"Νερατζούρι" 105 ετών

Ιταλία,Μιλάνο αρχές του 20ου αιώνα.Λίγα χρόνια πριν έχει ιδρυθεί η Milan Cricket and Football Club,όμως η κατάσταση στο εσωτερικό κάθε άλλο παρά ειδυλλιακή ήταν. Η όλο και αυξανόμενη παρουσία των Ιταλών στα διοικητικά πόστα  δυσαρέστησαν ένα γκρούπ Ιταλών και Ελβετών μελών της Μίλαν που ήθελαν ένα πιο διεθνή χαρακτήρα και τελικά αποφάσισαν να αποχωρήσουν και να δημιουργήσουν τον δικό τους σύλλογο.Όπερ και εγένετο και στις 9 Μαρτίου του 1908 ιδρύθηκε η Football Club Internazionale η όπως είναι πιο γνωστή στο ευρύ κοινό ως Ίντερ.

Με πρώτο πρόεδρο τον ελληνοβενετσιάνο Ιωάννη Παραμυθιώτη,η νέα ομάδα της πρωτεύουσας της Λομβαρδίας έκανε αίσθηση στην ποδοσφαιρική Ιταλία αφού την περίοδο 1909-1910 υπό την καθοδήγηση του Βιρτζίλιο Φοσάτι  κέρδισε το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της κερδίζοντας στον αγώνα μπαράζ την Προ Βερτσέλι με 10-3. Μία δεκαετία αργότερα επανήρθε στην κορυφή,το 1922 όμως έφτασε πολύ κοντά στο να υποβιβαστεί αλλά κατάφερε να παραμείνει στην κατηγορία αφού επικράτησε και στους δύο αγώνες μπαράζ που έδωσε.

To 1928 κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Μουσολίνι ο σύλλογος συγχωνεύθηκε με την Unione Sportiva Milanese  και μετονομάστηκε σε Societa Sportiva Ambrosiana,ένα χρόνο αργότερα με απόφαση του προέδρου της Ορέστε Σιμονέτι άλλαξε εκ νέου το ονομά της σε Associazione Ambrosiana,και το 1931 σε Associazione Sportiva Ambrosiana-Inter. Με προεξάρχοντες τους διεθνείς Ιταλούς Τζιουζέπε Μεάτσα,Τζιοβάνι Φεράρι,Λουίτζι Αλεμάντι και Πιέτρο Σεραντόνι οι "νερατζούρι" κατέκτησαν τρία ακόμα πρωταθλήματα(1930,1938,1940),και το παρθενικό Κύπελλο Ιταλίας το 1939.

Μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι ιθύνοντες του κλάμπ αποφάσισαν να υιοθετήσουν την ονομασία με την οποία είναι ιδιαιτέρα γνωστοί μέχρι και τις ημέρες μας ως FC Internazionale Milano.Στην δεκαετία του '50 κατέκτησε δύο ακόμα πρωταθλήματα συνεχόμενα το 1953 και το 1954, ενώ σε δύο ακόμα περιπτώσεις το 1949 και  το 1951 έχασε τον τίτλο από την Τορίνο στην πρώτη περίπτωση, και για ένα πόντο από την "αιώνια" αντίπαλο της Μίλαν στην δεύτερη.

Το καλοκαίρι του 1960 ο Άντζελο Μοράτι πατέρας του σημερινού προέδρου Μάσιμο Μοράτι εκμεταλλευόμενος τα προβλήματα που είχε ο Χελένιο Χερέρα στην Μπαρτσελόνα με αποκορύφωμα την κόντρα του με τον Λαντισλάο Κουμπάλα δεν χάνει χρόνο και τον φέρνει στο "Σαν Σίρο" μαζί με τον σπουδαίο Ισπανό πλει-μέικερ Λουίς Σουάρεθ. 

Ερχόμενος στην Ιταλία ο Χερέρα διαφοροποιεί το περίφημο σύστημα του Κάρλ Ράπαν "κατενάτσιο" εισάγοντας τον ρόλο του "λίμπερο" στην διάταξη 5-3-2. Ο "λίμπερο" είχε ένα ελεύθερο ρόλο στο παιχνίδι και βοηθούσε στο να καλυφθούν τα κενά που δημιουργούνταν στο παιχνίδι. Συνήθως αυτη την αποστολή αναλάμβανε ο Αρμάντο Πίκι βοηθώντας τους Ταρκίσιο Μπούρνιτς και Τζιακίντο Φακέτι που ήταν οι δύο κεντρικοί οπισθοφύλακες, ενώ στα στα χαφ οι Κάρλο Τανίν και  Τζιανφράνκο Μπεντίν αναλάμβαναν την "βρώμικη" δουλειά δίνοντας έτσι την δυνατότητα στους Λουίς Σουάρεθ,Σάντρο Ματσόλα, Ζαίρ Ντα Κόστα,Ορέλιο Μιλάνι,Χοακίν Πειρό και Μάριο Κόρσο που εναλλάσονταν  να εκμεταλλεύονται τους κενούς χώρους με την ταχύτητα και την εκτελεστικότητα που διέθεταν.

Άν και αρκετοί κατηγορούσαν το παιχνίδι της ως "βρόμικο" και ότι κοίταζε περισσότερο την ουσία παρά το θέαμα μέχρι το 1968 που ο "μάγος" παρέμεινε στην Ιταλία κατέκτησε τρία πρωταθλήματα(1963,1965,1966),2 Κύπελλα Πρωταθλητριών το 1964 στην Βιέννη απέναντι στην

Ρεάλ Μαδρίτης με 3-1,το 1965 στο Μιλάνο με 1-0 απέναντι στην Μπενφίκα και 1 χαμένο τελικό το 1967 στην Λισαβόνα απέναντι στην Σέλτικ με 2-1,και 2 Διηπειρωτικά(1964,1965).

Η ταυτόχρονη αποχώρηση του διδύμου Μοράτι-Χερέρα το καλοκαίρι του 1968 ουσιαστικά σήμανε το τέλος της "Grande Inter",ενώ δύο χρόνια αργότερα αποχώρησε και ο Σουάρεθ για την Γένοβα.Υπο την καθοδήγηση του Τζιάνι Ινβερνίτσι και μοναδικούς εναπομείναντες τους Ματσόλα,Φακέτι,Κόρσο συν την την προσθήκη του Ρομπέρτο Μπονισένια,οι "μπισκιόνε" κατέκτησαν το Πρωτάθλημα το 1971, και συμμετείχαν στον τέταρτο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1972 στο Ρότερνταμ όταν και ηττήθηκε από τον Άγιαξ με 1-0.Στα τέλη της δεκαετίας του '70 με προπονητή τον Εουτζένιο Μπερσελίνι κατέκτησαν το Κύπελλο Ιταλίας του 1978.

 Με τον Μπερσελίνι στον πάγκο,και τους Αλεσάντρο Αλτομπέλι,Τζιουζέπε Μπαρέζι,και Γκαμπριέλε Οριάλι στον αγωνιστικό χώρο,ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο την δεκαετία του '80 κατακτώντας το Πρωτάθλημα του 1980,και το Κύπελλο του 1982. H απόκτηση του Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε το καλοκαίρι του 1984 από την Μπάγερν Μονάχου δε απέδωσε τα αναμενόμενα λόγω των συνεχόμενων τραυματισμών, και το 1986 ανέλαβε τους "μπενεαμάτα" ο Τζιοβάνι Τραπατόνι.

Με τον "Τράπ" στον πάγκο της και με τους Βάλτερ Ζένγκα,Τζιουζέπε Μπέργκομι,Ρικάρντο Φέρι,Λόταρ Ματέους,Αντρέας Μπρέμε,Νικόλα Μπέρτι,Άλντο Σερένα,Ραμόν Ντίαζ και Γιούργκεν Κλίνσμαν στο δυναμικό της κατέκτησε το 1989 το  13ο πρωτάθλημα της ιστορίας της και στην συνέχεια το Σούπερ Καπ του 1989. Η δεκαετία του 1990 μπορεί να βρήκε την Ίντερ να υπολείπεται έναντι της Μίλαν πρωτίστως αλλά και της Γιουβέντους κατά δεύτερο λόγο στις εγχώριες διοργανώσεις,ευτύχησε να κατακτήσει τρεις φορές το Κύπελλο Ουέφα.

 Το 1991 επικράτησε σε διπλούς τελικούς της Ρόμα στην τελευταία χρονιά του Τραπατόνι,το 1994 με προπονητή τον Τζιαμπιέρο Μαρίνι απέναντι στην Αούστρια Σάλτσμπουργκ και με αστέρια τους Ντένις Μπέρκαμπ,Βίμ Γιόνκ και Ρούμπεν Σόσα,και το 1998 όταν στον τελικό που έγινε στο Παρίσι επικράτησε της Λάτσιο με 3-0 με προπονητή τον Λουίτζι Σιμόνι και μεγάλα αστέρια τους Ιβάν Ζαμοράνο,Ρονάλντο,Τζιανλούκα Παλιούκα,Ντιέγκο Σιμεόνε,Άλβαρο Ρεκόμπα και Γιούρι Τζορκάεφ.

Το 1995 είναι μια ιδιαίτερη χρονιά για τους "bauscia",αφού στις 18 Φεβρουαρίου ο γιος του Άντζελο Μάσιμο Μοράτι αναλαμβάνει τα ηνία του συλλόγου από τον Ερνέστο Πελεγκρίνι,και το καλοκαίρι απέκτησε από την Μπάνφιλντ τον Χαβιέ Ζανέτι που μέχρι και σήμερα στα 39 του όχι μόνο αποτελεί σημαντικό στέλεχος αλλά παράλληλα με τους 836 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών του συλλόγου.

Mε την είσοδό του στα κοινά της ομάδας o Μοράτι έριξε πάρα πολλά λεφτά αγοράζοντας προπονητές όπως ο Μιρτσέα Λουτσέσκου,ο Μαρτσέλο Λίπι, ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ και παίκτες όπως ο Κριστιάν Βιέρι,ο Βλαντιμίρ Γιούγκοβιτς, ο Άντζελο Περούτσι,ο Λοράν Μπλάν,o Ρομπέρτο Μπάτζιο,και ο Φάμπιο Καναβάρο αλλά έπρεπε να περιμένει μέχρι το 2006 για να επαναφέρει την Ίντερ στην κορυφή της Ιταλίας.

Κάτι που το κατάφερε με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι την τετραετία 2004-2008 εκμεταλλευόμενοι και την αποδυνάμωση της Γιουβέντους και της Μίλαν λόγω της υπόθεσης "Calciopoli" πήραν τα ηνία,κατακτώντας 3 Πρωταθλήματα(2006,2007,2008),2 Κύπελλα(2005,2006),2 Σούπερ Καπ(2005,2006) έχοντας στην σύνθεση της παίκτες όπως οι Φραντσέσκο Τόλντο,Εστεμπάν Καμπιάσο,Λουίς Φίγκο,Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς,Ντέγιαν Στάνκοβιτς,Βάλτερ Σάμιουελ,Αντριάνο.

Το μεγάλο κόλπο όμως ο Μοράτι το έκανε με την πρόσληψη του Ζοσέ Μουρίνιο την διετία 

2008-2010 κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα(2009,2010),1 Κύπελλο(2010),1 Σούπερ Καπ(2008) αλλά το κυριότερο ήταν η επαναφορά στην κορυφή της Ευρώπης για τρίτη φορά στην ιστορία της το 2010 όταν στο "Σαντιάγκο Μπερναμπέου" της Μαδρίτης επικράτησε της Μπάγερν Μονάχου με 2-0 έχοντας στο δυναμικό της παίκτες όπως οι Ζούλιο Σέζαρ,Μαικόν,Λούσιο,Γουέσλι Σνάιντερ,Ντιέγκο Μιλίτο,Μάριο Μπαλοτέλι,Σαμουέλ Ετό,Κρίστιαν Κίβου,Ιβάν Κόρντομπα.

Η φυγή του "special one" για την Μαδρίτη έριξε βαριά την σκιά του πάνω από το "Σαν Σίρο"αφού ουδείς μετά τον Πορτογάλο κατάφερε να στεριώσει με τον Ράφα Μπενίτεθ στο λίγο διάστημα που βρέθηκε στην Λομβαρδία να κατακτά το Σούπερ Καπ και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων το 2010,και το 2011 με τον Λεονάρντο κατέκτησε το 7ο Κύπελλο της ιστορίας της.