Γεννήθηκε στις 9 Μαΐου του 1978 στην πόλη Πλαναλτίνα και έκανε τα πρώτα του βήματα στην τοπική ομάδα την Planaltina Esporte Clube ως επιθετικός αλλά στην συνέχεια γύρισε στον χώρο της άμυνας λόγω της φυσικής δύναμης που διέθετε και της δυναμικής που έβγαζε.
Στην συνέχεια δόθηκε δανεικός στην Γκουάρα η οποία είχε να αντιμετωπίσει την Ιντερνασιονάλ για το Κύπελλο Βραζιλίας το 1997. Παρά την βαριά ήττα με 7-0, ο ίδιος θα εντυπωσιάσει τους υπευθύνους της Ιντερνασιονάλ και προσφέροντας το ποσό των 300.000 δολαρίων τον έφερε στο Πόρτο Αλέγκρε.
Αγωνίζεται στους "κολοράδο" μέχρι το 2000 με την οποία κατέκτησε το πολιτειακό Πρωτάθλημα του 1997, έχοντας 58 συμμετοχές και 6 γκολ, και πολύ σύντομα ήρθαν προτάσεις από ευρωπαϊκούς συλλόγους.
H γερμανική Μπάγερ Λεβερκούζεν θα τον αποκτήσει τον Ιανουάριο του 2001, και θα είναι βασικό στέλεχος των "ασπιρίνων" που την επόμενη χρονιά 2001-2002 έφτασαν πολύ κοντά στο να κατακτήσουν Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Τσάμπιονς Λιγκ όμως στο τέλος Μπορούσια Ντόρτμουντ, Σάλκε και Ρεάλ Μαδρίτης την άφησαν με άδεια χέρια.
Μάλιστα ο Λούσιο ήταν ο σκόρερ της Μπάγερ Λεβερκούζεν στον τελικό της Γλασκόβης που είχε ισοφαρίσει προσωρινά το γκολ του Ραούλ, όμως το υπέροχο γκολ του Ζινεντίν Ζιντάν έστειλε το τρόπαιο στην Μαδρίτη.
Το καλοκαίρι του 2004 η Μπάγερν Μονάχου προσέφερε στην ομάδα του το ποσό των 12 εκατομμυρίων ευρώ και στον ίδιο εξαετές συμβόλαιο για να τον κάνει κάτοικο Βαυαρίας μια πρόταση που έγινε αποδεκτή και από τις δύο πλευρές.
Μετά από 122 συμμετοχές και 21 γκολ άφηνε την "Μπαι Αρίνα" για το Μόναχο όπου κατέκτησε τρία νταμπλ, το 2005, το 2006 και το 2008, 2 Λιγκ Καπ(2004,2007) και 1 Σούπερ Καπ το 2008. Το καλοκαίρι του 2009 δεν συμπεριλαμβανόταν στα πλάνα του Λουίς Φαν Χάαλ και ύστερα από 218 παιχνίδια και 12 τέρματα άφηνε την Γερμανία με νέο σταθμό την Ιταλία και την Ίντερ για τρία χρόνια
με τους "νερατζούρι" να προσφέρουν το ποσό των 5.3 εκατομμυρίων ευρώ στους "κόκκινους και να τον φέρνούν στο Μιλάνο.
Υπό την καθοδήγηση του Ζοσέ Μουρίνιο η χρονιά 2009-2010 ήταν άκρως πετυχημένη με την κατάκτηση του νταμπλ στην Ιταλία αλλά κυρίως αυτή του Τσάμπιονς Λιγκ στην Μαδρίτη απέναντι στην πρώην του ομάδα παίρνοντας κατά κάποιον τρόπο "ρεβάνς" από τον Ολλανδό προπονητή για την απόρριψη.
Το 2010 κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ιταλίας και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων για να ακολουθήσει το 2011 το Κύπελλο Ιταλίας. Το καλοκαίρι του 2012 ολοκληρώνεται το συμβόλαιο του και μετά από 136 παιχνίδια και 5 γκολ, αποφασίζει να αλλάξει ομάδα αλλά όχι χώρα αφού έρχεται σε συμφωνία με την Γιουβέντους.
Η παρουσία του στους "μπιανκονέρι" αν και ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, την κατάκτηση του ιταλικού Σούπερ Καπ, ο σοβαρός τραυματισμός στην προπόνηση όπου υπέστη ολική ρήξη συνδέσμου στον δεξιό αστράγαλο ουσιαστικά ολοκλήρωσε πριν καν ξεκινήσει την παρουσία του στο Τορίνο. Τον Δεκέμβριο οι δύο πλευρές έλυσαν κοινή συναίνεση την συνεργασία τους και μετά από
μόλις 4 συμμετοχές επέστρεψε στην Βραζιλία.
Η Σάο Πάολο ήταν η ομάδα που τον επαναπάτρισε, υπογράφοντας συμβόλαιο για δύο χρόνια. Όμως τον Ιούλιο του 2013 ξεκίνησαν τα προβλήματα με τον κεντρικό αμυντικό να έρχεται πρώτα σε κόντρα με τον προπονητή του Πάολο Αουτουόρι, ο οποίος τον άφησε εκτός ομάδας με τον κεντρικό αμυντικό να μην αποδέχεται την κριτική του προπονητή του.
Μια κόντρα που επεκτάθηκε και με την διοίκηση ύστερα από την άρνηση του τελευταίου να ταξιδέψει στην Γερμανία και να αγωνιστεί στο τουρνουά Audi Cup. Μάλιστα οι "τρικολόρ" έχασαν και ένα σημαντικό ποσό που ανερχόταν στο ύψος των 40.00 ευρώ αφού η Μπάγερν Μονάχου είχε ζητήσει την παρουσία του στο τουρνουά.
Υπήρχε ένα χάσμα στις δύο πλευρές αφού ο μεν Λούσιο που προπονούταν ξεχωριστά από την υπόλοιπη ομάδα, είχε απορρίψει προτάσεις από Μέση Ανατολή και από Ιαπωνία, οι δε διοικούντες δεν ήθελαν να τον αφήσουν ελεύθερο αν και το συμβόλαιο του ήταν αρκετά υψηλό. Εν τέλει τον Ιανουάριο του 2014 "έσπασε" το συμβόλαιο του και ύστερα απο 32 παιχνίδια και 2 γκολ, θα συνέχιζε την καριέρα του στην Παλμέιρας.
Μάλιστα ήθελε τόσο πολύ να φύγει που συμφώνησε με το μισό ποσό απο αυτό που ξόδεψε η "βερντάο" για να τον αποκτήσει. Όμως ούτε και εκεί δεν απέφυγε τις κόντρες με συνέπεια στα τέλη του 2014 να βρίσκεται εκτός ομάδας.
Τον Ιανουάριο του 2015 ύστερα απο 47 παιχνίδια και 2 τέρματα, αποχώρησε αλλά επειδή το συμβόλαιο του ήταν εν ισχύ μέχρι τον Ιούνιο, αποφάσισε να δοκιμάσει στο πρωτάθλημα της Ινδίας και στην Γκόα όπου είχε προπονητή τον Ζίκο.
Τον Δεκέμβριο του 2017 υπέγραψε στην Γκάμα, στην οποία αγωνίστηκε για 7 παιχνίδια και ακολούθησε η Μπραζιλιένσε τον Απρίλιο του 2018 στην οποία αγωνίστηκε σε 31 παιχνίδια πετυχαίνοντας και 2 τέρματα.
Τον Οκτώβριο του 2019 αποχώρησε ΄και στις 29 Ιανουαρίου του 2020, ανακοίνωσε την απόσυρση του απο την ενεργό δράση. Απέναντι στην Κολομβία στις 15 Οκτωβρίου του 2000 για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας.
Ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι τον εμπιστεύτηκε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νοτίου Κορέας όπου όχι μόνο ήταν βασικός και στα εφτά παιχνίδια αλλά δεν έχασε ούτε λεπτό μαζί με τον Μάρκος και τον Καφού και αναδείχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Κατέκτησε το Confederations Cup του 2005, ενώ τον επόμενο χρόνο στην Γερμανία πήρε μέρος και στα πέντε παιχνίδια της διοργάνωσης όμως η Βραζιλία δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τον τίτλο της αφού η Γαλλία την απέκλεισε στην προημιτελική φάση
Ήρθε ένας ακόμα τίτλος στο Confederations Cup το 2009, ενώ πήρε μέρος σε μια τρίτη διοργάνωση Παγκοσμίου Κυπέλλου φορώντας μάλιστα το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Το 2010 στη Νότια Αφρική και πάλι αγωνίστηκε σε πέντε παιχνίδια και πάλι αποκλείστηκε στην προημιτελική φάση με δράστη αυτή την φορά την Ολλανδία.
Για πρώτη φορά πήρε μέρος σε Copa America το καλοκαίρι του 2011 και στις 5 Σεπτεμβρίου σε φιλικό παιχνίδι απέναντι στην Γκάνα στο Λονδίνο κατέγραψε την 105η και τελευταία του εμφάνιση που τον φέρνει στην τέταρτη θέση όλων των εποχών πετυχαίνοντας και 4 γκολ
