην ιστορία της διοργάνωσης, έχοντας μάλιστα το ρεκόρ των περισσότερων συνεχόμενων παρουσιών (4) στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης της Λατινικής Αμερικής. Η Club Atletico Independiente αποτελεί μία εκ των "big five" του αργεντίνικου ποδοσφαίρου και σε τίτλους υπολείπεται μόνο απο τις Ρίβερ Πλέιτ και Μπόκα Τζούνιορς.
1904 Μπουένος Άιρες και στη γειτονιά Μοντσεράτ υφίσταται η ποδοσφαιρική ομάδα Maipu FC που είχε δημιουργηθεί απο εργαζομένους καταστήματος στην περιοχή. Η διάκριση όμως που υπήρχε ανάμεσα στους υπαλλήλους, στους νεώτερους απαγορεύονταν να αγωνιστούν πάρα μόνο να παρακολουθούν, επέφερε το πρώτο ρήγμα στις τάξεις του συλλόγου.
Έτσι μια ομάδα ατόμων αποφασίζουν να κινηθούν απο μόνοι τους και να δημιουργήσουν ένα νέο σύλλογο δίνοντας μάλιστα το όνομα "Independiente". Την 1η Ιανουαρίου του 1905 επισημοποιήθηκε ο νέος σύλλογος και τον Μάρτιο ορίστηκε ο Αριστίδες Λανγκόνες ως ο πρώτος πρόεδρος. Ο Λανγκόνες μάλιστα ήταν αυτός που έδωσε την ιδέα για τα χρώματα της στολής με βάση την εμφάνιση της ομάδας United Plate FV που είχε διαλυθεί, αλλά και απο την πρώτη πρωταθλήτρια της χώρας Saint Andrews FC.
Ύστερα απο μια μικρή περιπλάνηση ο σύλλογος εγκαταστάθηκε στην περιοχή Αβελανέδα το 1907, έχοντας ήδη δώσει το πρώτο της παιχνίδι στις 15 Ιανουαρίου του 1905 απέναντι στην Ατλάντα χάνοντας με 1-0. Τον Ιούνιο του 1907 έδωσε και το πρώτο τοπικό ντέρμπι απέναντι στην Ρασίγκ Κλάμπ την οποία την κέρδισε με 3-2.
Το 1907 ο Λανγκόνες επηρεάστηκε απο την εμφάνιση της Νότιγχαμ Φόρεστ και αποφάσισε να αλλάξει τα χρώματα από άσπρο-μπλε σε άσπρο κόκκινο, και επισημοποιήθηκε η ονομασία Club Atletico Independiente. Σύντομα κέρδισε την προαγωγή της στην πρώτη κατηγορία και ήταν μάλιστα απο τα ιδρυτικά μέλη της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Αργεντινής.
Οι τίτλοι δεν άργησαν να έρθουν το 1922 και το 1926, με τους Μανουέλ Σεοάνε, Ζόιλο Καναβέρι, Λουίς Ραβασίνο και Ραιμούντο Όρσι να συνθέτουν μια εκπληκτική επιθετική τετράδα. Μάλιστα το πρωτάθλημα του 1926 κατακτήθηκε χωρίς ήττα και ήταν τότε που ο δημοσιογράφος Ούγκο Μαρίνι της εφημερίδας Critica έβγαλε το παρατσούκλι "κόκκινοι διάβολοι", γιατί όπως έλεγε χαρακτηριστικά "αυτοί αγωνίζονται σαν να τους έχει κυριεύσει ο διάβολος".
Στις 4 Μαρτίου του 1928 άνοιξε τις πύλες του το "La Doble Visera de Cemento" το πρώτο στην Λατινική Αμερική και δεύτερο παγκοσμίως που κατασκευάστηκε με τσιμέντο. Η καταστροφή του προηγούμενου τους γηπέδου του "La Crucecita" απο φωτιά το 1923 ουσιαστικά τους αποθάρρυνε να χρησιμοποιήσουν το ξύλο και επέλεξαν ένα άφλεκτο υλικό .
Ο ερχομός των Βιθέντε Ντε Λα Μάτα, Καμίλο Τσερβίνο, του Παραγουανού Αρσένιο Έρικο και των Ουρουγουανών Ρομπέρτο Πόρτα, Χουάν Κάρλος Κοράτσο,Χουάν Κάρλος Φερού και την παρουσία των Αντόνιο Σάστρε και Φερνάντο Μπέλο, έδωσαν την ώθηση να κατακτήσει τους πρώτους τίτλους στην επαγγελματική περίοδο το 1938 και το 1939.
Στην δεκαετία του 1940 η αποχώρηση των Σάστρε, Ερίκο άφησαν τους "ρόχα" εκτός τίτλων μέχρι και το 1948, ενώ ένα χρόνο αργότερα το 1949 κατέφθασε ο Ερνέστο Γκρίλο ένας εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στην ιστορία του κλαμπ. Ο Γκρίλο έδεσε με τους υπολοίπους επιθετικούς της ομάδας τους Ροντόλφο Μιτσέλι, Χοσέ Κάρλος Τσεκονάτο, Κάρλος Λακάσια και Οσβάλντο Κρούζ, δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η τετράδα αποτελούσε αυτούσια και την αντίστοιχη της εθνικής Αργεντινής
Παρόλα αυτά οι επιδόσεις στο Πρωτάθλημα δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές, 4οι το 1955, 7οι το 1956, 8οι το 1957 και το 1958, και 3οι το 1959. Ύστερα απο δώδεκα χρόνια ξηρασίας η Ιντεπεντιέντε επέστρεψε στην κορυφή το 1960 παίρνοντας τον τίτλο απο την Ρίβερ Πλέιτ, για να επανέρθει το 1963 και το Nacional του 1967 με κορυφαίους παίκτες τους Ανιμπάλ Ταραμπίνι, Ραούλ Μπερνάο, Λουίς Αρτίμε, Έκτορ Γιαζάλντε και Χοσέ Ομάρ Παστορίτσα.
Είχε όμως έρθει η ώρα για την Ιντεπεντιέντε να κάνει γνωστό το ονομά της και στην Λατινική Αμερική αφού κατέκτησε τα δύο πρώτα της Copa Libertadores. Ξεκίνημα το 1964 όπου στην πρώτη φάση τερμάτισε πρώτη μπροστά απο Μιλιονάριος και Αλιάνζα Λίμα, στους ημιτελικούς ξεπέρασε το εμπόδιο της Σάντος και στον τελικό απέναντι στην Νασιονάλ Μοντεβίδεο με 0-0 και 1-0 υπέρ της θα πάρει την πρώτη κούπα.
Το 1965 στα ημιτελικά θα αποκλείσει την Μπόκα Τζούνιορς και στους τελικούς κόντρα στην Πενιαρόλ, με τις δύο ομάδες να μοιράζονται τις νίκες και στο τρίτο παιχνίδι θα κατακτήσει το τρόπαιο με 1-4, για να γίνει η πρώτη αργεντίνικη ομάδα που κατέκτησε το συγκεκριμένο τρόπαιο.
Το 1965 στα ημιτελικά θα αποκλείσει την Μπόκα Τζούνιορς και στους τελικούς κόντρα στην Πενιαρόλ, με τις δύο ομάδες να μοιράζονται τις νίκες και στο τρίτο παιχνίδι θα κατακτήσει το τρόπαιο με 1-4, για να γίνει η πρώτη αργεντίνικη ομάδα που κατέκτησε το συγκεκριμένο τρόπαιο.
Τα επόμενα χρόνια όμως θα αποτελέσουν την "χρυσή περίοδο" για τον σύλλογο απο την Αβελανέδα αφού από το 1970 έως το 1984 θα κατακτήσει τα Metropolitano του 1970 και του 1971, το Nacional του 1977 και του 1978, το Metropolitano του 1983, 3 Copa Interamericana το 1973, το 1974 και το 1975 κόντρα σε Ολίμπια, Μιουνισιπάλ και Εσπανιόλ και 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα το 1973 κόντρα στην Γιουβέντους με 1-0 και το 1984 κόντρα στην Λίβερπουλ επίσης με 1-0.
Το μεγαλύτερο όμως επίτευγμα της ομάδας που ονομάστηκε "King of Cups" δεν ήταν άλλο απο την κατάκτηση τεσσάρων συνεχόμενων Copa Libertadores που αποτελεί ρεκόρ για την συγκεκριμένη διοργάνωση ξεκινώντας απο το 1972.
Στην πρώτη φάση τερμάτισε στην πρώτη θέση μπροστά απο τις Ροζάριο Σεντράλ, Σάντα Φε και Νασιονάλ, στην δεύτερη θέση μπροστά απο τις Σάο Πάολο και Μπαρτσελόνα και στον τελικό απέναντι στην περουβιανή Ουνιβερσιτάριο ντε Ντεπόρτες με 0-0 και 2-1 αντίστοιχα.
Το 1973 ως κάτοχος ξεκίνησε απο τα ημιτελικά όπου πήρε την πρώτη θέση μπροστά απο Σαν Λορέντσο και Μιλιονάριος, και στον τελικό απέναντι στην χιλιανή Κόλο-Κόλο χρειάστηκε και τρίτο παιχνίδι όπου στο Μοντεβιδέο πήρε την νίκη και το τρόπαιο με 2-1.
Το 1974 πάλι απο τα ημιτελικά όπου ξεπέρασε τα εμπόδια των Πενιαρόλ και Ουρακάν, στον τελικό βρήκε την Σάο Πάολο όπου οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες και στο τρίτο παιχνίδι στο Σαντιάγκο πήρε την νίκη με 1-0. Το 1975 απέκλεισε τις Ροζάριο Σεντράλ και Κρουζέιρο και στον τελικό κόντρα στην χιλιανή Ουνιόν Εσπανιόλα με τις δύο ομάδες να μοιράζονται τις νίκες και ως συνήθως στο τρίτο παιχνίδι έφτανε στην νίκη και στο τρόπαιο αυτή την φορά με 2-0.
Ο κύκλος αυτής της σπουδαίας ομάδας έκλεισε με την 7η κατάκτηση του Copa Libertadores τo 1984 που αποτελεί ρεκόρ διοργάνωσης.Στην πρώτη φάση τερμάτισε στην πρώτη θέση πάνω απο Ολίμπια Ασουνσιόν, Σπορτίβο Λουκένιο και Εστουντιάντες, και στην δεύτερη φάση στην πρώτη θέση πάνω απο Νασιονάλ και Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα. Στους διπλούς τελικούς βρήκε απέναντι της την Γκρέμιο και με μία νίκη 1-0 και "λευκή" ισοπαλία πανηγύρισε την κατάκτηση.
Όλη αυτή την περίοδο φόρεσαν την φανέλα της παίκτες όπως οι Μιγκέλ Άνχελ Σαντόρο, Εντουάρντο Μαλιόνι, Αγκουστίν Μπαλμπουένα, Νορμπέρτο Ούτες, Εντουάρντο Καμίσο, Ρούμπεν Γκαλβάν, Φρανσίσκο Σα, Ντάνιελ Μπερτόνι, Ρικάρντο Παβόνι, Κάρλος Μανουέλ Μορέτε, Χοσέ Περκουντάνι, Ρικάρντο Τζιούστι, Χοσέ Μπουρουτσάγκα, με προπονητές τους Ρομπέρτο Φερέιρο και Χοσέ Ομάρ Παστορίτσα, και με συνδετικό κρίκο τον "εγκέφαλο" Ρικάρντο Μποκίνι ίσως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που φόρεσε ποτέ την φανέλα της που για χάρη του το 2007 ο δρόμος έξω απο το γήπεδο πήρε το ονομά του .
Το μεγαλύτερο όμως επίτευγμα της ομάδας που ονομάστηκε "King of Cups" δεν ήταν άλλο απο την κατάκτηση τεσσάρων συνεχόμενων Copa Libertadores που αποτελεί ρεκόρ για την συγκεκριμένη διοργάνωση ξεκινώντας απο το 1972.
Στην πρώτη φάση τερμάτισε στην πρώτη θέση μπροστά απο τις Ροζάριο Σεντράλ, Σάντα Φε και Νασιονάλ, στην δεύτερη θέση μπροστά απο τις Σάο Πάολο και Μπαρτσελόνα και στον τελικό απέναντι στην περουβιανή Ουνιβερσιτάριο ντε Ντεπόρτες με 0-0 και 2-1 αντίστοιχα.
Το 1973 ως κάτοχος ξεκίνησε απο τα ημιτελικά όπου πήρε την πρώτη θέση μπροστά απο Σαν Λορέντσο και Μιλιονάριος, και στον τελικό απέναντι στην χιλιανή Κόλο-Κόλο χρειάστηκε και τρίτο παιχνίδι όπου στο Μοντεβιδέο πήρε την νίκη και το τρόπαιο με 2-1.
Το 1974 πάλι απο τα ημιτελικά όπου ξεπέρασε τα εμπόδια των Πενιαρόλ και Ουρακάν, στον τελικό βρήκε την Σάο Πάολο όπου οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες και στο τρίτο παιχνίδι στο Σαντιάγκο πήρε την νίκη με 1-0. Το 1975 απέκλεισε τις Ροζάριο Σεντράλ και Κρουζέιρο και στον τελικό κόντρα στην χιλιανή Ουνιόν Εσπανιόλα με τις δύο ομάδες να μοιράζονται τις νίκες και ως συνήθως στο τρίτο παιχνίδι έφτανε στην νίκη και στο τρόπαιο αυτή την φορά με 2-0.
Ο κύκλος αυτής της σπουδαίας ομάδας έκλεισε με την 7η κατάκτηση του Copa Libertadores τo 1984 που αποτελεί ρεκόρ διοργάνωσης.Στην πρώτη φάση τερμάτισε στην πρώτη θέση πάνω απο Ολίμπια Ασουνσιόν, Σπορτίβο Λουκένιο και Εστουντιάντες, και στην δεύτερη φάση στην πρώτη θέση πάνω απο Νασιονάλ και Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα. Στους διπλούς τελικούς βρήκε απέναντι της την Γκρέμιο και με μία νίκη 1-0 και "λευκή" ισοπαλία πανηγύρισε την κατάκτηση.
Όλη αυτή την περίοδο φόρεσαν την φανέλα της παίκτες όπως οι Μιγκέλ Άνχελ Σαντόρο, Εντουάρντο Μαλιόνι, Αγκουστίν Μπαλμπουένα, Νορμπέρτο Ούτες, Εντουάρντο Καμίσο, Ρούμπεν Γκαλβάν, Φρανσίσκο Σα, Ντάνιελ Μπερτόνι, Ρικάρντο Παβόνι, Κάρλος Μανουέλ Μορέτε, Χοσέ Περκουντάνι, Ρικάρντο Τζιούστι, Χοσέ Μπουρουτσάγκα, με προπονητές τους Ρομπέρτο Φερέιρο και Χοσέ Ομάρ Παστορίτσα, και με συνδετικό κρίκο τον "εγκέφαλο" Ρικάρντο Μποκίνι ίσως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που φόρεσε ποτέ την φανέλα της που για χάρη του το 2007 ο δρόμος έξω απο το γήπεδο πήρε το ονομά του .
Ύστερα απο μια περίοδο εξαετούς ξηρασίας η Ιντεπεντιέντε επανήρθε στους τίτλους με το Πρωτάθλημα του 1989 με προπονητή τον Χόρχε Σολάρι, και τους Πέδρο Μονζόν, Κάρλος Άλφαρο Μορένο στον αγωνιστικό χώρο. Το 1991 ο Μποκίνι ανακοινώνει την αποχώρηση του απο την ενεργό δράση, ενώ το 1994 με προπονητή τον Μιγκέλ Άνχελ Μπρίντιζι κατακτάει το Clausura, το Supercopa Sudamericana του 1994 και του 1995 κόντρα σε Μπόκα Τζούνιορς και Φλαμένγκο αντίστοιχα, αλλά και το Recopa Sudamericana του 1995 απέναντι στην Βελέζ Σάρσφιλντ.
Το χρέος του συλλόγου άρχιζε να συσσωρεύεται και παρότι ήρθε ένα ακόμη Πρωτάθλημα το Απερτούρα του 2002 με προπονητή τον Αμέρικο Γκαγιέγκο και παίκτες όπως οι Φεντερίκο Ινσούα, Γκαμπριέλ Μιλίτο, Ντάνιελ Μοντενέγκρο, Άντρες Σιλβέρα, αυτό έφτανε στα 50 εκατομμύρια δολάρια, αν και τον Φεβρουάριο του 2006 ύστερα απο δικαστική εντολή το ποσό αυτό ορίστηκε στα 26 εκατομμύρια.
Οι πωλήσεις των Σέρχιο Αγκουέρο στην Ατλέτικο Μαδρίτης και του Όσκαρ Ουστάρι για τα ποσά των 28 και 13 εκατομμυρίων δολαρίων αντίστοιχα δεν κατάφεραν να αλλάξουν και πολύ τα οικονομικά με τον πρόεδρο Χούλιο Κομπαράδα να βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Όλη αυτή κατάσταση επηρέασε και το αγωνιστικό αφού παρά την παρουσία καλών ποδοσφαιριστών όπως οι Φεντερίκο Ιγκουαίν, Λιονέλ Ρίος, Χέρμαν Ντένις, Εμμάνουελ Σεντουριόν, αλλά και του Παραγουανού Ντιέγκο Γκαβιλάν είχαν κακές παρουσίες όσον αφορά το Πρωτάθλημα.
Μοναδική φωτεινή εξαίρεση αποτέλεσε το Copa Sudamericana του 2010, αποκλείοντας τους Αρχεντίνος Τζουνιορς, την Ντεφενσόρ, την Ντεπόρτες Τολίμα, στον ημιτελικό την Λίγκα Ντε Κίτο, και στους τελικούς θα αντιμετώπιζε την Γκοίας.
Στο πρώτο παιχνίδι έχασε απο την Γκοιάς με 2-0, στην ρεβάνς στο "Estadio Libertadores de America" επικράτησε με 3-1 στην κανονική διάρκεια και 5-3 στην διαδικασία των πέναλντι με προπονητή τον Αντόνιο Μοχάμεντ και με τους γνωστούς μας απο την θητεία τους στο ελληνικό πρωτάθλημα Φακούντο Πάρα, Ρομπέρτο Μπατιόν και Λεάντρο Γκρατσιάν, τον Εντουάρντο Τούτσιο τον Τζούλιαν και τον Μαξιμιλιάνο Βελάσκεζ.
Παράλληλα ηττήθηκε στον τελικό του Suruga Bank Championship απο την Τζούμπιλο Ιβάτα στα πέναλντι με 4-2, αφού ο κανονικός αγώνας έληξε με 2-2. Στην θέση του Κομπαράδα ανέλαβε ο Χαβιέ Καντέρο, τα προβλήματα όμως παρέμεναν και θα έπρεπε να υπάρξει μια λύση ούτως ώστε να μην χρεοκοπήσει ο σύλλογος.
Κατά την διάρκεια του Torneo Inicial του 2013 οι "ντιάμπλο" βρέθηκαν στην 18η θέση και το φάσμα του υποβιβασμού ολοένα και πλησίαζε. Ότι δεν έγινε στο Inicial έγινε στο Final αφού παρά τον ερχομό του Μπρίντιζι η Ιντεπεντιέντε για πρώτη φορά υποβιβαζόταν στην Primera B Nacional, ακολουθώντας τα χνάρια της Ρίβερ Πλέιτ.
Στο πρώτο παιχνίδι έχασε απο την Γκοιάς με 2-0, στην ρεβάνς στο "Estadio Libertadores de America" επικράτησε με 3-1 στην κανονική διάρκεια και 5-3 στην διαδικασία των πέναλντι με προπονητή τον Αντόνιο Μοχάμεντ και με τους γνωστούς μας απο την θητεία τους στο ελληνικό πρωτάθλημα Φακούντο Πάρα, Ρομπέρτο Μπατιόν και Λεάντρο Γκρατσιάν, τον Εντουάρντο Τούτσιο τον Τζούλιαν και τον Μαξιμιλιάνο Βελάσκεζ.
Παράλληλα ηττήθηκε στον τελικό του Suruga Bank Championship απο την Τζούμπιλο Ιβάτα στα πέναλντι με 4-2, αφού ο κανονικός αγώνας έληξε με 2-2. Στην θέση του Κομπαράδα ανέλαβε ο Χαβιέ Καντέρο, τα προβλήματα όμως παρέμεναν και θα έπρεπε να υπάρξει μια λύση ούτως ώστε να μην χρεοκοπήσει ο σύλλογος.
Κατά την διάρκεια του Torneo Inicial του 2013 οι "ντιάμπλο" βρέθηκαν στην 18η θέση και το φάσμα του υποβιβασμού ολοένα και πλησίαζε. Ότι δεν έγινε στο Inicial έγινε στο Final αφού παρά τον ερχομό του Μπρίντιζι η Ιντεπεντιέντε για πρώτη φορά υποβιβαζόταν στην Primera B Nacional, ακολουθώντας τα χνάρια της Ρίβερ Πλέιτ.
Επειδή όμως οι μεγάλοι σύλλογοι πάντα βρίσκουν τον τρόπο να αναγεννιούνται απο τις στάχτες τους τον Ιούνιο του 2014 επανήρθε στην μεγάλη κατηγορία και μάλιστα στο Πρωτάθλημα που πριν απο λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε τερμάτισε στην τέταρτη θέση κερδίζοντας και εισιτήριο για το Copa Sudamericana του 2015.
