Ο τρόπος παιχνιδιού του έμοιαζε με αυτόν του Ντιέγκο Μαραντόνα. Αγωνιζόμενος στο αριστερό άκρο της επίθεσης ο Πάολο Φούτρε διέθετε εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, επιτάχυνση, ευκινησία, ήταν πολύ γρήγορος με την μπάλα στα πόδια. Το 1987 κατέλαβε την δεύτερη θέση στην ψηφοφορία της Χρυσής Μπάλας πίσω απο τον Γκούλιτ και θα μπορούσε να πετύχει πολλά περισσότερα πράγματα εάν δεν αντιμετώπιζε τόσα πολλά προβλήματα τραυματισμών.
Γεννήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1964 στο Μοντίζο και τα πρώτα του ερεθίσματα τα πήρε απο τον πατέρα του που και αυτός έπαιζε ποδόσφαιρο στην δεύτερη κατηγορία. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην ακαδημία της τοπικής ομάδας και σε ηλικία 11 ετών εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής της Σπόρτιγκ Λισαβόνας αν και παιδί υποστήριζε την Μπενφίκα.
Σε ηλικία 17 ετών έγινε επαγγελματίας και αφότου δεν παραχωρήθηκε δανεικός στην Ακαντέμικα Κοίμπρα έκανε ντεμπούτο με την πράσινη φανέλα τον Μάιο του 1983 σε φιλικό παιχνίδι απέναντι στην Πορτουγκέζα.
Έκανε 30 συμμετοχές και 3 γκολ στο Πρωτάθλημα και το καλοκαίρι του 1984 ζήτησε απο τον πρόεδρο των "λιονταριών" αύξηση στο συμβόλαιο του, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό απο τον πρόεδρο της ομάδας Ζοάο Ρόσα.
Τότε στο παιχνίδι της απόκτησης του μπήκε η Πόρτο και με την βοήθεια του επιχειρηματία Πέρεθ Αντιόν συν τους Ζάιμε Πασέκο και Αντόνιο Σόουζα τον έφερε στο Οπόρτο. Κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα το 1985 και το 1986 και 2 Σούπερ Καπ το 1984 και το 1986, όμως το κυριότερο ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών την περίοδο 1986-1987 όταν στο "Πράτερ" της Βιέννης επικράτησε της Μπάγερν με 2-1 και αναδείχθηκε κορυφαίος παίκτης του αγώνα.
Μετά την κατάκτηση κέντρισε το ενδιαφέρον πολλών ομάδων και όπως ανέφερε ο ίδιος ο Φούτρε το βράδυ της κατάκτησης του Πρωταθλητριών η Πόρτο είχε συμφωνήσει με την Μπαρτσελόνα με την σύμφωνη γνώμη και του ίδιου αλλά η συμφωνία δεν προχώρησε αφού ο τότε προπονητής των "μπλαουγκράνα" Τέρι Βέναμπλς τον απέρριψε για χάρη του Στιβ Άρτσιμπαλντ.
Δεν θα παραμείνει στην Πορτογαλία, αφού ο Χέσους Χιλ θα προσφέρει το ποσό των 630.000 εσκούδο και θα τον ντύσει με τα χρώματα της Ατλέτικο Μαδρίτης αφήνοντας το "Ντας Άντας" έχοντας 115 συμμετοχές και 33 γκολ.
Στο "Βιθέντε Καλντερόν" θα παραμείνει μέχρι το 1993 και παρότι δεν θα κατακτήσει κάποιο Πρωτάθλημα παρά μόνο 2 Κύπελλα το 1991 και το 1992 θα γίνει ιδιαίτερα αγαπητός στους οπαδούς των "ροχιμπλάνκος" έχοντας 203 συμμετοχές και 51 τέρματα.
Οι Μαδριλένοι αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα και έπρεπε να ξεφορτωθούν τα "μεγάλα συμβόλαια" όπου ένα απο αυτά ήταν και του Φούτρε. Προσπαθώντας να βρεθεί μια "φόρμουλα" αποχώρησης μιας και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους οπαδούς και οι οποίοι θα αντιδρούσαν σε αυτό το ενδεχόμενο
Έτσι έγινε γνωστό ότι οι δύο πλευρές τα είχανε "σπάσει" και αναζητούνταν αγοραστής. Αυτός θα ήταν η Μπενφίκα όπου τον Δεκέμβριο του 1992 θα δώσει το ποσό των 825.000 εσκούδο για να τον αποκτήσει, ένα μέρος των οποίων ήταν απο τον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα της χώρας προκαλωντας ακόμα και πολιτική παρέμβαση.
Όμως οι συνεχόμενοι τραυματισμοί που είχαν ήδη εμφανιστεί θα αγωνιστεί μόνο σε 13 παιχνίδια πετυχαίνοντας και 5 γκολ κατακτώντας το Κύπελλο κόντρα στην Μποαβίστα. Οικονομικά προβλήματα αντιμετώπιζαν οι "αετοί" οι οποίοι και αυτοί έψαχναν αγοραστή για να ξεφορτωθούν το συμβόλαιο του.
Θα εμφανιστεί ο πρόεδρος της Μαρσέιγ Μπερνάρ Ταπί ο οποίος θα προσφέρει το ποσό των 3.300.000 εσκούδο και τον έφερε στην Μασσαλία. Τραυματισμοί αλλά και ο έντονος ανταγωνισμός με τον Ντράγκαν Στοίκοβιτς μπόρεσε να αγωνιστεί μόνο σε 8 παιχνίδια όπου είχε και 2 γκολ μόνο στο Πρωτάθλημα.
Ήδη είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο του στημένου αγώνα με την Βαλενσιέν με τον αποκλεισμό απο το Champions League και τον υποβιβασμό στην δεύτερη κατηγορία, οπότε και σε αυτή την περίπτωση οι Γάλλοι αποφάσισαν να τον παραχωρήσουν.
Επόμενος σταθμός του θα είναι η Ρετζιάνα όπου όμως στο δεύτερο μισό της σεζόν 1993-1994 θα μείνει εκτός δράσης αφού υπέστη συνολικό κάταγμα επιγονατιδικού συνδέσμου στο δεξί του γόνατο. Ούτε όμως και η επόμενη σεζόν θα είναι καλύτερη αφού θα τραυματιστεί εκ νέου και θα επιστρέψει στα γήπεδα τον Απρίλιο του 1995.
15 συμμετοχές και 5 γκολ ήταν ο απολογισμός του με τα "λιοντάρια" και το καλοκαίρι του 1995 η Μίλαν ύστερα απο προσωπική επιλογή του Φάμπιο Καπέλο ανακοίνωσε την απόκτηση του, άλλωστε η ομάδα του Μιλάνου είχε ενδιαφερθεί και δύο χρόνια νωρίτερα.
Ούτε και εκεί όμως μπόρεσε να βοηθήσει ουσιαστικά αφού μόλις για μία φορά φόρεσε την φανέλα των "ροσονέρι" στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν στις 12 Μάϊου κόντρα στην Κρεμονέζε όπου αγωνίστηκε για 79 λεπτά.
Δεν θα το βάλει κάτω και θα αγωνιστεί στην Αγγλία στην Γουέστ Χαμ όπου εκεί λίγο πριν το παιχνίδι με την Άρσεναλ θα αντιδράσει έντονα για το γεγονός ότι δεν του έδωσαν την φανέλα με το νούμερο 10.
Ήταν δε τόσο έντονη η επιμονή του που ήθελε να δαπανήσει ακόμα και λεφτά μόνο και μόνο για να την φορέσει, κάτι που το κατάφερε εν τέλει. Θα αγωνιστεί σε 9 παιχνίδια χωρίς όμως να πετύχει κάποιο γκολ θα αποχωρήσει απο το Λονδίνο και θα επιστρέψει στην Ατλέτικο όπου θα αγωνιστεί σε 10 παιχνίδια.
Οι τίτλοι τέλους στην ενεργό δράση θα μπουν στην Ιαπωνία στους Γιοκοχάμα Φλούγκελς όπου θα αγωνιστεί σε 16 παιχνίδια πετυχαίνοντας και 3 γκολ.
Στις 21 Σεπτεμβρίου του 1983 στην Λισαβόνα κόντρα στην Φινλανδία για τα προκριματικά του EURO 1984 θα κάνει ντεμπούτο στην εθνική. Θα πάρει μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικό το 1986 όπου θα αγωνιστεί και στα τρία παιχνίδια του ομίλου και η τελευταία του παρουσία 41η θα είναι στις 3 Ιουνίου του 1995 κόντρα στην Λετονία στο Οπόρτο για τα προκριματικά του EURO 1996, έχοντας πετύχει και 6 τέρματα.
Για μια τριετία απο το 2000 έως το 2003 θα αναλάβει ρόλο τεχνικού διευθυντή στην Ατλέτικο όταν και θα αποχωρήσει μιας και θα έρθει σε κόντρα με τον Χέσους Χιλ. Αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Marca αλλά και στην Record ενώ ασχολήθηκε και με τον τομέα των ακινήτων.
Τον Μάϊο του 2011 ήταν μέλος της ομάδας του Ντάις Φερέιρα που διεκδίκησε την προεδρία της Σπόρτιγκ χωρίς όμως επιτυχία. Επίσης ασχολήθηκε με την τηλεόραση παρουσιάζοντας το πρόγραμμα A Noite do Futrebol στον τηλεοπτικό σταθμό ΤVI 24.
