Φράνκο Καούζιο O "βαρώνος"

Το αρχοντικό του στιλ, η φαντασία αλλά και η τεχνική κατάρτιση που διέθετε του έδωσαν το προσωνύμιο "βαρώνος". Σε ένα ιταλικό ποδόσφαιρο που διακρινόταν για τους σπουδαίους μεσοεπιθετικούς που διέθετε ο Φράνκο Καούζιο ήταν ένας από αυτούς που πανηγύρισαν την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στα γήπεδα της Ισπανίας το 1982.

Γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1949 στην πόλη Λέτσε και στους "λύκους" έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα την περίοδο 1954-65 στην SERIE C έχοντας τρεις συμμετοχές. Την αμέσως επόμενη χρονιά μετακόμισε στην Sambenedettese πάλι στην SERIE C με 13 εμφανίσεις. Οι εμφανίσεις του κέντρισαν το ενδιαφέρον της Γιουβέντους και το καλοκαίρι του 1966 τον έφερε στο Ντελε Άλπι".

Τα πράγματα όμως δεν ήταν εύκολα για τον 17χρονο Φράνκο στην "Γηραιά Κυρία" έχοντας μέχρι το 1968 μόνο μία συμμετοχή το ντεμπούτο του στην SERIE A, στις 21 Ιανουαρίου του 1968 στο εκτός έδρας παιχνίδι με την Μάντοβα.

Προκειμένου να  βρει χρόνο συμμετοχής τον δανείζει στην Ρετζίνα ομάδα της SERIE B με την οποία έχει 30 συμμετοχές και 5 τέρματα, ενώ την επόμενη χρονιά  με την φανέλα της Παλέρμο πραγματοποιεί την πρώτη του "γεμάτη" χρονιά στην μεγάλη κατηγορία με 25 συμμετοχές και 4 γκολ.

Το καλοκαίρι του 1970 ο Καούζιο επιστρέφει στο Τορίνο για τα καλά και γίνεται μέλος ενός συνόλου που θα κατακτήσει πολλούς τίτλους κυρίως εγχώριους έχοντας 452 συμμετοχές και 72 γκολ. Μέχρι το 1981 πανηγυρίζει την κατάκτηση 6 Πρωταθλημάτων(1972,1973,1975,1977,1978,1981), το Κύπελλο το 1979 και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1977 απέναντι στην Αθλέτικ Μπιλμπάο. Επίσης έλαβε μέρος και στον χαμένο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1973 που διεξήχθη στο Βελιγράδι απέναντι στον Άγιαξ.

Επόμενος σταθμός το Ούντινε όπου διατηρείται σε υψηλά επίπεδα απόδοσης, μάλιστα την σεζόν 1982-83 μαζί με τον Ζίκο που είχε αποκτηθεί από την Φλαμένγκο την οδηγεί στην 6η θέση την υψηλότερη  μέχρι τότε στην ιστορία της.

Άλλωστε μέσα από τους "φριουλάνι" "κέρδισε" μια θέση στο ρόστερ του Έντσο Μπέαρζοτ στα γήπεδα της Ισπανίας το 1982. Το καλοκαίρι του 1984 "έκλεισε" τον κύκλο του στους "ασπρόμαυρους" με 101 συμμετοχές και 16 γκολ για να ακολουθήσει ένας χρόνος στην Ίντερ.

Μετά τους "νερατζούρι" ακολούθησε ένας ακόμα χρόνος στην ομάδα της πόλης όπου γεννήθηκε, για να κλείσει την καριέρα του στην Τριεστίνα την διετία 1986-1988 σε ηλικία 40 ετών έχοντας συνολικά 764 συμμετοχές και 107 γκολ.

Στην Εθνική ομάδα της Ιταλίας έκανε ντεμπούτο στις 29 Απριλίου του 1972 στο Μιλάνο απέναντι στο Βέλγιο στο πλαίσιο των προκριματικών για το Κύπελλο Εθνών του 1972. Πήρε μέρος με τους "ατζούρι" στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974 στην Δυτική Γερμανία όπου αγωνίστηκε απέναντι σε Αργεντινή και Πολωνία.

Αντίστοιχα έλαβε μέρος στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1978 στην Αργεντινή όπου αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια ενώ πέτυχε και ένα γκολ απέναντι στην Βραζιλία  στον μικρό τελικό.

Ήταν στην αποστολή για το Κύπελλο Εθνών του 1980 στην Ιταλία, αναμφίβολα όμως η κορυφαία στιγμή στην καριέρα του δεν ήταν άλλη από την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στα γήπεδα της Ισπανίας το 1982.

Αγωνίστηκε σε δύο παιχνίδια το ένα από τα οποία ήταν ο τελικός απέναντι στην Δυτική Γερμανία όπου μπήκε ως αλλαγή στο 89ο λεπτό στην θέση του Αλτομπέλι. Τελευταία του εμφάνιση ήταν στις 22 Μάιου του 1983 στην Λεμεσό απέναντι στην Κύπρο για τα προκριματικά του  Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1984, έχοντας συνολικά  63 συμμετοχές και 6 γκολ.

Μετά την απόσυρσή του από τους αγωνιστικούς χώρους άνοιξε στο Ούντινε κατάστημα αθλητικών ειδών, ανέλαβε τις θέσεις του τεχνικού διευθυντή και του μάνατζερ σε διάφορες ομάδες, αναμεσά τους και η Ουντινέζε,  θέση τηλεσχολιαστή στο Sky Sports αλλά και στο Udinese TV