Μαζί με τον Φράντς Μπεκενμπάουερ που έχουν καταφέρει να σηκώσουν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, το Παγκόσμιο Κύπελλο αλλά και στο Champions League ως αρχηγοί. Ο Ντιντιέ Ντεσάν ένα "μηχανάκι" στον χώρο του κέντρου, ειδικά στην διετία 1998-2000 ήταν το δεξί χέρι του Εμέ Ζακέ στον αγωνιστικό χώρο.
Γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου του 1968 στην Μπαγιόν στην νοτιοδυτική Γαλλία στην περιοχή των Πυρηναίων στο γαλλικό κομμάτι της Βασκωνίας. Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό με την κολύμβηση, το χάντμπολ, το ράγκμπι και τον στίβο και στα 11 του το ποδόσφαιρο τον κέρδισε.
Σεντ Ετιέν και Μπορντό ήταν απο τις πρώτες που ενδιαφέρθηκαν, με την Νάντ να είναι τελικά αυτή που κέρδισε την προτίμηση του το 1983. Πέρα απο τον χώρο του κέντρου έπαιξε και ως λίμπερο, και το 1985 ο Ζαν Κλόντ Σουαντό θα του δώσει την ευκαιρία να κάνει ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα της Νάντ.
Θα γίνει μάλιστα ένας απο τους νεότερους που θα φορέσει το περιβραχιόνιο των "καναρινιών" σε ηλικία 20 ετών. Ύστερα απο 127 παιχνίδια και 5 γκολ, θα έρθει το καλοκαίρι του 1989 η Ολιμπίκ Μαρσέιγ για να τν αποκτήσει και την πρώτη του χρονιά θα κατακτήσει το Πρωτάθλημα αλλά το επόμενο καλοκαίρι θα δοθεί δανεικός στην Μπορντό.
Με τους "γιρονδίνους" θα αγωνιστεί σε 34 παιχνίδια και θα πετύχει και 3 τέρματα, και παρότι ο Ταπί ήθελε να τον στείλει στο Παρίσι σε ανταλλαγή με τον Ζοσελίν Ανγκλομά, ο ίδιος όμως θα αντιδράσει και θα παραμείνει στην Μασσαλία.
Θα κατακτήσει 2 Πρωταθλήματα το 1990 και το 1992 και το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1993 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου κόντρα στην Μίλαν, όταν και θα ειναι αυτός που θα σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο, έχοντας συνολικά 158 συμμετοχές και 9 τέρματα .
Το καλοκαίρι του 1994 η Γιουβέντους θα τον φέρει στο Τορίνο και στα πέντε χρόνια που θα παραμείνει θα κατακτήσει 3 Πρωταθλήματα(1995,1997,1998), 1 Κύπελλο Ιταλίας το 1995, 2 Ιταλικά Σούπερ Καπ το 1995 και το 1997, το Champions League του 1996 στο "Ολίμπικο" της Ρώμης κόντρα στον Άγιαξ, το Διηπειρωτικό και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ την ίδια χρονιά.
226 παιχνίδια με 5 τέρματα στον ιταλικό Βορρά και το καλοκαίρι του 1999 η Γιουβέντους θα τον αφήσει ελεύθερο. Ο Τζιανλούκα Βιάλι τότε προπονητής στην Τσέλσι θα τον φέρει στο Λονδίνο όπου με τους "μπλέ" θα κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας έχοντας 63 συμμετοχές με 1 γκολ.
Θα αποχωρήσει απο την Αγγλία και θα συμφωνήσει με την Βαλένθια αλλά δεν πήγαν τα πράγματα όπως θα ήθελε. Είχε θέματα φυσικής κατάστασης ενώ είχε και σκληρό ανταγωνισμό, σε μια χρονιά που η Βαλένθια ήταν φιναλίστ αν και δεν αγωνίστηκε λεπτό στον τελικό του Champions League στο "Τζιουζέπε Μεάτσα" κόντρα στην Μπάγερν Μονάχου.
Στο τέλος της χρονιάς μετά απο 23 παιχνίδια με τις "νυχτερίδες" το καλοκαίρι του 2001 θα ανακοινώσει την απόφαση του να αποχωρήσει απο την ενεργό δράση. Στις 29 Απριλίου του 1989 στο "Παρκ Ντε Πρένς" του Παρισιού κόντρα στην Γιουγκοσλαβία θα κάνει ντεμπούτο με την εθνική Γαλλίας.
Θα είναι παρών στις τελικές φάσεις των EURO 1992 και 1996, αλλά η διετία 1998-2000 θα είναι το ζενίθ αφού θα αναδειχθεί Πρωταθλητής Κόσμου κόντρα στην Βραζιλία και Πρωταθλητής Ευρώπης στο Ρότερνταμ κόντρα στην Ιταλία.
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 2000 στο Παρίσι κόντρα στην Αγγλία σε φιλικό παιχνίδι θα πραγματοποίησει την 103η και τελευταία του εμφάνιση με τους "πετεινούς" έχοντας πετύχει και 4 τέρματα. Δεν θα μείνει για πολύ καιρό μακριά απο το ποδόσφαιρο αφού θα ξεκινήσει προπονητική καριέρα αναλαμβάνοντας την Μονακό.
Με τους Μονεγάσκους θα κατακτήσει το Λιγκ Καπ του 2003, ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά θα φτάσει στον τελικό του Champions League αλλά θα ηττηθεί απο την Πόρτο στο "Άουφ Σάλκε Αρίνα" στο Γκελζενκιρχεν.
Τον Σεπτέμβριο του 2005 τα άσχημα αποτελέσματα συν ο αποκλεισμός απο τον τρίτο προκριματικό γύρο έβαλαν τους τίτλους τέλους έχοντας σε 208 παιχνίδια, 98 νίκες, 59 ισοπαλίες και 51 ήττες. Τον Ιούλιο του 2006 η Γιουβέντους ευρισκόμενη στην SERIE B λόγω του calciopoli θα του αναθέσει την δύσκολη αποστολή της ανόδου έχοντας στην πλάτη του και την ποινή των -9 βαθμών.
43 παιχνίδια, 30 νίκες, 11 ισοπαλίες και 2 ήττες με τον στόχο της ανόδου να επιτυγχάνεται αλλά οι δυο πλευρές να μην συνεχίζουν την συνεργασία τους. Θα μείνει δύο χρόνια εκτός πάγκων όπου αυτό το χρονικό διάστημα συνεργαζόταν με τον ραδιοφωνικό σταθμό RMC και θα σχολιάσει για λογαριασμό του τους αγώνες του EURO 2008.
Tον Μάιο του 2009 θα αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Ολιμπίκ Μαρσέιγ και την πρώτη του κιόλας χρονιά θα κατακτήσει το Πρωτάθλημα αλλά και το Λιγκ Καπ. Την επόμενη χρονιά 2010-2011, θα κατακτήσει το Σούπερ Καπ και το Λιγκ Καπ, όπως και την σεζόν 2011-2012.
Τα άσχημα αποτελέσματα και η κόντρα με τον αθλητικό διευθυντή Ζοσέ Ανιγκό και παρότι είχε συμβόλαιο μέχρι το 2014, θα τον οδηγήσουν στην έξοδο το καλοκαίρι του 2012. Η αποχώρηση του Λοράν Μπλαν απο τον πάγκο της Εθνικής Γαλλίας θα τον φέρουν σε επαφή με την Ομοσπονδία για να την αναλάβει μέχρι και το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας.
Θα ξεκινήσει τον όμιλο με 2 νίκες και 1 ισοπαλία, τερματίζοντας πρώτη στον όμιλό της και στην φάση των "16" θα αποκλείσει την Νιγηρία. Στα προημιτελικά θα βρει απέναντι της την Γερμανία που θα αποδειχθεί ανυπέρβλητο εμπόδιο και θα αποκλειστεί.
Το συμβόλαιο του θα ανανεωθεί μέχρι το 2018, με στόχο μεγάλο το EURO toy 2016 που θα διεξαγόταν στην πατρίδα του. Πρώτη θέση στον όμιλο στα νοκ-άουτ θα αποκλείσει Ιρλανδία, Ισλανδία και Γερμανία στον ημιτελικό αντίστοιχα.
Στον μεγάλο τελικό αν και το μεγάλο φαβορί θα βρεθεί στο καναβάτσο στην παράταση απο το γκολ του Έντερ στο 109'. Παρόλο το σοκ της ήττας η Ομοσπονδία θα ανανεώσει για δύο ακόμη χρόνια το συμβόλαιο του μέχρι και το 2020 κερδίζοντας εισιτήριο για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας.
Μετά την πρόκριση απο την φάση των ομίλων, θα ακολουθήσει ο αποκλεισμός της Αργεντινής, της Ουρουγουάης και του Βελγίου στον ημιτελικό και στον τελικό κόντρα στην Κροατία στο "Λουζνίκι" της Μόσχας σε ένα χορταστικό παιχνίδι θα πανηγυρίσει την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Έτσι έγινε ο τρίτος που καταφέρνει να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής μετά τους Μάριο Ζάγκαλο και Φράντς Μπεκενμπάουερ. Μία ακόμα ανανέωση με τον στόχο του EURO 2020 το οποίο λόγω covid-19 μετακινήθηκε ένα χρόνο αργότερα.
Άν και θεωρούταν ένα απο τα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης στην φάση των "16" η Ελβετία την απέκλεισε, ενώ λίγους μήνες αργότερα θα κατακτήσει το Nations League κόντρα στην Ισπανία στο "Τζιουζέπε Μεάτσα" στο Μιλάνο.
