Με αφορμή τα επεισόδια του αγώνα Σενεγάλης-Ακτής
Ελεφαντοστού στο πλαίσιο των προκριματικών του Μουντιάλ της Βραζιλίας της αφρικανικής ζώνης, ένα
πράγμα είναι σίγουρο. Τα επεισόδια δεν αποτελούν πλέον αποκλειστικό φαινόμενο
μεταξύ συλλόγων, αλλά έχουν μπει για τα καλά και στις αναμετρήσεις αναμεταξύ
εθνικών ομάδων με γεωμετρική πρόοδο. Το ποδόσφαιρο από «βασιλιάς των σπορ» έχει μεταλλαχτεί στο
«παιδί για τις σφαλιάρες»…
Υπό φυσιολογικές συνθήκες η παρακολούθηση ενός ποδοσφαιρικού
αγώνα αποτελεί ένα είδος διασκέδασης και ενίοτε ψυχαγωγίας όταν έχει να
προσφέρει κάτι καινούριο στο θεατή. Να ξεφύγει από τη μίζερη πραγματικότητα, να
θαυμάσει μια περίτεχνη ενέργεια, να χειροκροτήσει ένα γκολ. Ευγενής άμυλα, όπως
έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Όμως, πλέον έχει καταντήσει ο χώρος όπου ο καθένας
πάει και βγάζει τα απωθημένα του. «Εκατομμυριούχοι είναι ας φάνε λίγο βρισίδι»,
θα πουν μερικοί.
Αν και θα ήταν καλό να αποφεύγεται το παραπάνω, δυστυχώς
μερίδα οπαδών δε στέκεται μόνο εκεί. Προκαλεί αναταραχές με το παραμικρό και
αυτό το ποσοστό των ταραχοποιών ολοένα και αυξάνεται. Ολοένα και γιγαντώνεται
καθημερινά. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Είναι σημείο των καιρών.
Σημείο που απορρέει κυρίως από την οικονομική εξαθλίωση που έχει χτυπήσει το
μεγαλύτερο κομμάτι των ανθρώπων ανά την υφήλιο. Μέσα στην ανωνυμότητα και στις
αυξημένες πιθανότητες να διαφεύγουν τη
σύλληψη βιαιοπραγούν. Ξεσπούν. Διαλύουν και τραυματίζουν τον οποιανδήποτε χωρίς
διάκριση. Είτε φίλος αντίπαλης ομάδας, είτε ποδοσφαιριστές, είτε ακόμη και
οπαδούς με τις ίδιες αποχρώσεις! Τυφλό μίσος. Περιμένουν την ημέρα των αγώνων,
παραμονεύουν για την παραμικρή αφορμή που θα τους δώσει κάποιος και μετά το…
χάος!
Από πού να πρωτοξεκινήσει κανείς; Στον αγώνα Ιταλία-Σερβία
για τον 3ο όμιλο της προκριματικής φάσης του Euro 2012; Στην τελική φάση του
θεσμού στο ματς Πολωνίας-Ρωσίας; Θέλετε ακόμη και στο δικό μας με την Κροατία;
Τον περασμένο Σεπτέμβριο λίγο πριν το παιχνίδι Μαυροβούνιο-Πολωνία; Ή το
αποκορύφωμα με τη δολοφονική επίθεση με δύο νεκρούς παίκτες της αποστολής του
Τόγκο για το ματς με την Αγκόλα στο πλαίσιο του Κόπα Άφρικα; Σε μερικά υπάρχει
η «δικαιολογία» για απύθμενο μίσος μεταξύ δύο χωρών. Λες και θα πάρουν πίσω το
αίμα κάποιου που ήταν αντίπαλοι πριν από εκατοντάδες χρόνια, λες και αυτοί που
μισούν φέρουν ευθύνη για κάτι που μπορεί να έκανε ο παππούς τους. Στα άλλα;
Πότε ο προπονητής, πότε ο πιθανός αποκλεισμός, λες και πρέπει όλοι να κερδίζουν
πάντα!
Ποια η διαφορά ενός φανατικού μουτζαχεντίν για παράδειγμα ή
ενός αποκομμένου κοινωνικά φοιτητή ζωσμένο με πυρομαχικά, με τον οπαδό που θα
στοχεύσει μια κερκίδα με το καπνογόνο; Σχεδόν καμιά. Απλά ο τρίτος έχει
λιγότερες πιθανότητες να σκοτώσει κάποιον. Ωστόσο και οι δύο έχουν σκοπό να
χαρούν μέσα από τον σωματικό πόνο ή απώλεια ζωής κάποιου! Μόνο έτσι νιώθουν
γεμάτοι! Έτσι τουλάχιστον νομίζουν…
Το χειρότερο από όλα είναι πως η FIFA με τις ομοσπονδίες ανά ήπειρο από
ότι δείχνουν τα πράγματα δε μπορούν να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα καταπολέμησης
του φαινομένου. Δεν έχει σώματα ασφαλείας ώστε να μπουν μέσα στο γήπεδο μόνο
όσοι επιθυμούν να δουν ήρεμοι μία συνάντηση. Άλλωστε το κάθε κράτος έχει τους
δικούς του μηχανισμούς. Ίσως όμως και να μπορεί. Τρανό παράδειγμα το Τσάμπιονς
Λιγκ. Σπάνια εμφανίζονται κρούσματα βίας. Άρα κάτι γίνεται εκεί. Αν αποτελέσει «οδηγός» η οργάνωση του θεσμού στην αντιμετώπιση του φαινομένου, μπορεί να
απομονωθούν επιτέλους τα ανεγκέφαλα στοιχεία. Ίσως ξαναγίνει χώρος προσέλευσης
οικογενειών ώστε τα παιδιά τους να δουν από κοντά τα ινδάλματά τους, δίχως το φόβο
να τους έρθει κανένα καδρόνι στο κεφάλι ή να πάρουν μια γεύση από τα χημικά της
αστυνομίας.
