Ζουλίνιο Το "χρυσό βέλος"

Το όνομα του είναι ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές που έχουν εισαχθεί στο Μουσείο Ποδοσφαίρου τόσο στο "Estadio Pacaembu" του Σάο Πάολο αλλά και στο "Μαρακανά" του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Ο Julio Botelho πιο γνωστός ως Julinho αγαπήθηκε και από τους οπαδούς της Φιορεντίνα αφού ήταν από τους βασικούς συντελεστές της κατάκτησης του πρώτου πρωταθλήματος στην ιστορία της.

Γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου του 1929 στο Σάο Πάολο και η ακριβής θέση του ήταν στο αριστερό άκρο της επίθεσης με κύριο χαρακτηριστικό την πολύ καλή του τεχνική κατάρτιση και το δυνατό του σουτ. Άρχικά είχε απορριφθεί από την Κορίνθιανς, το 1948 πήγε στην Ζουβεντούδε και το 1950 μπήκε στην πρώτη ομάδα. 

Όμως και εκεί δεν έμεινε για πολύ αφού μετά από έξι μήνες η Πορτουγκέζα τον αγόρασε δίνοντας το ποσό των 50.000 δολαρίων. Στους "λούσα" από την αρχή αποτέλεσε βασικό στέλεχος της αγωνιζόμενος για τέσσερα χρόνια από το 1951 έως το 1955 κατακτώντας το τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο το 1952 και το 1955 έχοντας 191 συμμετοχές και 101 γκολ.

Το καλοκαίρι του 1955 η Φιορεντίνα με το ποσό των 5.500 δολαρίων τον έκανε κάτοικο Φλωρεντίας.

Ο ερχομός του συνδυάστηκε με τη κατάκτηση για πρώτη φορά στην ιστορία της του Πρωταθλήματος Ιταλίας την περίοδο 1955-1956 όπου πέτυχε 6 γκολ.

Τις δύο επόμενες χρονιές οι "βιόλα" κατέλαβαν την δεύτερη θέση, ενώ αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια της πετυχαίνοντας και ένα γκολ απέναντι στην Γκρασχόπερς στην προημιτελική φάση στην πορεία προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1957 όπου στον τελικό του "Σαντιάγκο Μπερναμπέου" γνώρισε την ήττα με 2-0.

Συνολικά στο "Αρτέμιο Φράνκι" αγωνίστηκε για τρία χρόνια μέχρι το 1958 έχοντας 89 συμμετοχές και 22 γκολ, ενώ το 1996 οι οπαδοί τον ψήφισαν ως τον καλύτερο παίκτη στην ιστορία της. Παρότι οι Ιταλοί ήθελαν να τον κρατήσουν στο δυναμικό τους, ο ίδιος είχε επιθυμήσει την πατρίδα του, οι οπαδοί μάλιστα του είχαν βγάλει το παρατσούκλι "Senhor Sadness(σ.σ. ο Θλιμμένος)". 

Κορίνθιανς, Παλμέιρας και Φλουμινένσε κατέθεσαν πρότάση για να τον αποκτήσουν, θα επιλέξει την Παλμέιρας. όπου και θα αγωνιστεί για εννιά χρόνια μέχρι το 1967 αποτελώντας ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα των οπαδών των "βερντάο". Κατέκτησε το Πρωτάθλημα Βραζιλίας το 1960, δύο Πρωταθλήματα Παουλίστα το 1959 και το 1963 και το τουρνουά Ρίο-Σάο Πάολο το 1965. 

Φόρεσε την φανέλα της 269 φορές πετυχαίνοντας 80 γκολ και είναι χαρακτηριστικό ότι στον τελευταίο του αγώνα απέναντι στην Ναούτικο όταν βγήκε αλλαγή στο 32ο λεπτό και στην θέση του μπήκε ο Περουβιανός Γκαγιάρδο, στην πρώτη του επαφή με την μπάλα ο Γκαγιάρδο την έχασε και τότε όλο το γήπεδο φώναζε τον Ζουλίνιο να επιστρέψει.

Στις 6 Απριλίου του 1952 απέναντι στην Χιλή στο Σαντιάγκο για το Παναμερικανικό Πρωτάθλημα έκανε το ντεμπούτο του με την "σελεσάο" όπου μάλιστα το κατέκτησε ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά ήταν φιναλίστ του Πρωταθλήματος Νότιας Αμερικής όπου με 5 γκολ ήταν δεύτερος σκόρερ της διοργάνωσης.

Πήρε μέρος στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1954 στην Ελβετία όπου αγωνίστηκε σε τρία παιχνίδια πετυχαίνοντας δύο γκολ απέναντι στο Μεξικό και την Ουγγαρία στην προημιτελική φάση.

Ήταν στις επιλογές τόσο του Βιθέντε Φέολα όσο και του Αιμόρε Μορέιρα για τα Παγκόσμια Κύπελλα του 1958 και του 1962 όμως και στις δύο περιπτώσεις δεν συμμετείχε στις τελικές φάσεις.

Στην μεν πρώτη θεώρησε ότι ήταν πιο σωστό να αγωνιστούν παίκτες οι οποίοι αγωνίζονταν στο βραζιλιάνικο πρωτάθλημα, στη δε δεύτερη ένας τραυματισμός στις προπονήσεις του στέρησε την δυνατότητα να στεφθεί και αυτός Παγκόσμιος Πρωταθλητής.

Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1965 στο Μπέλο Οριζόντε σε φιλικό παιχνίδι απέναντι στην Ουρουγουάη  πραγματοποίησε την 31η και τελευταία του εμφάνιση έχοντας πετύχει και 13 γκολ.

Στα αξιοσημείωτα της παρουσίας του στην Βραζιλία ήταν το περιστατικό που συνέβη στις 13 Μαίου του 1959 όταν τα καναρίνια" αντιμετώπιζαν στο "Μαρακανά " σε φιλικό παιχνίδι την Αγγλία. 

Με την ανακοίνωση της ενδεκάδας και δη στο όνομα του Ζουλίνιο οι 160.000 οπαδοί ξέσπασαν σε αποδοκιμασίες αφού θεωρούσαν ότι λόγω της παρουσίας του δεν θα έπαιζε ο Γκαρίντσα που ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους φιλάθλους του Ρίο.

Παρόλα αυτά ο Ζουλίνιο τους ανάγκασε με την εκπληκτική του εμφάνιση η οποία συνδυάστηκε και με γκολ να του χαρίσουν απλόχερα το χειροκρότημα τους. Το "χρυσό βέλος" στις 11 Ιανουαρίου του 2003 σε ηλικία 73 ετών άφηνε την τελευταία του πνοή στην γειτονιά Penha του Σάο Πάολο λόγω καρδιακών προβλημάτων.