Όταν ήταν παιδί ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα προτιμούσε άλλα αθλήματα και κυρίως το μπάσκετ λόγω ύψους. Ήρθε όμως η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1978, ο μικρός Γκάμπριελ εντυπωσιάστηκε από τον Μάριο Κέμπες και έτσι αποφάσισε να ολοκληρωθεί αποκλειστικά στο ποδόσφαιρο.
Γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1969 στην Αβελανέδα αλλά μεγάλωσε στην Ρεκονκίστα.
Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της Πλατένσε και από πολύ μικρός έδειξε τα σημάδια του ταλέντου του κερδίζοντας με την ομάδα της Ρεκονκίστα το τοπικό πρωτάθλημα επικρατώντας της Νιούελς Όλντ Μπόις πετυχαίνοντας τα δύο γκολ που έκριναν την αναμέτρηση.
Οι υπεύθυνοι της "λέπρας" δεν έχασαν ευκαιρία και αποφάσισαν να έρθουν σε επικοινωνία μαζί του για να υπογράψουν επαγγελματικό συμβόλαιο, όμως στην πρώτη του χρονιά στο Ροζάριο τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλά έστω και αν πήρε μέρος σε 29 αγώνες πετυχαίνοντας 11 γκολ.
Βρισκόταν μακριά από την οικογένειά του, τους φίλους του και την κοπέλα του,κοιμόταν σε ένα δωμάτιο που του είχε παραχωρηθεί στο γήπεδο ενώ είχε και προβλήματα βάρους. Προς το τέλος της χρονιάς παραχωρήθηκε δανεικός στην Ντεπορτίβο Ιταλιάνο του Μπουένος Άιρες με την οποία πήρε μέρος στο Carnevale Cup στην Ιταλία και με 3 τέρματα αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ.
Επόμενος σταθμός η Ρίβερ Πλέιτ με την οποία πέτυχε 4 γκολ σε 24 συμμετοχές κατακτώντας το πρωτάθλημα του 1990,αλλά αυτό που έκανε εντύπωση ήταν η αρνητική εισήγηση του Ντανιέλ Πασαρέλα με τον οποίον πάντως ο ίδιος ο Μπατιστούτα είχε δηλώσει ότι δεν είχε έρθει σε κόντρα μαζί του.
Από το "Μονουμεντάλ" στο "Μπομπονέρα" και στην Μπόκα Τζούνιορς όπου είχε σαφώς μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής ειδικά από την στιγμή που την τεχνική ηγεσία ανέλαβε στις αρχές του 1991 ο Όσκαρ Ταμπάρεζ ο οποίος του άλλαξε και ρόλο, τοποθετώντας τον στο κέντρο της επίθεσης. Με τους "χεινέσες" πανηγύρισε το Κλαουζούρα του 1991 έχοντας 47 συμμετοχές και 19 γκολ και το καλοκαίρι του ίδιου έτους μετά το Κόπα Αμέρικα έρχεται η πρόταση από την Ευρώπη.
Στα γήπεδα της Χιλής διεξαγόταν το Κόπα Αμέρικα με τον "Μπάτιγκολ" να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης και να πανηγυρίζει την κατάκτηση του τίτλου. Στις εξέδρες βρισκόταν ο αντιπρόεδρος της Φιορεντίνα ο οποίος εντυπωσιάστηκε από τις ικανότητες του και κίνησε αμέσως τις διαδικασίες για να τον φέρει στην Φλωρεντία.
Πράγματι το καλοκαίρι του 1991 εντάσσεται στο δυναμικό των "βιόλα" και θα αποτελέσει το σημείο αναφοράς για τους οπαδούς στην εννιαετή παρουσία του στην Τοσκάνη με το άγαλμα του να δεσπόζει μπροστά από το "Αρτέμιο Φράνκι" από το 1996.
Η πρώτη του χρονιά ήταν πολύ καλή όμως γρήγορα ήρθε η απογοήτευση αφού στο τέλος της περιόδου 1992-1993 η Φιορεντίνα υποβιβάζεται στην SERIE B. Αποφασίζει να παραμείνει στον σύλλογο παρά τις πολλές προτάσεις που "σκάνε" για να τον βοηθήσει να επανέρθει στην μεγάλη κατηγορία, μια κίνηση που τον ανέβασε ακόμα περισσότερο στα μάτια των οπαδών.
Με 16 γκολ σε 26 αγώνες την οδήγησε στην επάνοδο στην SERIE A καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση. Την περίοδο 1994-95 αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ με 26 τέρματα καταφέρνοντας να σκοράρει σε 11 συνεχόμενους αγώνες τέρμα σπάζοντας το ρεκόρ του Έζιο Πασκούτι που κρατούσε από το 1964.
Την περίοδο 1995-1996 πανηγυρίζει την κατάκτηση του πρώτου τίτλου του Κυπέλλου Ιταλίας σε διπλούς τελικούς απέναντι στην Αταλάντα, και το Σούπερ Καπ Ιταλίας απέναντι στην πρωταθλήτρια Μίλαν τον Αύγουστο του 1996.
Το πρωτάθλημα όμως δεν ερχόταν ο ίδιος σκεφτόταν την μετεγγραφή, ήταν κοντά στο να υπογράψει στην Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 1997, όμως ο Φαν Χάαλ προτίμησε τον Σόνι Άντερσον. Σε μια προσπάθεια να τον μεταπείσουν προσλαμβάνουν τον Τζιοβάνι Τραπατόνι το καλοκαίρι του 1998 με τον ενθουσιασμό για κάτι καλό να επανέρχεται.
Το ξεκίνημα είναι εντυπωσιακό σε μια χρονιά που αναδεικνύεται καλύτερος ξένος ποδοσφαιριστής της κατηγορίας ενώ και στην ψηφοφορία της FIFA για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της χρονιάς παίρνει την τρίτη θέση πίσω απο τον Ριβάλντο και τον Μπέκαμ. Ένας τραυματισμός τον Φεβρουάριο του 1999 τον αφήνει εκτός δράσης στην πιο κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος για ένα μήνα.
Οι "βιόλα" από εκεί που βρίσκονταν στην κορυφή του πρωταθλήματος 3 βαθμούς μπροστά από την Λάτσιο "κατρακύλησαν" και τελικά το μόνο που κατάφεραν ήταν να πάρουν την τρίτη θέση που οδηγούσε στην προκριματική φάση του Τσάμπιονς Λίγκ 14 βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Μίλαν.
Η περίοδος 1999-2000 θα είναι η τελευταία που θα περάσει στην Φλωρεντία αφού η έβδομη θέση και ο αποκλεισμός στην δεύτερη φάση του Τσάμπιονς Λίγκ τον φέρνει πιο κοντά στην έξοδο.
Πράγματι τον Ιούνιο του 2000 ύστερα από 333 συμμετοχές και 207 γκολ η Ρόμα με την σύμφωνη γνώμη του Φάμπιο Καπέλο προσφέρει 70 δισεκατομμύρια λιρέτες για να τον κάνει δικό της υπογράφοντας τριετές συμβόλαιο και τον ίδιο να κερδίζει 14,8 εκατομμύρια λιρέτες κάθε χρόνο. Στους "τζιαλορόσι" θα συνεισφέρει 20 γκολ βοηθώντας τους το 2001 να επανέλθουν στην κορυφή του σκουντέτο μετά από 18 χρόνια.
Αναμφίβολα η πιο συγκινητική στιγμή ήταν η 26η Νοεμβρίου του 2000 όταν ο "Μπατιγκόλ" αντιμετωπίζει για πρώτη φορά την αγαπημένη του Φιορεντίνα στην Ρώμη. Είναι αυτός που θα κρίνει την αναμέτρηση με δικό του γκολ δεν θα πανηγυρίσει και στο τέλος θα πάει προς την μεριά των φιλάθλων των "βιόλα" και βουρκωμένος θα τους χαιρετήσει.
Τον Αύγουστο του 2001 κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ιταλίας και θα παραμείνει στην πρωτεύουσα μέχρι έχοντας πετύχει σε 87 παιχνίδια 33 γκολ και τον Ιανουάριο του 2003 θα παραχωρηθεί δανεικός στην Ίντερ όπου θα παίξει σε 12 παιχνίδια πετυχαίνοντας μόνο 2 γκολ.
Στην δωδεκαετή παρουσία του στα ιταλικά γήπεδα τα 184 γκολ που θα πετύχει στην SERIE A τον φέρνουν στην δέκατη θέση της λίστας όλων των εποχών, ενώ είναι και ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Φιορεντίνα.
Το καλοκαίρι του 2003 το συμβόλαιο του δεν ανανεώνεται η περίπτωση Φούλαμ δεν ευοδώθηκε αφού ο τότε προπονητής των "κότατζερς" Ζαν Τιγκανά δεν έδωσε την έγκρισή του και τελικά κατέληξε στο Κατάρ και την Αλ Αραμπί στην οποία θα κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια το 2005.
Φόρεσε την φανέλα της Εθνικής Αργεντινής για πρώτη φορά στις 27 Ιουνίου του 1991 σε φιλικό παιχνίδι στην Κουριτίμπα απέναντι στην Βραζιλία. Ήταν ο πρώτος σκόρερ στο νικηφόρο Κόπα Αμέρικα του 1991, κατέκτησε το Confederations Cup του 1992, ενώ πανηγύρισε και δεύτερο συνεχόμενο Κόπα Αμέρικα το 1993 στα γήπεδα του Εκουαδόρ.
Για πρώτη φορά το 1994 συμμετείχε σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου στα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών όπου πήρε μέρος σε όλα τα παιχνίδια πετυχαίνοντας 4 γκολ τα 3 απ'αυτά απέναντι στην Ελλάδα, με την Αργεντινή όμως να αποκλείεται στη φάση των "16" από την Ρουμανία.
Στα γήπεδα της Γαλλίας το 1998 ο Μπατιστούτα πέτυχε 5 γκόλ τα 3 απο τα οποία τα πέτυχε απέναντι στην Τζαμάικα πού ήταν το δεύτερο σε Παγκόσμιο Κύπελλο όντας ο τέταρτος που το καταφέρνει μετά τους Σάντορ Κόκτσις, Ζίστ Φοντέν και Γκέρντ Μίλερ. Οι ελπίδες όμως για έναν τελικό καταρρέουν στην προημιτελική φάση απο την Ολλανδία και τον Ντένις Μπεργκαμπ στο 89ο λεπτό.
Η τρίτη και τελευταία παρουσία του σε Παγκόσμιο Κύπελλο έρχεται το 2002 στα γήπεδα της Νοτίου Κορέας και Ιαπωνίας όπου πετυχαίνει το νικητήριο γκολ απέναντι στην Νιγηρία, όμως η ήττα από την Αγγλία και η ισοπαλία με την Σουηδία αφήνει την "αλμπισελέστε" εκτός της επόμενης φάσης.
Ο αγώνας με τους Σκανδιναβούς στις 12 Ιουνίου στο Μιγιάγκι θα είναι και το "κύκνειο άσμα" έχοντας 78 συμμετοχές και 56 γκολ δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών, αφού τον ξεπέρασε ο Μέσι το 2016. Επίσης είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει πετύχει χατ-τρικ σε δύο διαφορετικά Παγκόσμια Κύπελλα και ο πρώτος σκόρερ της Αργεντινής σε Παγκόσμια Κύπελλα με 10 τέρματα
Μετά την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής του καριέρας μετακόμισε για δύο χρόνια στο Πέρθ της Αυστραλίας αλλά το 2007 επέστρεψε και πάλι στην Αργεντινή. Παρότι φοίτησε σε σχολές προπονητικής όμως δεν ακολούθησε το επάγγελμα αν και εξέφρασε ένα ενδιαφέρον για να αναλάβει την εθνική ομάδα της Αυστραλίας αλλά και αυτής της Αργεντινής.
Κατά την διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006 εργάστηκε ως τηλεσχολιαστής της Televisa Deportes, διαθέτει την δική του κατασκευαστική εταιρία ενώ εργάστηκε ως τεχνικός διευθυντής στην Κολόν Σάντα Φε την σεζόν 2012-2013.
Αντιμετώπισε πολλά προβλήματα μετά το τέλος της καριέρας του με τους αστραγάλους πραγματοποιώντας πολλές εγχειρήσεις. Μάλιστα όπως ανέφερε ο ίδιος σε συνέντευξη του στο κανάλι Telefe το 2017, είχε ζητήσει απο τον γιατρό του να του κόψει τα πόδια γιατί δεν μπορούσε να περπατήσει, ευτυχώς όμως για τον ίδιο βρέθηκε η λύση
Τον Μάιο του 2016 έκανε ντεμπούτο ως δημοσιογράφος μαζί με τον Μαριανο Κλος και τον Ντιέγκο Λατόρε στο FOX Sports για τα παιχνίδια του UEFA Champions League.
