Η "Γηραιά Κυρία" της Ιταλίας

Όταν την 1η Νοεμβρίου του 1897 μια παρέα φοιτητών από το λύκειο "Massimi D'Azeglio" της πόλης του Τορίνο αποφάσιζε να προχωρήσει στην ίδρυση ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου δεν θα μπορούσε να φανταστεί την απήχηση που θα γνώριζε εντός και εκτός Ιταλίας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η Γιουβέντους έχει την πολυπληθέστερη βάση φιλάθλων στην γείτονα χώρα και όχι μόνο.

Το αρχικό πρόβλημα που είχαν να αντιμετωπίσουν οι φοιτητές ήταν η εύρεση ενός χώρου όπου θα γίνονταν οι συναντήσεις τους και αυτό βρέθηκε στο πίσω δωμάτιο του καταστήματος ποδηλάτων που διατηρούσαν τα αδέρφια Εουτζένιο και Eνρίκο Κανφάρι. Το δεύτερο ζήτημα ήταν το όνομα που θα έδιναν στον νεοσύστατο σύλλογο.

Τρία ήταν τα ονόματα που έπεσαν στο τραπέζι, το "Company Street Fort", το "Sports Club Massimo D'Azeglio", και το "Sport Club Juventus". Τελικά κατέληξαν στην τρίτη περίπτωση που ήταν μια μίξη της Αγγλοσαξωνικής γλώσσας και της λατινικής, θέλοντας να ενθαρρύνουν την διάδοση του νέου αθλήματος αλλά και να δείξουν την διάθεσή τους για να γίνει ευρύτερα γνωστή και στην Ιταλία αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.

Το 1899 άλλαξαν το όνομα περιορίζοντάς το στο ποδόσφαιρο μετατρέποντάς το στο "Foot-Ball Club Juventus"  και την πρώτη της εμφάνιση την πραγματοποίησε στις 11 Μαρτίου του 1900 γνωρίζοντας την ήττα με 1-0 από την FBC Torinese. To 1903 αποφάσισε να αντικαταστήσει την ρόζ φανέλα με τις ασπρόμαυρες ρίγες εμπνεόμενη από την αγγλική Νότς Κάουντι, και το 1905 με πρόεδρο τον Ελβετό Άλφρεντ Ντίκ κατακτά το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της.

Η ημερομηνία όμως που αναμφίβολα άλλαξε τον ρου της ιστορίας της Γιουβέντους δεν ήταν άλλη από την 24η Ιουλίου του 1923. Η οικογένεια Ανιέλι οι ιδρυτές της αυτοκινητοβιομηχανίας FIAT αναλαμβάνουν την ηγεσία της με πρώτο πρόεδρο τον Εντουάρντο Ανιέλι που παρέμεινε στον προεδρικό θώκο μέχρι και το 1935 όταν και έχασε την ζωή του σε αεροπορικό δυστύχημα. 

Την περίοδο 1925-1926 υπό την καθοδήγηση του Ούγγρου Γένο Κάρολυ κατέλαβε την πρώτη θέση στον όμιλο του Βορρά όμως λίγο πριν την διαδικασία των πλει-οφ με αντίπαλο την Μπολόνια  ο Κάρολυ πέθανε από ανακοπή καρδιάς. Παρόλα αυτά οι "μπιανκονέρι" επικράτησαν των "ροσομπλού" και στον τελικό γύρο κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την Άλμπα Ρόμα όπου με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Αντόνιο Βόγιακ και με συνολικό σκόρ 12-1 κατέκτησε το δεύτερο πρωτάθλημα στην ιστορία της.  Η δεκαετία του '30 και ειδικά το πρώτο μισό της χαρακτηρίζεται ως η πρώτη χρυσή περίοδο στην ιστορία της η "Quinquennio Gold" όπως έχει μείνει στην ιστορία.

Με προπονητές τους Κάρλο Καρκάνο μέχρι το 1935 και τους Κάρλο Μπιγκάτο, Μπενεντέτο Γκόλα ως προσωρινές λύσεις το 1935, έχοντας παίκτες στην σύνθεσή τους όπως οι Τζιανπιέρο Κόμπι, Λουίς Μόντι, Ραιμούντο Όρσι, Ουμπέρτο Καλιγκάρις, Βιρτζίνιο Ροσέτα, Μάριο Βαρλιέν, Λουίτζι Μπερτολίνι, Ρενάτο Τσεζαρίνι, Πίτερ Σερνατζιότο, Φελίτσε Μπορέλ και Τζιοβάνι Φεράρι κατέκτησαν τα πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 1931 έως το 1935.

Στα τέλη της δεκαετίας του '30 και στις αρχές του '40 μπορεί να μην έφτασε στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος όμως έφτασε στην κατάκτηση των πρώτων δύο κυπέλλων της ιστορίας της το 1938 σε διπλούς τελικούς απέναντι στην συμπολίτισσα Τορίνο και το 1942 απέναντι στην Μίλαν. Επίσης το 1945 η εταιρία υπό την προεδρία του Πιέτρο Ντούσιο αποφασίζει  να τροποποιήσει το όνομα σε Juventus Football Club που είναι μέχρι και τις ημέρες μας, ενώ το 1947 και ύστερα από 12 χρόνια ένας Ανιέλι ο Τζιοβάνι αναλαμβάνει και πάλι την προεδρία 

Υπό την καθοδήγηση του Άγγλου Τζέσε Κάρβερ η "Γηραία Κυρία" επανήρθε στην κορυφή του ιταλικού πρωταθλήματος το 1950 με προεξάρχοντα την εμβληματική φυσιογνωμία του συλλόγου Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι συνεπικουρούμενος από τους Τσάρλς Γουόρντ, Μουτσινέλι Χέρμς, τον Δανό Κάρλ Άαγκε Πράεστ και τον Τζον Χάνσεν. Το 1952  πάλι ένας Ούγγρος ο Γκιόργκι Σάροσι την φέρνει στην κορυφή του καμπιονάτο φτάνοντας τα 9 και πιάνοντας την Τζένοα στην πρώτη θέση της λίστας με τα περισσότερα πρωταθλήματα.

Η έλευση του Ουμπέρτο Ανιέλι στον προεδρικό θώκο κάνοντας τον ως τον νεαρότερο πρόεδρο στην ιστορία του συλλόγου έφερε άλλον αέρα που ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο με την έλευση του Ουαλού Τζόν Τσάρλς και του Αργεντίνου Ομάρ Σίβορι. Αυτοί οι δύο μαζί με τον Μπονιπέρτι συνέθεσαν το "Magical Trio" και κατέκτησαν το πρωτάθλημα του 1958, το πρωτάθλημα και το κύπελλο του  1960 το πρώτο ντάμπλ της ιστορία της,  και το πρωτάθλημα του  1961.

Την περίοδο 1964-1965 με προπονητή τον Χελένιο Χερέρα έφτασε στον πρώτο ευρωπαϊκό τελικό της ιστορίας στο Κύπελλο Εκθέσεων, όπου όμως ηττήθηκε από την Φερεντσβάρος, κατέκτησε ένα ακόμα κύπελλο απέναντι στην Ίντερ. Δύο χρόνια αργότερα επανήρθε στην κορυφή, ενώ το 1971 έφτασε και πάλι  στον τελικό του Κυπέλλου Εκθέσεων απέναντι στην Λίντς όπου όμως στάθηκε άτυχη αφού με δύο ισοπαλίες 1-1 και 2-2  και εξαιτίας των εκτός έδρας γκολ δεν γεύθηκε την χαρά της επιτυχίας.

Η δεύτερη σημαδιακή ημερομηνία για τον σύλλογο του Πιεμόντε είναι η 13η Ιουλίου του 1971 όταν ο Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι αναλαμβάνει την προεδρία του συλλόγου όπου και θα παραμείνει μέχρι και το 1990. Με τις ευλογίες του αναλαμβάνει προπονητής ο Τσέστμιρ Βιτσπάλεκ πρώην παίκτης του συλλόγου την περίοδο 1946-1947 που θα την οδηγήσει σε δύο πρωταθλήματα το 1972 και το 1973 αλλά και στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Βελιγράδι όπου γνώρισε την ήττα από τον Άγιαξ με 1-0. Μάλιστα μετά από την άρνηση των Ολλανδών να αγωνιστούν στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου αντιμετώπισε την Ιντεπεντιέντε  όπου γνώρισε την ήττα επίσης με 1-0.

Ένα ακόμα πρωτάθλημα το 1975 με προπονητή τον Κάρλο Παρόλα και το 1976 αναλαμβάνει την τεχνική της ηγεσία ο Τζιοβάνι Τραπατόνι. Ο "Τράπ" έκατσε στον πάγκο της μέχρι και το 1986 και κατέκτησε τα πάντα τόσο στην Ιταλία αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Στα εγχώρια κατέκτησε 6 Πρωταθλήματα Ιταλίας(1977,1978,1981,1982,1984,1986) και 2 Κύπελλα Ιταλίας το 1979 και το 1983.

Η μεγαλύτερη του όμως συνεισφορά δεν ήταν άλλη από το ότι επιτέλους οι "ζέβρες" έφτασαν στην κατάκτηση ευρωπαϊκών τροπαίων με μόνη εξαίρεση το 1983 όταν και έφτασε στον δεύτερο τελικό της ιστορίας της στο Κύπελλο Πρωταθλητριών αλλά στον τελικό που έγινε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας γνώρισε την ήττα από το Αμβούργο με 1-0. Το ξεκίνημα έγινε από το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ την περίοδο 1976-1977 όταν στους διπλούς τελικούς αντιμετώπισε την Αθλέτικ Μπιλμπάο, την νίκησε με 1-0 στο Ντελε Άλπι και γνώρισε την ήττα με 2-1 στο Σαν Μαμές. 

Την περίοδο 1983-1984 έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων όπου και αντιμετώπισε την Πόρτο στην Βασιλεία επικρατώντας με 2-1 ενώ την ίδια περίοδο κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ απέναντι στην Λίβερπουλ με 2-0. Στις 29 Μαίου του 1985 οι δύο αυτές ομάδες ξαναβρέθηκαν αντιμέτωπες στο "Χέιζελ" των Βρυξελλών στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ένα ματς που τελικά το κέρδισαν οι Ιταλοί κατακτώντας για πρώτη φορά στην ιστορία τους το Κύπελλο Πρωταθλητριών όμως τα πάντα επισκιάστηκαν από τα μεγάλα επεισόδια που διαδραματίστηκαν και είχαν ως αποτέλεσμα 39 νεκρούς από την πλευρά της Γιουβέντους και 600 τραυματίες.

Τελευταίος μεγάλος τίτλος της εποχής Τραπατόνι ήταν το Διηπειρωτικό Κύπελλο του 1985 απέναντι στην Αρχεντίνος Τζούνιορς στην διαδικασία των πέναλτι με 4-2 και ενώ το παιχνίδι είχε λήξει 2-2 σε κανονική διάρκεια και παράταση.  Η μεγάλη μαεστρία του ήταν το γεγονός ότι μπόρεσε μέσα σε αυτόν τον γαλαξία αστέρων όχι μόνο να επιβληθεί αλλά να καταφέρει να πάρει από όλους το μάξιμουμ της απόδοσης τους.

Ξεκινώντας από τους Ντίνο Τζόφ, Στέφανο Τακόνι, Γκαετάνο Σιρέα, Αντόνιο Καμπρίνι, Μάρκο Ταρντέλι, Φράνκο Καούζιο, Ρομπέρτο Μπέτεγκα, Τζιουζέπε Φουρίνο, Κλαούντιο Τζεντίλε, Πάολο Ρόσι, Αντονέλο Κουκουρέντου, Ρομπέρτο Μπονισένια, Σέρτζιο Μπρίο και Ρομέο Μπενέτι. Πίσω όμως δεν πήγαιναν και οι ξένοι ποδοσφαιριστές που φόρεσαν την φανέλα της όπως οι Μισέλ Πλατινί, Ζμπίγκνιου Μπόνιεκ, Λίαμ Μπρέιντι, Μάσιμο Μπονίνι, και  Μίκαελ Λάουντρουπ.

H μετάβαση στην μετά-Τραπατόνι εποχή δεν ήταν εύκολη και αυτό αποδείχθηκε από τα γεγονότα αφού έπρεπε να περάσουν εννιά χρόνια για να επανέρθει στην κορυφή της Ιταλίας. Μετεγγραφές έγιναν αρκετές αποκτήθηκαν σημαντικοί παίκτες όπως οι Μέλερ, Χέσλερ, Μπάτζιο, Ζούλιο Σέζαρ, Ντι Κάνιο, Ζαβάροφ, Αλείνικοφ, Ντίνο Μπάτζιο και Καζιράγκι. 

Επιστρατεύτηκε ακόμα και ο ίδιος ο Τραπατόνι για να την επαναφέρει στους τίτλους αλλά στην τριετία που παρέμεινε από το 1991 έως το 1994 κατέκτησε μόνο το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ του 1993 απέναντι στην Μπορούσια Ντόρτμουντ. Προηγουμένως ήρθε ένα ακόμα κύπελλο το 1990 απέναντι στην Μίλαν και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ του 1990 απέναντι στην Φιορεντίνα με προπονητή την μεγάλη δόξα του παρελθόντος Ντίνο Τζόφ.

Το καλοκαίρι του 1994 η τριάδα Μότζι, Τζιράουντο και Μπέτεγκα αποφασίζει να αναθέσει την τεχνική ηγεσία στον Μαρτσέλο Λίπι και η χρονιά 1994-1995 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ονειρική αφού παρά την απώλεια του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ από την Πάρμα η κατάκτηση του πρωταθλήματος ύστερα από εννιά χρόνια παράλληλα με την κατάκτηση του Κυπέλλου της έδινε το δεύτερο ντάμπλ της ιστορίας της μετά το 1960. 

Η αποχώρηση του Ρομπέρτο Μπάτζιο έδωσε την ευκαιρία στον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο να πάρει την φανέλα με το νούμερο 10 και να χριστεί αυτός διάδοχος του. Ο "πιντουρίκιο" δικαίωσε τις προσδοκίες των ανθρώπων της Γιουβέντους  φορώντας την φανέλα της για 19 χρόνια μέχρι το καλοκαίρι του 2012 και είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών με 705 και παράλληλα πρώτος σκόρερ όλων των εποχών με 289.

Μπορεί η "Γηραιά Κυρία" να έχασε το πρωτάθλημα του 1996 όμως κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λίγκ όταν επικράτησε στην διαδικασία των πέναλτι στην Ρώμη του Άγιαξ  ενώ λίγους μήνες αργότερα έφτασε και στην κατάκτηση του δεύτερου Διηπειρωτικού Κυπέλλου απέναντι στην Ρίβερ Πλέιτ.

Ο Λίπι είχε φτιάξει μια καλοδουλεμένη μηχανή που ξεκίναγε από τον Άντζελο Περούτσι στους κεντρικούς αμυντικούς Μορένο Τοριτσέλι,Πιέτρο Βιέρκοβουντ, τον Τσίρο Φερράρα, τους κεντρικούς μέσους Βλάντιμιρ Γιούγκοβιτς, Πάολο Σόουζα, Ντιντιέ Ντεσάν, τον Αντόνιο Κόντε, τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ενώ μπροστά στην επίθεση διέθετε τους Τζιανλούκα Βιάλι και Φαμπρίτσιο Ραβανέλι. 

Το καλοκαίρι του 1996 θέλοντας να διατηρήσει τα σκήπτρα στην Ευρώπη προχώρησε σε μια πολυδάπανη μετεγγραφή αποκτώντας από την Μπορντό τον Ζινεντίν Ζιντάν αλλά και τον Άλεν Μπόκσιτς από την Λάτσιο. Η αρχή ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν όμως στο τέλος ήρθε η απότομη προσγείωση αφού στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου όντας φαβορί από πολλούς ηττήθηκε απο την Μπορούσια Ντόρτμουντ με 3-1. 

Μοναδική παρηγοριά είναι ότι επέστρεψε στην κορυφή της SERIE A, ενώ κάτι ανάλογο συνέβη και την χρονιά 1997-1998 που ξεκίνησε με την κατάκτηση του Ιταλικού Σούπερ Καπ. Στην συνέχεια κατέκτησε το 25ο Πρωτάθλημα της ιστορίας της, έφτασε στον τρίτο συνεχόμενο τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ αλλά γνώρισε εκ νέου την ήττα από την Ρεάλ Μαδρίτης στο "Άμστερνταμ Αρίνα".

Στα μέσα της χρονιάς 1998-1999 ο Λίπι απολύθηκε και στην θέση του ανέλαβε ο Κάρλο Αντσελότι με την Γιουβέντους τελικά να καταλήγει έβδομη και να παίρνει το εισιτήριο για το Intertoto. Οι δύο επόμενες χρονιές την φέρνουν στην δεύτερη θέση και το καλοκαίρι του 2001 η διοίκηση συμφωνεί με τον Λίπι για να επιστρέψει στο Τορίνο. Παράλληλα αποδέχεται την πρόταση της Ρεάλ Μαδρίτης και πουλάει τον Ζιντάν  με ποσό-ρεκόρ για την εποχή εκείνη.

Παρόλα αυτά φτάνει στην κατάκτηση δύο ακόμα πρωταθλημάτων το 2002 και το 2003,  δύο ιταλικών σούπερ Καπ και με παίκτες όπως οι Τζιανλουίτζι Μπουφόν, Πάολο Μοντέρο, Νταβίντ Τρεζεκέ, Έντγκαρ Ντάβιντς, Λιλιάν Τιράμ Μάουρο Καμορανέζι και Πάβελ Νέντβεντ φτάνει σε έναν ακόμα τελικό Τσάμπιονς Λίγκ στο Μάντσεστερ όπου βρίσκει αντίπαλο τον πρώην προπονητή της Κάρλο Αντσελότι και την συμπατριώτισα της Μίλαν. Σε ένα μέτριο παιχνίδι οι δύο ομάδες θα λύσουν τις διαφορές τους στην διαδικασία των πέναλντι με τους "ροσονέρι" να αναδεικνύονται νικητές.

Τον Λίπι διαδέχεται ο Φάμπιο Καπέλο με νέες προσθήκες τους Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς, Φάμπιο Καναβάρο, Τζιανλούκα Ζαμπρότα, Πατρίκ Βιειρά φέρνει άλλα δύο πρωταθλήματα το 2005 και το 2006 αλλά τον Μάιο του 2006 η Γιουβέντους μέσω του μανατζέρ της Λουτσιπανο Μότζι εμπλέκεται σε σκάνδαλο στημένων αγώνων με το όνομα "calciopoli" μαζί και με άλλες πέντε ομάδες της πρώτης κατηγορίας.

Η αρχική απόφαση του συνηγόρου Στέφανο Παλάτσι ήταν ο υποβιβασμός στην SERIE C1, μείον 17 βαθμούς από την νέα σεζόν και χρηματικά πρόστιμα. Ύστερα από έφεση που κατατέθηκε η τελική απόφαση ήταν ο υποβιβασμός στην SERIE B, ξεκινώντας το πρωτάθλημα με μείον 9 βαθμούς  και τρεις αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, να της αφαιρεθούν οι τίτλοι του 2005 και του 2006, και να χάσει την έξοδο στο Τσάμπιονς Λίγκ της περιόδου 2006-2007, 

Αρκετοί σημαντικοί παίκτες όπως και ο Καπέλο αποχώρησαν από το Τορίνο και το δύσκολο έργο της επαναφοράς ανέλαβε ο Ντιντιέ Ντεσάν ενώ από τους πρωτοκλασάτους παίκτες παρέμειναν οι Μπουφόν, Νέντβεντ και Ντελ Πιέρο. Η παραμονή στην δεύτερη τη τάξει κατηγορία κράτησε μόλις ένα χρόνο, η επιστροφή δεν συνοδεύτηκε από τίτλους αντίθετα την χρονιά 2010-2011 έμεινε εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Ο Αντρέα Ανιέλι που ανέλαβε την προεδρία από το 2010 το καλοκαίρι του 2011 ανέθεσε την τεχνική ηγεσία στον Αντόνιο Κόντε και αν μη τι άλλο τα αποτελέσματα τον δικαιώνουν με την κατάκτηση δύο ακόμα πρωταθλημάτων το 2012 και το 2013,2  ιταλικών Σούπερ Καπ ενώ στην τρέχουσα σεζόν ήδη βρίσκεται 5 πόντους μπροστά απο την δεύτερη Ρόμα. 

Το κυριότερο όμως πλεονέκτημα όμως που διαθέτει σε σχέση με τους παραδοσιακούς της αντιπάλους δεν είναι άλλο από την ανέγερση του "Γιουβέντους Στάντιουμ" το πρώτο ιδιόκτητο γήπεδο ομάδας στην Ιταλία. Το γήπεδο που διαθέτει πάρα πολλές ανέσεις έχει χωρητικότητα 41.000 θεατών και έκανε εγκαίνια στις 8 Σεπτεμβρίου του 2011 σε φιλικό ματς απέναντι στην Νότς Κάουντι. Ήδη έχει επιλεγεί απο την UEFA ως το γήπεδο όπου θα διεξαχθεί ο φετινός τελικός του Europa League.