Είναι μια απο τις "big five" του αργεντίνικου ποδοσφαίρου και ήταν η κορυφαία ομάδα της χώρας τις δεκαετίες του 1910 και του 1920. Eξαιτίας αυτών των επιτυχιών η Racing Club de Avellaneda πήρε το προσωνύμιο "La Academia".
Στις 12 Μαΐου του 1901 ένα γκρούπ φοιτητών στην Αβελανέδα της επαρχίας του Μπουένος Άιρες, απο το Colegio Nacional Central ιδρύουν ένα σύλλογο με το όνομα Football Club Baracas al Sud, με πρώτο πρόεδρο τον Πέδρο Βέρνερ.
Όμως ένα χρόνο αργότερα ξέσπασαν διαμάχες με αφορμή το χρώμα της φανέλας.ήταν δε τόσο έντονη αυτή η κόντρα, που μια ομάδα αποφάσισε να αποσχιστεί και να δημιουργήσει μια νέα ομάδα με το όνομα Colorados Unidos η οποία θα φορούσε κόκκινες στολές.
Τελικά τον Μάρτιο του 1903 οι δύο πλευρές ήρθαν σε συνεννόηση και αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις του σε ένα νέο κλαμπ. H πρώτη στολή ήταν ολόλευκη,αλλά στις 25 Ιουλίου του 1904 αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί κίτρινη και μαύρη με κάθετη ριγέ φανέλα. Ούτε όμως και αυτή η στολή κράτησε πολύ μόνο μια εβδομάδα αφού με πρόταση του Λούις Καρμπόνε καθιερώθηκε μια στολή που περιείχε μπλε και ρόζ τετραγωνάκια.
Όλα αυτά μέχρι το 1910 όταν ο Χερμάν Βιντεγιάκ εμφάνισε στους υπολοίπους ένα γαλλικό αθλητικό περιοδικό στο οποίο είχε εξώφυλλο την Ρασίγκ Παρί. Η πρόταση για την μετονομασία σε Racing Club επιδοκιμάστηκε απο όλους και στην συνέχεια υιοθετήθηκαν και τα χρώματα το μπλε και το άσπρο.
Ξεκινώντας απο τις χαμηλότερες κατηγορίες το 1910 προβιβάστηκε στην Primera νικώντας στον τελικό την Μπόκα Τζούνιορς. Στις 7 Μαΐου του 1911 έδωσε το πρώτο της παιχνίδι στην μεγάλη κατηγορία και δύο χρόνια αργότερα το 1913 πανηγύρισε το πρώτο της Πρωτάθλημα.
Το 1914 πανηγύρισε το δεύτερο συνεχόμενο Πρωτάθλημα με παίκτες όπως τους Χουάν Οχάκο, Αλμπέρτο Οχάκο, Αλμπέρτο Μαρκοβέκιο, Νατάλιο Περινέτι, Χουάν Περινέτι και Πέδρο Οτσόα, και το 1915 το τρίτο έχοντας ένα εκπληκτικό στατιστικό πετυχαίνοντας 95 γκολ και δεχόμενη μόνο πέντε.
Ακολούθησαν τέσσερα ακόμα συνεχόμενα πρωταθλήματα το 1916, το 1917, το 1918,το 1919 και ένα ακόμα το 1921, με την ομάδα να την ενισχύουν οι Αλμπερίκο Ζαμπαλέτα, Μάρτιν Μπαρτσέλο, To 1925 κατέκτησε το τελευταίο πρωτάθλημα την περίοδο του ερασιτεχνισμού.
Τα επόμενα χρόνια δεν μπόρεσε να κατακτήσει κάποιον τίτλο παρότι είχε σπουδαίες μονάδες όπως τον Εβαρίστο Μπαρέρα που ήταν πρώτος σκόρερ της κατηγορίας το 1934 και το 1936, Φερνάρντο Πατερνόστερ, Ενρίκε Γκαρσία, Βιθέντε Ζίτο, Χοσέ Σάλομον, τον Χιλιανό Σέρτζιο Λίβινγκστον και τον Παραγουανό Ντέλφιν Μπενίτεζ Κάσερες.
Ακολούθησαν τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις Πρωταθλημάτων το 1949, το 1950 και το 1951 τα πρώτα στην επαγγελματική περίοδο με τον Λιαμέλ Σίμες που ήταν πρώτος σκόρερ το 1949, και τον Νορμπέρτο Μέντεζ . Το 1958 επανήρθε στην κορυφή με τους Χουάν Χοσέ Πιτσούτι, Πέδρο Ντελάτσα, Ορέστε Κορμπάτα, Έζρα Σούντ, Πέδρο Μανφρεντίνι, Ρούμπεν Έκτορ Σόσα και Μανουέλ Μπλάνκο,
Το 1961 με προπονητή τον Σαούλ Ονγκάρο κατέκτησε ένα ακόμα Πρωτάθλημα, και το 1966 με προπονητή τον Χουάν Χοσέ Πιτσούτι,για να έρθει το 1967 ο πρώτος μεγάλος τίτλος στην Λατινική Αμερική το Copa Libertadores.
Με τον Πιτσούτι στον πάγκο και τους Αγκουστίν Σέχας, Χουάν Κάρλος Καρντένας, Ρομπέρτο Περφούμο, Αλφιο Μπαζίλε, Νορμπέρτο Ράφο που ήταν και ο πρώτος σκόρερ της διοργανωσης με 14 τέρματα, Ουμπέρτο Μάσιο, Χουάν Κάρλος Ρούλι αρχικά τερμάτισαν στην πρώτη θέση μπροστά απο Ρίβερ Πλέιτ, Σάντα Φε, Μπολιβάρ, Ιντεπεντιεντε Μεντεγίν και 31 de Octubre.
Στα ημιτελικά εξασφάλισε την πρόκριση της για τον τελικό καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση μπροστά απο Ουνιβερσιτάριο ντε Ντεπόρτες, Ρίβερ Πλέιτ και Κόλο Κόλο, όπου αντιμετώπισε την Νασιονάλ Μοντεβιδέο με τους δύο αγώνες να έρχονται ισόπαλοι 0-0 και 1-1, και χρειάστηκε τρίτο παιχνίδι για να κατακτήσει το τρόπαιο με 2-1. Λίγους μήνες αργότερα έγινε η πρώτη αργεντίνικη ομάδα που κατέκτησε το Διηπειρωτικό Κύπελλο απέναντι στην Σέλτικ επίσης σε τρίτο παιχνίδι με
2-1, αφού οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες .
Στην δεκαετία του '70 η 'Ακαδημία" είχε "φτωχές" επιδόσεις, μόνο το 1972 τερμάτισε ψηλά στην βαθμολογία σε μια χρονιά που ντεμπούταρε ο Ουμπάλντο Φιλιόλ, ενώ το 1976 λίγο έλειψε να υποβιβαστεί. Ότι όμως δεν έγινε τότε πραγματοποιήθηκε το 1983 υποβιβάστηκε τελικά το 1983 και χρειάστηκε δύο χρόνια το 1985 για να επανέρθει στην κατηγορία.
Το 1988 κατέκτησε τον τρίτο διεθνή τίτλο το Supercopa Sudamericana απέναντι στην Κρουζέιρο με προπονητή τον Άλφιο Μπαζίλε και έχοντας στην σύνθεση του τους Ουμπάλντο Φιλιόλ, Κάρλος Βάσκεζ, Νέστορ Φάμπρι, Μιγκέλ Άνχελ Κολομπάτι και τον Ουρουγουανό Ρούμπεν Παζ.
Στην δεκαετία του '90 αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα και το 1998 κήρυξε πτώχευση ύστερα απο αίτηση του τότε προέδρου Ντάνιελ Λαλίν. Το 2000 την διαχείριση των οικονομικών ανέλαβε η εταιρία Bianquiceleste S.A. και το 2001 κατέκτησε το Apertura τον πρώτο εγχώριο τίτλο μετά απο 35 χρόνια, με προπονητή τον Ρεινάλντο Μέρλο και τους Μαξιμιλιάνο Εστέβεζ, Γκάμπριελ Λόμπσρ, Κλαούντιο Ουμπέδα, Άντριαν Μπάστια, Κάρλος Αράνο, Φρανσίσκο Μασιέλ, Χεράρδο Μπεντόγια Γκουστάβο Μπάρος Σκελότο και Ντιέγκο Μιλίτο.
Παρά το γεγονός ότι καλοί ποδοσφαιριστές ήρθαν στο "Χουάν Ντομίνγκο Περόν" όπως οι Ντιέγκο Σιμεόνε, Λισάντρο Λόπεζ, Γκατόν Φερνάντεζ, Φακούντο Σάβα, Μαξιμιλιάνο Μοράλες, Φράνκο Ζουκουλίνι και Λουκάς Καστρομάν δεν μπόρεσε να πανηγυρίσει κάποιον τίτλο. Τα επόμενα χρόνια πέρα απο ένα χαμένο τελικό Κυπέλλου το 2012 δεν μπορούσε να βρεθεί στις υψηλές θέεις της βαθμολογίας.
Τον Ιούνιο του 2014 προσελήφθη ο Ντιέγκο Κόκκα στον πάγκο της "Ακαδημίας" και λίγο αργότερα επανήρθε στις ρίζες του ο Ντιέγκο Μιλίτο απο την Ίντερ. Χωρίς κανείς να το περιμένει η Ρασίγκ βρισκόταν στις πρώτες θέσεις και η νίκη επι της Ρίβερ Πλέιτ με 1-0 την έκανε αυτόματα το πρώτο φαβορί για το τίτλο.
Ακολούθησαν δύο ακόμα νίκες επί της Ροζάριο Σεντράλ και της Γοδόι Κρούζ συγκεντρώνοντας 41 βαθμούς δύο περισσότερους απο την Ρίβερ Πλέιτ με 39. Ο Γκουστάβο Μπόου με δέκα τέρματα αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ, ενώ στο δυναμικό της υπήρχαν ακόμα οι Σεμπάστιαν Σάχα, Ιβάν Πιγιούντ, Λουτσιανο Λόλο, Καμπράλ, ΑντριάνΣεντουριόν, Λεάντρο Γκρίμι, Γκατόν Ντίαζ, Εζέκιελ Βιντέλα, ο Κολομβιανός Γουασόν Ρεντέρια και ο Λουτσιάνο Αουέντ.
